สีหน้าอ้วนเสี้ยวแปรเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์ เขาพอใจกับแผนการของเขาฮิวมาก นี่เป็นโอกาสที่จะตัดทอนกำลังของปิ้งโจว "เตียนห้อง จื่อหย่วนมีใจทำเพื่อกิจิ๋ว จะกลายเป็นสมคบกับชาวซยงหนูได้อย่างไร? ชาวซยงหนูอาศัยในผืนแผ่นดินฮั่น และเวลานี้พวกเขาก็กำลังมีปัญหา จะให้ข้านิ่งดูดายได้อย่างไร?"

อ้วนเสี้ยวเรียกชื่อจริงของเขา เตียนห้องย่อมทราบว่าตนคงทำให้อ้วนเสี้ยวไม่พอใจอย่างมาก แต่ในฐานะที่ปรึกษาแล้ว เขาย่อมมีความรับผิดชอบที่จะต้องแนะนำในการพัฒนากิจิ๋วและทัดทานการติดต่อกับซยงหนู เพราะหากปล่อยให้ผู้คนในใต้หล้าทราบเรื่องนี้ ชื่อเสียงของอ้วนเสี้ยวคงถูกทำลายเสียจนไม่มีชิ้นดี

เหตุใดอ้วนเสี้ยวเมื่อยึดครองกิจิ๋วแล้วจึงสามารถทำให้กิจิ๋วมั่นคงได้โดยเร็วน่ะหรือ? เหตุผลหนึ่งก็เพราะชื่อเสียงของอ้วนเสี้ยวซึ่งเป็นผู้นำของเหล่าเจ้าเมือง เป็นคนตระกูลขุนนางใหญ่ อีกเหตุผลหนึ่งก็เพราะอ้วนเสี้ยวมีความสุภาพและมีคุณธรรม

อย่างไรก็ตามเรื่องชาวซยงหนูนั้นแตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง พวกเขาเป็นชนเผ่านอกด่าน ดังนั้นความคิดความอ่านย่อมไม่เหมือนกับชาวฮั่น เป็นที่ทราบกันดีว่าถึงแม้ชาวซยงหนูจะย้ายมาอยู่อาศัยในแผ่นดินฮั่นได้หลายปีแล้ว พวกเขาก็ยังคงเป็นคนนอกไม่เปลี่ยนแปลง นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมกองซุนจ้านที่ทำการสังหารชาวอูหวนจำนวนมากกลับได้รับการแซ่ซ้องสรรเสริญแทนที่จะถูกประณามสาปแช่ง

"นายท่าน ไม่ได้นะ ชาวซยงหนูเป็นคนนอก" เตียนห้องพยายามเกลี้ยกล่อม

"เรื่องนี้ไม่ต้องพูดแล้ว ข้าตัดสินใจไปแล้ว" อ้วนเสี้ยวหน้ามืดครึ้มขณะจ้องมองเตียนห้องด้วยความไม่พอใจ

เขาฮิวลอบยินดีในใจ เมื่อเตียนห้องสร้างความไม่พอใจให้อ้วนเสี้ยว นั่นก็หมายความว่าบทบาทของเตียนห้องในกิจิ๋วก็จะถูกลดลงด้วย เตียนห้องนั้นมีชื่อเสียงในกิจิ๋วมาก ดังนั้นก่อนหน้านี้อ้วนเสี้ยวจึงให้การยกย่องอย่างสูง

"จื่อหย่วน เจ้าไปพาหลิวเป้ามาพบข้า" อ้วนเสี้ยวสั่งการ "คนที่เหลือไม่ต้องรั้งอยู่"

เตียนห้องจากไปอย่างไม่เต็มใจ หลังเดินออกจากจวนเจ้าเมืองแล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นถอนหายใจ "เกรงว่าชื่อเสียงตระกูลอ้วนจะย่อยยับในมืออ้วนเสี้ยวแล้ว"

จอสิวที่อยู่ด้านข้างรีบกล่าวขึ้น "หยวนเฮ่าระวังคำพูด เจ้าตัวชั่วร้ายเขาฮิวนั่นก็จริงๆเลย รู้จักแต่ประจบสอพลอเจ้านาย เวลาเช่นนี้หยวนเฮ่าไม่ควรกล่าวอะไรอีกแล้ว นายท่านตัดสินใจไปแล้ว ถึงเกลี้ยกล่อมไปก็ไม่มีประโยชน์"

"เฮ้อ ข้าเพียงแค่ไม่อยากให้นายท่านถูกผู้คนทั้งแผ่นดินด่าประณาม ถึงแม้นายท่านจะมีข้อขัดแย้งกับลิโป้ แต่ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นขุนนางของราชสำนัก เป็นเรื่องภายในของต้าฮั่น จะให้คนนอกอย่างพวกซยงหนูเข้ามาประสมโรงได้อย่างไร?"

...........

