USB:บทที่ 294 ผลไม้สีแดง

เป็นเพราะโอวหยางซิงเหวินต้องการฉกฉวยของบางอย่างจึงได้ลุกขึ้นต่อต้านกองทหารรับจ้างโลหิตสีชาด โอวหยางเทียนเป็นคนที่จะทุ่มจ่ายเงินได้มากมายกับสิ่งที่เขาต้องการ ดังนั้น ไม่ว่าเขาต้องการสิ่งใด สุดท้ายก็ต้องได้สิ่งนั้นมาครองแล้วตอนนี้เขาก็กำลังให้ความสนใจกับสิ่งที่ลูกชายตัวดีของเขาขโมยมา แต่เขาเองก็ยังไม่รู้ว่าของสิ่งนั้นคืออะไร นอกจากนี้เขาเองก็อยากรู้เป็นอย่างมากว่าอีกฝ่ายทำภารกิจระดับ A คลาสสำเร็จลุล่วงได้หรือไม่

"ในห้องข้า" โอวหยางซิงเหวินกล่าวขึ้นด้วยเสียงที่แผ่วเบา

จากนั้นโอวหยางซิงเหวินได้ขอให้ซุนจื่อไปที่ห้องของเขาและนำกล่องนั้นออกมา ที่เขาขโมยกล่องนั้นมาก็เพื่อประโยชน์ของพ่อเขาเองและในขณะเดียวกันก็เพื่อสร้างความดีความชอบให้ตัวเองไปด้วย

ไม่นานหลังจากนั้นซุนจื่อก็นำกล่องมา โอวหยางเทียนหยิบกล่องขึ้นมาอย่างอยากรู้อยากเห็นและพยายามที่จะเปิดมัน

“ พวกเล่นแร่แปรธาตุอาจจัดการกับมันได้” โอวหยางซิงเหวินเตือนเสียงเบา เขายังไม่กล้าพูดเสียงดังมากนั้นหลังจากที่ถูกพ่อของเขาสั่งสอน

“อย่างงั้นหรือ!” โอวหยางเทียนจ้องลูกชายพร้อมพูด พวกเขาไม่เคยพบนักเล่นแร่แปรธาตุแต่วิธีนี้เป็นวิธีเดียวที่จะเปิดกล่องได้

พละกำลังของโอวหยางเทียนนั้นแข็งแกร่งกว่าโอวหยางซิงเหวินอยู่มาก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่นักดาบและไม่ได้มีอำนาจมากพอที่จะใช่กดขี่ขมเหงคนอื่นได้ตลอดเวลา แต่เขาก็เป็นถึงนักเวทย์ชั้นสูง ดังนั้นพลังทำลายล้างของเขาก็ย่อมต้องมากเช่นกัน

หลังจากที่ร่ายคาถาทำลายล้างไปไม่กี่ครั้ง กล่องก็ได้เปิดออก แน่นอนว่านี่เป็นเหตุผลว่าทำไมนักเล่นแร่แปรธาตุที่จะจัดการกับกล่องนี้ได้จะต้องเป็นนักเวทย์ระดับสูง หากไม่ได้เป็นนักเวทย์ระดับที่สูงเช่นเขาก็คงไม่สามารถเปิดล่องๆนี้ได้

"นี่คืออะไร?" โอวหยางเทียนหยิบผลไม้สีแดงสดออกมาจากกล่องและถามอย่างสงสัย เนื่องจากเขาไม่เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน

เมื่อเห็นว่าผู้เป็นพ่อเปิดกล่องออก โอวหยางซิงเหวินก็มองดูด้วยความสงสัยเช่นกันและอยากรู้ที่มาของกล่องใบนี้ด้วย แต่เขาเองก็ไม่เคยพบผลไม้ที่พ่อเขาหยิบออกมา

แม้ว่าจะเป็นมนุษย์ที่มาจากโลกใบเดียวกันหรือแม้แต่เด็กอนุบาล ถ้าได้เห็นผลไม้นี้พวกเขาก็คงไม่รู้ว่าสิ่งที่อยู่ในมือของโอวหยางเทียนว่าคือสิ่งใดนอกจากเห็นเป็นแอปเปิ้ลลูกใหญ่สีแดงสด

