เมื่อเห็นสีหน้าที่ดูเอือมระอาของลิโป้ กวนอวี่ก็กล่าวด้วยท่าทางจริงจัง "ข้าน้อยฝึกวิชายุทธ์มาตั้งแต่เด็ก ฝีมือยังนับว่าใช้ได้ขอรับ"

ลิโป้พยักหน้าเบาๆ "ตกลง เช่นนั้นวันพรุ่งนี้ข้าจะให้อาเหวยทดสอบฝีมือของเจ้า ว่าแต่คนอื่นๆในครอบครัวของเจ้าเล่า?"

"เหลือเพียงข้าน้อยคนเดียวแล้วขอรับ ช่วงที่โจรโพกผ้าเหลืองสร้างความวุ่นวาย บิดามารดาของข้าก็ถูกโจรพวกนั้นสังหารไป" ขณะที่เล่าเรื่องนี้สีหน้าของกวนอวี่ก็ทอแววเศร้าโศก

แม้กวนอวี่จะดูเป็นคนเหลาะแหละอยู่บ้าง แต่ก็ยังสามารถช่วยแนะนำนายกองคุมประตูเมืองให้กับเขาได้ เรื่องนี้นับเป็นผลงานของเขาเลย หากว่ากวนอวี่เต็มใจ เขาก็ไม่รังเกียจที่จะพาชายหนุ่มผู้นี้ไปที่ปิ้งโจวด้วยกัน

กลางดึกอันเงียบสงัด ลิโป้เปลี่ยนเป็นสวมใส่ชุดดำปิดบังตัวตนก่อนจะลอบออกจากจวนตระกูลซัวเงียบๆ อาศัยความมืดอำพรางตัว เขาก็มาถึงส่วนตะวันออกเฉียงเหนือของจวนซือถูอย่างรวดเร็ว จากข้อมูลที่ทหารหน่วยเฟยอิงส่งมาให้ ส่วนตะวันออกเฉียงเหนือของจวนนั้นเป็นพื้นที่อยู่อาศัยของพวกสาวใช้ มีเวรยามบางเบากว่าที่อื่นๆ

ทหารหน่วยเฟยอิงเวลานี้ล้วนเหน็ดเหนื่อยยิ่ง นายท่านของพวกเขาถึงกับมายังฉางอันด้วยตนเอง ดังนั้นพวกทหารเฟยอิงที่อยู่ภายในเมืองจึงรู้สึกถึงภาระหนักอึ้งบนสองบ่าในการลอบอารักขาลิโป้ ขณะเดียวก็ก็ลอบสืบข่าวภายในเมืองไปด้วย

การลอบปะปนเข้าไปสืบข่าวในจวนซือถูนั้นไม่นับว่ายากลำบากอะไรสำหรับทหารหน่วยเฟยอิง

ยามวิกาลเช่นนี้ย่อมไม่มีผู้ใดกล้าออกมาเพ่นพ่านอยู่ด้านนอก เพราะหากถูกพวกทหารจับตัวได้ก็จะถูกลงโทษอย่างหนัก

หลังจากถอยหลังไปสี่ห้าก้าวเพื่อสะสมกำลัง ลิโป้ก็ออกวิ่งก่อนจะกระโดดขึ้นกำแพง พอออกแรงที่เท้าขวาเบาๆก็พลิกตัวขึ้นไปบนกำแพงได้สำเร็จ จากนั้นจึงทิ้งตัวลงไปทางพื้นที่ฝั่งจวนซือถูอย่างระมัดระวัง

ตรงกันข้ามกับบ้านเรือนที่อยู่โดยรอบ บ้านที่อยู่ตรงกลางของจวนซือถูยังจุดไฟสว่าง มีบ่าวไพร่เดินผ่านเป็นระยะ

เป้าหมายของลิโป้คือการตามหาซิ่วเอ๋อร์ ไม่ได้มาเพื่อจะร่วมสนุกในงานเลี้ยง เขากวาดตามองหาตำแหน่งซ่อนตัวก่อนจะหลบไปรอที่มุมแห่งหนึ่งเงียบๆ

สาวใช้คนหนึ่งเดินผ่านมาด้วยท่าทางรีบร้อนคล้ายกำลังตามหาบางอย่าง

ทันใดนั้นก็มีมือข้างหนึ่งเอื้อมมาปิดปากของนางไว้แน่น สาวใช้ส่งเสียงอู้อี้ ขณะที่โคมไฟในมือนางก็แกว่งไกวไปมา

"อย่าส่งเสียง ไม่อย่างนั้นจะฆ่าเจ้าซะ" ลิโป้ดัดเสียงต่ำขณะกล่าว

สาวใช้นางนั้นพยักหน้าอย่างหวาดกลัว ร่างกายสั่นเทาไม่หยุด นับตั้งแต่เด็กนางไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวเท่านี้มาก่อน

"ข้าจะถามคำถามกับเจ้า หากว่าเจ้ากล้าปิดบัง ก็อย่าตำหนิว่าข้าไม่สุภาพล่ะ" ลิโป้ข่มขู่

