USB:บทที่ 517 เป็นนาย

"นั่นใคร?!"

หัวหน้าทีมยังคงระวังตัวอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นเมื่อฮวงเฟิงปรากฏตัวขึ้นทางด้านหลังคนพวกนั้นโดยใช้วิชาเท้าท่องคลื่น หมายว่าจะจัดการกับพวกเขา แต่แล้วหัวหน้าทีมของพวกมันก็รู้ถึงความผิดปกติบางอย่าง สุดท้ายแล้วหัวหน้าทีมเป็นคนแรกที่รับรู้ได้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น ขณะที่เขาทำท่าเหมือนจะชักปืนอาวุธออกมา ฮวงเฟิงก็เปลี่ยนทิศทาง เขาพุ่งเข้าไปหาหัวหน้าทีม เดิมทีเป้าหมายของฮวงเฟิงไม่ใช่เขา  แต่ด้วยเท้าท่องคลื่นซึ่งเป็นสิ่งลี้ลับสุดยอดนั้น ต่อให้เขาเปลี่ยนเป้าหมายในการโจมตีอย่างกระทันหัน มันก็ไม่ทำให้ช้าลงแต่อย่างใด หัวหน้าทีมไม่ทันได้ชักอาวุธออกมา เงาดำก็ปรากฎขึ้นตรงหน้าเขาแล้ว จากนั้นเขาก็หมดสติลงหลังจากที่รู้สึกเจ็บตรงบริเวณศีรษะเล็กน้อย

อย่างไรก็ตามเสียงตะโกนของหัวหน้าทีมก่อนหน้านี้ก็เกิดผล แม้ว่าทหารรับจากพวกนั้นจะไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขาก็ตอบสนองด้วยการชักปืนออกมา

"ปัง ปัง ปัง" บางคนก็สามารถลั่นไกปืนออกมาได้สำเร็จ แต่ฮวงเฟิงเชื่อมั่นในเท้าท่องคลื่นของเขา บวกกับความฉลาดในการหลบหลีก กระสุนปืนพุ่งเข้าชนกับพนังห้อง ทำลายข้าวของทุกอย่างภายในห้อง รวมถึงผ้านวมก็ถูกเจาะทะลุ ขนนกปลิวว่อนไปทั่วทั้งห้อง กระสุนที่เล็งเข้าใส่ฮวงเฟิงไม่โดนตัวเขาเลยแม้แต่นั้นเดียว เขาม้วนตัวไปมาอยู่กลางอากาศ สามารถหลบกระสุนได้ทุกครั้ง ฮวงเฟิงฝึกฝนเท้าท่องคลื่นมาเป็นเวลานานแล้ว รวมถึงเมื่อครั้งที่เขาอยู่ในโลกก่อนหน้านี้เขาก็ได้ฝึกฝนมันอยู่นานกว่าหนึ่งปี ปีนี้เขามีโอกาสใช้มันบ่อยขึ้น จึงเชี่ยวชาญมากขึ้นด้วย ไม่มีทางผิดพลาด ถึงแม้จะรู้ว่าเท้าท่องคลื่นมีไว้เพื่อหลบหลีกการโจมตีจากสุดยอดทหารอย่างเช่น มู่หรงฝู แต่ตอนนี้เขาใช้มันเพื่อหลบกระสุน ถ้าหากมันเป็นกระสุนเพียงไม่กี่นัดก็คงไม่เป็นไร แน่นอนฮวงเฟิงเข้าใจดี หากกระสุนพวกนั้นพุ่งเข้าใส่พร้อมกัน เขาเองก็ไม่สามารถหลบได้เช่นกัน แต่ถ้าหากเขามีเชี่ยวชาญในการใช้เท้าท่องคลื่นมากขึ้น เขาก็สามารถหลบกระสุนได้มากขึ้นด้วย

ฮวงเฟิงไม่ได้หลับหูหลับตาหลบกระสุนเพียงอย่างเดียว ขณะที่เขาหลบหลีกดงกระสุนอยู่นั้น เขาก็เข้าใกล้คนพวกนั้นมากขึ้น แล้วจัดการกับคนพวกนั้นด้วยมีดสั้นในมือ ในที่สุดตอนนี้มีสมาชิกเหลืออยู่เพียงแค่สองคนเท่านั้น สีหน้าของพวกมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว พวกเขาหยุดยิงไปที่ฮวงเฟิง แต่หันมาจับตัวไป๋เสี่ยวโหลวไว้แทน

"อย่าเข้ามา ไม่งั้นนังนี่ตาย!" ทหารรับจ้างคนนั้นจ่อปืนไปคนนั้นจ่อปืนไปที่ไป๋เสี่ยวโหลวแล้วพูดขึ้น

"แกพูดบ้าอะไรของแกว่ะ?" ฮวงเฟิงไม่เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูด เพราะเขาพูดภาษาอังกฤษไม่ได้

"เขาห้ามนายขยับ ไม่งั้นเขาจะฆ่าฉัน" ไป๋เสี่ยวโหล ยังคงสุขุมพอที่จะเป็นล่ามให้กับฮวงเฟิง ในขณะที่ปืนยังคงจ่ออยู่ที่เธอ

ฮวงเฟิงหยุดชะงักทันที แล้วทหารรับจ้างอีกคนก็ยิงใส่เขา ฮวงเฟิงไม่ใช่คนโง่ เขายังคงระวังตัวเป็นอย่างดี  เมื่ออีกฝ่ายเปิดฉากยิงใส่เขา เขาก็ใช้เท้าท่องคลื่นหลบกระสุนนั่น