"อาจจะเป็นผลไม้วิเศษก็ได้" โอวหยางเทียนกล่าวอย่างไม่แน่ใจ เขารู้ว่าในป่าแห่งหมอกนั้นมีทั้งสมบัติและของดีมากมาย ยังมีสถานที่อื่น ๆ อีกมากมายที่โลกภายนอกยังไม่รู้จักและไม่เคยมีใครพบเจอมาก่อน ป่าแห่งหมอกก็เป็นหนึ่งในสถานที่ที่คนทั่วไป ๆ จะยากที่จะเข้ามาพบเช่นกัน

แต่ไม่ว่าโอวหยางเทียนเอยากรู้อยากเห็นความวิเศษของผลไม้นี้มากเพียงใด แต่เขาก็ไม่กล้าพอที่จะลองกินมันเพราะสุดท้ายสิ่งนี้ก็คือของกองทหารรับจ้างโลหิตสีชาด ดังันั้น หากเขาต้องการปรับความเข้าใจกับกองทหารรับจ้างโลหิตสีขาดเขาต้องส่งผลไม้นี้คืนกองทหาร

แน่นอนอว่าโอวหยางซิงเหวินคิดต่างออกไปเพราะเขานั้นอยากจะเก็บผลไม้นี้ไว้ ผลไม้ผลนี้ลูกใหญ่มากจนสามารถแบ่งออกเป็นสองส่วนได้ซึ่งส่วนที่แบ่งนั้นก็ยังใหญ่เพียงพอสำหรับทั้งพ่อและเขา แต่ยังไงเขาเองก็ไม่เคยเห็นหรือลิ้มรสผลไม้ชนิดนี้มาก่อน

"นี่แกกำลังมองอะไรของแก? ของสิ่งนี้จะต้องถูกส่งคืนกองทหาร นี่แกยังไม่รู้อีกหรือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันร้ายแรงขนาดไหน?" โอหยางเทียนพูดพลางจ้องไปที่ลูกชาย

เมื่อเห็นท่าทีของชายผู้เป็นพ่อ โอวหยางซิงเหวินก็หดคอกลับและไม่กล้าพูอะไรอีก

ในขณะนั้น คนที่โอวหยางเทียนส่งไปเจรจากับฝ่ายกองทหารรับจ้างโลหิตสีชาดก็กลับมา เขารู้ว่าคนที่เขาส่งไปก่อนหน้านั้นอวัยวะครบทั้งสามสิบสอง แต่เมื่อกลับมาพบว่าในเวลานี้หูข้างหนึ่งกลับหายไป

"นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น?" โอวหยางเทียนรู้สึกโกรธขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเห็นคนของฝ่ายตนเป็นเช่นนั้น แม้ว่าครอบครัวของเขาจะเป็นฝ่ายผิดและฆ่าคนของอีกฝ่ายไปแต่ก็เพียงไม่กี่คนเท่านั้น แต่อีกฝ่ายกลับฆ่าสมาชิกและทำลายร้านของฝ่ายเขาไปมากเช่นกัน ตอนนี้แม้กระทั้งคนที่เขาส่งไปเจรจายังถูกทำให้อัปยศอดสูขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นเขาเองจะขนาดไหน

"พวกเขาบอกว่านายน้อยฆ่ารองกัปตันของพวกเขาและขโมยสมบัติของพวกเขาไป ตอนนี้พวกเขาต้องการให้เราคืนของและที่ยิ่งไปกว่านั้น?" เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ชายที่กำลังกล่าวกลับจ้องไปที่โอวหยางซิงเหวิน

“ แล้วยังไงต่อ? ก็รีบพูดสิ!” โอวหยางเทียนเร่งเร้า แต่หลังจากที่รู้ว่าอีกฝ่ายได้เสียรองกัปตันไป เขาจับจ้องไปที่ลูกชายและคิดในใจว่าลูกของเขานั้นใจกล้าจริง ๆ ไม่ว่าใครก็กล้าฆ่าหมด ไม่เว้นแม้กระทั่งรองกัปตัน

“ ยิ่งไปกว่านั้นพวกมันต้องการให้คุณชายชดใช้ด้วยชีวิต!” ภายใต้แรงกดดันของโอวหยางเทียน จึงบอกเงื่อนไขไปอย่างกระวนกระวาย

"พวกมันกล้าคิดอย่างนั้นจริง ๆ หรอ!" โอวหยางเทียนตะโกนออกไปอย่างโกรธเกรี้ยว!