"ซิ่วเอ๋อร์พักอยู่ที่ไหน?" ลิโป้คลายมืออย่างช้าๆพลางจ้องมองสาวใช้อย่างระวัง

"ขะ...ข้าไม่รู้ บ่าวเพิ่งเข้ามาทำงานในจวนท่านซือถูได้ไม่กี่วัน ไม่ทราบว่าซิ่วเอ๋อร์เป็นใคร" สาวใช้ตอบเสียงสั่น

'บ้าเอ้ย' ลิโป้ลอบสบถอยู่ในใจ เขาสับมือไปที่หลังคอของสาวใช้และดับโคมไฟ จากนั้นจึงเคลื่อนตัวลัดเลาะไปยังบ้านหลังที่อยู่ใกล้ๆ

"เร็วเข้า มีแขกมาเยี่ยมท่านซือถู หากไม่ไปต้อนรับให้ดีพวกเจ้าจะต้องถูกลงโทษ" ลิโป้หันมองไปตามเสียงก่อนจะพบเห็นหญิงสาวหน้าตางดงามนางหนึ่งกำลังกำกับดูแลบ่าวรับใช้กลุ่มหนึ่ง

"เฮ้อ เหนื่อยจริงๆ แม่ทัพฮัวนั่นก็จริงๆเลย ดื่มจนดึกป่านนี้แล้วยังไม่กลับไปอีก ดูแล้วคงสนใจซิ่วเอ๋อร์เป็นแน่ ฮึ่ม แม้ว่าเขาจะหยาบกระด้างไปบ้าง แต่ก็มีตำแหน่งใหญ่โตคู่ควรกับซิ่วเอ๋อร์" หญิงสาวนั้นบ่นเบาๆ

"ซิ่วเอ๋อร์?" ลิโป้ตกใจ ไม่ใช่ว่าอ้องอุ้นบอกว่าไม่มีหญิงสาวที่ชื่อซิ่วเอ๋อร์อยู่ภายในจวนหรอกเหรอ? เขาเพียงคิดมาลองสืบข่าวดูด้วยตนเองอีกสักรอบ คิดไม่ถึงอ้องอุ้นจะกล่าวหลอกลวงซัวหยง

เขาลอบติดตามนางไปขณะฟังนางบ่นตลอดทาง และลิโป้ก็ได้ทราบว่าอ้องอุ้นได้จัดงานเลี้ยงต้อนรับให้แม่ทัพฮัวหยงซึ่งเป็นสมุนเอกของตั๋งโต๊ะ

เมื่อเชื่อมโยงกับสิ่งที่หญิงสาวนางนี้บอกว่าแม่ทัพฮัวตกหลุมรักซิ่วเอ๋อร์เข้าด้วยกันแล้ว ลิโป้ก็เข้าใจทันทีว่าอ้องอุ้นคิดจะใช้ฮัวหยงกำจัดตั๋งโต๊ะ เมื่อเส้นเรื่องนี้ลิโป้ไม่ได้ติดตามรับใช้ตั๋งโต๊ะ ดังนั้นอ้องอุ้นจึงเปลี่ยนไปใช้แผนสาวงามต่อฮัวหยงแทน? คิดถึงตรงนี้ลิโป้ก็อ้าปากค้าง

ลิโป้ลอบติดตามต่อไปด้วยจิตใจที่ยุ่งเหยิง เมื่อไม่มีเขา อ้องอุ้นจึงเสาะหาเป้าหมายใหม่

เมื่อหญิงสาวนั้นกำลังจะเดินเลี้ยวไป ลิโป้ก็พุ่งออกไปปิดปากนางไว้ก่อนจะจ่อมีดบิดเกลียวสามคมใส่ลำคอของนาง

"ซิ่วเอ๋อร์พักอยู่ที่ไหน?" ลิโป้ถามเสียงต่ำ

"นะ..ในบ้านนั้น.....สาม....ห้องที่สาม....." ตอนอยู่ต่อหน้าบ่าวไพร่นางยังแสดงท่าทางเย่อหยิ่งอยู่เลย แต่เวลานี้น้ำอุ่นๆกลับไหลลงไปตามขาของนาง ท่าทางคล้ายจะเป็นลมได้ทุกขณะ

"เหอะ ใช้ไม่ได้จริงๆ" ลิโป้สับต้นคอนางก่อนจะเดินไปยังทิศทางที่นางบอก

"ซิ่วเอ๋อร์ แม่ทัพฮัวเป็นคนที่โดดเด่นมาก เป็นแม่ทัพอันดับหนึ่งของท่านอุปราช หากเจ้าได้ดีแล้วก็อย่าลืมพี่สาวผู้นี้เล่า"

"พี่หลานเอ๋อร์ ขอบคุณท่านที่คอยดูแลซิ่วเอ๋อร์ ซิ่วเอ๋อร์จะไม่ลืมพวกท่านแน่" น้ำเสียงของนางทั้งไม่โศกศัลย์หรือยินดี

"เฮ้อ เด็กดี" หลานเอ๋อร์ปลาบปลื้มยินดี ด้วยรูปร่างหน้าตาของซิ่วเอ๋อร์ แม้แต่ผู้หญิงด้วยกันก็ยังชมชอบ ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงเหล่าบุรุษ

