USB:บทที่ 249 หนีรอดไปได้

ทันใดนั้น โอวหยางซิงเหวินที่อยู่ด้านนอกประตูเห็นร่างหนึ่งกระโดดลงมาด้านล่าง ร่างนั้นกลิ้งไปบนพื้นสองสามครั้งแล้วลุกขึ้นยืนราวกับว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ

"ชายที่มีเคราคนนั้น!"  โอวหยางซิงเหวินมีความประทับใจอย่างมากกับชายมีเคราคนนี้ เขาเลยจำอีกฝ่ายได้ทันทีที่เห็น

ฝ่ายชายมีเคราก็มองเห็นโอหยางซิงเหวินที่อยู่ไม่ไกลเช่นกัน ทันใดนั้นความโกรธก็ได้สะท้อนออกมาผ่านดวงตาของเขา เขาแกว่งดาบแล้วเตรียมพุ่งเข้าหาโอหยางซิงเหวินทันที

โอหยางซิงเหวินตกใจมาก เขารู้ดีว่าตัวเองนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชายมีเครา แม้ว่าชายมีเคราจะได้รับบาดเจ็บแล้วก็ตาม

แต่โชคดีที่ในเวลานี้องครักษ์สองสามคนรีบวิ่งออกมาจากทางเดิน ทันทีที่ชายมีเคราเห็นคนพวกนั้น เขาก็หันไปมองโอหยางซิงเหวินแล้วหันกลับมามององครักษ์ แล้วก็วิ่งหนีไปอย่างไม่เต็มใจ

แม้ว่าเขาอยากจะฆ่าโอหยางซิงเหวินขนาดไหน แต่ตอนนี้ เขายังมีภารกิจที่สำคัญกว่า เขาได้รับภารกิจที่ต้องเสี่ยงชีวิต หากเขาไม่สามารถหลบหนีได้ การเสียสละของพวกพ้องก็จะสูญเปล่าน่ะสิ!

ไม่ว่าอย่างไร ตระกูลโอหยางก็อยู่ที่นี่ ในอนาคต เขายังพอมีโอกาสที่จะกลับมาแก้แค้นอีกครั้ง

"จะยืนเฉยอยู่ตรงนั้นทำไมเล่า?!" รีบตามมันไปสิ! "โอหยางซิงเหวินกล่าวกับทหารที่อยู่ข้างๆเขา

ในตอนนี้ทหารล้อมรอบโอหยางซิงเหวิน กลัวว่าจะมีคนกระโดดลงมาจากบันไดอีก

โอหยางซิงเหวินก็นึกขึ้นได้และรีบพูดว่า "รออยู่ตรงนี้สองคน ส่วนที่เหลือไปไล่ตามพวกมันให้หมด!"

เหล่าองครักษ์รับคำสั่ง และการต่อสู้ที่ชั้นบนกำลังจะสิ้นสุดลง แม้ว่าทหารโลหิตสีชาดจะแข็งแกร่งจนถึงจุดที่คาดไม่ถึงก็ตาม

แต่เนื่องจากจำนวนคนที่ด้อยกว่าพวกเขายังคงถูกสังหารโดยองครักษ์ตระกูลโอวหยาง ซึ่งพวกเขาไม่เต็มใจที่จะทำ แต่เนื่องจากได้รับคำสั่งจากโอหยางซิงเหวิน แล้วพวกเขาก็ได้แต่ทำตามเท่านั้น

"สวะ! ไอพวกสวะ! คนเยอะแยะที่ไปสู้กับพวกมันมีแค่ไม่กี่คน แต่ยังฆ่าพวกมันได้นิดเดียว แถมยังปล่อยให้พวกมันหนีไปได้อีก! ไอพวกสวะ!"

