เบาะแสเมื่อหนึ่งร้อยปีก่อน

จี้เทียนซิงกลับมาโดยมีชีวิตแถมยังนำผลึกฟ้ากลับมาสำเร็จอีกด้วย

!

ก่อนหน้านี้จี้หรูเฟิ่งและจี้ชางเหอรวมไปถึงพรรคพวกของมันยังกล่าวอย่างภาคภูมิใจว่าจี้เทียนซิงต้องตายแน่แล้ว  แต่สุดท้ายทั้งหมดกลับตาลปัตร

พวกมันรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าและโกรธแค้นแทบจะกระอักเลือด

จี้เทียนซิงผ่านการทดสอบขึ้นดำรงตำแหน่งประมุขตระกูลจี้สำเร็จ

เขาเข้าไปในพื้นที่ต้องห้ามและนำผลึกฟ้ากลับมาได้

เรื่องนี้ทำให้จี้หรูเฟิ่งและจี้ชางเหอพูดไม่ออก

แม้พวกมันจะไม่เต็มใจ แต่ผลลัพธ์นี้เป็นสิ่งที่พวกมันผลักดันขึ้นมาเอง

สุดท้ายก็ต้องยอมรับสถานะประมุขของจี้เทียนซิง

จี้เทียนซิงจ้องมองไปที่ฝ่ายตรงข้ามทุกคนจากนั้นก็ผินกายออกไปจากห้องโถงใหญ่พลางหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

เขากลับไปที่บ้านของตนเองและเข้าไปในห้องลับทันทีเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บและฟื้นฟูความแข็งแกร่ง

......

ณ

สวนป่าสวรรค์ที่อยู่ห่างจากตระกูลจี้ประมาณ 3 กิโลเมตร

ในคฤหาสน์มีเจดีย์สูงตั้งอยู่และบนยอดเจดีย์มีบุรุษสองหนึ่งสตรียืนอยู่

ชายหนุ่มในชุดคลุมสีเงินคือไป๋หวู่เชิน

ส่วนสตรีในชุดขาวที่มีเรือนยาวเงางามสีดำพริ้วไหลในสายลมก็คือหยุนเหยา

นางยืนอยู่ท่ามกลางสายลมอย่างสง่างาม

สีหน้าแสดงออกอย่างลึกซึ้งและเอ่ยขึ้นมาว่า

“ข้าเพิ่งสัมผัสได้ถึง...

กลิ่นอายของลมหายใจมังกร เป็นไปได้หรือ ?”

นางเป็นคนที่เยือกเย็นและหยิ่งทะนงมาโดยตลอด

นางไม่เคยแสดงปฏิกิริยาตอบสนองที่น่าประหลาดใจเช่นนี้

ไป๋หวู่เชินได้ยินเสียงแผ่วเบาจากปากของนาง

มันอดไม่ได้ที่จะกล่าวด้วยสีหน้าแปลกๆว่า  “มังกร?  เมืองจักรวรรดิชิงหยุนอันเล็กจ้อยแห่งนี้จะปรากฏลมหายใจแห่งมังกรได้อย่างไร

?  ศิษย์พี่หญิงใหญ่

จิตสัมผัสท่านผิดเพี้ยนไปแล้วหรือไม่ ?”

หยุนเหยากระตือรือร้นไม่น้อยและพยายามสำรวจกลิ่นอายลมหายใจมังกร

เป็นเรื่องน่าเสียดาย กลิ่นอายของมันปรากฏขึ้นเพียงชั่วครู่และเลือบหายไปแทบจะทันที

เมื่อได้ยินข้อสงสัยของไป๋หวู่เชิน

นางส่ายหัวเล็กน้อยและกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ศิษย์น้องไป๋

เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าข้าเป็นผู้มีสายเลือดกายาวิญญาณศักดิ์สิทธิ์

ข้ามีสัมผัสที่ไวต่อกลิ่นอายของทุกเผ่าพันธุ์ เป็นไปไม่ได้ที่จะผิดพลาด !”