ซิ่วเอ๋อร์มุ่นคิ้ว แม้ว่านางจะไม่เต็มใจ เมื่อนึกถึงว่าอ้องอุ้นดูแลเอาใจใส่นางมาหลายปี นางก็ได้แต่สะกลั้นอารมณ์เอาไว้ในใจ ตอนที่อ้องอุ้นบอกแผนการของเขาให้นางฟัง นางก็เข้าใจว่าเมื่อตั๋งโต๊ะพาตัวนางไป นางต้องเผชิญกับความอัปยศไม่มีที่สิ้นสุด ไม่มีใครในเมืองนี้ไม่ทราบว่าตั๋งโต๊ะมักมากในกามเพียงใด

เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้ง ซิ่วเอ๋อร์ก็รู้สึกหดหู่ "ให้ท่านแม่ทัพฮัวรอสักครู่ บ่าวกำลังจะออกไป"

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกสามครั้ง แต่เสียงดูเร่งรีบกว่าเดิม

ลิโป้ที่อยู่ด้านนอกกวาดมองโดยรอบอย่างตื่นตัว อ้องอุ้นเป็นอัครมหาเสนาบดีของราชวงศ์ฮั่น การเฝ้าระวังภายในจวนย่อมไม่อ่อนแอ หากเกิดการสู้กันขึ้นมา ลิโป้มั่นใจว่าตัวเขาสามารถฝ่าวงล้อมออกไปได้ แต่ซิ่วเอ๋อร์เล่า? เขาไม่ต้องการจะเสี่ยง

"มาแล้วๆ ก็บอกแล้วนี่ว่าซิ่วเอ๋อร์กำลังแต่งตัวอยู่" หลานเอ๋อร์บ่นอย่างไม่พอใจ

เมื่อประตูเปิดออก ลิโป้ในชุดดำก็พุ่งพรวดเข้าไปด้านใน

"เจ้า...เจ้าเป็นใคร อ๊า...." หลานเอ๋อร์กรีดร้อง

"ซิ่วเอ๋อร์ อย่าส่งเสียง" ลิโป้ยกมือปิดปากหลานเอ๋อร์พลางกล่าวด้วยความกังวล

หลานเอ๋อร์ส่ายหน้าระรัว แววตาเต็มไปด้วยความวิตก

ซิ่วเอ๋อร์ที่ซ่อนตัวอยู่ภายในห้องหยิบมีดสั้นมากำไว้ขณะจ้องมองลิโป้ด้วยสีหน้าระแวดระวัง

"เจ้าเป็นใครกัน? ที่นี่คือจวนของท่านซือถู หากยังไม่รีบจากไปจะต้องตายโดยไร้ที่กลบฝัง"

"เจ้า...เจ้าคือซิ่วเอ๋อร์" เมื่อเห็นหญิงสาวที่ยืนอยู่ภายในห้อง ลิโป้ก็เหม่อลอย หญิงสาวสวมใส่เสื้อผ้าชุดบาง คิ้วงามขมวดมุ่น ใบหน้างามไร้ที่ติฉายแววร้อนรน หากซัวเอี๋ยมนับเป็นยอดหญิงงามแล้ว เช่นนั้นซิ่วเอ๋อร์ก็งดงามดุจเทพธิดาที่จุติมายังโลกหล้า

"อย่าเข้ามานะ" ซิ่วเอ๋อร์กล่าวอย่างลนลานเมื่อเห็นลิโป้เดินใกล้เข้ามา

"ซิ่วเอ๋อร์ ข้าคือลิโป้ เจ้าจำพี่ใหญ่ลิไม่ได้แล้วรึ?" ลิโป้สงบใจลง เขาทราบว่าหากยังไม่รีบไปจากที่นี่ก็จะตกอยู่ในอันตรายจริงๆแล้ว แต่เมื่อมองดูใบหน้าอันคุ้นเคยนั้น เขาก็ไม่อาจตัดใจจากไป

"ลิโป้ พี่ใหญ่ลิ? ท่านคือพี่ใหญ่ลิ?" ซิ่วเอ๋อร์คลายมือที่กำมีดสั้นโดยไม่รู้ตัว ไม่มีผู้ใดภายในจวนซือถูล่วงรู้พื้นเพของนาง นางเองก็ไม่เคยเอ่ยปากพูดถึงมาก่อน

"ใช่ ข้าคือลิโป้ เจ้าจำไม่ได้หรือ?" ลิโป้ถามอย่างแปลกใจ

"พี่ใหญ่ลิ ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่ได้?" หลังจากเพ่งพิศใบหน้าของลิโป้อยู่นาน นางมองเห็นเค้าโครงใบหน้าอันคุ้นเคยได้ลางๆ นางมั่นใจว่าบุรุษที่เบื้องหน้าผู้นี้ก็คือพี่ใหญ่ลิที่นางไม่อาจลืมเลือน คนที่นำความสุขมาให้นาง คนที่เคยช่วยชีวิตนางเอาไว้.....