USB:บทที่ 287 รูมเมท

“นายยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม? ถ้างั้นก็มากินข้าวกับฉันสิ”

ครั้งนี้ ฮวงเฟิงไม่ได้ปฏิเสธ เนื่องจากว่าก่อนหน้านี้เขาเคยปฏิเสธเธอ แต่ก็ไร้ประโยชน์ ดังนั้นเขาอาจจะไม่พูดคำที่สุภาพอีกต่อไป

แม้ว่าเขาจะทำอาหารเองได้ แต่ถ้ามีอาหารมาเสิร์ฟตรงหน้าแถมยังอร่อยมาก แล้วอย่างนี้เขาจะปฏิเสธได้อย่างไรล่ะ?

ณ ตอนนี้ กัวเมิ่งหานว่างพอที่จะทำอาหารทานเอง

ท้ายที่สุดแล้ว ถึงเธอจะกลับบ้านไป แต่เธอก็ยังต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว แม้ว่าเธอจะแชร์ที่พักกับคนอื่น แต่ทั้งสามก็ไม่เคยได้ทานข้าวด้วยกันหรือพูดคุยกันเลย และเรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

เนื่องจากตอนที่ฮวงเฟิงเคยแชร์ห้องพักับคนแปลกหน้า เขาก็ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกแปลกใจเท่าไหร่นัก หลังจากที่รู้สถานการณ์ในตอนนี้ของกัวเมิ่งหาน

"อ๋า เหมือนจะไม่พอแหะ เดี๋ยวฉันกลับห้องไปเอามาเพิ่มก็แล้วกัน" กินข้าวที่นี่อย่างน้อยก็ดีกว่ากินคนเดียว นอกจากนี้เธอยังได้พูดคุยกับฮวงเฟิงที่ไม่เคยทำตัวน่ารำคาญเลย

วิถีชีวิตในตอนนี้ของกัวเมิ่งหานเหมือนกับวิถีชีวิตของฮวงเฟิงในอดีตไม่มีผิด นานๆครั้งเขาถึงจะได้ออกไปใช้ชีวิตกลางคืน ทั้งหมดก็เพื่อประหยัดเงิน

ด้วยเหตุนี้ หลังจากที่ทานอาหารเย็นอย่างโดดเดี่ยวเสร็จ ตกดึก เธอก็จะเล่นโทรศัพท์หรือไม่ก็อ่านหนังสือแทนที่จะออกไปเที่ยวข้างนอก แม้ว่าเธอจะไม่มีเพื่อนคุยเลยก็ตาม

"ฉันไปด้วยสิ" ฮวงเฟิงว่า เขากลัวว่ากัวเมิ่งหานจะทำคนเดียวไม่ไหว

"ก็ได้..." แม้ว่าเธอจะรู้สึกประหม่า แต่กัวเมิ่งหานที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็ตอบรับคำขอจากอีกฝ่าย

นี่เป็นครั้งแรกที่ฮวงเฟิงได้ไปที่ห้องของกัวเมิ่งหาน แม้ว่าทั้งสองคนจะเคยขึ้นไปชั้นบนและชั้นล่าง แต่เขาก็ไม่เคยเข้าไปข้างในสักครั้ง

นอกจากนี้รูมเมทสองคนที่แชร์ห้องกับกัวเมิ่งหานไม่อยู่ห้อง เขาคิดว่าพวกเธออาจจะทำงานหรือไม่ก็ออกไปเที่ยวข้างนอก

ตอนที่ฮวงเฟิงเข้าไปในห้องของเธอ กัวเมิ่งหานกลับรู้สึกเขินอาย เนื่องจากไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเคยเข้ามาในห้องนี้มาก่อน แน่นอนว่าฮวงเฟิงเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้เข้ามาในห้องนี้

ฮวงเฟิงมองไปรอบๆห้องของกัวเมิ่งหาน จากนั้นเขาก็รู้สึกเขินเล็กน้อยที่มองนู่นนี่ไปทั่ว แต่เขากล้าพูดได้เลยว่า ถึงห้องของกัวเมิ่งหานจะไม่ได้ใหญ่มากนัก แต่เธอก็ทำความสะอาดและจัดห้องให้ดูอบอุ่นมาก

