USB:บทที่ 580 รักษาขาสำเร็จ

"พี่ใหญ่ฮวง พี่มาแล้วเหรอคะ?"

ในช่วงบ่าย ฮวงเฟิงได้ออกจากโรงไวน์ เขาก็ตรงไปยังบ้านพักของคู่พี่น้อง เทียนจุน ในระยะนี้ฮวงเฟิงมักจะมาหาเทียนจุนและน้องสาวของเขาอยู่บ่อย ๆ นอกเหนือจากการได้พูดคุยกับเทียนจุนแล้ว ก็ยังได้รักษาขาให้กับเทียนหลินอีกด้วย โดยเฉพาะในขณะที่ฮวงเฟิงทำการรักษาให้เธอนั้น ความรู้สึกของเธอก็ค่อย ๆ รับรู้ได้มากขึ้นเรื่อย ๆ และนี่ก็ทำให้พี่น้องเทียนจุนมีความสุขที่สุด เนื่องจากพวกเขาไม่กล้าคาดหวังถึงสภาพเช่นนี้มาก่อน แต่ถึงแม้ว่าพวกเขาอยากมีความหวังบ้าง ทั้งคู่ก็รู้ดีว่าความคิดของพวกเขานั้นเป็นเรื่องเหลวไหล อย่างไรก็ตามด้วยความช่วยเหลือจากฮวงเฟิง มันก็สามารถกลายเป็นความจริงได้ แล้วพวกเขาจะไม่รู้สึกดีใจได้อย่างไร?

"พี่ชายเธอไม่อยู่บ้านเหรอ?" ฮวงเฟิงเอ่ยถามขึ้นในขณะที่เขาเข้าไปในห้อง  ตลอดระยะเวลาที่ได้ทำความคุ้นเคยกับฮวงเฟิง ความสัมพันธ์ระหว่างฮวงเฟิงกับเทียนหลินก็ดีมาก ๆ  โดยเฉพาะกับเทียนจุนในตอนนี้ เขาก็รู้สึกนับถือและชื่นชมฮวงเฟิง

"ใช่คะ พี่ชายออกไปทำงานค่ะ" เทียนหลินบอกพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ไม่ว่าจะเป็นยังไงรอยยิ้มไม่เคยหายไปจากใบหน้าของเทียนหลินเลย นั่นเป็นเพราะเธออารมณ์ดีอยู่เสมอ และไม่เคยตกอยู่ในความทุกข์ อันที่จริงแล้วหนึ่งในเหตผลที่ทำให้เทียนหลินเป็นเช่นนี้ นั่นเก็เพราะการมองโลกในแง่ดี และอีกเหตผลก็คือพี่ชายของเธอ เทียนจุนพี่ชายของเธอที่ต้องกลัดกลุ้มกับความเจ็บป่วยออด ๆ แอด ๆ ของน้องสาวอยู่แล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่อยากให้เขาต้องมารู้สึกไม่สบายใจกับใบหน้ายุ่ง ๆ ของเธออีก

ฮวงเฟิงพยักหน้าเล็กน้อย แต่เทียนจุนไมได้บอกความจริงกับน้องสาวของเขา เนื่องจากเขารู้อยู่แล้วว่าน้องสาวไม่อยากให้เขายุ่งเกี่ยวกับธุรกิจ เทียนหลินเองก็ไม่ได้นึกสงสัยเช่นเดียวกัน เนื่องจากในความรู้สึกของเธอ  ฮวงเฟิงคือคนที่ปฏิบัติต่อเธออย่างดีที่สุด นอกจากพี่ชายของเธอ มันจึงเป็นเรื่องปกติที่พี่ชายของเธอจะทำงานให้ฮวงเฟิง  และในการที่ฮวงเฟิงไม่รู้ว่าเขาไม่อยู่บ้าน  เทียนหลินก็สามารถเข้าใจได้ ตั้งแต่ฮวงเฟิงกลายมาเป็นเจ้านายตัวเองแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะรู้ทุก ๆเรื่องที่เกี่ยวข้องกับโรงงาน มีเพียงสิ่งเดียวที่เทียนจุนอาจจะยังไม่รู้ สิ่งที่เขาเคยพูดเอาไว้ได้กลายเป็นความจริงแล้ว ฮวงเฟิงกลายเป็นนายจ้างอย่างเต็มตัว และนอกจากนั้นแล้วเขายังมีโรงงานอุตสาหกรรมมากว่าหนึ่งแห่ง