“ถึงแม้ว่าร่องรอยของมันจะปรากฏขึ้นเพียงชั่วครู่และหายไปแทบจะทันที

แต่ข้ามั่นใจว่านั่นคือลมหายใจมังกร !”

เมื่อได้ยินหยุนเหยากล่าวถึงสายเลือดวิญญาณศักดิ์สิทธิ์

ไป๋หวู่เชินผุดยิ้มบางขึ้นทันทีและใบหน้าแสดงออกอย่างภาคภูมิพลางกล่าวว่า “ในเมื่อเป็นสัมผัสจากสายเลือดของศิษย์พี่หญิง

เช่นนี้ย่อมไม่ผิดพลาด ที่แท้ในเมืองแห่งนี้กลับมีมังกรซุกซ่อน  แต่ว่าเรื่องนี้ยากที่จะปักใจเชื่อนัก

มังกรจะดำรงอยู่ในเมืองจักรวรรดิชิงหยุนได้อย่างไร ?”

“มิใช่ว่าเผ่าพันธุ์มังกรตั้งรกรากอยู่ในโพ้นทะเลตงไห่ไร้สิ้นสุดหรอกหรือ

?

มันจะบินข้ามเส้นทางนับพันล้านไมล์มายังอาณาจักรเทียนเฉินได้อย่างไรกัน ?!”

(*ดินแดนดาราสวรรค์ ต่อไปนี้ขอใช้เป็นอาณาจักรเทียนเฉินนะครับ 天辰 เทียน = สวรรค์  เฉิน = ดวงดาว)

ถึงแม้จะมั่นใจในสัมผัสแห่งสายเลือดของหยุนเหยา

แต่ไป๋หวู่เชินก็ไม่อาจปักใจเชื่อได้ลง

หยุนเหยาขมวดคิ้วเรียวงามอย่างครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

ทันใดนั้นนางก็นึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างและกล่าวว่า

“เมื่อไม่กี่ปีก่อน ตอนที่ท่านอาจารย์สอนสั่งเกี่ยวกับลักษณะของเผ่าพันธุ์สิ่งมีชีวิตต่างๆบนโลกนี้ให้ข้าฟัง

ข้าเคยถามท่านเกี่ยวกับมังกรจากโพ้นทะเลตงไห่ ท่านได้เล่าเหตุการณ์หนึ่งให้ข้าฟัง”

“ว่ากันว่าราวๆหนึ่งร้อยปีก่อน  อาณาจักหยงอันซึ่งอยู่ติดกับอาณาจักรเทียนเฉิน

มีนิกายชั้นสูงที่ทรงอำนาจมากชื่อว่านิกายสหภาพวิญญาณ

พวกเขาครอบครองสัตว์วิญญาณนับไม่ถ้วนและมีแม้กระทั่งสัตว์อสูรศักดิ์สิทธิ์ที่หาได้ยากยิ่ง”

เมื่อได้ยินคำพูดของหยุนเหยา

ไป๋หวู่เชินก็พยักหน้าพลางกล่าวว่า “นิกายสหภาพวิญญาณแห่งอาณาจักรหยงอัน

?  ข้าก็เคยได้ยินมาบ้าง

ครั้งหนึ่งพวกเขาเป็นกลุ่มอำนาจสูงสุดและควบคุมอาณาจักรหยงอันทั้งหมด เมื่อหนึ่งร้อยปีก่อนหลังจากเกิดหายนะบางอย่างที่ไม่มีผู้ใดทราบ

นิกายสหภาควิญญาณประสบการสูญเสียมากมาย อย่างไรก็ตาม

ตอนนี้พวกเขาได้ฟื้นฟูนิกายขึ้นมาใหม่และยังคงติดหนึ่งในสามสุดยอดนิกายของอาณาจักรหยงอัน”

“ถูกต้อง เรื่องราวเป็นอย่างที่เจ้ารับรู้” หยุนเหยาพยักหน้าเล็กน้อยและกล่าวต่อไปว่า  “เมื่อหนึ่งร้อยปีก่อน

นิกายสหภาพวิญญาณตกอยู่ในภัยพิบัติ ประมุขและอาวุโสของนิกายหลายคนหนีออกจากนิกาย

จากนั้นพวกเขาทั้งหมดล้วนหายตัวไป”

“ในบรรดาประมุขและอาวุโสเหล่านั้นที่หายสาบสูญ

มีบางคนได้นำสัตว์อสูรหายากมากมายออกมาจากนิกาย รวมไปถึง....มังกรทะเลตงไห่ !”

