USB:บทที่ 258 เสียสละ

“ ลุงหลี่ เราควรจัดการอะไรก่อนดี?” ชิวฮ่าวถาม

ลุงหลี่นั่งหลับตาอยู่ตรงทที่เดิม หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างช้า: "ฉันคงต้องเสียสละลูกชายของฉัน!"

แม้เสียงพูดจะแผ่วเบาแต่มันกลับทำให้ชิวฮ่าวรู้สึกดีอยู่ในใจไม่น้อยเพราะนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จะเหลือเขาเพียงคนเดียวที่เป็นคนที่ลุงหลี่ไว้ใจทีสุด!

แต่อย่างไรเขาก็ยังคงปั้นหน้าขมวดคิ้วและกล่าวต่อว่า"ผมเกรงว่าจื้อเฉิงจะไม่เห็นด้วย"

ตำแหน่งปัจจุบันของชิวฮ่าวดำรงอยู่นั้นได้รับการสนับสนุนมาจากลุงหลี่และลุงหลี่เป็นเหมือนแรงสนับสนุนใหญ่ของเขาอีกตัว หากลุงหลี่หมดอำนาจลง เขาเองก็จะหมดประโยชน์เช่นกัน ดังนั้นขาจึงคิดว่าการให้หลินจื้อเฉิงเสียสละตนเอง เป็นทั้งผลดีสำหรับลุงหลี่และตัวเขาเองด้วย

“ ฉันก็กังวลเรื่องนั้นเหมือนกัน” ลุงหลี่ขมวดคิ้ว: "ยิ่งไปกว่านั้น เขารู้เรื่องของฉันค่อนข้างดี ฉันกลัวว่าเมื่อเวลามาถึง เขาจะไม่พอใจและเปิดโปงฉันภายหลัง"

“ไม่น่าจะเป็นแบบนั้นหรอกครับ เพราะจื้อเฉิงภักดีต่อลุงหลี่มาก” ชิวฮ่าวกล่าว ตอนที่เขากล่าวคำเหล่านี้ออกมาเขาเองก็ยังรู้สึกไม่มั่นใจนักเช่นกัน หากลุงหลี่ต้องการให้จื้อเฉิงรับผิดและยอมเข้าคุกไป มันก็คงยากที่จะพูดได้ว่าจื้อเฉิงจะไม่มีความรู้สึกคับแค้นใจจนทำอะไรบ้าๆ

“ ฉันต้องคอยระวัง” ลุงหลี่ถอนหายใจอย่างหมดอารมณ์ เหตุผลที่ว่าทำเขาถึงยังอยู่อย่างปลอดภัยมาได้หลายปีนั้นก็เพราะเขาเป็นที่มังระมัดระวังตัวและต้องพิจารณาทุกอย่างอย่างถี่ถ้วนอยู่เสมอ

"เอาแบบนี้ไหม ให้ฉันโทรไปหาเขาและเรียกตัวกลับมาก่อน จากนั้น ก็ให้คนของนายมาจับตัวลูกและเมียเขาไป ฉันจำได้ว่าลูกชายของเขาเพิ่งจะเข้าเรียนระดับชั้นประถม แถมหน้าตาน่ารักอีกด้วย ฉันเชื่อว่าถ้าเพื่อลูกชายของเขาเองแล้ว จื้อเฉิงจะไม่ทำอะไรโง่ๆ ! " ลุงหลี่กล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้ม

แม้ว่าลึกๆแล้วเขาจะหวังให้หลินจื้อเฉิงไม่กลับมา เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นเขาจะเหลือตัวคนเดียว แต่อย่างไรท่าทีของลุงหลี่ที่มีต่อหลินจื้อเฉิงในตอนนี้ก็ยังคงทำให้เขารู้ผิดหวังเล็กน้อย เมื่อลุงหลี่ตัดสินใจยอมแพ้เรื่องนี้แล้ว เขาก็จะทำตามโดยปราศจากความลังเล นอกจากนี้เขาเองก็เป็นคนดูแลควบคุมครอบครัวของจื้อเฉิงโดยตรงอยู่แล้ว

"ครับ ผมเข้าใจแล้ว." ชิวฮ่าวตอบทันที

“ฮ่าวเอ้อร์ อย่าคิดมากกับเรื่องนี้ไปล่ะ ฉันเองก็ถูกบังคับให้ทำเรื่องนี้เหมือนกัน นายเป็นคนเดียวทที่ฉันสามารถพึ่งพาได้จนกว่าฉันจะฝึกไปถึงขอบเขตจื้อจวิน”บางทีลุงหลี่อาจมองเห็นความคิดของชิวฮ่าว เขาจึงพูดปลอบแพราะเขาไม่ได้ต้องการให้ชิวฮ่าวคิดมากเกินไป