"พี่ใหญ่ฮวง นั่งก่อนค่ะ ฉันจะรินน้ำให้พี่ดื่ม" เทียนหลินบอกกับฮวงเฟิง

"ไม่จำเป็นรักษามารยาทขนาดนั้น ทุก ๆ ครั้งที่พี่มา เธอก็มีมารยาทมากอยู่แล้ว" ฮวงเฟิงร้องห้ามเทียนหลิน ที่กำลังจะรินน้ำให้เขา

"งั้นเราเริ่มรักษากันเลย" ฮวงเฟิงพูดขึ้น

"ถ้างั้นก็ได้ค่ะ" ด้านหนึ่งเธอต้องการหลุดพ้นจากสภาพที่เป็นอยู่ในตอนนี้ แต่ในทางกลับกันเธอไม่อยากให้พี่ชายต้องคอยเป็นห่วงเธอเช่นนี้อีกต่อไปแล้ว

เมื่อคนทั้งสองได้นั่นในท่วงท่าที่เหมาะสมดีแล้ว ฮวงเฟิงก็ทาบฝ่ามือไปบนเขาของเทียนหลิน เพื่อถ่ายเทพลังในตัวเขาไปในที่เทียนหลิน บางทีอาจเป็นเพราะเขาก่อนหน้านี่เขาได้รับประสบการณ์มากขึ้นจากการักษาอาการบาดเจ็บของไป๋เสี่ยวโหลว หรือไม่ก็อาจเป็นเพราะพลังในกายเขาได้รับการพัฒนาจนแข็งแกร่งมากขึ้น แต่ในเวลาเดียวกันมันก็ลึกซึ้งมากขึ้นด้วย และในวันนี้ขณะที่เขาทำการรักษาให้กับเทียนหลิน ฮวงเฟิงรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในตัวเธอได้อย่างชัดเจน เมื่อฮวงเฟิงถ่ายเทพลังของเขาเข้าสู่ตัวเธอ เขาสามารถสัมผัสได้ถึงพละกำลังของเธอได้อย่างชัดเจน และต้นขาของเธอดูเหมือนจะได้รับการเติมพลังเข้าไป ฮวงเฟิงดีใจเหลือเกิน เป็นเพราะความน่ารักและมองโลกในแง่ดีของเด็กสาวคนนี้ ทำให้เขารู้สึกประทับใจอย่างมาก หากไม่เช่นนั้นเขาก็คงจะไม่ทำการรักษาเธอ แต่ตอนนี้การรักษาของเขาประสบผลสำเร็จขึ้นไปอีกขั้น จึงเป็นธรรมดาที่เขารู้สึกดีใจเป็นที่สุด

เทียนหลินเองก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกายตัวเองตั้งแต่วินาทีแรก ถึงแม้ว่าเธอเคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อนแล้ว หลังจากที่ได้รับการรักษาจากฮวงเฟิง แต่นั่นก็ยังคงเป็นความรู้สึกที่อ่อนแอมาก อย่างไรก็ตามความรู้สึกในขณะนี้แตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างชัดเจน มันทั้งแข็งแรงขึ้น และชัดเจนขึ้น ทำให้ใบหน้าของเทียนหลินในตอนนี้เต็มไปด้วยความประหลาดใจระคนกับความรู้สึกแทบไม่น่าเชื่อ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการค้นพบครั้งยิ่งใหญ่ แต่ฮวงเฟิงก็ไม่ได้ประมาท เขายังพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อที่จะควบคุมพลังและถ่ายเทเข้าสู่ร่างกายเทียนหลิน  สามารถพูดได้ว่าการเปลี่ยนแปลงของเด็กสาวในตอนนี้เป็นไปตามความคาดหมายของเขา เพียงแต่มันเร็วกว่าที่เขาคิดเอาไว้นิดหน่อย

