USB:บทที่ 215 มอมเหล้า

อย่างไรก็ตาม ซูหยูโม่ที่ได้ยินคำอธิบายของฮวงเฟิงได้เพียงแค่หัวเราะและไม่เชื่อในคำพูดของเซี่ยเมิ่งเจียวอีกต่อไป

“พี่หยูโม่ อย่าไปหลงเชื่อเขานะ เขาเป็นคนทะลึ่งจริงๆ” เมื่อเห็นว่าพี่สาวที่แสนดีของเธอไม่เชื่อ เซี่ยเมิ่งเจียวก็ตื่นตระหนก

"นี่พี่ยังบอกว่าเขาไม่ใช่คนทะลึ่งอีกงั้นเหรอ? และถึงแม้ว่าเขาจะทะลึ่ง แต่เขาก็ไม่ทำกับพี่อย่างแน่นอน” ในอีกด้านหนึ่ง ถังมู่ซิ่วก็ได้ทีโจมตีเซี่ยเมิ่งเจียวต่อ

“ใครเขาพูดกับยัยจิ้งจอกอย่างเธอ?” เซี่ยเมิ่งเจียวกล่าว หลังจากนั้นความโกรธของเธอก็กลับพุ่งไปที่ถังมู่ซิ่ว แทนที่จะเป็นฮวงเฟิงที่นั่งอยู่ข้างๆ

แน่นอนว่าเซี่ยเมิ่งเจียวยังไม่ลืมเขา ไม่ว่าคนอื่นจะคิดอย่างไร แต่กับเธอนั้น ฮวงเฟิงก็เป็นเพียงแค่คนทะลึ่ง และมุมมองนี้ได้ฝังรากลึก

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เธอคิดไตร่ตรองดูแล้ว ฮวงเฟิงเป็นหนึ่งในพนักงานของเธอ ดังนั้นเธอจึงมีโอกาสอีกมากมายที่จะดูแลเขา

เมื่อฮวงเฟิงและคณะของเขาไปถึงร้านอาหาร รถบัสก็ยังมาไม่ถึง ดังนั้นทั้งสามสาวและหนึ่งหนุ่มจึงนำเข้าไปก่อน

ระหว่างรับประทานอาหารซึ่งบรรยากาศดีมาก พนักงานหลายคนได้รับประทานอาหารร่วมกันกับเจ้านายทั้งสองคนเป็นครั้งแรก อย่างไรก็ตามแม้ว่าพวกเขาจะมีความสุข แต่ก็ไม่มีใครกล้าดื่มกับเจ้านายเลย

อย่างไรก็ตาม เพียงเพราะพวกเขาไม่ได้เข้ามาหาเจ้านายทั้งสองเพื่อชนแก้วนั่นไม่ได้หมายความว่าเจ้านายทั้งสองจะไม่รู้วิธีที่จะต้องทำ

ไม่นานหลังจากที่งานเลี้ยงเริ่มต้นขึ้น เซี่ยเมิ่งเจียวก็หยิบแก้วของตัวเองและเดินไปที่โต๊ะของฮวงเฟิง

"ผู้จัดการฮวง สำหรับชัยชนะในการแข่งขันวันนี้ คุณต้องได้รับเกียรติเป็นคนแรก ขอบคุณที่นำเกียรติยศมาสู่บริษัท ฉันขอดื่มให้กับคุณ” เซี่ยเมิ่งเจียวกล่าว แต่เธอมีสีหน้าที่จริงจังต่อหน้าทุกคน

"ขอบคุณ ผู้อำนวย สำหรับความใส่ใจ เพื่อชัยชนะในวันนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะความสามารถของทุกคน ผมไม่กล้าถือว่าเป็นผลงานของผมคนเดียว" ฮวงเฟิงกล่าว

"แน่นอนว่าทุกคนมีส่วนในชัยชนะ แต่อย่างไรก็ตามหากคุณไม่สามารถทนต่อแรงกดดันจากอีกฝ่ายได้ ฉันเชื่อว่ามันคงเป็นเรื่องยากสำหรับเราที่จะเอาชนะได้ ดังนั้นคุณต้องดื่มไวน์แก้วนี้” เซี่ยเมิ่งเจียวกล่าว

"ถูกต้อง ผู้จัดการฮวงถ้าไม่ใช่เพราะคุณ พวกเราคงไม่มีทางชนะได้ในวันนี้"

“ใช่แล้ว ผู้จัดการฮวงสมควรได้รับเกียรติที่ยิ่งใหญ่นี้”

