ความห้าวหาญของทหารม้าเฟยฉีเหนือกว่าที่กัวไท่จินตนาการเอาไว้มาก ทักษะการขี่ม้าอันยอดเยี่ยมทำให้พวกเขาสามารถบุกตะลุยจากซ้ายไปขวา จำนวนโจรโพกผ้าเหลืองที่ถูกม้าศึกชนบาดเจ็บยังมากกว่าที่ถูกทหารม้าสังหารเสียอีก นี่ก็คือความได้เปรียบของทหารม้าในสงคราม ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นจากทหารม้าทำให้ขบวนทัพของโจรโพกผ้าเหลืองเกิดความปั่นป่วน

ทหารม้าเฟยฉีประดุจหัวศรอันแหลมคม ตรงเจาะทะลวงกองทัพโจรโพกผ้าเหลืองและจ่อเข้าประชิดทัพกลางอย่างรวดเร็ว

ลิโป้ที่ทั่วร่างเปรอะเปื้อนโลหิตกระตุ้นท้องม้า มุ่งตรงเข้าใส่ธงของทัพกลางอย่างรวดเร็ว ทวนกรีดนภาในมือกวาดฟันออก สังหารผู้ขวางทางจนโลหิตสาดกระเซ็น

ในสนามรบ ธงของทัพกลางก็คือศูนย์รวมจิตใจของกองทัพ เป็นตัวแทนของแม่ทัพใหญ่และทหารทุกหน่วย ยามใดที่ธงทัพกลางล้มลง ทั้งกองทัพก็จะบังเกิดความตื่นตระหนก หากอารมณ์นี้แพร่กระจายออกไปทั่วกองทัพ ก็แสดงว่าทั้งกองทัพตกอยู่ในอันตรายแล้ว

ทัพกลางคือหัวใจสำคัญของกองทัพ แน่นอนว่าการป้องกันย่อมแน่นหนาที่สุด

หลังจากผ่านการสู้มาหลายศึก ลิโป้ก็รู้สึกว่าทักษะขี่ม้าของเขาพัฒนาขึ้นมาก การออกท่วงท่าก็ดีขึ้นเช่นกัน ดังนั้นหลังๆมานี้เขาจึงเริ่มชื่นชอบการขี่ม้าขึ้นมาแล้ว แม้กาเซี่ยงจะพยายามทัดทานสุดความสามารถ กระนั้นลิโป้ก็ยังสวมเกราะรบควบม้าเข้าสู่สนามรบด้วยตนเองเช่นเคย

ทวนกรีดนภาปัดป้องและกวาดฟันอาวุธที่เข้ามา แม่ทัพโจรโพกผ้าเหลืองคนหนึ่งวิ่งโถมเข้ามาจากทางด้านข้าง ลิโป้ก็พลิกทวนฟันใส่จนลอยกระเด็นไป พวกโจรที่อยู่โดยรอบได้เห็นพละกำลังอันมหาศาลของลิโป้ก็พากันถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว

รูปร่างที่องอาจของลิโป้สร้างความกดดันต่อเหล่าศัตรูอย่างยิ่ง เพียงยืนอยู่บนพื้นก็สูงกว่าคนทั่วไปแล้ว ยิ่งตอนนี้กำลังขี่ม้าศึกอยู่ก็ยิ่งทำให้พวกศัตรูต้องแหงนหน้ามอง

"ฆ่า!" ทหารม้าทางด้านหลังยังล้าหลังอยู่บ้าง ลิโป้ควบม้าบุกตะลุยฝ่าเข้ามาเพียงลำพัง นี่เป็นความมั่นใจถึงเพียงไหน ฝีมืออันร้ายกาจของลิโป้เริ่มทำให้พวกโจรที่ขวางทางเกิดความระย่นระย่อขึ้นมาแล้ว

ธงทัพกลางอยู่ห่างออกไปอีกไม่ไกล ลิโป้สะบัดทวนฟันออกคราหนึ่ง พวกทหารโจรที่ขวางทางอยู่ก็ถูกฟันจนศีรษะกระเด็น สร้างความหวาดกลัวแก่พวกทหารโจรที่อยู่โดยรอบ

ทหารม้าหลายร้อยคนคำรามพลางเร่งม้าติดตามมา พวกเขาต้องการมารวมกลุ่มและคุ้มครองลิโป้ให้ได้โดยเร็ว

เมื่อพวกทหารม้ามาถึง ก็ไม่ทราบว่าผู้ใดเป็นคนเริ่มตะโกนก่อน ทหารโจรโพกผ้าเหลืองที่เฝ้าคุ้มกันทัพกลางพลันปั่นป่วน หลายคนหันหลังวิ่งหนีออกไปอย่างไม่คิดชีวิต

ลิโป้หรี่ตาลง เขากระตุ้นท้องม้าทำให้ม้าพุ่งทะยานออกไปข้างหน้า ทวนในมือฟันออกคราหนึ่ง ธงทัพกลาง สัญลักษณ์ที่เป็นตัวแทนของกองทัพโจรโพกผ้าเหลืองก็ถูกฟันหักครึ่ง จากนั้นลิโป้จึงตะโกนขึ้นว่า "กัวไท่ตายแล้ว ผู้ที่ยอมจำนนจะได้รับการละเว้น!"

