USB:บทที่ 724 เดต

ในใจของเธอนั้น หน้าที่การงานของฮวงเฟิงมีความสำคัญมากกว่าตัวเธอเองเสียอีก นอกจากนั้นแล้วฮวงเฟิงยังได้มีท่านชิวคอยหนุนหลังเขาอยู่ เพราะฉะนั้นโอกาสก้าวหน้าของเขาจะยิ่งมีมากขึ้น เหตุผลที่ซูหยู่โม่ตั้งความหวังเกี่ยวกับหน้าที่การงานของฮวงเฟิงไว้มาก นั้นเป็นเพราะครอบครัวของเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะตั้งความหวังกับเขาไว้มากแค่ไหนแต่เธอก็ไม่เคยบังคับฮวงให้ฮวงเฟิงต้องทำอะไรเพื่อเป็นการกดดันเขา อีกทั้งเธอยังพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อช่วยเหลือเขาอย่างเต็มที่ แน่นอนว่าเธอไม่ต้องการที่จะให้เรื่องของเธอทำให้ฮวงเฟิงต้องเสียเวลาจัดการเรื่องของเขาเอง

"ผมเองก็ไม่ได้เสียเวลาอะไรมากมายเลยนี่" ฮวงเฟิงกล่าว แล้วพูดเสริมขึ้นอีกว่า "ผมยังมีเวลาอีกเหลือเฟือ เป็นต้นว่าคืนนี้เราจะไปดูหนังกัน"

"ฉันเห็นแล้วว่าคุณสามารถเริ่มปรับตัวและเชี่ยวชาญในการทำเรื่องพวกนี้มากขึ้นแล้ว" ซูหยูโม่พูดแล้วก็หัวเราะขึ้น แต่เธอก็ไม่ได้ตอบรับคำชวนของฮวงเฟิงในทันที ทั้งสองคบหาดูใจกันมาเป็นเวลานานเช่นเดียวกับคู่รักคู่อื่น ๆ แต่ทว่าพวกเขาไม่เคยมีโอกาสได้ดูหนังด้วยกัน และนั่นก็เป็นเพราะเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญ ทำให้พวกเขาไม่เคยได้ใช้เวลาด้วยกันเลย เพราะฉะนั้นหวังว่าจะไม่มีเรื่องราวไม่คาดฝันเกิดขึ้นอีกในครั้งนี้

"ให้ตายสิ ผมเป็นคนเปิดเผยมาโดยตลอด ไม่เคยมีเล่ห์เหลี่ยมอะไรเลย" ฮวงเฟิงตะโกนขึ้น

"คุณคิดว่าฉันจะเชื่อคุณหรือไงคะ?" ซูหยูโม่พูดด้วยรอยยิ้ม

"เอาละมาพูดเรื่องหนังที่คืนนี้เรากำลังจะไปดูกันดีกว่า" ฮวงเฟิงพูดขึ้น

หลังจากที่ทั้งสองคนทานมื้อคำกันเสร็จแล้ว พวกเขาก็พากันไปเดินทอดน่องไปตามถนนเพื่อเป็นการย่อยอาหารก่อนที่จะไปพากันไปยังโรงภาพยนต์ใกล้ ๆ

เนื่องจากวันนี้ไม่ใช้วันหยุดสุดสัปดาห์ เพราะฉะนั้นทำให้ผู้คนที่พากันมาชมภาพยนต์ในเวลากลางคืนค่อนข้างบางตา อย่างน้อยก็ในตอนที่พวกเขามาถึง เขาพบผู้คนที่ต่อแถวกันซื้อตัวภาพยนตร์นั้นมีจำนวนไม่มาก หลังจากที่อ่านโปรแกรมเรื่องจนถึงเรื่องสุดท้ายแล้ว ในที่สุดฮวงเฟิงก็เข้าใจได้ทันทีว่าถึงเหตุผลที่มีคนมาดูหนังกันแค่ไม่กีคนเท่านั้น มันไม่เกี่ยวกับวันหยุดหรือไม่แต่อย่างใด หากแต่เป็นเพราะไม่มีมีภาพยนตร์ดี ๆ น่าสนใจสักเรื่องเลย

"ดูเหมือนว่าจะเรื่องที่น่าดูเลยสักเรื่อง" ซูหยูโม่กล่าวขึ้นขณะที่มองไปยังแผ่นป้ายโฆษณาภาพยนตร์สองสามเรื่องด้วยกัน