ถึงแม้ว่าเทียนหลินจะรู้สึกดีใจมากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่กล้าส่งเสียงดัง เพราะกลัวว่าแม้จะเป็นเสียงเบา ๆ ก็อาจจะรบกวนฮวงเฟิงได้ ตรงหน้าผากของฮวงเฟิงเริ่มมีเม็ดเหงื่อผุดออกมา  วันนี้เขาใช้พลังไปมากกว่าปกติ เนื่องจากเขารู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของเทียนหลิน อีกทั้งเขาต้องการรักษาขาให้เธอก่อน หลังจากที่หมุนพลังกลับคืนมาแล้ว ครั้งนี่ฮวงเฟิงไม่ได้หยุดทำการรักษาเหมือนอย่างที่เคยทำ ทว่าเขากลับยังคงรักษาต่อไปอีก สำหรับเรื่องของดวงตานั้น ถึงแม้ว่าจะยังไม่สามารถมองเห็นได้  แต่เธอก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงได้ได้เร็วกว่าคนอื่น ดังนั้นในใจของเธอจึงรู้สึกขอบคุณมากยิ่งขึ้น ในที่สุดหลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านไป ฮวงเฟิงได้ปลดปล่อยลมหายใจหนัก ๆ ออกมาพร้อมกับลืมตาขึ้น ถึงแม้ว่าครั้งนี้เขาจะเหน็ดเหนื่อยมากกว่าที่เคย อีกทั้งดวงตาของเขาจะพร่ามัวนิดหน่อย แต่ฮวงเฟิงก็ยังเผยให้เห็นถึงความตื่นเต้นดีใจ!

"เทียนหลิน ไหนลองลุกขึ้นยืนดูสิ!" ฮวงเฟิงบอกกับเด็กสาว

"พี่ใหญ่ฮวง ฉันสามารถทำได้จริงหรือคะ?" เทียนหลินรับรู้ถึงฝ่ามือของฮวงเฟิงที่ยกออกจากขาของเธอ และนั่นก็หมายความว่าการรักษาในวันนี้ได้เสร็จสิ้นลงแล้ว อย่างไรก็ตามเธอไม่เข้าใจว่าร่างกายของเธอจะก้าวหน้าอย่างรวดเร็วได้อย่างไรกัน?  แต่เมือได้ยินคำพูดของฮวงฟิง  สิ่งแรกที่เข้ามาในความคิดของเธอคือ ความกลัว กลัวว่าความหวังและความพยายามของเธอจะล้มเหลวอีกครั้ง การสูญเสียซึ่งความหวังเช่นนี้ เป็นสิ่งที่คนทั่วไปไม่สามารถเข้าใจได้

"เชื่อมั่นในตัวเอง เทียนหลิน! เธอทำได้!" ฮวงเฟิงให้กำลังใจเธอ

"เอ่อ พี่ใหญ่ฮวง ฉันเชื่อพี่ค่ะ!" เนื่องจากการรักษามานานหลายปีของเธอ ทำให้เด็กสาวไม่อาจมั่นใจใจความรู้สึกของตัวเองได้อีก แต่เธอเชื่อมั่นในตัวฮวงเฟิง  ผู้ที่เสนอตัวเข้ามาช่วยเหลือเธอ ดังนั้นเมื่อได้ยินคำเรียกร้องของฮวงเฟิง ถึงแม้ว่าในใจจะยังคงรู้สึกเป็นกังวลอยู่ แต่เธอก็พยายามที่จะลุกขึ้นยืน มือทั้งสองข้างของเทียนหลินค้ำไปที่สองข้างของเก้าอี้รถเข็นเพื่อช่วยพยุงตัวเธอเอง  แล้วเริ่มถ่ายเทน้ำหนักตัวไปตามขาทั้งสองของเธอ