แต่ในขณะที่ฮวงเฟิงกำลังมองดูห้องของกัวเมิ่งหานอยู่นั้น จู่ๆประตูห้องก็ถูกเปิดปรากฎหญิงสาวสองคน ทั้งสองน่าจะเป็นรูมเมทของกัวเมิ่งหานที่กลับมาพอดี

ในตอนที่ฮวงเฟิงและกัวเมิ่งหานก้าวออกมาจากห้อง ทั้งสองที่เพิ่งกลับมาก็ได้พบแขกที่เธอคิดไม่ถึง และคนๆนั้นก็คือ ฮวงเฟิง

แม้ว่ากัวเมิ่งหานจะแบ่งอาหารไปให้ฮวงเฟิงหลายวัน แต่พวกเธอก็ไม่เคยสนใจเธอเลย

แม้ว่าเธอจะแชร์ค่าเช่าห้องกับพวกเธอ แต่เพราะสองคนนั้นสนิทกันมาก ทำให้ทั้งสองแยกตัวออกห่างกัวเมิ่งหาน ปกติแล้วพวกเธอไม่ค่อยได้ทักทายกัน และบางครั้งก็ถึงขั้นไม่คุยกันเลยแม้แต่คำเดียว

สาเหตุหลักคือพวกเธอนั้นดูถูกกัวเมิ่งหาน แม้ว่าจะแชร์ห้องกัน แต่ทั้งสองคนก็เป็นคนในเมือง พวกเธอมาจากเมืองหลวง ในขณะที่กัวเมิ่งหานมาจากชนบท

ด้วยเหตุนี้ แม้ว่าจะอาศัยอยู่ในห้องเดียวกัน แต่พวกเธอก็ยังคงดูถูกกัวเมิ่งหานอยู่วันยังค่ำ

"กัวเมิ่งหาน เขาเป็นใคร? พวกเราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าห้ามพาคนอื่นมาค้างที่นี่ โดยเฉพาะผู้ชาย!" หญิงสาวที่หน้าตาสวยคนหนึ่งกล่าวพลางชี้นิ้วไปทางฮวงเฟิง

เห็นได้ชัดว่าเธอคิดว่าฮวงเฟิงเป็นแฟนกัวเมิ่งหาน แต่นั่นก็สายไปแล้ว เพราะพวกเธอเพิ่งกลับมาถึง ประจวบเหมาะกับตอนที่ฮวงเฟิงเดินออกมาจากห้องของกัวเมิ่งหานพอดิบพอดี เพียงเท่านี้ก็รู้แล้วว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร

อันที่จริงข้อตกลงของเธอก็เป็นข้อตกลงทั่วไป มีผู้หญิงหลายคนที่ไม่เห็นด้วยที่จะให้รูมเมทพาผู้ชายเข้ามาในห้องหรือให้ค้างที่นี่กับพวกเธอ เพราะถ้ามีผู้ชายแปลกหน้าสักคน ก็จะเป็นการรบกวนรูมเมทคนอื่นได้

"เขาเป็นเพื่อนของฉันเอง เขาไม่ได้จะมาค้างที่นี่สักหน่อย" กัวเมิ่งหานกล่าวด้วยท่าทางเขินอาย

“งั้นเหรอ?” หญิงสาวทั้งสองใช้สายตาสงสัยจับจ้องไปที่ฮวงเฟิง เนื่องจากพวกเธอไม่เชื่อในสิ่งที่กัวเมิ่งหานพูด

"อย่าคิดว่าพวกเราไม่รู้ว่เธอโกหกนะ เธอบอกว่าเขาอยู่ไม่นานเดี๋ยวก็กลับแล้ว แต่ถ้าพวกฉันไม่กลับมาเธอก็จะให้เขาค้างที่นี่ต่อใช่ไหม? แล้วอย่างนี้ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าเขาจะกลับตอนไหน"