"อืม แต่ไหนเราก็มาแล้ว อย่างน้อยก็จะลองเลือกดูสักเรื่องหนึ่งนะ" ฮวงเฟิงกล่าว

"ก็ได้" ซูหยูโม่ตอบตกลง

ฮวงเฟิงไม่อยากเชื่อว่าซูหยูโม่จะเลือกภาพยนต์แนวศิลปะเรื่องหนึ่ง แต่ทว่าเมื่อเขาคิดไปคิดว่าถึงลักษณะนิสัยของซูหยูโม่แล้วการที่เธอจะเลือกชมภาพยนต์แนวนี้จึงไม่ใช่เรื่องแปลก ค่ำคืนนี้ไม่มีค่อยมีผู้คนมาชมภาพยนตร์กันมากนัก อีกทั้งปกติแล้วก็จะผู้คนที่ชื่นชอบภาพยนต์แนวศิลปะก็มีอยู่ไม่มาก เมื่อฮวงเฟิงและซูหยูโม่หาที่นั่งของตัวเองได้แล้ว พวกเขาก็พบว่าในโรงภาพยนต์ในตอนนี้มีคนไม่ถึงสิบคน

"มีคนมาดูเพียงแค่ไม่กี่คนเอง ถ้าหากยังเป็นแบบนี้ต่อไป มีหวังผู้สร้างภาพยนตร์เรื่องนี้ต้องล้มละลายแน่" ฮวงเฟิงพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มขณะที่วางขนมที่ซื้อติดมือเข้ามาด้วย

"ไม่ค่อยมีใครชอบดูหนังแนวนี้สักเท่าไหรอยู่แล้ว เชื่อมั้ยว่าคุณจะอยากดูได้ไม่นานแล้วคุณก็จะเผลอหลับไป?" ซูหยูโม่พูดขึ้นพร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อย ปกติแล้วเธอชื่นชอบภาพยนตร์แนวนี้อยู่แล้ว เพียงแต่เธอมักจะดูอยู่ที่บ้าน เนื่องจากเธอไม่ชอบการเขามาในโรงภาพยนตร์คนเดียว ส่วนเซี่ยเมิ่งเจียวเธอก็ไม่ชอบดูภาพยนตร์แนวนี้ด้วย  วันนี้จึงเป็นครั้งแรกของซูหยูโม่ที่มีเพื่อนดูภาพยนตร์ด้วยกัน

"มันจะเป็นแบบนั้นได้ไง? มีคุณอยู่ข้าง ๆ ผมจะหลับได้อย่างไร?" ฮวงเฟิงพูด อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่ชอบภาพยนตร์แนวนี้ แต่ที่เขามาก็เพราะซูหยูโม่ และมีโอกาสเป็นไปได้มากที่เขาจะเผลอหลับที่นี่?

ซูหยูโม่ยิ้มแล้วพูดขึ้น "ถ้าหากคุณไม่ชอบมันจริง ๆ แล้วละก็ ไม่เป็นไรค่ะถ้าคุณจะเผลอหลับไป"

ไม่นานหลังจากที่ภาพยนตร์เริ่มฉาย ฮวงเฟิงซึ่งเต็มไปด้วยความมั่นใจว่าเขาจะไม่มีทางหลับอย่างแน่นอน แต่เขาก็ประเมิณภาพยนตร์แนวนี้ต่ำเกินไป มันสามารถสกดจิตไต้สำนึกเขาได้ ไม่นานหลังจากนั้นฮวงเฟิงรู้สึกได้ทันทีว่าตอนนี้หนังตาของเขากำลังหนักอึ้งและอยากที่จะนอนเหลือเกิน เมื่อเห็นท่าทีเช่นนั้นของฮวงเฟิง ซูหยูโม่ก็หัวเราะขึ้นแต่ทว่าเธอไม่อยากรบกวนคนอื่น ๆ ดังนั้นจึงหันไปชมภาพยนตร์ที่เธอสนใจต่อไป อย่างไรก็ตามในตอนนั้นฮวงเฟิงยังไม่ได้หลับสนิทเสียทีเดียว ไม่ใช่เป็นเพระจิตใจที่มุ่งมั่นของเขาแต่อย่างใด หากแต่เป็นเพราะสิ่งอื่น เขาถูกดึงดูดด้วยภาพที่อยู่ไม่ไกลจากเขาเท่าไหร่นัก

"เฮ้ ดูตรงนั้นสิ" ฮวงเฟิงกระซิบกับซูหยูโม่

"มีอะไรเหรอเหรอ?" ซูหยูโม่หันหน้าไปมองตามทิศทางที่ฮวงเฟิงชี้ด้วยความสงสัย แต่เนื่องจากในโรงภาพยนตร์ค่อนข้างมืด เธอจึงไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจนนัก แต่เมื่อแสงสว่างจากจอภาพยนตร์ส่องสว่างขึ้นก็ทำให้เธอสามารถเห็นชัดขึ้น และเมื่อเธอได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นนั้น ใบหน้าของเธอก็แดงระเรื่อขึ้นทันที

"โรคจิต!" ซูหยูโม่ตำหนิฮวงฟิงเบา ๆ

"เฮ้ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยน่ะ แล้วคุณจะหาว่าผมเป็นไอ้โรคจิตได้ยังไงกัน?" ฮวงเฟิงอวดครวญขึ้น

