ทั้งคู่ต่างก็เป็นยอดฝีมือ ต่อให้ใช้เพียงมือเปล่า การสัปประยุทธ์ของพวกเขาก็ยังทำให้เหล่าทหารที่ชมดูอยู่รู้สึกตะลึงลาน

ทันใดนั้นแขนของเตียนอุยก็ถูกลิโป้จับเอาไว้ เขาก้มตัวออกแรงเหวี่ยงเตียนอุยจนลอยกระเด็นไปคลุกฝุ่น

"มาอีกครั้ง!" จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเตียนอุยยังคงไม่มอดดับ

ถึงแม้เตียนอุยจะมีฝีมือไม่เบา ทั้งยังได้ฟังการอธิบายเทคนิคต่างๆจากลิโป้แล้ว กระนั้นเขาก็ยังไม่อาจนำมาปรับใช้ในการต่อสู้จริง เพราะตอนที่ลิโป้ผสมผสานหลายท่าเข้าด้วยกัน เตียนอุยก็แทบจะป้องกันไม่ได้ การโจมตีทุกครั้งของลิโป้มุ่งเน้นไปที่จุดอ่อนตามร่างของเตียนอุย หากเปลี่ยนเป็นคนธรรมดา โดนเข้าไปเช่นนั้นคงตกตายไปแล้ว

ครั้งนี้ลิโป้ใช้เวลานานขึ้นกว่าจะล้มเตียนอุยลงได้

ทหารที่ชมดูอยู่ต่างปรบมือชื่นชม การต่อสู้นี้ไม่ธรรมดาเลย แม้ว่าการประลองฝีมือของเหล่าแม่ทัพจะเกิดขึ้นบ่อยครั้ง แต่ก็ใช่ว่าไพร่พลทุกคนจะมีโอกาสได้เห็น

โกซุ่นตกตะลึงเมื่อได้ดูการต่อสู้ของทั้งสอง จิตใจของเขายังคงนึกทบทวนท่วงท่าที่ลิโป้สาธิตให้ดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาพบว่าหากฝึกทหารด้วยเทคนิคการต่อสู้นี้ ต่อให้มีจำนวนเพียงสามร้อย พลังสู้รบของพวกเขาจะต้องไม่อาจมองข้ามอย่างแน่นอน

"นายท่านมีฝีมือล้ำเลิศ ข้าน้อยขอยอมแพ้" สีหน้าที่ดูท้อแท้ของเตียนอุยเวลานี้ช่างน่าขบขันยิ่ง

ลิโป้หัวเราะก่อนจะกล่าวว่า "แม่ทัพเตียนเองก็มีฝีมือสูงส่ง ในเรื่องของการต่อสู้บนพื้นดินแล้ว สมควรเป็นอันดับหนึ่งในกองทัพปิ้งโจวเรา"

เตียนอุยยิ้มกว้าง ได้รับคำชมเช่นนี้ เขาย่อมรู้สึกภาคภูมิใจ

"สิ่งที่ข้าจะสอนเป็นลำดับถัดไปคือ ทักษะในการเอาชีวิตรอด ซึ่งจะสามารถตัดสินได้เลยว่าพวกเจ้าจะสามารถเอาตัวรอดออกจาสนามรบที่ซับซ้อนได้หรือไม่" ลิโป้รับชุดพรางตัวที่ทหารติดตามส่งให้ก่อนจะกล่าวว่า "ข้าจะไปซ่อนตัวอยู่ในป่าทางด้านหลัง หากผู้ใดหาตัวข้าพบ ข้าจะมอบรางวัลให้พันตำลึง"

ทหารที่เข้าแถวอยู่ต่างตาเป็นประกายเมื่อได้ยิน ป่าแห่งนี้ไม่ได้กว้างใหญ่สักเท่าใด หากค้นหาโดยละเอียด ย่อมสามารถพบผู้ที่ซ่อนตัวอยู่

"แม่ทัพโกและแม่ทัพเตียนก็สามารถเข้าร่วมเช่นกัน" หลังจากสวมชุดแล้ว ลิโป้ก็กล่าวด้วยความมั่นใจ "หลังจากนี้สิบห้านาที ทุกคนสามารถเข้าป่าไปค้นหา ส่วนเวลาที่จำกัดไว้คือสิบห้านาที"

การพรางตัวก็เป็นวิชาบังคับของหน่วยรบพิเศษ เพื่อที่จะสามารถปฏิบัติภารกิจให้สำเร็จ บางครายังต้องซ่อนตัวตำแหน่งเดิมเป็นเวลาหลายวัน ในเรื่องทักษะการพรางตัวนี้ ลิโป้มั่นใจมากว่าทหารของเขาต้องมองไม่ออกแน่

