"หากกล่าวโดยย่อคือ ข้าลอบเข้ามา พวกเรารีบไปจากที่นี่ก่อนเถอะ" ลิโป้กล่าวด้วยความกังวล ตอนนี้เขาถึงมั่นใจว่านางคือซิ่วเอ๋อร์จริงๆ ภาพในความจำไหลย้อนเข้ามา ทำให้เขาสับสนไปชั่วขณะ

"เจ้าบุกรุกเข้ามาในจวนท่านซือถูยามวิกาล ทั้งยังจะชิงตัวซิ่วเอ๋อร์ไป ใครก็ได้มาที่นี่ที!" หลานเอ๋อร์ตะโกนด้วยความตกใจ

ลิโป้ผงะ เขาเพียงให้ความสนใจต่อซิ่วเอ๋อร์จนเผลอปล่อยหญิงรับใช้ที่อยู่ข้างๆไป ประกายเย็นเยียบกระพริบวูบ มีดสามคมพลิกแทงเข้าใส่หลานเอ๋อร์

"อย่านะ!" ซิ่วเอ๋อร์อุทานด้วยความตกใจ

ลิโป้หยุดชะงักก่อนจะกล่าวด้วยความกังวล "ลอบเข้าจวนซือถูเป็นความผิดร้ายแรง"

"พี่ใหญ่ลิ ตอนอยู่ในจวนพี่หลานเอ๋อร์ดูแลข้าเป็นอย่างดี โปรดอย่าทำร้ายนางเลย พี่หลานเอ๋อร์จะต้องไม่บอกใครแน่ค่ะ"

"อย่าฆ่าข้า อย่าฆ่าข้า ข้าจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น ได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย" เห็นมีดสั้นจ่อใส่ลำคอ หลานเอ๋อร์ก็สะอื้นไห้ด้วยความกลัว

ลิโป้พลิกมือสับลงที่ต้นคอหลานเอ๋อร์จนสลบไป "เดี๋ยวนางก็ฟื้นคืนสติเอง พวกเราไปกันเถอะ" ลิโป้กล่าวด้วยความจนใจ ความตั้งใจจริงของเขาแน่นอนว่าต้องฆ่านางเพื่อปิดปาก มีเพียงคนตายเท่านั้นที่สามารถไว้วางใจได้

"ข้า...." แววตาซิ่วเอ๋อร์เต็มไปด้วยความสับสน เมื่อได้พบเจอคนรู้จักอีกครั้ง นางย่อมต้องการหนีไปจากจวนซือถูด้วยกันกับเขา แต่เมื่อคิดถึงคำสัญญาที่นางให้ไว้กับอ้องอุ้นและการฟื้นฟูราชวงศ์ฮั่นแล้ว นางก็บังเกิดความลังเล

"ซิ่วเอ๋อร์ เวลาไม่คอยท่า หากไม่ไปตอนนี้จะไม่ทันการณ์แล้ว" ลิโป้เร่งเร้า

"เกิดอะไรขึ้นขอรับ?" ทหารยามยกมือจับด้ามกระบี่ไว้ แต่ไม่กล้ารุกล้ำเข้ามาด้านในโดยพลการ ดังนั้นจึงได้แต่ตะโกนถาม

"อา ไม่มีใด ข้าแค่ลื่นล้ม" ซิ่วเอ๋อร์รีบบอกกล่าว

"ซิ่วเอ๋อร์ จวนซือถูไม่ควรรั้งอยู่ เชื่อข้าแล้วกลับไปปิ้งโจวด้วยกันเถอะ" ลิโป้เก็บอาวุธพลางเดินไปหาซิ่วเอ๋อร์

"พี่ใหญ่ลิ ซิ่วเอ๋อร์ให้คำสัญญากับท่านซือถูไว้แล้ว ข้าจึงอยากที่จะ...จะ...." ดวงตาของนางปรากฏน้ำตาไหลรินออกมา