เห็นได้ชัดว่าพวกเธอคิดว่ากัวเมิ่งหานต้องการให้ฮวงเฟิงค้างที่นี่คืนนี้ แต่เธอก็เลือกใช้ข้ออ้างว่าเดี๋ยวอีกฝ่ายก็กลับแล้ว มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่เมื่อคืนอีกฝ่ายไม่ได้นอนค้างที่นี่

ส่วนสาเหตุหลักที่ทำให้เธอคิดแบบนั้นเป็นเพราะเธอเองก็เคยทำเรื่องแบบนั้นมาก่อน

ปกติแล้วเธอมักจะถูกทั้งสองกลั่นแกล้งอยู่บ่อยครั้ง แต่จากนิสัยของเธอแล้ว เธอจึงไม่ตอบโต้และทำเพียงเก็บความโกรธกลับไปและพยายามอดทนกับมันให้ได้มากที่สุด

หากแต่ในครั้งนี้กลับต่างออกไป ครั้งนี้ทั้งสองไม่เพียงจะพูดจาไม่ดีใส่เธอแล้ว พวกเธอยังพูดถึงฮวงเฟิงแบบเสียๆหายๆอีกด้วย

ฮวงเฟิงเป็นเพื่อนที่ดีและคอยช่วยเหลือเธอเสมอ ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการเห็นฮวงเฟิงถูกกล่าวหาทั้งที่เรื่องที่พวกเธอพูดมาทั้งหมดไม่เป็นความจริงเลยสักนิด!

“ไม่ต้องห่วง ฉันทำตามข้อตกลงอยู่แล้ว” ท่าทางของกัวเมิ่งหานนั้นจริงจังและแน่วแน่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนต่อหน้าหญิงสาวทั้งสอง

"นอกจากนี้ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าพวกเธอทั้งสองคนก็เคยพาผู้ชายมาค้างที่นี่เหมือนกัน ผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนเธอจริงๆหรือเปล่าก็ไม่รู้”

ฮวงเฟิงรู้สึกชื่นชมในตัวกัวเมิ่งหานไม่น้อย เขาคิดไม่ถึงเลยว่าพอสองคนนั้นกล่าวหาเขาแล้ว เธอจะเกรี้ยวกราดถึงขนาดนี้

ส่วนหญิงสาวสองคนถึงกับหน้าซีดและตกใจสุดขีด เหตุที่ทั้งสองหน้าซีดเพราะความลับที่พวกเธอปกปิดเอาไว้ บัดนี้กลับถูกกัวเมิ่งหานเปิดโปง

ส่วนที่พวกเธอตกใจเป็นเพราะปกติกัวเมิ่งหานมักจะทำท่าทางอ่อนแอต่อหน้าพวกเธอ ทั้งสองจึงกล้าทำตัววางก้ามกับเธอ

"เธอ.. เธอพูดบ้าอะไร!" หญิงสาวคนหนึ่งที่มีสีหน้าแดงก่ำพูดขึ้นพร้อมกับชี้ไปทางกัวเมิ่งหาน

"จะจริงหรือไม่จริง ฉันว่าพวกเธอก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจ" กัวเมิ่งหานกล่าวอย่างใจเย็น จากนั้นเธอก็หันไปพูดกับฮวงเฟิงว่า "ไปจากที่นี่กันเถอะ"

"อืม" ฮวงเฟิงมองดูรูมเมททั้งสองของกัวเมิ่งหานด้วยความสนใจ เห็นได้ชัดว่าทั้งสองถึงกับเถียงไม่ออก แสดงว่าคนๆนั้นที่กัวเมิ่งหานพูดถึงต้องไม่ใช่เพื่อนของพวกเธอแน่นอน ไม่อย่างนั้น ในตอนที่เธอพูดคำว่า "แฟน" ออกมา ทั้งสองก็คงไม่มีท่าทีเช่นนั้น

“ดูเหมือนเธอจะไม่มีความสุขเลยนะที่ได้อยู่ที่นี่” ฮวงเฟิงพูดกับกัวเมิ่งหานหลังจากปิดประตู