ข้าอดทนรอวันนี้มานานแล้ว

!

นักฆ่าชุดดำไม่อาจทำความเข้าใจและไม่สามารถเชื่อในความจริงนี้ได้

ในช่วงเวลาที่มันกำลังครุ่นคิดอยู่

ปราณกระบี่ทั้ง 12 สายก็บินไปหาด้วยความรวดเร็วดั่งสายฟ้าฟาด

“ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ !”

ปราณกระบี่พุ่งไปทั้งในแนวตั้งและแนวนอน

พวกมันทอประกายสีทองเจิดจ้าในราตรี

หน้าอก

ไหล่และใบหน้าของนักฆ่าชุดดำถูกเจาะทะลุ จนเกิดรอยแผลฉีกขาดเป็นทางยาวสีแดง

โลหิตเริ่มไหลซิบๆลงมา

การต่อสู้ของยอดฝีมือมิอาจวอกแวกหรือลังเลได้แม้เพียงเสี้ยววิ

!

ถึงแม้ว่าอาการบาดเจ็บเหล่านี้จะไม่ถึงแก่ชีวิต

แต่ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็ทำให้นักฆ่าชุดดำเริ่มหายใจถี่ขึ้นและแผ่นหลังชุ่มไปด้วยเหงื่อ

มันตอบโต้อย่างรุนแรงบ้าคลั่งและกวัดแกว่งมีดคู่เข้าปัดป่ายปราณกระบี่บินทั้ง

12 และพุ่งมาหาจี้เทียนซิงอย่างดุดัน

“ระยำ !  ไปตายซะ !”

ในขณะที่นักฆ่าชุดดำวิ่งเข้ามา

มันก็หอบเอาจิตสังหารที่เปี่ยมล้นจนบรรยากาศรอบๆเย็นเฉียบลง

จี้เทียนซิงยังคงใจเย็นและสงบนิ่ง

สิ่งที่เขาต้องทำก็คือตั้งจิตควบคุมปราณกระบี่ทั้ง 12

ให้ปิดกั้นเส้นทางของนักฆ่าชุดดำ

ไม่ให้เข้ามาใกล้

ผลที่ออกมากลายเป็นนักฆ่าชุดดำไม่อาจฝ่าปราณกระบี่ที่โบยบินไปมาได้

แม้นมันจะปัดทิ้งไปได้ชุดหนึ่ง อีกชุดก็พุ่งเข้ามาสกัดกั้นเป็นระลอกอย่างไม่มีวันจบสิ้น

เสียง

"หึ่ง หึ่ง" ของปราณกระบี่ที่ล่องลอยไม่มีที่สิ้นสุดเริ่มมุ่งโจมตีเข้าใส่นักฆ่าชุดดำอย่างต่อเนื่อง

พวกมันทั้งแทง เฉือน ฟัน ไม่ยั้งจนเกิดเสียงฉัวะดังขึ้นตลอดเวลา

หลังจากนั้นไม่นาน

นักฆ่าชุดดำก็ถูกปราณกระบี่โจมตีเข้าไปถึง 37

ครั้งและสร้างบาดแผลไว้ทั่วร่าง

โลหิตฉีดพุ่งออกมาจนทำให้เสื้อผ้าของมันเปียกชุ่มราวกับอาบเลือดมา

และทำให้มันดูน่ากลัวยิ่งขึ้น

แม้แต่วานรเพลิงสีชาดที่แข็งแกร่งก็ยังไม่อาจทนทานต่อการโจมตีและบาดแผลจากปราณพวกนี้ได้

นับประสาอะไรกับนักฆ่าชุดดำในระดับต้นกำเนิดแท้จริงขั้นที่ 4 !

ผลที่ตามมาจากการสูญเสียเลือดมากเกินไปก็คือ

ดวงตาของมันเริ่มมืดลงและความแข็งแรงของมันก็ลดลงอย่างรวดเร็ว ฝีเท้าของมันเริ่มเชื่องลงอีกด้วย

ในใจของนักฆ่าชุดดำตอนนี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสยดสยอง

เจตนาคิดต่อสู้หายวับในทันควัน ตอนนี้มันต้องการเพียงหนีไปเท่านั้น

แต่จี้เทียนซิงใช้พลังเฮือกสุดท้ายควบคุมปราณกระบี่ทั้งหมดไล่ตามมันไป

ฉึก

ฉัวะ !

เสียงดังขึ้นอีกระลอกและปราณกระบี่ก็แทงเข้าที่หัวและคำคอของมัน

นักฆ่าชุดดำผินร่างหนีไปได้เพียง

5 ก้าวเท่านั้นก็ถูกปราณกระบี่ทิ่มแทงจนล้มลงกับพื้น

อึก.......

อา....

