USB:บทที่ 282 หลงกับแม่

สำหรับความปลอดภัยของเสี่ยวไป่ ฮวงเฟิงไม่จำเป็นต้องกังวลอีกต่อไป ด้วยการเคลื่อนไหวที่แสนจะเรียบง่าย ทำให้มันสามารถจัดการสุนัขตัวใหญ่ตัวนั้นได้อย่างง่ายดาย

"เพราะยังไงๆมันก็เป็นสัตว์ศักดิ์สิธิ์" ฮวงเฟิงพึมพำในใจ

เสี่ยวไป่ถือกำเนิดมาได้ไม่นาน มันยังเป็นหมาเด็ก แต่ถึงอย่างนั้นมันกลับไม่กลัวการเผชิญหน้ากับสหายตัวโตเลยแม้แต่น้อย แถมมันยังถือไพ่เหนือกว่าศัตรูในศึกนี้

ลูกเตะของเสี่ยวไป่นั้นทรงพลังมาก สุนัขตัวใหญ่บินได้สูงแต่กลับก็บินได้ไม่ไกล ดังนั้นเมื่อมันลงจอดมันก็ยังคงอยู่ใกล้อุ้งเท้าของเสี่ยวไป่

เสี่ยวไป่ที่ไร้ความเมตตา กระโดดขึ้นไปบนร่างสุนัขตรงหน้าแล้วเหยียบย่ำมันและกัดมันไปด้วย

ตอนแรก สุนัขตัวใหญ่ต้องการดิ้นรน แต่ในไม่ช้ามันก็หมดความตั้งใจที่จะขัดขืนไป

เนื่องจากมันเห็นว่าไม่ว่ามันจะพยายามดิ้นรนเพียงใด มันก็ไม่สามารถหลุดรอดจากอุ้งเท้านี้ไปได้

"ไอ้หมาโง่! แกมัวทำบ้าอะไรอยู่วะ!" ในขณะเดียวกัน ชายหนุ่มที่กำลังตกใจกลับมาได้สติ

เขาตระหนักว่าอีกไม่นาน เข้าขุนพล หมาที่แสนสำคัญของเขากำลังจะหมดลมหายใจแล้ว ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปมันตายแน่!

เสี่ยวไป่หันหน้าไปตามเสียง เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายที่กำลังมองมาที่ทางมัน มันอ้าปากเผยคมเขี้ยว และคำรามเสียงต่ำใส่เขา

ชายคนนั้นตกใจกับท่าทางและการกระทำของเสี่ยวไป่ เลยถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว

หลังจากตระหนักว่าเขาได้ทำเรื่องเสียหน้าไป ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอับอายและความโกรธ

แต่ถึงอย่างนั้นเขากลับไม่กล้าเข้าไปห้ามเสี่ยวไป่ เนื่องจากเขาได้เห็นความดุร้ายของเสี่ยวไป๋กับตา

“เสี่ยวไป่ พอแล้ว” ในตอนที่ฮวงเฟิงพูดขึ้น สุนัขตัวใหญ่ที่ถูกเสี่ยวไป๋กัดไปทั่วร่าง ดวงตาที่ดุร้ายจากก่อนหน้านี้ ถูกแทนที่มันแววตาที่น่าสงสาร ราวกับว่ามันกำลังขอร้องให้เสี่ยวไป่ปล่อยมันไป

ทันทีที่ได้ยินคำสั่งจากฮวงเฟิง เสี่ยวไป่ก็จำใจลงจากร่างของอีกฝ่ายทันที

สุนัขตัวใหญ่ยันตัวขึ้นและกำลังจะวิ่งหนี แต่เสี่ยวไป่ส่งเสียงคำรามจนสุนัขตัวใหญ่หยุดวิ่งทันที มันนอนลงบนพื้นและมองเสี่ยวไป่ด้วยท่าทางที่น่าสงสาร

จากนั้น เสี่ยวไป่ก็เดินมาอยู่ใกล้ๆเท้าฮวงเฟิงอย่างพึงพอใจและยืนอยู่ตรงนั้นเงียบ ๆ

"จำไว้ ผมบอกแล้วว่าผมไม่ได้ขู่ วันหลัง ถ้าคุณพาหมาไปเดินเล่นก็อย่าลืมใช้เชือกล่ามมัน ไม่อย่างนั้นมันจะถูกคนอื่นตีจนตายจริงๆ!" ฮวงเฟิงบอกกับชายหนุ่ม

ชายหนุ่มต้องการที่จะตอบโต้ แต่เมื่อเขาเห็นเสี่ยวไป่ที่อยู่ข้างๆ ฮวงเฟิง เขาก็กลืนคำพูดของตัวเองกลับไปทันที ขืนเขาทำแบบนั้น เสี่ยวไป่คงได้แสดงอิทธิฤทธิ์อีกรอบแน่!