โกซุ่นเวลานี้รู้สึกไม่คุ้นเคยกับลิโป้อยู่บ้าง ทักษะเทคนิคเหล่านี้ล้วนไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อนในอดีต เขาติดตามลิโป้มาเป็นเวลานาน ย่อมล่วงรู้ฝีมือของลิโป้

เตียนอุยหัวเราะ "แม่ทัพโก ข้ายังมีองค์รักษ์ส่วนตัวของนายท่านอยู่ที่นี่อีกร้อยกว่าคน ส่วนท่านมีทหารเหล่านี้ พวกเรามาแข่งขันกันดีหรือไม่ ว่าผู้ใดจะหาตัวนายท่านพบก่อน"

คำท้าของเตียนอุยได้ปลุกจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของโกซุ่นขึ้นมา เขาหันกลับไปมองพวกทหารที่อยู่ในลานกว้างก่อนจะกล่าวว่า "พวกเรามีกันห้าร้อยกว่าคน หากพ่ายแพ้ จะยกระดับการฝึกขึ้นสองเท่าเป็นเวลาครึ่งเดือน"

ทหารหลายนายหลั่งเหงื่อเย็น การฝึกทุกวันนี้ก็โหดหินจนผิดมนุษย์มนาแล้ว หากเพิ่มความเข้นข้นอีกเท่าตัว นั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเขาต้องแบกที่ถ่วงน้ำหนักถึงแปดสิบกิโลกรัมขณะฝึกซ้อมเลยงั้นหรือ?

เตียนอุยเองก็หันไปปลุกใจพวกทหารองค์รักษ์ ทหารองค์รักษ์เหล่านี้ล้วนถูกคัดเลือกมาเป็นอย่างดีเพื่อคอยอารักขาลิโป้ ดังนั้นตำแหน่งในกองทัพย่อมสูงกว่าทหารทั่วไป ยิ่งกว่านั้นเตียนอุยยังคอยฝึกฝนให้ด้วยตนเอง จึงกล่าวได้ว่าทหารเหล่านี้ก็คือทหารที่ฝีมือดีที่สุดของทัพปิ้งโจว

สิบห้านาทีผ่านไป เตียนอุยก็นำทหารองค์รักษ์บุกเข้าป่าไปโดยไม่สนใจภาพลักษณ์ เขาย่อมไม่ต้องการเสียหน้าต่อหน้าโกซุ่น

แม้จะเห็นเตียนอุยเป็นฝ่ายช่วงชิงโอกาสเข้าไปก่อน โกซุ่นก้ไม่ได้ว่าอะไร เขารอจนกระทั่งองค์รักษ์ร้อยกว่าคนเข้าป่าไปแล้วถึงค่อยนำทหารที่เขาฝึกฝนห้าร้อยกว่าคนเข้าป่าตามไป

เมื่อเวลาผ่านไปจนจวนเจียนจะหมดเวลา โกซุ่นก็เผยสีหน้าสับสนออกมา พวกเขาค้นหาป่าแห่งนี้มาได้สักพักแล้ว กระนั้นกลับยังไม่พบแม้แต่ร่องรอยของลิโป้

"ตรวจดูให้ละเอียด ตรวจให้ครบทุกซอกทุกมุม" โกซุ่นออกคำสั่ง

ห่างออกไปไม่ไกล ลิโป้เฝ้ามองพวกทหารที่กำลังค้นหาเขาอยู่ เขากลั้นหายใจก่อนจะยิ้มมุมปาก

เตียนอุยเองก็ตะโกนเร่งทหารองค์รักษ์อย่างร้อนใจ เขาค้นป่าแห่งนี้หลายรอบแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นลิโป้แม้แต่เงา แม้ภายนอกเตียนอุยอาจจะดูหยาบกระด้าง หากแต่จริงๆแล้วเขาเป็นคนละเอียดอ่อนยิ่ง ทันทีที่เข้ามาในป่า เขาก็สั่งการให้พวกองค์รักษ์ตรวจดูพุ่มไม้พงหญ้าก่อน พยายามจะหาร่องรอยของลิโป้

เมื่อผ่านไปอีกสิบห้านาที ก็เท่ากับว่าเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงนับตั้งแต่ลิโป้เข้าป่าแล้ว เวลานี้เตียนอุยและโกซุ่นยอมแพ้แล้วเรียบร้อย เวลาผ่านไปจนครบกำหนดแล้ว แต่พวกเขาก็ยังหาลิโปไม่เจอ พวกเขาตรวจดูต้นไม้ทุกต้น หญ้าทุกพุ่มจนหมด ไม่ปล่อยผ่านไปแม้แต่มุมเดียว

"แม่ทัพโก หรือว่านายท่านจะไม่ได้อยู่ภายในป่า?" เตียนอุยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

โกซุ่นพยักหน้า ก่อนจะยิ้มพลางส่ายหน้า "ตอนนี้พวกเราอยู่ในป่าหมดแล้ว แค่ยอมแพ้ พวกเราก็จะได้เห็นว่าท่านแม่ทัพซ่อนตัวอยู่ตรงที่ใด?"