มันครวญครางบนพื้นอยู่ครู่หนึ่ง

จากนั้นก็สิ้นลม

เลือดไหลทะลักไปตามต้นหญ้าและอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด

จี้เทียนซิงเห็นว่านักฆ่าชุดดำตายแน่แล้ว

เขาก็รีบชักนำปราณกระบี่ทั้งหมดกลับเข้าไปในร่าง

จากนั้นก็ค่อยๆลงล้มบนพื้นหญ้า

ภายในวันเดียว

เขาต้องเค้นพลังจิตวิญญาณแทบหมดสิ้นเพื่อควบคุมปราณกระบี่ถึงสองครั้งสองครา

สิ่งนี้ทำให้จิตวิญญาณและพลังกายถูกใช้ไปจนเกินขีดจำกัด

เขาล้มลงไปอย่างรวดเร็ว

เขาหลับตาลงและนอนคว่ำบนพื้นหญ้า

รู้สึกแค่เพียงว่าเส้นประสาทและชีพจรทุกสายในร่างกายเหนื่อยล้าอย่างมาก  เขาวิงเวียนและอยากจะหลับตาลง

ในเวลานี้เองเสี่ยวปิงหูก็บินออกมาจากป่ามืดและจอดลงข้างๆชายหนุ่ม

เมื่อยามที่จี้เทียนซิงและนักฆ่าชุดดำปะทะกัน

มันก็เข้าไปแอบในป่าและรอจนกว่าการต่อสู้จะสิ้นสุดลง

“ตอนนี้ในเทือกเขาเย่เต็มไปด้วยสัตว์อสูรที่เกลียดชังข้ากำลังออกมาเพ่นผ่าน  แต่เจ้ากลับถูกศัตรูไล่ล่าแทนเสียนี่”

“โอ้… แล้วสภาพเจ้าเช่นนี้จะหนีกันได้อย่างไร”

เสี่ยวปิงหูถอนหายใจและร่ำร้องออกมา

แต่อุ้งเท้าก็ไม่ได้อยู่ว่าง

มันรีบคุ้ยหาขวดโอสถและยัดเข้าปากจี้เทียนซิงอย่างรวดเร็ว

จี้เทียนซิงฟื้นฟูพละกำลังกลับมาได้เล็กน้อย  เขารีบหยิบขวดยาและกินเข้าไปอีก

จากนั้นเขาก็หลับตาลงครู่หนึ่งและได้ยินเสียงสัตว์อสูรดังมาจากทุกทิศทาง

ดังนั้นเขาจึงพยายามชันกายขึ้นอย่างอ่อนล้าและโซเซ

“กลิ่นคาวเลือด...

ที่ติดตามหญ้าในระแวกนี้จะชักนำสัตว์อสูรมา พวกเรารีบไปกันเถอะ”

เขากล่าวอย่างอ่อนแรงและสะพายย่ามก้มเก็บกระบี่มังกรโลหิตขึ้นมาและพยายามลากสังขารเดินทางต่อไป

ด้วยความช่วยเหลือของเสี่ยวปิงหู

เขาสามารถหลีกเลี่ยงสัตว์อสูรร้ายได้ตลอดทาง

รวมไปถึงยอดฝีมือบางส่วนที่กำลังควานหาดอกไม้ดาราแดงในภูเขา

ตลอดเส้นทางเต็มไปด้วยความยากลำบาก

เพราะจิตวิญญาณและพลังกายของเขานั้นถูกใช้เกินขีดจำกัด

ทุกครึ่งชั่วโมง

พวกเขาต้องหยุดพักหนึ่งครั้งเพื่อกินโอสถฟื้นฟูและกินอาหารแห้งเพื่อเสริมเรี่ยวแรง

ค่ำคืนที่มืดมิดอันยาวนานได้ผ่านพ้นไปในที่สุด

เมื่อแสงแรกของรุ่งอรุณยามเช้าเผยให้เห็น

จี้เทียนซิงก็รู้สึกโล่งใจ เขามองหาถ้ำเพื่อหลบซ่อนตัวและรักษาอาการชั่วคราว

เขาพันแผลก่อนเป็นอันดับแรกแล้วงีบฟื้นฟูพลังจิตวิญญาณ

จากนั้นก็พักอยู่ถ้ำเป็นเวลาสองชั่วโมง

ถึงใกล้ยามเที่ยงวัน

ในที่สุดเขาก็ฟื้นตัวได้ราว 60% แล้ว

เขาเดินออกจากถ้ำพร้อมกับเสี่ยวปิงหูและรีบมุ่งหน้าไปที่ชานเมืองเทือกเขาเย่อย่างรวดเร็ว