"แกเป็นคนหรือปีศาจกันแน่?!" ทหารรับจ้างที่ยิงปืนใส่ฮวงเฟิงพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว  ด้วยระยะใกล้ ๆ แค่นี้ เขาไม่น่าพลาด แต่นี้เขากลับยิ่งไม่โดน ไม่รู้เลยวาเขาจะสามารถฆ่าฮวงเฟิงได้หรือไม่

น่าเสียดายที่ฮวงเฟิงไม่เข้าใจคำพูดของอีกฝ่าย รวมทั้งไป๋เสี่ยวโหลวที่ตกตลึงจนลืมแปลให้เขาฟัง  ทหารรับจ้างคนที่จ่อปืนไปยังไป๋เสี่ยวโหลวนั้นดูเหมือนจะหวาดกลัวสุดขีด ปืนในมือของเขาสั่นระริกราวกับว่าเขาพร้อมจะลั่นไก่ได้ตลอดเวลา  ฮวงเฟิงขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างครุ่นคิด เขารู้ดีว่าไม่มีทางเลือกอื่น ถ้าหากเขาใช้เท้าท่องคลื่นอีก ไป๋เสี่ยวโหลวที่อยู่ในมือมันก็อาจตายได้ ถึงแม้ว่าเขาจะฆ่าทหารรับจ้างคนนั้นได้ แต่มันก็เปล่าประโยชน์

แต่อย่างไรก็ตามฮวงเฟิงยังคงมีอีกหนึ่งทางเลือก เขาคิดที่จะใช้วิธีเดียวกันกับที่เคยใช้จัดการกับฮันส์และพวก  เมื่อคิดได้ดังนั้นฮวงเฟิงอ้าปากกว้างแล้วส่งเสียงคำรามลั่น ท่ามกลางเสียวคำรามนั่น ดูเหมือนทุกอย่างภายในห้องจะสั่นไหว แล้วทั้งคนทั้งสามตรงหน้าที่อยู่ตรงหน้าเขา ก็เริ่มมีอาการตาพร่ามัว กระอักออกมาเป็นเลือด  ถูกต้องแล้วทั้งสามคนนั้น รวมถึงไป๋เสี่ยวโหลวด้วย ทั้งหมดนอนกลิ้งลงกับพื้นเพราะเสียงคำรามของฮวงเฟิง

ฮวงเฟิงไม่ปล่อยให้โอกาสแบบนี้หลุดมือไป เขาพุ่งตัวไปเข้าหน้า ซัดไปหนึ่งหมัดก็สามารุจัดการกับทหารรับจ้างทั้งสองคน แล้วช่วยเหลือไป๋เสี่ยวโหลวไว้ได้

"คุณเป็นไงบ้าง?" ฮวงเฟิงถามขึ้น มีเพียงแค่เขาและเธอเท่านั้นที่ยังคงมีสติอยู่ คนอื่น ๆ ถ้าไม่ตายก็หมดสติ แต่อาการของไป๋เสี่ยวโหลวก็ดูไม่ดีเช่นกัน ดวงตาของเธอพร่ามัว มีเลือดไหลออกมาทางจมูก นั่นเป็นเพราะการที่เธออยู่ไกล้กับทหารรับจ้างสองคนนั้นมากเกินไป ฮวงเฟิงจึงไม่สามารถป้องกันเธอจากเสียงคำรามได้อย่างสมบูรณ์ ทำให้เธอต้องพลอยโดนลูกหลงไปด้วย โชคดีที่ฮวงเฟิงยังไม่เชี่ยวชาญการใช้วิชาสิงห์โตคำรามมากนัก ไม่เช่นนั้นแล้วมันคงเป็นไปไม่ได้ที่จถูกเรียกว่าคนโง่ในการโจมตี  โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนธรรมดาที่ถูกโจมตีด้วยเสียงคำรามของฮวงเฟิงต้องได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ตอนนี้ความแข็งแกร่งของไป๋เสี่ยวโหลวนั้นไม่ได้มีมากไปกว่าคนธรรมดาสักเท่าไหร่

ไป๋เสี่ยวโหลวรอจนกระทั่งได้ยินเสียงไซเรนดังอยู่ที่ชั้นล่าง ตอนนี้มีเพียงแต่ดวงตาของเธอเท่านั้นที่สามารถกลับคืนสู่สภาพปกติได้ ส่วนร่างกายของเธอนั้น ดูเหมือนว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บภายใน

"วันนี้ ที่ที่พักของคุณ เสียงคำรามนั่น ก็คงเป็นเสียงของคุณด้วยสินะ?" หลังจากที่ไป๋เสี่ยวโหลวเรียกสติกลับมาได้ เธอไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นหากแต่ถามคำถามนั้นแทน

ฮวงเฟิงเข้าใจความหมายของเธอดี "ใช่ ผมตะโกนใส่สามคนนั่น"

"นาย นายมันไอ้ลูกไม่มีพ่อ" ไปเสี่ยวโหลวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

ความจริงแล้วการที่ไป๋เสี่ยวโหลวหมดสติในห้องน้ำ ไม่ใช่ฝีมือของสามคนนั้น หากแต่เป็นเพราะเธอปะทะเข้ากับเสียงคำรามที่จู่ ๆ ก็ดังขึ้นจนทำให้เธอหมดสติไป แต่อย่างไรก็ตามเสียงคำรามนั่นไม่ได้พุ่งเป้าไปที่เธอ หากแต่เป็นเพียงแค่ผลกระทบจากการโจมตีเท่านั้น ทำให้เธอเพียงแค่สลบไปในเวลาสั้น ๆ หลังจากที่ต่อว่าฮวงเฟิงแล้ว