"กัวไท่ตายแล้ว ผู้ที่ยอมจำนนจะได้รับการละเว้น!" ทหารม้าทางด้านหลังตะโกนตามจนดังไปทั่วสนามรบ

ขณะที่ลิโป้บุกฝ่าเข้าไปที่ทัพกลางและฟันธงลงมา กัวไท่ก็นำสมุนถอยทัพกลับเข้าหุบเขา ในหุบเขาไป๋ปอของเขายังมีกำลังให้ใช้สอยได้อีกหลายหมื่น ขอเพียงกลับไปได้ เขาก็ยังสามารถรวมกำลังขึ้นมาใหม่

หลังจากเคยต่อสู้กับทหารของราชสำนักมาแล้วหลายครั้ง กัวไท่ก็เข้าใจสัจธรรมที่ว่า หากสู้ไม่ได้ก็จงหนี ทหารโจรโพกผ้าเหลืองอาจจะมีเปรียบหากต่อสู้กับทหารของทางการทั่วไป แต่เมื่อพบเผชิญกับกองทัพชั้นยอด ก็สามารถอธิบายได้อย่างเดียว พ่ายแพ้ย่อยยับ

ทหารโจรหลายคนทิ้งอาวุธยอมจำนน มองดูกองทัพที่กำลังรุกคืบเข้ามาอย่างเป็นระเบียบด้วยความกลัว หลายคนเมื่อไม่เห็นธงทัพกลางก็หมดกำลังใจที่จะสู้ต่อ ท่านแม่ทัพตายแล้ว พวกเขาไม่รู้ว่าจะสู้ไปเพื่อใครหรืออะไร

หูไฉสังหารทหารปิ้งโจวไปได้ห้าคนแล้ว เขาย่อมไม่เต็มใจที่จะตายอยู่ในสนามรบ ปีนี้เขาเพิ่งอายุได้สามสิบเท่านั้น แต่ทัพปิ้งโจวที่กำลังบุกเข้ามาทำให้เขาคล้ายมองเห็นศัตรูที่ไม่อาจเอาชนะ

ไพร่พลของทัพใหม่ปิ้งโจวล้วนคัดเอาแต่ผู้ที่แข็งแรงเข้ามา กอปรกับการใช้ระบบการคัดออกอันแสนโหดร้าย ไพร่พลแต่ละนายจึงผ่านการฝึกมาอย่างทรหด ผลของการฝึกเพียงครึ่งปีสามารถกล่าวได้ว่าได้ประสิทธิภาพดีกว่าทหารทั่วไปฝึกเป็นเวลาสองปีเสียด้วยซ้ำ

นอกจากนี้โกซุ่นยังรับหน้าที่ฝึกฝนทหารใหม่ด้วยตัวเอง เขาได้ปลูกฝังให้พวกทหารประสานการโจมตี แม้จะเป็นการร่วมมือเพียงผิวเผิน แต่เมื่อปรากฏขึ้นในสนามรบ ความรู้สึกที่ศัตรูได้ประสบก็จะเปลี่ยนไปอย่างพลิกฟ้าคว่ำดิน

"ฆ่า!" หูไฉคำราม สมุนที่เคยอยู่รอบกายค่อยๆทยอยล้มลงทีละคน ยิ่งมายิ่งเต็มไปด้วยศัตรูที่เข้ามาแทนที่

หูไฉแค่นเสียง เขาคำรามอย่างไม่กลัวตาย ขณะที่ดาบยาวเหวี่ยงฟันใส่อากาศธาตุ

อย่างไรก็ตาม ทหารจำนวนห้านายที่ล้อมรอบพลันเคลื่อนไหว หูไฉรู้สึกปวดศีรษะ ดั่งคำกล่าวที่ว่า สองหมัดยากต้านทานสี่ฝ่ามือ ฝีมือเชิงยุทธ์ของเขายังไม่ร้ายกาจถึงขั้นรับมือศัตรูจากห้าทิศทางโดยไม่รับบาดเจ็บ

ทหารทั้งห้าไม่ได้รีบร้อนอยากสังหารหูไฉเพื่อสร้างผลงาน พวกเขาเพียงค่อยๆทอนกำลังอีกฝ่าย ตอนเริ่มแรกอาจจะอันตรายอยู่บ้าง แต่หลังจากปรับตัวได้ การรับมือกับหูไฉก็ง่ายดายกว่าเดิม

ด้วยบาดแผลเกลื่อนกล่นทั่วร่าง หูไฉก้รู้สึกว่าท้องฟ้าคล้ายหมุนเคว้ง สุดท้าย หลังจากเหวี่ยงดาบใส่ลมอีกครั้ง เขาก็ไม่อาจประคองร่างได้อีกต่อไป ได้แต่ลงไปนอนกองกับพื้น