แต่สายตาที่เขามองไปที่เสี่ยวไป่นั้นต่างออกไป ถ้าเขาได้เป็นเจ้าของสัตว์เลี้ยงที่แข็งแกร่งอย่างเสี่ยวไป่ เขาก็จะมีหน้ามีตาในหมู่เพื่อนๆไม่น้อย

เจ้าขุนพล ที่เขาเคยเห็นในสายตาก่อนหน้านี้ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน กับสุนัขตัวอื่น มันก็เป็นฝ่ายที่อ่อนแอกว่า!

ตอนนี้ เขากำลังจ้องมองเสี่ยวไป่ และเริ่มคิดว่าจะขโมยเสี่ยวไป่ไปเป็นของตัวเองได้ยังไง โดยไม่ทันได้สังเกตว่าสุนัขของเขาเดินมาอยู่ข้างกายเขา จนกระทั่งอีกฝ่ายลูบขาเขา เขาถึงได้เห็นมัน

“แม่งเอ้ย!” ไอ้หมาไร้ประโยชน์!" ชายหนุ่มเตะสุนัขตัวใหญ่ออกไปให้พ้นทาง แต่ก่อนสุนัขตัวนี้เป็นดั่งสมบัติของเขา แต่บัดนี้มันกลับกลายเป็นขยะไร้ประโยชน์

ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะมองมันด้วยซ้ำ ตอนนี้จิตใจของเขาอยู่ที่เสี่ยวไป่เท่านั้น

สุนัขตัวใหญ่เห็นท่าทางของเจ้านาย มันเลยไม่กล้าก้าวเท้าหนีไปไหนและนอนลงไม่ไกล มันเลียบาดแผลและร้องสะอื้นอย่างน่าสงสาร

แต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ไม่หันมามองมันราวกับว่าเขาไม่ได้ยินเสียงของมันเลยแม้แต่น้อย

"เด็กน้อย บ้านของเธออยู่ที่ไหนล่ะ ฉันจะไปส่งเธอเองนะ" อีกด้านหนึ่ง ฮวงเฟิงพาเด็กผู้หญิงตัวเล็กออกไปจากมุมตึก

ตอนนี้ เด็กน้อยกำลังอุ้มเสี่ยวไป่ไว้ในอ้อมแขน ก่อนหน้านี้เธอกลัวสุนัขตัวใหญ่มาก ส่วนเสี่ยวไป่ ทั้งๆที่มันดุร้ายยิ่งกว่าสุนัขตัวใหญ่ แต่เธอกลับไม่กลัวมันแม้แต่น้อยและยังชอบมันมากอีกด้วย

ในตอนที่กำลังเดินไปจากตรงนี้ เธอก็ถามฮวงเฟิงทันทีว่าเธอสามารถอุ้มเสี่ยวไป่ได้ไหม

แน่นอนว่าฮวงเฟิงไม่ขัดอะไร นอกจากนี้เขายังสั่งให้เสี่ยวไป่เชื่อฟังเธออีกด้วย แต่ในตอนที่ฮวงเฟิงกำลังใช้ความคิด เสี่ยวไป่ก็ส่งเสียงร้องอย่างสบายใจในอ้อมกอดของเด็กน้อย

เสี่ยวไป่ถูกเด็กน้อยกอดรัด หลับตาลงอย่างเคลิบเคลิ้มซะขนาดนี้ มันจะไม่เชื่อฟังได้ยังไงล่ะ?

