USB:บทที่ 250 มีคนช่วยหวังเอ้อ

ปัง!

เมื่อเห็นสิ่งนี้ โอหยางซิงเหวินก็ทุบกำแพงอย่างรุนแรงและตะโกนอย่างโกรธสุดๆ ว่า "พวกเจ้ากำลังทำอะไรอยู่? อ้ากก!" นี่มันบ้านของเขา แต่กลับถูกใครบางคนบุกรุกแล้วลอบฆ่าพวกพ้องสองคน แต่กลับช่วยชีวิตคนรับใช้ ว่าแต่ พวกมันไม่ได้สังเกตเลยรึไง! โอ๊ย! นี่พวกมันเป็นตอไม้โง่ๆงั้นเร๊อะ?

บรรดาผู้ที่รายงานและผู้ที่มาเก็บศพของบ่าวทั้งสองทันที เพราะไม่กล้ายืนอยู่เฉยๆ

"สวะ ไอ้สวะ เป็นสวะไปหมดแล้วทุกคน!" โอหยางซิงเหวินโกรธเกรี้ยวขณะที่เขาสาปแช่งอย่างต่อเนื่อง

"นายน้อย วันนี้ ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกองครักษ์ แต่พวกเขาส่วนใหญ่ไม่ได้อยู่ที่นี่ ทำให้เราเปิดโอกาสให้พวกมันบุกเข้ามา ไม่อย่างนั้น พวกมันคงเข้าไปช่วยหวังเอ้อไม่ได้ง่ายๆหรอกขอรับ"

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้เรื่องการเตรียมการของโอหยางซิงเหวินในคืนนี้ ดังนั้นเมื่อมีบางอย่างเกิดขึ้นองครักษ์เหล่านั้นไม่สามารถมาที่นี่ได้ทันเวลา องครักษ์พวกนั้นจะต้องโดนลงโทษ!

“เพี๊ยะ!”

เขาไม่รู้ว่าทำไมโอหยางซิงเหวินจะตีเขา แต่เขาบอกความจริงทุกอย่างไปหมดแล้ว ถ้าทหารพวกนั้นพูดถึงเรื่องนี้ จากนั้นสหายนั่นก็อาจจะเข้ามาไม่ได้ด้วยซ้ำ โอกาสช่วยเขาได้น้อยกว่า

“นี่แกกล้ากล่าวหานายน้อยอย่างข้างั้นเหรอ!” โอหยางซิงเหวินกล่าวขณะที่จ้องมองอีกฝ่าย

"ไม่..ไม่ใช่ขอรับ ข้าไม่ได้กล่าวหานายน้อยขอรับ! ข้ากำลังบอกว่าเป็นเพราะองครักษ์พวกนั้น ข้าคิดว่าน่าจะเป็นใครสักคนใน...!" คนรับใช้คนนั้นรีบอธิบายทันที

แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ ใบหน้าของเขาก็ถูกตบอีกฉาด ใบหน้าทั้งสองข้างบวมฉึ่ง

"ออกไป ออกไปให้พ้น!" โอหยางซิงเหวินคำราม

ทันใดนั้นคนรับใช้ก็รีบตะเกียกตะกายวิ่งออกไปจากห้อง เขายังคิดไม่ออกว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ทำไมเขาพูดถึงองครักษ์แล้วเจ้าน้อยถึงได้โกรธขึ้นมาได้เล่า?

อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจ แต่เขาก็ไม่กล้าถาม นอกจากจะไม่ได้คำตอบแล้วเกรงว่าจะถูกตบอีกรอบแทน

“ใครกัน? ใครกันที่ช่วยเจ้าทาสสุนัขตัวนั้น” โอวหยางซิงเหวินคิดในใจ

หวังเอ้อถูกขายให้อยู่ที่จวนของพวกเขาตั้งแต่เด็ก เขาไม่เคยได้ยินว่ามันจะมีญาติหรือพี่น้อง ทำไมจู่ๆถึงได้มีคนมาช่วยมันได้ล่ะ?