"มัดเขาไว้ คนผู้นี้จะต้องเป็นระดับแม่ทัพแน่ๆ"

"ฟู่ อึดชะมัด แต่ก็จับตัวแม่ทัพศัตรูได้ล่ะนะ เกรงว่าครั้งนี้จะได้รางวัลใหญ่กันแล้ว" ทหารนายหนึ่งชะโงกหน้ามาดูก่อนจะหัวเราะอย่างเบิกบานใจ

"ในแง่ของผลงาน นับว่าขาดเจ้าไปไม่ได้เลย" ทหารอีกนายกล่าวด้วยใบหน้าที่หยุดยิ้มไม่ได้ เขาฝึกฝนอย่างหนักมาตลอดครึ่งปี และเมื่อนับรวมกับผลงานในครั้งนี้ การเลื่อนขั้นนั้นเป็นเรื่องที่แน่นอนแล้ว เขารู้สึกว่าอนาคตยิ่งมายิ่งสดใส ขอเพียงพากเพียรต่อไป ตำแหน่งของเขาก็จะมีแต่สูงขึ้นไป

อย่างเช่นกับทหารกลุ่มนี้ ทหารระดับล่างส่วนใหญ่ต่างก็มีจิตวิญญาณที่กล้าได้กล้าเสีย ทุกคนล้วนอยากไขว่คว้าตำแหน่งที่สูงขึ้นด้วยฝีมือของตนเอง ในกองทัพปิ้งโจวนั้น ทุกอย่างล้วนถูกเปิดเผยสู่สาธารณชน ตราบใดที่มีผลการฝึกที่ดี มีผลงานจนถึงเกณฑ์ พวกเขาก็ย่อมสามารถเลื่อนขั้น หากผู้ใดรู้สึกว่าไม่ได้รับความยุติธรรมก็สามารถร้องเรียนได้

ขณะที่พวกโจรโพกผ้าเหลืองวางอาวุธยอมจำนนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ความวุ่นวายภายในสนามรบก็ค่อยๆสงบลง ลิโป้นำทหารม้าเฟยฉีตรงไปที่ป้อมปราการในหุบเขา หวังจะขุดรากถอนโคนภัยพิบัติของปิ้งโจวให้ได้ในคราวเดียว

เดิมทีกัวไท่นำสมุนสนิทเกือบสามร้อยคนไปด้วย ทว่าตอนกลับมาเหลือผู้คนเพียงสิบกว่าคนที่สภาพราวกับสุนัขสูญเสียเจ้าของ

"เร็วเข้า ขอเพียงกลับเข้าหุบเขาได้ พวกเราก็จะปลอดภัย!" กัวไท่เอ่ยเร่ง

ทันใดนั้นบนป้อมปราการก็ปรากฏคบไฟชูขึ้น ท้องฟ้าที่เดิมที่มืดมัวพลันสว่างขึ้นเรื่อยๆ

"ใครเฝ้าหุบเขาอยู่? ข้าคือ กัวไท่" กัวไท่ตะโกน ความกลัวในใจเริ่มลดทอนลง ขอแค่เข้าไปในหุบเขาได้ เขาก็จะปลอดภัยแล้ว

"เหอะ ข้าคือ จ้าวจิน แม่ทัพแห่งกองทัพปิ้งโจว บัดนี้ทัพเราได้ยึดครองหุบเขาเอาไว้แล้ว กัวไท่ ยังไม่รีบลงจากม้ายอมจำนนอีก!" จ้าวจินกุมด้ามกระบี่ตรงเอวพลางตะโกนอย่างวางท่า

กัวไท่พลันรู้สึกท้องฟ้าหมุนเคว้ง ความหวังสุดท้ายพลันพังทลาย ผลงานทั้งชีวิตของเขาถูกทำลายลงโดยสมบูรณ์แล้ว เขาไม่รู้ว่ากองทัพปิ้งโจวเข้าไปในหุบเขาได้อย่างไร แต่เขาทราบว่าทุกสิ่งนั้นจบแล้ว

สมุนที่มือไวพลันรับร่างของกัวไท่ไว้ไม่ให้ล้ม "ท่านแม่ทัพ โจรโพกผ้าเหลืองที่ภูเขาไท่หางมีความสัมพันธ์อันดีกับเรา ไม่สู้ไปที่นั่นกันก่อน?"

กัวไท่รู้สึกท้อแท้ เขาส่ายหน้าเบาๆ "จบแล้ว ทุกอย่างจบแล้ว"

เสียงฝีเท้ามา้ดังขึ้นจากปากทางเข้าหุบเขา สมุนสิบกว่าคนหันไปมองหน้ากัน พวกเขาก็เป็นทหารม้า แต่เทียบกับทหารม้าของปิ้งโจวแล้ว พวกเขาอ่อนแอกว่ามาก อ่อนแอจนต้านศัตรูไม่ได้แม้แต่ระลอกเดียว พวกเขาห่างชั้นกันเกินไป