"ไม่ว่าลุงหลี่จะพูดอะไร ชีวิตของผมและจื้อเฉิงล้วนเป็นของลุงหลี่ ตราบเท่าที่ลุงหลี่ต้องการ แม้ต้องบุกน้ำลุยไฟ ชิวฮ่าวเต็มใจและไม่คิดปฏิเสธ!" ชิวฮ่าวกล่าวแสดงความภักดีของเขาทันที

"อืม ฉันรู้ว่านายภักดีกับฉันมากแค่ไหน แต่นายไปพักผ่อนก่อนเถอะ เพิ่งออกจากโรงพยาบาลไม่ใช่หรือ" ลุงหลี่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ ครับ งั้นผมขอตัวลงไปก่อนนะครับ” ชิวฮ่าวกล่าว

ลุงหลี่โบกมือลาเขา จากนั้นชิวฮ่าวก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับคนอื่นๆ ในห้อง เวลานี้เหลือเพียงลุงหลี่คนเดียวเท่านั้นที่อยู่ในห้อง

ฮวงเฟิงและชิวหนิงซวงต่างมองหน้ากัน ถ้าใช้โอกาสนี้คงจะสามารถจับตัวลุงหลี่ได้อย่างง่ายดาย

“ อย่าเพิ่งร้อนใจไป รอหลินจื้อเฉิงกลับมาก่อน” ชิวหนิงซวงกล่าวเตือน ฮวงเฟิงพยักหน้ารับเพราะเขาเองก็คิดเช่นนั้น

แม้ตอนนี้จะมีโอกาสจับลุงหลี่แต่หลินจื้อเฉิงคงไม่กลับมาให้เขาจับกุมแน่นอน ลุงหลี่ยังคงมีธุรกิจเบื้องหน้ามากมายที่ต้องทำมันจึงเป็นเรื่องไม่ยากที่จะจับกุมเขา แต่สิ่งที่ยากก็คือหลักฐาน แม้ว่าตอนนี้เขาจะมีหลักฐานให้พิสูจน์แล้วก็ตามแต่มันก็ยังไม่เพียงพออยู่ดี

"ฮึ!" “ ไอ้เวรเนรคุณ!” ลุงหลี่ที่อยู่ในห้องเปล่งเสียงออกมาอย่างเย็นชา ตอนที่เขาได้เห็นปฏิกิริยาของชิวฮ่าวที่ได้กลายเป็นเหมือนปีศาจไปแล้วเมื่อครู่ เพราะเขาเข้าใจแจ่มชัดในสิ่งที่ชิวฮ่าวกำลังคิด ยิ่งไปกว่านั้นชิวฮ่าวนั้นไม่ต่างอะไรกับหลินจื้อเฉิงเพราะเขาก็รู้เรื่องเกี่ยวกับลุงหลี่ไม่น้อย

“ ดูเหมือนว่าฉันต้องเตรียมตัวไว้ล่วงหน้า!” แม้ว่าจะต้องเสียคนที่มีความสามารถไปถึงสองคนและต้องเห็นตัวเองเจ็บปวดก็ตาม แต่เขาก็ไม่สามารถยอมรับความจริงที่ว่าคนพวกนี้ไม่สามารถไว้ใจได้สักคน ดังนั้น แม้ว่าเขาจะต้องเจ็บปวดเขาก็ต้องทำมัน อีกทั้งวัยในปัจจุบันของเขายังถือว่ายังไม่อาวุโสมากพอที่จะดูแลมือใหม่ได้มากกว่านี้และแม้พวกมือใหม่จะเทียบกับหลินจื้อเฉิงและชิวฮ่าวไม่ได้ แค่คนเหล่านั้นภักดีต่อเขาเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว

"เฮ้! จื้อเฉิงนี่ฉันเอง อืมเรื่องของที่นี่ฉันจัดการได้อยู่ นายควรจะกลับมาพรุ่งนี้นะ ที่นี่ ที่เล่อคัง ถึงเรื่องจะจบแล้วแต่ก็ต้องระวังตัวไว้ก่อนเพราะพวกตำรวจยังไม่ยอมรามือจากเรื่องนี้ เพราะฉะนั้นนายต้องระวังตัว แอบมาที่นี่ช่วงกลางคืนและพยายามอย่าติดต่อกับครอบครัวในช่วงนี้ อืม…ใช่..โอเค…เจอกันพรุ่งนี้"