“หรือว่าคนที่มาช่วยมันต้องการขโมยของจากข้า?

มันต้องใช่แน่ๆ มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่ ไม่อย่างนั้นทาสสุนัขตัวนั้นไม่มีทางกล้าขนาดนั้น มันต้องมีคนอยู่เบื้องหลังแน่ ข้าละสงสัยจริงๆว่าจนถึงตอนนี้ทำไมมันถึงยังไม่สารภาพออกมาสักที

ทำไมผู้ชายที่กลัวความเจ็บปวดและความตายถึงทนอยู่ได้ และไม่ยอมสารภาพความจริง มันต้องรอให้ใครมาช่วยแน่ๆ

"ไอ้คนรับใช้บัดซบ ไอ้ตะกละ! ไอ้บ้า ไอ้พวกบัดซบ!" โอวหยางซิงเหวินได้คิดอย่างช้าๆในใจของเขา

เขาไม่ได้ทิ้งให้หวังเอ้ออยู่คนเดียว เห็นได้ชัดว่าคู่หูของเขาหรือคนที่สนับสนุนเขาเพื่อช่วยมัน น่าเสียดาย ถ้าพวกมันถูกจับได้แหวนมิติและยาเสริมความหลักแหลมของเขาก็จะถูกส่งคืนเจ้าของที่แท้จริง

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เขาก็ทุบกำแพงอีกครั้งแล้วพูดว่า "สวะ! ไอพวกสวะ!"

"ยืนทำบ้าอะไรอยู่? ไม่เห็นหรอว่ามือของข้าได้รับบาดเจ็บ รีบพันผ้าพันแผลเร็วๆเข้าสิ แกไม่มีตารึไงวะ!" โอวหยางซิงเหวินกล่าวกับซุ่นจื่อที่ยืนอยู่ข้างๆเขา มือของเขาชกกำแพงไปสองครั้ง ดูเหมือนกระดูกจะแตกเสียแล้ว

“ขอรับ..ขอรับ! นายน้อย!” คืนนี้อารมณ์ของโอวหยางซิงเหวินแย่ยิ่งกว่าเมื่อสองสามวันก่อน

ซุ่นจื่อเป็นกังวลที่จะต้องเผชิญกับปัญหาต่างๆในอนาคต เพราะเขาต้องอยู่เคียงข้างโอหยางซิงเหวิน และเขาก็ไม่ได้รู้สึกถึงความปลอดภัยเลยสักนิด

“หรือว่าเราควรหาวิธีหนีออกไปจากที่นี่ดี?” ซุ่นจื่อคิดขณะที่เขาพันแผลให้โอหยางซิงเหวิน

ในอีกด้านหนึ่งหวังเอ้อที่ได้รับการช่วยเหลือจากครอบครัวโอหยางของเขามองไปที่คนในชุดดำที่กอดเขาและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสุขเหมือนได้เกิดใหม่

ในที่สุดเขาก็ออกมาจากนรกและแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าใครช่วยเขาไว้ แต่นั่นก็ไม่สำคัญ

ในขณะเดียวกันเขาก็เกลียดโอวหยางซิงเหวิน เขาเคยพยายามอย่างเต็มที่ที่จะทำให้โอหยางซิงเหวินพอใจ

แต่โอหยางซิงเหวินก็ไม่สนใจเขาและมองไปที่คนที่ทุบตีเขา ถ้าคนๆ นี้ช่วยเขาช้ากว่านี้ในอีกไม่กี่นาทีต่อมาเขาจะต้องตายในห้องเล็ก ๆ นั้น

"ท่านผู้กล้า ขอขอบคุณที่ช่วยชีวิตข้าไว้" หวังเอ้อกล่าวด้วยความขอบคุณ

อย่างไรก็ตามชายในชุดดำไม่สนใจเขาและวิ่งต่อไป หวังเอ้อไม่สนใจ อีกฝ่ายได้ช่วยชีวิตเขาและยิ่งไปกว่านั้นคนที่เปี่ยมไปด้วยความสามารถก็มักจะทำตัวเย็นชา ใช่ไหมล่ะ? ถือเป็นเรื่องปกติ