"เจ้าอยากจะอะไร? หรือเจ้าหมั้นหมายกับแม่ทัพฮัวอะไรนั่นแล้ว?" น้ำเสียงของลิโป้เต็มไปด้วยความเดือดดาล

"ท่านซือถูกล่าวว่าจะให้ข้าแต่งงานกับท่านอุปราช เพื่อยั่วยุให้แม่ทัพฮัวและท่านอุปราชแตกคอกัน นี่เป็นความหวังเพียงสายเดียวที่จะกอบกู้ราชวงศ์ฮั่นและปลดปล่อยความทุกข์ยากให้ปวงชนได้" เผชิญกับวาจานั้นของลิโป้ นางก็สารภาพออกมา

"ไร้ยางอาย ไร้ยางอายนัก! ฝากชะตากรรมของราชวงศ์เอาไว้ในมือของสตรีตัวเล็กๆอย่างนั้นรึ ซิ่วเอ๋อร์ไม่ต้องกังวลเรื่องโจรเฒ่าตั๋งโต๊ะ เพียงมากับข้า ข้าจะไม่ปล่อยให้ผู้ใดในโลกนี้ทำร้ายเจ้าได้" ลิโป้กล่าวอย่างหนักแน่น

"พี่ใหญ่ลิ ซิ่วเอ๋อร์นั้นให้คำสัญญากับท่านซือถูไปแล้ว ข้าไม่อาจเป็นคนตระบัดสัตย์ได้ ท่านไปเถอะค่ะ" ซิ่วเอ๋อร์ส่ายศีรษะพลางร่ำไห้ มุกเม็ดงามไหลรินจาดวงตาเงียบๆ ขณะกล่าววาจาเหล่านี้ออกไป ในใจคล้ายถูกมีดกรีดอย่างสาหัส หลายครั้งนางเคยเฝ้าฝันว่าสักวันหนึ่งคนที่นางรักจะลอยลงมาจากฟ้าและพานางจากไป แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อเรื่องราวเกิดขึ้นจริงๆ นางจะเป็นฝ่ายกล่าวปฏิเสธเสียเอง

"ฮึ่ม ไม่ว่าวันนี้เจ้าจะตกลงหรือไม่ ข้าก็ไม่สนทั้งนั้น ไม่ว่าใครในโลกก็หยุดข้าไม่ได้" ลิโป้เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว "ซิ่วเอ๋อร์ มากับข้า ไม่ต้องกังวลเรื่องราวใดๆ กลับปิ้งโจวบ้านของพวกเรากันเถอะ"

"เรื่องราวของแผ่นดินย่อมมีผู้มาจัดการเอง ซิ่วเอ๋อร์เป็นเพียงหญิงสาวตัวเล็กๆ ไม่ควรจะต้องมาแบกรับภาระหนักอึ้งนั้นด้วยตนเอง" น้ำเสียงของลิโป้เพิ่มความเย็นชาขึ้น หากว่ามีคนมาได้ยินคำพูดเหล่านี้เข้า เกรงว่าลิโป้จะต้องถูกผู้คนทั่วแผ่นดินก่นด่าประณามแล้ว

"พี่ใหญ่ ข้า....."

"ไม่ต้องพูดอีกแล้ว ซิ่วเอ๋อร์ พี่สะใภ้ของเจ้าคิดถึงเจ้ามาก ไปหานางด้วยกันเถอะ" ลิโป้เกลี้ยมกล่อม

เมื่อคิดถึงตระกูลเหยียน และความรู้สึกที่นางมีต่อลิโป้ ซิ่วเอ๋อร์ก็ลังเลมาก จะเกิดอะไรขึ้นถ้านางกลับไปที่ปิ้งโจวกับลิโป้? เขามีภรรยาอยู่แล้วคนหนึ่ง และจากที่นางจำได้ สามีภรรยาคู่นี้ต่างก็รักใคร่กลมเกลียวกันดี