หลังจากการต่อสู้สิ้นสุดลง โอหยางซิงเหวินก็เข้าไปในโรงเตี๊ยม แล้วตำหนิทุกคนในขณะที่มองดูความยุ่งเหยิงบนพื้น

ตอนนั้นเอง คนที่ไล่ตามชายมีเคราก็กลับมาเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่สามารถจับชายมีเคราได้ แล้วปล่อยให้มันหนีไป

เรื่องนี้ทำให้โอหยางซิงเหวินโกรธมาก เขาไม่ต้องการเปิดเผยเรื่องนี้ เพราะถ้าหากเรื่องนี้ถูกเปิดโปง มันจะทำให้ตระกูลของเขาเดือดร้อน

แม้โอหยางซิงเหวินจะคิดว่าปัญหานี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเขา แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่มีใครต้องการให้มันเกิดขึ้นอยู่ดี

มันเป็นความผิดของเขาที่ตอนนั้นเขาโกรธมากเกินไปและไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ในครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่เป็นไรตราบใดที่เขาฆ่าคนเหล่านี้ทั้งหมด

ข่าวจะไม่รั่วไหล ถ้าเขาจับคนที่หนีไปกลับมาได้ เห็นได้ชัดว่า คราวนี้เขาไม่สามารถปกปิดข่าวนี้ได้อีกต่อไป

ที่สำคัญที่สุดคือทหารส่วนใหญ่ในกองทหารโลหิตสีชาดไม่ได้อยู่ที่นี่ ถ้าคนที่หลบหนีไปรายงานเรื่องนี้กับกลุ่มทหารรับจ้างที่เหลือจะต้องกลับมาแก้แค้นอย่างแน่นอน

แม้ว่าเขาจะไม่คิดว่าพวกมันจะทำอะไร แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะออกไปข้างนอกคนเดียวในช่วงเวลาหนึ่งแน่นอน

อย่างไรก็ตามทุกอย่างเกิดขึ้นแล้ว ไม่มีประเด็นที่จะโกรธอีกต่อไป หลังจากที่โอหยางซิงเหวินสาปแช่งได้สักพัก เขาก็เริ่มค้นหาสมบัติที่ทหารโลหิตสีชาดหามาได้

"ค้นหาให้ทั่ว ระมัดระวังห้ามทำให้สมบัติเกิดความเสียหายเป็นอันขาด! ค้นหาให้ทั่วทุกซอกทุกมุม!" โอวหยางซิงเหวินออกคำสั่ง เหตุที่เขาทำแบบนี้ในตอนนี้เป็นเพราะเขาถูกฉีกหน้าต่อหน้าสาธารณชนในตอนกลางวัน

แต่ที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้นเขายังต้องการที่จะฉกสมบัติทหารโลหิตสีชาดจากป่าแห่งหมอกให้พ่อของเขาและรักษาตำแหน่งของเขาในฐานะผู้สืบทอด สำหรับตำแหน่งนี้ไม่ว่าเขาจะฆ่าผู้บริสุทธิ์กี่คนเขาก็ไม่สน

"ขอรับท่าน!" ทุกคนตอบกลับ

"นายน้อย พบกล่องแล้วขอรับ" หลังจากนั้นไม่นานองครักษ์ก็ปรากฏตัวต่อหน้าโอหยางซิงเหวินพร้อมสิ่งที่ดูคล้ายกับหีบสมบัติ

โอวหยางซิงเหวินหยิบมันมาแล้วหมายจะเปิดมัน แต่เขากลับเปิดไม่ออก ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจในทันทีว่านี่ไม่ใช่กล่องธรรมดา มันเป็นกล่องที่นักเล่นแร่แปรธาตุทำขึ้นมา

ดังนั้น หากเขาต้องการเปิดกล่องนี้เขาต้องใช้กุญแจพิเศษเพื่อไขมัน แน่นอนว่าไม่สามารถทำลายมันจากภายนอก เพราะกล่องนี้แข็งแรงมาก ถ้าใช้แรงของคนปกติไม่สามารถทำได้ เขาเลยเปิดมันไม่ได้