เตียนอุยพยักหน้า ก่อนจะเงยหน้าตะโกน "นายท่าน ออกมาเถอะขอรับ พวกเรายอมแพ้แล้ว"

ทันทีที่สิ้นเสียงของเขา เขาก็เห็นพุ่มไม้ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลสั่นเบาๆ ลิโป้มุดออกจากพุ่มไม้ก่อนจะเดินมาทางพวกเขา ชุดพรางตัวของเขากลมกลืนไปกับสภาพแวดล้อมโดยรอบ ดังนั้นจึงยากที่จะสังเกต

โกซุ่นและเตียนอุยตกตะลึง ตรงตำแหน่งนั้นพวกเขาเดินผ่านแล้วผ่านอีก คิดไม่ถึงว่าจะมีคนซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางพงหนาม

"นายท่านร้ายกาจยิ่งนัก" เตียนอุยเอ่ยปากชมจากใจจริง

ลิโป้หัวเราะ "เหล่านี้ล้วนแต่เป็นทักษะพื้นฐาน ทหารทุกนายจะต้องฝึกฝนจนชำนาญ ข้าจะสอนทักษะการพรางตัวในภายหลัง หลังจากนี้ครึ่งเดือน แม่ทัพผู้นี้จะทำการทดสอบ ผู้ที่ถูกพบตัวจะถูกคัดออก"

"ขอรับ!" โกซุ่นกุมหมัดรับคำ หากทหารของเขาได้เรียนรู้ทักษะนี้ มันจะต้องมีประโยชน์ต่อการลอบโจมตีอย่างคาดไม่ถึงเป็นแน่

.......

ความเหินห่างระหว่างเขาและเหยียนหรานค่อยๆคลี่คลายลงหลังจากผ่านเหตุการณ์นองเลือดในจิ้นหยาง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงความรับผิดชอบของร่างนี้ แม้ว่าเขาในตอนนี้จะเป็นวิญญาณของทหารหน่วยรบพิเศษในยุคปัจจุบันที่หลอมรวมกับความทรงจำของลิโป้ กระนั้นก็ยังคงมีความรู้สึกเก่าๆอยู่ เช่นเดียวกับตอนที่เขาพบเห็นซิ่วเอ๋อร์ในลั่วหยาง แม้จะเพียงชั่วแวบ แต่ก็ทำให้เขานึกถึงความทรงจำได้มากมาย อีกทั้งความรู้สึกของการเชื่อมต่อด้วยสายโลหิตกับลิหลิงฉีก็เป็นความรู้สึกที่จริงแท้

โรงงานผลิตกระดาษเฉิงเป่ยนับเป็นหนึ่งในความลับสำคัญของจิ้นหยางในปัจจุบัน หวังซวนซึ่งเป็นผู้ดูแลโรงงานผลิตกระดาษเวลานี้ ในอดีตเคยเป็นช่างฝีมือในการผลิตกระดาษที่ลั่วหยางมาก่อน ทั้งยังเป็นคนสำคัญ ตอนที่โรงงานผลิตกระดาษถูกก่อตั้งขึ้นครั้งแรก ลิโป้ได้ลอบสร้างไว้ในโรงสี จากนั้นจึงคัดเลือดคนงาน และศึกษาวิธีการทำกระดาษ

ด้วยความรู้อันก้าวหน้าและการปฏิบัติดูแลอย่างดีของลิโป้ หลังจากผ่านไปได้ช่วงเวลาหนึ่ง หวังซวนก็รู้สึกนับถือลิโป้มาก ปรากฏว่าสิ่งของธรรมดาทั่วไปหลายอย่างล้วนแต่สามารถนำมาทำเป็นกระดาษ

ลิโป้รู้จักเพียงบางทฤษฎีเท่านั้น ส่วนการลงมือปฏิบัติจริงย่อมต้องยกให้หวังซนผู้เชี่ยวชาญไปดำเนินการ

หวังซวนนับเป็นผู้เชี่ยวชาญอย่างแท้จริง หลังจากศึกษาทดลองนานนับเดือน ในที่สุดเขาก็เชี่ยวชาญในการผลิตกระดาษ เนื่องด้วยผลงานที่โดเด่นของเขา ลิโป้จึงมอบสวัสดิการเทียบเท่านายอำเภอให้กับเขาอีกคน กล่าวได้ว่าเขานับเป็นคนที่สองในบรรดาช่างฝีมือที่ได้เสพสุขกับฐานะที่หลายคนใฝ่ฝัน