“ได้มีการกล่าวไว้ว่า มีผู้อาวุโสท่านหนึ่งในนิกายสหภาพวิญญาณที่ประสบความสำเร็จสูงยิ่งในวิถียุทธ์

คนผู้นี้เป็นผู้นำมังกรทะเลตงไห่ติดตัวไปด้วยตอนหนีออกจากนิกาย คนๆนั้นออกจากนิกายสหภาพวิญญาณพร้อมกับมังกรแล้วหายตัวไป  ต่อนิกายได้เริ่มฟื้นฟูกลับมาใหม่

พวกเขาได้ส่งคนออกไปทำการค้นหาครั้งใหญ่ทั่วทั้งอาณาจักรหยงอัน”

“ถึงกระนั้น

เหล่าศิษย์สาวกของนิกายหยงอันก็ยังค้นหามาจนถึงอาณาจักรเทียนเฉิน

แต่จบลงด้วยการคว้าน้ำเหลว”

ไป๋หวู่เชินเลิกคิ้วขึ้นและกระพริบตาถี่พลางกล่าวว่า

“ศิษย์พี่หญิงท่านหมายความว่า.....

ลมหายใจแห่งมังกรที่ท่านสัมผัสได้นั้นเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ?”

หยุนเหยาส่ายหัวและกล่าวอย่างสงบว่า

“ข้าไม่ทราบ

ไม่รู้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวพันกันหรือไม่ เพียงแค่ข้าสัมผัสได้ถึงลมหายใจของมังกรและจดจำอดีตที่ท่านอาจารย์เคยกล่าวไว้เท่านั้น”

นางเงียบไปครู่หนึ่งและเริ่มพูดอีกครั้งว่า

“ศิษย์น้องไป๋ อีกสามวันจะถึงวันทดสอบใหญ่ พวกเจ้าเตรียมการไว้เป็นอย่างไรบ้าง ?”

ไป๋หวู่เชินยิ้มบางและกล่าวว่า

“ศิษย์พี่หญิง ท่านวางใจ

เรื่องการทดสอบนั้นข้าได้เตรียมการไว้พร้อมสรพพแล้ว รับรองว่าจะไม่มีข้อผิดพลาดใดๆเกิดขึ้นแน่”

“แต่… ข้ามีบางอย่างที่ต้องการให้ศิษย์พี่หญิงตัดสินใจ”

หยุนเหยามองไปข้างหน้าเดี๋ยวไม่เหลียวกลับมามองไป๋หวู่เชินและถามอย่างสงบว่า

“เรื่อง ?”

ไป๋หวู่เชินอธิบายว่า

“จากจำนวนผู้ผ่านการทดสอบวัดระดับพลังเมื่อเดือนก่อน

มีสตรีนางหนึ่งของตระกูลหลิงที่ผ่านการทดสอบ นางชื่อว่าหลิงหยุนเฟย นางถูกสังหารเมื่อหลายวันก่อนทำให้ตอนนี้มีตำแหน่งว่างสำหรับการทดสอบสุดท้ายเหลืออยู่อีกหนึ่งที่  ท่านเห็นว่าควรจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรดี ?”