หลังจากนั้นไม่ถึงยี่สิบนาทีหวังเอ้อก็รู้สึกว่าในที่สุดเขาก็ถูกพาตัวไปที่ลานบ้าน

เขารู้ว่าเขามาถึงจุดหมายปลายทางแล้ว แต่จริงๆ แล้วระยะทางระหว่างจวนอันและบ้านโอวหยาง นั้นไม่ได้ไกลกันมากและด้วยความเร็วของเซียนผู้นี้ จึงใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีในการไปถึงที่นั่น

อย่างไรก็ตามเพื่อที่จะสลัดคนที่ตามเขาและป้องกันไม่ให้พวกเขาตามมาได้ เขาจึงอ้อมไปดังนั้นหวังเอ้อจึงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาอยู่ในจวนอัน

“นายน้อยอัน ทำไมถึงเป็นท่านได้ละขอรับ?" เมื่อมองไปที่ร่างสีดำที่ยืนอยู่ด้านหลังอันจื่อชิง หวังเอ้อซึ่งเป็นคนที่หลักแหลมมาโดยตลอด เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเกิดอะไรขึ้น?

แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าคนที่ทำแบบนั้นเพื่อช่วยชีวิตเขาคือ อันจื้อชิง ‘เพื่อนที่ดี’ ของโอวหยางซิงเหวิน

"หวังเอ้อ ไม่ได้เจอกันซะนาน ทำไมเจ้าถึงได้มีจุดจบแบบนั้นได้ล่ะ?"

ในอดีตอันจื้อชิงออกไปเที่ยวเล่นกับโอหยางซิงเหวินด้วยกัน แต่โอหยางซิงเหวินมักจะพาหวังเอ้อไปด้วยเสมอดังนั้นแม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดคุยกับหวังเอ้อมากนัก แต่อันจื่อชิงและหวังเอ้อก็รู้จักกัน

“ทั้งหมดเป็นเพราะโอหยางซิงเหวินขอรับ” หวังเอ้อกล่าวขณะที่เขากัดฟัน หลังจากนั้นเขาก็มองไปที่อันจื่อชิงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความขอบคุณและกล่าวว่า "ขอบคุณนายน้อยที่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้ขอรับ"

"เจ้าจะขอบคุณข้าทำไม? เราต่างก็คุ้นหน้าคุ้นตากัน พอได้เห็นสภาพของเจ้าแล้ว ข้ารู้สึกเห็นใจเจ้ามาก" อันจื้อชิง ยิ้มและพูดว่า "เจ้าควรพักผ่อนที่นี่ก่อน ถ้าต้องการอะไรเอาไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้!"

แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่ารอยยิ้มของอันจื้อชิงนั้นดูแปลกไปเล็กน้อย แต่หวังเอ้อที่เพิ่งรอดจากนรกกลับไม่ได้คิดอะไรมาก เขาตื่นเต้นมากจนแทบจะคุกเข่าลงต่อหน้าอันจื้อชิงแล้วพูดว่า "ขอบคุณนายน้อยอันจริงๆขอรับ!”

“อืม ข้านี่เป็นคนดีจริงๆ ฮ่าๆ !" อันจื้อชิงพูดซ้ำกับตัวเองแล้วหัวเราะ จากนั้นก็หมุนตัวแล้วเดินออกไป

หวังเอ้อมองไปที่ด้านหลังของอันจื้อชิงด้วยความสงสัย สัญชาตญาณของเขาบอกว่ามีบางอย่างผิดแปลกไปจากเดิม แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ได้คิดอะไร

ในตอนนี้เขารู้สึกความขอบคุณอันจื้อชิงจากใจ