USB:บทที่ 239 ลดราคาเพิ่ม

“ไม่ครับ!” ฮวงเฟิงส่ายหัวอย่างเด็ดขาด "บอสหลี่จะเป็นคนจัดการเอง เราต้องการแค่โรงงานนี้ ไม่ได้ต้องการคนงานครับ"

"อ๋า! " บอสหลี่ตกใจมาก ถ้าหวงเฟิงไม่ต้องการคนงานพวกนั้น เขาก็ต้องรับผิดชอบในการไล่พวกเขาออกน่ะสิ ขืนเป็นนั้น เขาก็ต้องจ่ายค่าชดเชยให้คนงานพวกนั้นน่ะสิ นี่มันไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆเลยนะ!

ด้วยคามสัตย์จริง แม้ว่าบอสหลี่จะไม่ได้ทำงานต่อ ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกคนงาน เพราะพวกเขาสามารถทำงานต่อได้

หากพวกเขาถูกไล่ออกกะทันหัน มีความเป็นไปได้สูงที่พวกเขาจะมีปัญหา ดังนั้นบอสหลี่จึงไม่ยินดีรับมือกับเผือกร้อน*เท่าไหร่นัก

"ประธานฮวง ฉันคิดว่าพวกเราสามารถเจรจาเรื่องราคาได้!" ในที่สุดบอสหลี่ก็ยอมจำนน คนงานพวกนั้นคือปัญหา และอุปกรณ์ก็สร้างปัญหาให้กับเขาเช่นกัน และเขาก็เป็นคนที่ไม่ชอบปัญหาเอามากๆเสียด้วย

ฮวงเฟิงกับกัวเหลียงหันมามองหน้ากันด้วยความดีใจผ่านสายตา

เพื่อให้ได้ราคาที่ถูกลง ฮวงเฟิงจึงบอกบอสหลี่ว่า ก่อนหน้านี้ กัวเหลียงกลัวว่าฮวงเฟิงจะหลอกเขา แต่สุดท้ายแล้ว บอสหลี่ก็ยินดีรับผิดชอบเรื่องอุปกรณ์และช่วยไล่พนักงานออก

ในตอนที่ฮวงเฟิงก็ยังยืนกรานที่จะทำมันต่อไป เขาเห็นว่าประธานต้องการออกจากที่นี่โดยเร็ว เขาเลยกล้าทำแบบนั้น มันเหมือนกับการเสี่ยงโชค ถ้าพวกเขาชนะการเดิมพัน พวกเขาก็จะประหยัดเงิน และถ้าแพ้ ทั้งอุปกรณ์ทั้งคนงานก็จะหายไปทั้งหมด

แต่อย่างไรก็ตาม ถ้าพวกเขาเป็นฝ่ายแพ้การเดิมพัน ฮวงเฟิงกับเขาก็ไม่ได้เป็นฝ่ายเสียหายเท่าไหร่ เพราะพวกเขายอมรับราคาของบอสหลี่ตั้งแต่แรก นี่คือเหตุผลว่าทำไม กัวเหลียงถึงได้เห็นด้วยกับความคิดของอีกฝ่าย

ท้ายที่สุด ฮวงเฟิงนั้นคิดถูกแล้ว

ในเรื่องราคา หากเทียบกับของเมื่อวานแล้ว มันถูกกว่าเดิมถึงหนึ่งแสนหรือมากกว่า ตามข้อตกลงระหว่างทั้งสอง อุปกรณ์ทุกอย่างและพนักงานทุกคนของโรงงานจะต้องอยู่ภายใต้การควบคุมของฮวงเฟิงและเขา

หลังจากทั้งสองฝ่ายลงนามในสัญญาแล้ว ทั้งสองก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ถึงวันนี้ บอสหลี่จะปรับราคาลงเล็กน้อย แต่ก็ถือว่าเขาได้กำจัดปัญหาออกไปได้สำเร็จ

แต่สำหรับฮวงเฟิงและคนที่เหลือนั้นพวกเขารู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก เพราะไม่เพียงพวกเขาจะสามารถซื้อโรงงานมาในราคาที่ค่อนข้างต่ำเท่านั้น พวกเขายังได้ประหยัดเงินในการซื้ออุปกรณ์และไม่ต้องวิ่งหาพนักงานใหม่อีก

"ประธานทั้งสอง ผมยังมีอีกเรื่องครับ!"