หยุนเหยามองไปที่ทิศทางของตระกูลจี้ทันที

ดวงตาคู่งามของนางเปล่งประกายชั่ววูบที่ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น

หลังจากผ่านไปชั่วขณะหนึ่ง

นางก็กล่าวว่า “ในเมื่อยังมีตำแหน่งว่าง

เช่นนั้นจงเปิดโอกาสให้ผู้ที่ไม่ผ่านการทดสอบครั้งแรกเถิด”

“ศิษย์น้องไป๋ เจ้าจงรับผิดชอบจัดเตรียมค่ายกลที่จัตุรัสกลางเมืองและออกประกาศไปให้ทั่วเมืองได้รับรู้  ภายในสามวันหากมีจอมยุทธ์รุ่นเยาว์คนไหนที่ผ่านด่านทดสอบนี้ไปได้

คนผู้นั้นจะได้ครองตำแหน่งที่ว่างและได้เข้าร่วมในการทดสอบสุดท้าย”

ไป๋หวู่เชินลอบตกตะลึงในใจ

แต่มองผิวเผินเหมือนยังสงบอยู่ “ทำไมศิษย์พี่หญิงถึงต้องทำเช่นนี้

?  หรือว่านางมีจุดประสงค์อื่น

?”

อย่างไรก็ตาม

เขาไม่ได้ถาม เพียงแค่ยิ้มและพยักหน้า “รับทราบ  เช่นนั้นข้าจะรีบไปจัดการตามที่ศิษย์พี่เสนอ”

หลังจากนั้นไป๋หวู่เชินก็อำลาและหันหลังลงไปจากยอดเจดีย์

ขณะนี้เหลือเพียงหยุนเหยาที่ยืนรับสายลมอยู่บนยอดเจดีย์  แววตาของนางฉายแววครุ่นคิดอย่างล้ำลึก

......

ณ เคหะตระกูลจี้

ในเวลากลางคืนทั่วทั้งบริเวณเต็มไปด้วยความเงียบสงัดและเหลือเพียงไม่กี่บ้านเท่านั้นที่ยังมีแสงไฟสว่างขึ้น

จี้เทียนซิงรักษาอาการบาดเจ็บอยู่ในห้องลับสามชั่วโมงจนกระทั่งฟื้นฟูอย่างสมบูรณ์ จากนั้นก็เดินออกมาจากห้องลับ

ในขณะที่เขากำลังจะเรียกหาสาวใช้ฮวนเอ๋อเพื่อให้นางเตรียมอาหารให้

จู่ๆก็เกิดสายลมแรงพัดในลานกว้างนอกบ้าน

มีเงาร่างสีดำทั้งเก้าราวกับภูตผีปรากฏขึ้น  พวกมันตัดผ่านแสงสว่างรำไรจากท้องฟ้ายามค่ำคืนและลงมาในลานกว้าง

ร่างทั้งเก้าสวมชุดสีดำและปกปิดใบหน้า

พวกเขาสะพายกระบี่ไว้กลางหลัง แต่ละคนล้วนเผยกลิ่นอายอันแข็งแกร่งออกมา

จากนั้นแปดร่างแยกกันยืนเป็นสองแถวและมีผู้นำเดินออกมากล่าวด้วยเสียงเบาๆว่า

“คุณชายใหญ่ขอรับ  มู่ซานขอพบ !”

เดิมทีจี้เทียนซิงคิดว่าอีกฝ่ายเป็นนักฆ่าเพราะเป็นไปได้สูงที่จี้หรูเฟิ่งจะส่งคนมาลอบสังหารเขา

อย่างไรก็ตาม

หลังจากจี้เทียนซิงได้ยินเสียงของผู้ที่อยู่ข้างนอกเขาก็คลายความระมัดระวังลงและใบหน้าเกิดรอยยิ้มขึ้น

เขาวางกระบี่มังกรดำลงและกล่าวว่า

“เข้ามา !"

สิ้นเสียงของชายหนุ่ม

ชายชุดดำที่ชื่อมู่ซานก็ผลักประตูเปิดออกทันทีและเข้าไปในห้องพร้อมกับชายชุดดำอีก 8 คน

หลังจากเข้าไปในบ้านของจี้เทียนซิงแล้ว

มู่ซานและทั้งหมดก็เดินไปที่ด้านหน้าของจี้เทียนซิงและคุกเข่าลงข้างหนึ่งพลางกล่าวว่า

“ข้าน้อยมู่ซานรองหัวหน้าหอเงากระบี่คารวะคุณชายขอรับ

!”