"ซิ่วเอ๋อร์ ไม่ต้องคิดมากแล้ว รีบไปจากที่นี่ก่อนเถอะ"

น้ำเสียงที่ทั้งดื้อดึงและห่วงใยกังวลของลิโป้ทำให้นางใจอ่อนยวบ วินาทีนั้น นางก็ปล่อยวางเรื่องคำสัญญาที่ให้ไว้กับอ้องอุ้น

"ซิ่วเอ๋อร์จ๋า แม่ทัพผู้นี้กำลังรอเจ้าอยู่นะ" ฮัวหยงที่ดื่มจนเมามาย ตะโกนมาจากทางหน้าประตูโดยไม่ใส่ใจที่จะรักษาภาพลักษณ์อีก เขาเพียงแต่คิดถึงแต่หญิงสาวที่มีรูปโฉมงดงามไร้ที่ติผู้นี้ ครั้งแรกที่ได้เห็นซิ่วเอ๋อร์ ฮัวหยงก็รู้สึกว่าชีวิตนี้ของเขาเกิดมาไม่เสียเที่ยวแล้ว หากได้เทพธิดาเช่นนี้มาอยู่ข้างกาย ต่อให้ต้องตายก็คุ้มค่าแล้ว

"แม่ทัพฮัว ท่านกลับไปก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวข้าจะตามออกไป" ซิ่วเอ๋อร์กล่าวถ่วงเวลา แม้ไม่ทราบว่าลิโป้หานางพบได้อย่างไร แต่การจะออกไปจากจวนแห่งนี้จะต้องสร้างความขัดแย้งกับอ้องอุ้นเป็นแน่

"ซิ่วเอ๋อร์จ๋า รีบเข้าล่ะ แม่ทัพผู้นี้จะรอให้เจ้าไปรินเหล้าให้" ถึงในใจฮัวหยงอยากจะบุกเข้าไปแค่ไหน แต่เขาก็ตระหนักได้ว่าที่นี่คือจวนของใต้เท้าซือถู ดังนั้นจึงต้องอดทนไว้ก่อน

"เจ้าโจรราคะเอ้ย" ลิโป้แค่นเสียงอย่างเย็นชา

"พี่ใหญ่ลิ ไปกันเถอะ" ซิ่วเอ๋อร์เก็บข้าวของอย่างเร่งรีบ จากนั้นจึงกวาดมองสิ่งของภายในห้องด้วยความอาวรณ์ จากนั้นเดินออกจากห้อง

ลิโป้เหลือบมองหลานเอ๋อร์ที่นอนหมดสติอยู่บนพื้นด้วยแววตาโหดเหี้ยม แต่เมื่อสายตาของซิ่วเอ๋อร์หันมองมา เขาก็ตัดสินใจปล่อยหลานเอ๋อร์ไป ในเมื่อจะออกจากที่นี่แล้ว เขาก็ไม่เกรงกลัวว่าอ้องอุ้นจะมาพบ ต่อให้รู้ชื่อของเขา แต่อีกฝ่ายจะทำอะไรได้ ในแผ่นดินนี้มีคนมากมายที่ใช้ชื่อว่าลิโป้......

"ไฟไหม้! รีบไปดับไฟเร็วเข้า!" เกิดความวุ่นวายขึ้นภายในจวนซือถู ทั้งพวกทหารยามและบ่าวรับใช้ต่างก็วิ่งกันให้วุ่น ขณะตะโกนพลางหิ้วถังน้ำไปยังจุดที่เกิดไฟไหม้

เมื่อได้ยินเสียงความวุ่ยวายที่ด้านนอก อ้องอุ้นก็ประสานมือให้ฮัวหยงคราหนึ่งก่อนจะเดินไปรั้งตัวบ่าวรับใช้มาสอบถาม "เกิดอะไรขึ้น?"