พวกเขาข้ามภูเขาใหญ่อีกสี่ลูกและเมื่อเวลาใกล้ถึงช่วงเย็น

ในที่สุดเขาก็กลับมาที่ทางออกของเทือกเขา

ระหว่างทางจี้เทียนซิงได้พบกับจอมยุทธ์มากมายที่เดินทางเข้าออกไปในเทือกเขาเย่

คนเหล่านี้ล้วนมุ่งหน้าไปค้นหาดอกไม้ดาราแดงนั้นเอง พวกเขาเพียงคิดแค่ว่าจะค้นหามันได้อย่างไรและไม่ได้สนใจชายหนุ่มอย่างจี้เทียนซิง  เมื่อเดินสวนกัน

พวกเขาเพียงแค่เหลือบมองแวบเดียวและไม่ได้สร้างปัญหาใดๆ

คนเหล่านั้นไม่มีทางคาดฝันได้เลยว่า

สุดท้ายแล้วดอกไม้ดาราแดงที่ทุกคนตามหากันให้วุ่นจะอยู่ในมือของชายหนุ่มผู้นี้

เมื่อถึงยามราตรี

จี้เทียนซิงก็กลับเข้าเมืองไต้ห่าวอย่างเงียบงัน

ไม่กี่วันที่ผ่านมาเมืองแห่งนี้เต็มไปด้วยความคึกคัก

แต่ยามนี้มันกลับกลายเป็นเงียบสงัดดั่งเดิม

สาเหตุก็เนื่องมาจากเหล่าจอมยุทธ์มากหน้าหลายตาต่างก็เข้าไปในเทือกเขาเย่เพื่อตามหาดอกไม้ดาราแดงกันหมดแล้ว

ทำให้ในเมืองเหลือเพียงประชากรดั้งเดิมเท่านั้น

จี้เทียนซิงไม่ได้กลับไปที่โรงเตี๊ยมไลฟุและไม่ได้กลับไปเอาม้าของเขากลับคืนด้วยซ้ำ

เพราะเขารู้ว่าผู้ที่ต้องการชีวิตเขาและเหล่ามือสังหารของหมู่ตึกอาภรณ์โลหิตนั้นย่อมต้องดักซุ่มอยู่ที่โรงเตี๊ยมเป็นแน่

มือสังหารชุดดำที่เขาปะทะบนเชิงเขานั้นต้องเป็นคนของหมู่ตึกอาภรณ์โลหิตแน่นอน

เขาเพียงสงสัยว่า

ผู้ที่จ้างวานมือสังหารพวกนั้นเป็นใครกันแน่ ?

เกี่ยวกับคำถามนี้

ในหัวใจของเขามีคำตอบอันเลือนรางอยู่ แต่เขาก็ยังไม่แน่ใจ 100%

ในสถานการณ์ปัจจุบันของเขานั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะตรวจสอบเรื่องนี้ ตัวเลือกที่ดีที่สุดแน่นอนว่าย่อมเป็นการกลับเมืองจักรวรรดิโดยเร็วที่สุด

ในคืนนั้นจี้เทียนซิงหาซื้อม้าและออกจากเมืองไต้ห่าวในทันที

สามวันต่อมา   จากการเร่งร้อนเดินทางทั้งวันทั้งคืน

สุดท้ายเขาก็กลับมาถึงเมืองจักรวรรดิอย่างปลอดภัย

เขากลับเข้าบ้านตระกูลจี้โดยที่ไม่ได้แจ้งข่าวต่อบิดาและบอกฮวนเอ๋อแค่ว่าจะเก็บตัวสักหลายวัน

อย่าให้ใครมารบกวนเด็ดขาด

จากนั้นเขาก็เข้าไปในห้องลับและเตรียมที่จะใช้คุณสมบัติของดอกไม้ดาราแดงเพื่อควบแน่นตัวอ่อนกระบี่

!

ภายในห้องลับอันมืดมิด

ข่ายอาคาถูกเปิดใช้งานและดูดซับพลังฟ้าดินเพื่อมาบรรจบกับแกนกลางของข่ายอาคม

จี้เทียนซิงนั่งคุกเข่าลงในข่ายอาคมและถือกล่องไม้จันทน์ไว้ในมือทั้งสองข้าง

เมื่อมองไปที่กลีบสีเงินหกกลีบในกล่อง

ใบหน้าของเขาก็แสดงรอยยิ้มที่น่ายินดีออกมา

แววตาของเขาพลุ่งพล่านไปด้วยความคาดหวังที่ลึกล้ำ

ในช่วงกว่า

10 วันที่ผ่านมา เขาเดินทางไกลกว่า 4,000 ไมล์ และเกือบจะต้องสิ้นลมในภยันตรายต่างๆไปหลายครั้งด้วยซ้ำ

ตอนนี้ดอกไม้ดาราแดงอยู่ในมือของเขาแล้ว

สิบวันแห่งความเหนื่อยล้าสิ้นหวังนั้นสมควรคุ้มค่า !

ในที่สุด

ข้าก็จะสามารถควบแน่นตัวอ่อนกระบี่ได้แล้ว !

ข้าอดทนรอวันนี้มานานแล้ว

!