ทุกคนต่างพากันขานรับเป็นเสียงเดียว

ฮวงเฟิงมองดูเซี่ยเมิ่งเจียที่มีสีหน้าพึงพอใจอยู่เล็กน้อย และรู้ว่าเขาจะต้องดื่มไวน์แก้วนี้ “เอาล่ะ ขอบคุณผู้อำนวยการเซี่ย”

สิ่งที่เซี่ยเมิ่งเจียวกำลังดื่มนั้นเป็นเครื่องดื่ม แต่สิ่งเที่ฮวงเฟิงกำลังดื่มนั้นคือไวน์ขาว

เขาไม่เองก็ไม่กล้าขอเซี่ยเมิ่งเจียวดื่มเหล้าขาวได้ มันคงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะดื่มไวน์ขาวเช่นกัน เพราะว่าเขาดื่มได้แค่เหล้าขาวเท่านั้น

หลังจากที่ดื่มมันเข้าไปแล้ว ฮวงเฟิงก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย แต่เซี่ยเมิ่งเจียวก็ยังคงพูดต่อว่า “จะว่าไปแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบผู้จัดการฮวงอย่างเป็นทางการ แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าบริษัทของเราจะมีคนที่มีพรสวรรค์เช่นนี้ นี่ช่างเป็นโชคดีของบริษัทเราจริงๆ ฉันขอดื่มให้ผู้จัดการฮวงเพื่อเป็นการขอบคุณเขาที่เขาช่วยยังยั้งการขโมยข้อมูลสำคัญของบริษัท”

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็ไม่เปิดโอกาสให้ฮวงเฟิงได้พูดและยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียว

ฮวงเฟิงมองดูเซี่ยเมิ่งเจียวที่ยิ้มขื่นๆ แต่ก็ยังคงดื่มต่อไป

หลังจากที่ดื่มไวน์ไปแล้วสองแก้ว ฮวงเฟิงก็เริ่มรู้สึกเมา

แต่อย่างไรก็ตาม เซี่ยเมิ่งเจียวก็ยังไม่ไปจากโต๊ะของพวกเขาเสียทีแต่ยังคงหาเหตุผลที่จะดื่มกับเขา

และยังไม่นับสิ่งนี้เธอกำลังกระตุ้นให้พนักงานคนอื่นๆ และฮวงเฟิงดื่ม

และคนอื่นๆ ก็เห็นได้ว่าผู้อำนวยการเซี่ยต้องการดื่มกับฮวงเฟิงและทุกคนก็คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่สนามกีฬาก่อนหน้านี้

และไม่คิดว่าการกระทำของเธอเป็นเรื่องแปลก

เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่ฮวงเฟิงทำก่อนหน้านี้นั้นทำให้เซี่ยเมิ่งเจียวโกรธ

ไม่มีใครกล้าฝ่าฝืนคำสั่งเซี่ยเมิ่งเจีย

ดังนั้นคนที่ดื่มกับฮวงเฟิงจึงเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ไม่หยุดหย่อน

จนท้ายที่สุดแม้แต่ถังมู่ซิ่วก็เข้ามาร่วมสนุกด้วย โดยกล่าวว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับฮวงเฟิง ดังนั้นพวกเขาจึงต้องชนแก้วกันสักหน่อย

ซูหยูโม่มองดูฮวงเฟิงที่ติดอยู่ในวงเหล้า จึงต้องการที่เข้าไปช่วยเขา แต่เซี่ยเมิ่งเจียวก็ได้คว้าตัวเธอเอาไว้เพื่อไม่ให้เธอไป

และซูหยูโม่จึงรู้ว่าเซี่ยเมิ่งเจียวรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยในใจ เธอกำลังคิดว่าถ้าเธอระบายความโกรธนี้กับเขา เธอคงจะไม่มีอคติใดๆ ต่อ ฮวงเฟิงอีก

ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงแค่จ้องมองด้วยความรักและช่วยอะไรฮวงเฟิงไม่ได้เลย

เซี่ยเมิ่งเจียวมองดูฮวงเฟิงที่เริ่มเมาเล็กน้อย และในที่สุดก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกในใจ

อย่างไรก็ตามเห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะปล่อยให้สิ่งต่างๆเป็นไปเช่นนี้

ในตอนท้ายของงานเลี้ยงมีเพียงฮวงเฟิงเท่านั้นที่เมา

หลังจากนั้นคนอื่นๆ ก็ยังคงดื่มอยู่ เนื่องจากการปรากฏตัวของเจ้านายทั้งสองคน

แต่เซี่ยเมิ่งเจียวได้แสดงจุดยืนของเธอต่อสาธารณชนแล้วว่าเงินรางวัลของการแข่งขันครั้งนี้จะมอบให้ในอีกสองวันข้างหน้าซึ่งทำให้ทุกคนมีความสุขอย่างมาก

"แล้วเขาล่ะ?"