ต่อมา ลุงหลี่ได้โทรหาหลินจื้อเฉิง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่กล้าบอกความจริงกับหลินจื้อเฉิงตรงๆ ตอนนี้เขาจึงทำได้เพียงหลอกให้หลินจื้อเฉิงกลับมาหาเขาก่อน

หลังจากที่วางสายไปได้ไม่นาน ลุงหลี่ก็เดินออกจากห้องไป จากนั้นฮวงเฟิงและชิวหนิงซวงก็ลงมาจากกำแพงอย่างเงียบๆ

"เราจะทำอย่างไรตอนนี้ หรือว่าผมควรขอให้ตำรวจของคุณดำเนินการพรุ่งนี้เลย?" ฮวงเฟิงถาม เมื่อมองจากสถานการณ์แล้ว หลินจื้อเฉิงต้องกลับมาในวันพรุ่งนี้แน่ แต่ฮวงเฟิงเองก็ไม่กล้ารับประกันว่าหลินจื้อเฉิงจะยอมมอบตัว เนื่องจากคดีนี้เป็นคดีใหญ่ อีกทั้งยังมีชิวหนิงซวงเข้ามาเกี่ยวข้อง หลินจื้อเฉิงจึงไม่มีทางได้รับโทษสถานเบาแน่ หากเขาไม่ยินยอมมอบตัวเขาก็คงคิดหนีต่อไปเรื่อยๆ

"เรารอพรุ่งนี้ก่อนดีกว่า เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับถงเฉียนจุนด้วย อีกอย่างตอนนี้ฉันยังไม่กล้าเชื่อใจคนที่มาจากสถานนีตำรวจนัก" ชิวหนิงซวงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและอธิบายต่อว่าแม้ว่าเธอจะชอบดูหมิ่นถงเฉียนจุนแต่เธอก็ไม่สามารถประเมินความสามารถของเขาต่ำไปได้

ถงเฉียนจุนมีเครือข่ายและสายอยู่มากมายทั่วเมืองชิง สำหรับคดีนี้ หากเธอไม่อยู่ที่นั้น ถงเฉียนจุนคงสามารถจัดการเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดได้อย่าง่ายดาย

"ได้เลย" แม้ฮวงเฟิงจะตอบเห็นด้วยอย่างไม่ลังเล แต่เขากลับตะโกนออกไปอีกว่า : "แต่ยังไง พรุ่งนี้ที่นี่ก็จะไม่สงบแล้ว" ชิงหนิงซวงตกใจเสียงตะโกนและคำพูดของฮวงเฟิง เธอคิดว่าเขาคงกลัวเนื่องจากคนพวกนี้ไม่ใช่คนดีและยิ่งไปกว่านั้นฮวงเฟิงไม่ใช่ตำรวจ ดังนั้น เธอจึงคิดว่าเขาไม่จำเป็นต้องมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อีก

"ฉันจะมาที่นี่คนเดียว พรุ่งนี้นายไม่ต้องมา”ชิวหนิงซวงยังคงมั่นใจในทักษะของเธอ แม้จะยังเทียบกับฮวงเฟิงไม่ได้

ซึ่งภายใต้สถานการณ์แบบนี้เธอไม่คิดทำอะไรที่เสี่ยงอยู่แล้ว เธอเชื่อว่าตัวเองสามารถจัดการทั้งคนและปัญหาที่อยู่ตรงหน้าได้ นอกจากนี้เธอยังมีตำรวจที่สามารถเป็นเกราะป้องกันให้เธอได้และเธอไม่เชื่อว่าคนเหล่านั้นจะกล้าทำร้ายคนในเครื่องแบบอย่างเธอ

"คุณคนเดียวเนี่ยนะ?" คุณทำไม่ได้หรอก!" ฮวงเฟิงกล่าวอย่างเด็ดขาดเมื่อเห็นว่าชิวหนิงซวงพยายามปฏิเสธเขา

ฮวงเฟิงกล่าวต่อว่า "ผมรู้ว่าคุณก็พอมีทักษะ แต่คนพวกนั้นก็ใช่ว่าจะธรรมดาเสียที่ไหนกัน"