หลังจากเซ็นสัญญาแล้ว บอสหลี่ก็พาฮวงเฟิงและกัวเหลียงไปพบปะคนงานและพูดคุยกับพวกเขา

"เมื่อกี้ ฉันเพิ่งขายโรงงานนี้ให้กับประธานทั้งสองคนนี้ ที่ฉันจะบอกก็คือ หลังจากนี้ ฉันจะไม่ได้เป็นเจ้าของที่นี่อีกแล้ว โรงงานแห่งนี้จะตกเป็นของประธานทั้งสองคนนี้ นับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป พวกเขาคือบอสคนใหม่ของพวกคุณ" บอสหลี่กล่าวเสียงดัง น้ำเสียงของเขาฟังไม่ออกว่ากำลังมีความสุขหรือเป็นทุกข์

"บอส... แล้วพวกเราจะทำยังไงกันดีครับ?"

“ใช่ พวกเราจะทำยังไงดีละครับ?”

พนักงานด้านล่างก็เริ่มส่งเสียงพูดคุยกัน พวกเขาไม่ได้สนใจเลยว่าใครเป็นเจ้านายของโรงงานแห่งนี้ พวกเขาคิดแค่ว่ามันจะส่งผลกระทบต่องานกับเงินเดือนของพวกเขาหรือไม่ หรือไม่ก็ พวกเขาจะถูกไล่ออกหรือเปล่า?

สาเหตุที่ทุกคนรู้สึกตระหนกเป็นเพราะพวกเขามีโอกาสที่จะถูกไล่ออก เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าเจ้านายคนใหม่ต้องการทำอะไรกับโรงงานนี้

อย่างไรก็ตามมีโอกาสที่เจ้านายคนใหม่ไม่ต้องการปิดโรงงาน เพราะถ้าเป็นเขาทำแบบนั้น เขาก็ไม่มีคุณสมบัติมากพอให้ทำงานที่นี่ต่อ

และตอนนี้งานของนักศึกษามหาวิทยาลัยหลายคนก็หายาก ไม่ต้องพูดถึงคนงานธรรมดาอย่างพวกเขาแล้วต้องหายากกว่าแน่นอน พวกเขาทุกคนเลยรู้สึกกังวล

"ทุกคน เงียบก่อนครับ ใจเย็นๆ ไม่ต้องกลัวไปนะครับ โรงงานจะดำเนินต่อไป ผมจะไม่ไล่พวกคุณออกแม้แต่คนเดียวครับ!" ในตอนนี้ ฮวงเฟิงลุกขึ้นยืนแล้วกล่าว แม้ว่าบอสหลี่ต้องการบ่นที่ฮวงเฟิงขัดจังหวะเขา แต่สุดท้าย โรงงานนี้ก็เป็นของฮวงเฟิงแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถพูดอะไรได้

"แต่มันก็แค่ชั่วคราวเท่านั้นครับ!" ฮวงเฟิงมองไปที่คนงานที่เริ่มเงียบเสียบแล้วพูดต่อ "ถ้าผมพบว่ามีคนขี้เกียจหรือทำให้กำไรของโรงงานลดลง ผมก็จะไล่เขาออกครับ"

ถึงฮวงเฟิงจะกล่าวเตือนไว้ แต่คนด้านล่างต่ทางรู้สึกโล่งใจ แสดงว่าเจ้านายคนใหม่จะไม่ไล่พวกเขาออก ตราบใดที่พวกเขาไม่ทำความเสียหายต่อผลประโยชน์ของโรงงานหรือทำตัวขี้เกียจ ก็ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไร

“และแน่นอนว่าถ้าผลกำไรจากโรงงานดี ผมก็จะขึ้นเงินเดือนให้ทุกคนด้วยครับ หลังจากนี้ ในอนาคต โรงงานของเราจะต้องเติบโอย่างแน่นอนครับ และพวกคุณก็จะได้เป็นพนักงานอาวุโสภายใต้การควบคุมของผม ตราบใดที่คุณทำงานอย่างหนัก ผมก็จะไม่ปฏิบัติกับคุณอย่างไม่เป็นธรรมครับ" การตบหัวแล้วลูบหลัง ก็เหมือนกับการที่ฮวงเฟิงจึงพูดชักจูงให้พวกเขามีความกระตือรือร้นและแรงจูงใจในการทำงานมากยิ่งขึ้น

เป็นไปตามคาด หลังจากได้ยินคำพูดของฮวงเฟิง ทุกคนก็รู้สึกตื่นเต้น แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าฮวงเฟิงจะทำในสิ่งที่เขาพูดจริงๆหรือไม่ แต่พวกเขาก็ยังมีหวังนี่...ใช่ไหม? พวกเขาส่วนใหญ่เป็นแค่คนธรรมดาและซื่อสัตย์ ต่อให้ฮวงเฟิงไม่พูดถึงเรื่องการขึ้นเงินเดือน พวกเขาก็จะทำงานอย่างหนักตามเดิม ในตอนนี้ พวกเขาได้คำมั่นจากฮวงเฟิงแล้ว พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกมีความสุขมากยิ่งขึ้น

เมื่อเห็นว่าพนักงานที่อยู่ด้านล่างอยู่ในความสงบ ฮวงเฟิงก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา ในตอนส่งต่อตำแหน่ง เขากลัวว่าจะมีคนงานคนงานบางคนไม่พอใจ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ หลังจากที่ได้เป็นเจ้าของโรงงานแล้ว อาจมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับเขาก็เป็นได้

ยังดีที่เรื่องแบบนั้นไม่ได้เกิดขึ้น

หลังจากนั้น ฮวงเฟิงและบอสหลี่ก็ดำเนินการตามขั้นตอนต่างๆ เขาทำการโอนเงินให้อีกฝ่าย แม้ว่าวันนี้พวกเขาจะมีเงินเพิ่มขึ้นหนึ่งแสน แต่ฮวงเฟิงก็ยังใช้เงินไปหนึ่งล้านห้าแสนเพื่อซื้อโรงงานแห่งนี้ ครั้งนี้ เขาใช้เงินออมไปมากกว่าครึ่ง

กัวเหลียงใช้เงินเก็บเข้าช่วยฮวงเฟิง แม้สุดท้าย เขาจะไม่เหลือเงินในบัญชีมากนัก มันก็ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเขา

ข่าวดีก็คือพวกเขาไม่จำเป็นต้องใช้เงินในตอนนี้ พวกเขามีทั้งโรงงาน อุปกรณ์และคนงาน แถมวัสดุที่ใช้สำหรับอุปกรณ์บำบัดน้ำเสียก็มีแล้ว ถ้าบอสหลี่ไม่ต้องการอุปกรณ์จริงๆ ทำไมอีกฝ่ายถึงได้สนใจวัสดุราคาแพงพวกนี้ล่ะ

ด้วยเหตุนี้ ฮวงเฟิงและกัวเหลียงก็ได้ทำการผลิตสำเร็จ

ฮวงเฟิงบอกให้กัวเหลียงไปที่หน่วยงานรัฐเพื่อตรวจสอบขั้นตอน ส่วนเขาจะเป็นกองหนุนคอยหาผู้เชี่ยวชาญในโรงงานเพื่อพูดคุยเรื่องการผลิตอุปกรณ์บำบัดน้ำเสียให้

โรงงานไม่ได้มีขนาดใหญ่โตเพราะมีพนักงานเพียงแค่ยี่สิบคนเท่านั้น นามสกุลของผู้เชี่ยวชาญคือ เหอ และเขาก็เป็นถึงผู้จัดการเวิร์คช้อป และผู้จัดการฝ่ายเทคโนโลยี ดังนั้น ปัญหาเกี่ยวกับอุปกรณ์บำบัดน้ำเสียทั้งหมดจึงได้รับการแก้ไขโดยเขา