"นะ...นายท่าน ตึกฝั่งตะวันออกเกิดเพลิงไหม้ขึ้นขอรับ" บ่าวรับใช้ผู้นั้นกล่าวพลางหอบหายใจอย่างหนัก

"ไฟไหม้ตึกฝั่งตะวันออก?" อ้องอุ้นตระหนักได้ทันทีถึงความผิดปกติ ตึกฝั่งตะวันออกนั้นเป็นที่พักของซิ่วเอ๋อร์

"แม่ทัพฮัว เกิดเหตุเพลิงไหม้ขึ้นภายในจวน เพราะความประมาทเลินเล่อของข้า ขอท่านแม่ทัพอภัยให้ด้วย" อ้องอุ้นเดินกลับมาในห้องโถงก่อนจะโค้งคำนับ

"ไฟไหม้?" ฮัวหยงเอ่ยทวน

"คงเป็นบ่าวไพร่ไม่ทันระวัง แล้วอากาศก็ร้อนด้วย" อ้องอุ้นยิ้มเป็นเชิงขออภัย

"เมื่อเป็นเช่นนี้ข้าคงต้องกลับก่อน เอาไว้วันหลังจะมาเยี่ยมเยียนใต้เท้าใหม่" ฮัวหยงกุมหมัดคารวะ

เมื่อควบคุมเพลิงจนสงบลงได้แล้ว อ้องอุ้นก็สีหน้าดำคร่ำเครียด ห้องพักของซิ่วเอ๋อร์นั้นอยู่ในระยะที่เพลิงไหม้ เขาสั่งคนค้นหาจนทั่วจวนแล้วก็ยังไม่พบร่องรอยของซิ่วเอ๋อร์ จู่ๆเขาก็รู้สึกสิ้นไร้กำลัง เขาวางแผนการมานานกว่าครึ่งปี และขณะที่กำลังจะลงมือก็เกิดเหตุเหนือความคาดหมาย ซิ่วเอ๋อร์ซึ่งเป็นกุญแจสำคัญกลับถูกไฟคลอกตายไปแล้ว

"นายท่านขอรับ หลานเอ๋อร์ สาวใช้ที่คอยดูแลซิ่วเอ๋อร์ได้รับการช่วยเหลือแล้ว" พ่อบ้านของเขาก้าวมากระซิบบอก

"นำตัวหลานเอ๋อร์มาพบข้า" สีหน้าของอ้องอุ้นแปรเปลี่ยนเล็กน้อย

..............

"พี่ใหญ่ลิ ท่านบอกว่าวางเพลิงหรือคะ? แล้วจะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ?" ซิ่วเอ๋อร์ถามขึ้นด้วยความกังวล

"ซิ่วเอ๋อร์ ไฟไหม้เพียงเล็กน้อย จะเผาทั้งจวนซือถูได้อย่างไร? กลัวแต่พี่สาวคนนั้นของเจ้าคงจะเปิดเผยเรื่องราวของเราแล้วมากกว่า" น้ำเสียงของลิโป้เจือความกังวลอยู่บ้าง หากว่าอ้องอุ้นจะสังเกตพบอะไร มันจะต้องสร้างปัญหาให้กับเขาแน่ๆ

"พี่หลานเอ๋อร์ดูแลข้าดีจริงๆนะคะ" ซิ่วเอ๋อร์พึมพำเสียงเบา

"เอาเถอะๆ ขอแค่เจ้าออกจากฉางอันไป อย่าว่าแต่อ้องอุ้นเลย ต่อให้เป็นฮ่องเต้ก็บังคับให้เจ้าทำเรื่องที่ฝืนใจไม่ได้" ลิโป้หัวเราะ

"พี่ใหญ่ลิ ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าอยู่ที่จวนของท่านซือถู?" ซิ่วเอ๋อร์ถามสิ่งที่ติดอยู่ในใจของนางออกมา