พนักงานที่เหลือได้ออกไปหมดแล้ว ซูหยูโม่และอีกสองคนมองไปที่ฮวงเฟิงที่เมาแล้วนอนแผ่หราอยู่บนโต๊ะและเริ่มกังวล

ก่อนหน้านี้เซี่ยเมิ่งเจียวมีความสุขมากเมื่อเห็นฮวงเฟิงเมา แต่จะพาเขากลับไปได้อย่างไรนั่นคือเป็นปัญหา

“ทำไมเราไม่ปล่อยให้เขาอยู่ที่นี่เสียเลยล่ะ?”เซี่ยเมิ่งเจียวกล่าว

“จะทำแบบนั้นได้ยังไง!” ซูหยูโม่กล่าว และการที่จะปล่อยให้ฮวงเฟิงอยู่คนเดียวในสถานที่แห่งนี้ ก็เห็นได้ชัดว่าไม่ควรทำ

"แล้วเขาอยู่ที่ไหนล่ะ? พวกเราจะจัดการกับเขายังไงดี?" เซี่ยเมิ่งเจียวกล่าว

ซูหยูโม่อยากจะบอกว่าเธอรู้ว่าฮวงเฟิงพักอยู่ที่ไหน แต่ถ้าเธอพูดออกไป ทั้งสองคนที่อยู่ข้างๆ เขาก็จะต้องสงสัยว่าเขามีความสัมพันธ์กับฮวงเฟิงอย่างแน่นอน และซูหยูโม่เองก็ไม่ทราบว่าฮวงเฟิงนั้นได้ย้ายไปจากที่เดิมแล้ว

“ทำไมเราไม่พาเขาไปนอนที่โรงแรมล่ะ?” ซูหยูโม่กล่าว

"นั่นเป็นทางเลือกเดียว" เซี่ยเมิ่งเจียวกล่าว เมื่อมองไปที่ฮวงเฟิงที่ดูเหมือนหมูที่ตายแล้ว เธอก็เตะเขาอย่างแรงและพูดว่า: "ลูกน้องที่น่ารำคาญคนนี้ เมาแล้วยังต้องให้ฉันรับใช้เขาอีกงั้นเหรอ?

เซี่ยเมิ่งเจียวลืมไปแล้วว่าสาเหตุที่ฮวงเฟิงเมาก็เป็นเพราะเธอ

หลังจากนั้นด้วยความช่วยเหลือของบริกรของร้านอาหาร

ฮวงเฟิงได้รับการช่วยเหลือให้ขึ้นรถ แต่อย่างไรก็ตามเมื่อไปถึงโรงแรมก็ไม่มีใครช่วยเขาได้

ทั้งสามคนยืนอยู่นอกรถและมองหน้ากัน พวกเธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี

"อย่ามองฉันนะ ฉันไม่ช่วยหรอก"  ถังมู่ซิ่วเป็นคนที่กล่าวขึ้นก่อน

“ฉันก็ไม่ช่วยเหมือนกัน ฉันไม่มีทางช่วยไอ้คนทะลึ่งหรอก” เซี่ยเมิ่งเจียวกล่าว

“เมิ่งเจียวถ้าไม่ใช่เพราะเธอ เขาก็คงไม่เมาขนาดนี้หรอก ถ้าเธอไม่ช่วยแล้วใครจะช่วย” ซูหยูโม่กล่าว

เซี่ยเมิ่งเจียวก็รู้อยู่เต็มอกว่าไม่อาจที่จะหลีกเลี่ยงได้ แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจ แต่เธอก็ยังต้องได้รับการสนับสนุนจากเธอ "ทั้งหมดนี้เป็นเพราะลูกน้องตัวเหม็นคนนี้เลยทีเดียว”

ซูหยูโม่ซึ่งอยู่ด้านข้างก็เข้าไปช่วยฮวงเฟิงให้เข้าไปในโรงแรม สายตาของพนักงานต้อนรับมองมาที่พวกเธอ ทำให้ซูยูโมรู้สึกทั้งอายและรำคาญ แต่เธอก็ไม่สามารถอธิบายอะไรได้ ท้ายที่สุดพวกนั้นก็ทำได้แค่มองและไม่พูดอะไร