ถึงแม้ว่าฮวงเฟิงจะชอบอุ้มเสี่ยวไป่ แต่เขาก็ไม่เคยลูบขนมันตอนที่กอดมันเหมือนเด็กน้อยคนนี้

เสี่ยวไป่ไม่ค่อยถูกกระทำแบบนี้เท่าไหร่นัก มันจึงไม่ทำอะไรที่เป็นอันตรายต่ออีกฝ่าย

"บ้านของหนูไม่ได้อยู่แถมนี้ค่ะ" เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ พูดเสียงดังฟังชัด จากนั้นก็หันไปถามฮวงเฟิงว่า "คุณลุง หมาน้อยน่ารักตัวนี้มีชื่อไหมคะ"

"คุณลุง...?" ใบหน้าของฮวงเฟิงถึงกับตึง นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนเรียกเขาว่าลุง นี่เขา...เขาแก่ขนาดนั้นเลยเหรอ? เขายังไม่เคยมีแฟนหรือแต่งงานเลยนะ...

อย่างไรก็ตามเห็นได้ชัดว่าฮวงเฟิงไม่สามารถระบายความโกรธออกมาต่อเด็กที่ไร้เดียงสาและน่ารักคนนี้ได้ เขาเลยฝืนยิ้มแล้วตอบว่า "มันชื่อเสี่ยวไป่"

"โอ้ เสี่ยวไป่นี่เอง! แล้วฉันจะเอาขนมมาให้กินนะ" เด็กน้อยก้มศีรษะแล้วพูดกับเสี่ยวไป่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน จากนั้นเสี่ยวไป่ก็ถูหน้าที่อกของเธอสองครั้งรวมถึงเลียมือของเธอโดยไม่ได้คำนึงศักดิ์ศรีในฐานะสัตว์ศักดิ์สิทธิ์เลยแม้แต่น้อย

เด็กน้อยหัวเราะออกมาดัง ๆ ด้วยความสุข

ส่วนฮวงเฟิงนั้น จู่ๆเขาก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที เขาไม่รู้ว่าเด็กน้อยคนนี้ออกมากับใคร และไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผู้ปกครองของเธอประมาทขนาดนี้ได้อย่างไร

"นี่ เด็กน้อย พ่อแม่ของหนูอยู่ที่ไหนล่ะ" ฮวงเฟิงพยายามอดทนและถามเธออีกครั้ง

“หนูไม่มีพ่อค่ะ” จากนั้นเธอก็ยิ้มและพูดกับฮวงเฟิงว่า "หนูมาที่นี่กับแม่ เมื่อกี้ แม่อยู่ตรงนั้นค่ะ"

ฮวงเฟิงดีใจไม่น้อยที่ได้รู้ข่าวของสมาชิกในครอบครัวของเธอ แม้ว่าเขาจะสงสัยที่เด็กน้อยบอกเขาว่าเธอไม่มีพ่อ แต่ฮวงเฟิงก็พาเธอไปตามทางที่เธอชี้ทันที

อย่างไรก็ตามเมื่อฮวงเฟิงพาเด็กน้อยไปตรงนั้น แม่ของเธอก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้นเสียแล้ว

ฮวงเฟิงเดาว่าแม่ของเธอคงรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ตรงนี้ จึงออกไปตามหาเธอ ด้วยเหตุนี้เขาจึงตัดสินใจรอที่นี่สักหน่อย บางทีหลังจากที่อีกฝ่ายหาเธอไม่ เธออาจจะกลับมาตรงนี้

ที่นี่เป็นลานกว้าง ห่างออกไปไม่ไกลเป็นสถานที่ที่คุณย่าและคุณปู่กำลังเต้นรำกัน ฮวงเฟิงเห็นม้านั่งตัวหนึ่ง เลยพาเด็กน้อยไปนั่งรอให้แม่ของเธอกลับมา

เด็กน้อยคนนี้เชื่อฟังมากและไม่ส่งเสียงที่ชวนอึดอัด เธอไม่ได้ร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวเหมือนอย่างก่อนหน้านี้ เพราะเธอกำลังเล่นกับเสี่ยวไป่

ฮวงเฟิงกำลังคิดว่า โชคดีที่อีกฝ่ายอยู่กับเขา ขืนเขาออกไปตามหาแม่ของเธอคนเดียว มีหวังเด็กน้อยคนนี้ได้ขโมยสัตว์เลี้ยงของเขาแน่