แม้ว่าเขาจะโกรธในสิ่งที่ลูกชายได้กระทำลงไปแต่เขาก็ไม่เคยต้องการให้ลูกชายของต้องตาย นี่เป็นลูกชายคนเดียวของเขา ถ้าโอวหยางซิงเหวินตาย ตระกูลเขาได้ถึงจุดจบเป็นแน่แท้ เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่มีวันยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเป็นอันขาด

"พ่อ อย่าไปยอมพวกมันนะขอรับ ข้ายังไม่อยากตาย" เมื่อโอวหยางซิงเหวินได้ยินเงื่อนไขของอีกฝ่ายมันก็ทำให้เขาถึงขั้นกลัวจนน้ำตาไหลออกมาและกลัวว่าพ่อของเขาจะส่งเขาไปเพราะความโกรธ

"ร้องไห้หรอ แกจะร้องไห้หาพระแสงอะไร ร้องไห้ไปจะมีประโยชน์อะไร? ถ้าแกรู้ว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นแล้วทำไมยังกล้าไปฆ่าคนฝ่ายนั้น? แถมยังฆ่าแม้กระทั่งรองกัปตันด้วย" โอวหยางเทียนพูดอย่างเหลืออด เมื่ออีกฝ่ายยื่นข้อเสนอมาแบบนี้แล้ว เช่นนั้นพวกเขาก็ไม่ต้องมีเหตุผลที่จะใจดีอีกต่อไป

"พ่อ พวกมันต้องพูดเรื่องไร้สาระแน่ คนพวกนั้นเป็นแค่เศษขยะ พวกมันไม่มงไม่มีกัปตันอะไรนั่นหรอก พวกมันจงใจใส่ร้ายข้าแน่ ๆ รองกัปตันจะถูกฆ่าตายง่าย ๆ แบบนี้ได้ยังไงกัน?" โอวหยางซิงเหวินร้อง

โอวหยางเทียนยังคงขบคิดเรื่องถึงนี้ แม้ว่าสิ่งที่ลูกชายของเขาพูดไปนั้นก็เพื่อให้ตนเองพ้นผิด แต่มันก็อาจเป็นไปได้เนื่องจากอีกฝ่ายต้องการให้ฝ่ายเขาชดใช้มากขึ้น ดังนั้น อีกฝ่ายจึงจงใจยกสถานะของผู้ที่เสียชีวิตมาเป็นข้ออ้างและทำให้เรื่องดูร้ายแรงยิ่งขึ้น โดยวิธีการก็คือทำให้เกิดการนองเลือดเพิ่มขึ้นเพื่อที่จะได้จัดการกับฝ่ายของเขาได้ง่าย

"พอแล้ว หยุดร้องได้แล้วตอนนี้ ข้าจะไปดูด้วยตัวเองและแกก็ต้องไปกับข้าด้วย!" โอวหยางเทียนกล่าว

“ ข้าไม่ไป!” โอวหยางซิงเหวินไม่กล้าไปเพราะเขากลัวอีกฝ่ายจะซุ่มโจมตี

"ไปกับข้าแกจะกลัวอะไรอีก" โอวหยางเทียนกล่าวและจ้องไปที่ลูกชาย ในอาณาเขตเมืองเฮ่าเทียนนั้น ทั้งอำนาจและอิทธิพลของตระกูลโอวยางถือว่าไม่ได้อ่อนแอไปกว่ากองทหารโลหิตสีชาด อีกทั้งที่นี่เป็นถึงบ้านเกิดของโอวหยางเทียน เช่นนั้นเขาย่อมไม่กลัว

เมื่อถูกพ่อกล่าวตำหนิมาเช่นนี้ โอวหยางซิงเหวินจึงไม่กล้าพูดอะไรอีกและได้แต่หวังในใจว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขา

ชีวิตของโอวหยางซิงเหวินตอนนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรับไหว ชีวิตผ่านมาในฐานะผู้ติดตามของหวังเอ้อร์ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรับไหวเช่นกัน อีกทั้งยังดูน่าสังเวชยิ่งกว่าเขาเสียอีก