ที่นั่งที่ฮวงเฟิงชี้ให้ซูหยูโม่ดูนั้น เป็นที่นั่งของวัยรุ่นหนุ่มสาวคู่หนึ่ง เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนนั้นไม่ได้ให้ความสนใจภาพยนตร์เลยสักนิด หากแต่พวกเขากับสนใจซึ่งกันและกันมากกว่า ขณะนั้นคนทั้งคู่กำลังจูบกันอยู่ ทว่ามั่นไม่ใช่การจูบบางเบาแต่มันกลับเป็นจูบที่เร้าร้อน เกือบทั้งตัวของเด็กสาวคนนั้นโถมเข้าไปในอ้อมออดของเด็กหนุ่ม และขณะที่เด็กหนุ่มคนนั้นกำลังบดขยี้ริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่างเร้าร้อน  มือของเขาก็เคลื่อนไหวไปทั่วทั้งร่างกายของเด็กสาว ดูเหมือนว่าในมือของเขาได้ล้วงเข้าไปในชุดของเด็กสาวเรียบร้อยแล้ว

เมื่อตอนที่ฮวงเฟิงยังเรียนอยู่ในระดับมหาวิทยาลัย เขาก็เคยได้ยินเรื่องราวของคู่รักที่พากันมาปลดปล่อยอารมณ์ปรารถนาในโรงภาพยนตร์ นั่นเป็นเพราะสภาพแวดล้อมเช่นนี้มันสามารถกระตุ้นความรู้สึกแบบอื่นของพวกเขาได้เป็นอย่างดี แต่อย่างไรก็ตามคู่รักพวกนั้นก็มักจะเลือกภาพยนตร์ในรอบเที่ยงคืน เนื่องจากมีคนไม่มาก และพวกเขาก็มักจะเลือกที่นั่งหลบมุมนิดหน่อย ฮวงเฟิงคิดไม่ถึงเลยว่าการมาดูหนังครั้งแรกของเขากับซูหยูโม่ จะทำให้เขาได้พบกับฉากยอดนิยมเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าคู่รักวัยรุ่นคู่นั้นได้เข้าสู่โหมดเห็นแก่ตัวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และไม่สนใจผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ตัวพวกเขาเลยแม้แต่น้อย

ความจริงแล้วในโรงภาพยนตร์ตอนนั้นก็มีคนอยู่ไม่มาก และทุกคนต่างเลือกที่นั่งที่แตกต่างกันออกไป คู่หนุ่มสาวทั้งสองคนจึงได้กระทำเรื่องที่ไร้ยางอายเช่นนั้น ถ้าหากไม่เป็นเพราะฮวงเฟิงรู้สึกเบื่อและเขาต้องการที่จะมองหาสิ่งอื่นที่น่าสนใจกว่าเพื่อที่จะเขาจะได้ไม่รู้สึกง่วงนอนอีก เขาก็คงจะไม่รู้ว่าหนุ่มสาวคู่นั่นกำลังทำอะไรกัน

"ฉันไม่สน คุณมันก็แค่ไอ้โรคจิตคนหนึ่ง!" ซูหยูโม่พูดขึ้นด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ แต่เนื่องจากสภาพแวดล้อมที่มืดมาก ๆ ดังนั้นฮวงเฟิงจึงไม่อาจมองเห็นใบหน้าแดงก่ำของเธอได้

ซูหยูโม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้จากถังมู่เสวี่ยมาบ้าง แต่เธอก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับมัน เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าวันนี้เธอจะได้เห็นกับตาตัวเอง มิหนำซ้ำเธอต้องมาพบเห็นภาพเช่นนี้ในตอนที่เธอกำลังนั่งชมภาพยนตร์อยู่กับฮวงเฟิง

"แค่นี้ก็เป็นไอ้โรคจิตแล้วเหรอ? ผมก็แค่กวาดตามองไปเรื่อย" ฮวงเฟิงกล่าว "อีกอย่างสองคนนี้พวกเขาก็เป็นคู่รักกัน มันก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรที่คู่รักจะทำเรื่องแบบนี้กัน เพียงแต่ผมคิดว่ามันอาจจะมากเกินไปสักหน่อย"

ซูหยูโม่ไม่สนใจฮวงเฟิงอีก เธอหันกลับไปดูจอภาพยนตร์ต่อ อย่างไรก็ตามเธอไม่สามารถประติดประต่อเรื่องราวได้อีกต่อไป  อีกทั้งเธอไม่สามารถย้อนกลับไปดูได้ด้วย ซูหยูโม่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง สำหรับเธอแล้วการที่ได้เห็นเรื่องราวแบบนี้ในภาพยนตร์มันยังน่าสนใจมากกว่า