โอหยางซิงเหวินบอกให้องครักษ์ลองเปิดดู แต่กลับไม่มีใครสามารถเปิดมันได้ แต่ถึงอย่างนั้น โอหยางซิงเหวินก็ไม่ได้รู้สึกผิดหวังอะไร

ยิ่งกล่องนั้นดีเท่าไหร่ของที่อยู่ข้างในก็ยิ่งมีค่ามากขึ้นเท่านั้นและข้างในก็มีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นสมบัติที่ได้รับจากทหารรับจ้างโลหิตสีชาด

หลังจากนั้นพวกเขาก็ค้นหาต่ออยู่พักหนึ่ง แต่ก็ไม่พบอะไรอีก พบแค่เพียงเหรียญ อย่างไรก็ตามสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่ โอวหยางซิงเหวินต้องการอย่างแน่นอน

"มาเถอะ กลับกันได้แล้ว" โอหยางซิงเหวินโบกมือ

ทุกคนออกจากโรงเตี๊ยมตามมา ในตอนนี้โรงเตี๊ยมก็ว่างเปล่าและคนอื่นๆ ก็หนีไปไกลแล้ว ถ้าชายมีเคราจากก่อนหน้านี้ไม่หนีไปไหน

โอหยางซิงเหวินคงสามารถปิดผนึกข่าวได้อย่างดี

แน่นอนว่าโอหยางซิงเหวินไม่รู้ว่าตัวเองกำลังถูกอันจื่อชิงถูกจับตามองอยู่ ถึงชายมีเคราจะหลบหนีไม่สำเร็จ โอหยางซิงเหวินก็จะไม่สามารถปิดข่าวนี้ได้

อารมณ์ของโอหยางซิงเหวินไม่ค่อยดีนัก แม้ว่าเขาจะได้สิ่งของจากอีกฝ่ายมา แต่เขาก็ไม่รู้รายละเอียดและเขากังวลเกี่ยวกับการโต้ตอบของอีกฝ่าย นอกจากนั้นทหารของเขาสามคนก็เสียชีวิตและบาดเจ็บอีกกว่าสิบคน

แต่อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขากลับมาถึงบ้านก็มีบางสิ่งบางอย่างที่วุ่นวายกว่ากำลังรอเขาอยู่

"นายน้อย แย่แล้ว หวังเอ้อหนีไปแล้วขอรับ!" ไม่นานหลังจากที่โอหยางซิงเหวินเข้ามาหลังจากที่เขาให้องครักษ์แยกย้ายไปก่อน คนรับใช้ก็เข้ามารายงาน

“หา! เกิดอะไรขึ้น? มันได้รับบาดเจ็บสาหัสไม่ใช่เร๊อะ! แล้วทำไมมันถึงหนีไปได้เล่า!” โอวหยางซิงเหวินคว้าคอเสื้อของชายคนนั้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน

การที่คนรับใช้จะหายไปคนนึงนั้นจริงๆแล้วก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่เพราะหวังเอ้อเป็นคนเดียวที่รู้ว่าแหวนมิติและยาเสริมความหลักแหลมถูกเก็บไว้ที่ไหน ถ้ามันหนีไปแล้วเขาจะไปหาของทั้งสองอย่างนี้ได้จากที่ไหนเล่า?

“นายน้อยขอรับ มีคนช่วยมันไว้ มันไม่ได้หนีไปเองขอรับ” คนรับใช้รีบอธิบาย

"พาข้าไปที่นั่นเดี๋ยวนี้!" โอหยางซิงเหวินกล่าว

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็มาถึงสถานที่ๆ หวังเอ้อถูกคุมขัง ไม่มีใครอยู่ที่นั่น แต่มีศพสองศพกองอยู่ที่พื้น

ศพทั้งสองนี้เป็นคนที่เขาได้มอบหมายสั่งให้สอบปากคำหวังเอ้อก่อนหน้านี้