หลังออกจากกิจิ๋ว หลิวเป้าก็ไม่อาจปกปิดความตื่นเต้นยินดีบนใบหน้าได้อีก อ้วนเสี้ยว ผู้นำแห่งพันธมิตรกวนตงถึงกับมอบเมืองเหม่ยจีและเมืองก่วงเหยี่ยนให้กับชาวซยงหนู ช่างใจกว้างอะไรเช่นนี้! แม้ว่านี่จะไม่ใช่คำสัญญาจากจักรพรรดิต้าฮั่น แต่ในเมื่อเวลานี้ราชสำนักแทบจะไม่มีอำนาจใดๆ เช่นนั้นคำพูดของผู้นำเหล่าเจ้าเมืองอย่างอ้วนเสี้ยวก็นับเป็นตัวแทนของต้าฮั่นแล้ว

แม้ว่าชาวซยงหนูจะย้ายเข้ามาอยู่อาศัย แต่พวกเขาก็ไม่มีเมืองแกร่งให้พักพิง แม้ความเป็นอยู่ของพวกเขาจะดีกว่าตอนที่อยู่นอกด่านมาก แต่พวกเขาก็ยังไม่พอใจ ยังคงอิจฉาความสุขสบายของชาวฮั่น

ด้วยคำสัญญาของอ้วนเสี้ยว หลิวเป้าก็คาดเดาได้เลยว่าต่อหน้าผลประโยชน์ก้อนใหญ่นี้ ชาวซยงหนูจะรวมกันเป็นหนึ่งอีกครา เขาได้คิดเอาไว้แล้ว ว่าเขาจะยึดครองเมืองเหม่ยจีที่มั่งคั่งและมีประชากรมากกว่าเมืองก่วงเหยี่ยน

หลิวเป้ารู้สึกว่าอ้วนเสี้ยวนั้นเป็นคนที่ใจกว้างมาก นับตั้งแต่ที่ชาวซยงหนูย้ายเข้ามาอาศัยอยู่ในแผ่นดินฮั่นหลายชั่วอายุคน พวกเขาก็มักจะถูกจำกัดขอบเขตเอาไว้ คิดไม่ถึงจริงๆว่าอ้วนเสี้ยวจะมอบพื้นที่ให้พวกเขาปกครองอย่างง่ายดาย ดังนั้นเขาจึงตกลงจะแลกเปลี่ยนเมืองทั้งสองกับม้าศึกของทุ่งหญ้าด้วยความยินดี ขอเพียงชาวซยงหนูสามารถปกครองเมืองทั้งสอง พวกเขาก็จะส่งมอบม้าศึกห้าพันตัวเป็นการตอบแทน

เมื่อมีผลประโยชน์ร่วมกัน ความขัดแย้งภายในชนเผ่าซยงหนูก็สามารถแก้ไขได้โดยง่าย ไม่ว่าหัวหน้าชนเผ่าที่เหลือจะเห็นด้วยหรือไม่ก็ไม่สำคัญ หลังจากได้รับผลประโยชน์แล้ว ก็ให้พวกเขาไปจัดการกันเอาเอง สำหรับเรื่องที่หลิวเป้าเล็งเมืองเหม่ยจีเอาไว้นั้น อวี๋ฟู่หลัวและฮูลี่เพียงแค่นเสียง ชาวซยงหนูให้ความเคารพต่อผู้แข็งแกร่ง หากหลิวเป้าต้องการเมืองเหม่ยจี เช่นนั้นก็ต้องมาดูกันแล้วว่าผู้ใดจะมีกำปั้นใหญ่กว่ากัน

ชาวซยงบุกโจมตีโดยที่ชาวฮั่นไม่ทันตั้งตัว นายอำเภอของเมืองก่วงเหยี่ยนพอเห็นว่าชาวซยงหนูบุกโจมตีก็หนีออกจากเมืองทันที ดังนั้นเมืองก่วงเหยี่ยนจึงถูกชาวซยงหนูเข้ายึดครอง

ขณะที่ทางด้านการป้องกันของเมืองเหม่ยจีนั้น เผชิญกับกองทัพชาวซยงหนูหลายหมื่นคนที่โหมบุกโจมตีอย่างหนัก มันก็ขึ้นอยู่กับเวลาแล้วว่าเมืองเหม่ยจีจะถูกตีแตกเมื่อใด

ขุนนางดูแลพื้นที่จางซิวหมดทางเลือก ทำได้เพียงขอความช่วยเหลือไปยังจวนเจ้าเมือง

แม้ว่าลิโป้จะเป็นเจ้าเมืองปิ้งโจว แต่ตำแหน่งขุนนางดูแลพื้นที่ของจางซิวเองก็มีฐานะและอำนาจแยกออกมาไม่ข้องเกี่ยวกัน อย่างไรก็ตามเมืองซีเหอนั้นอยู่ในเขตปกครองของปิ้งโจว การลุกฮือของชาวซยงหนูครั้งนี้แน่นอนว่าจะต้องนำหายนะมาสู่ปิ้งโจว ซึ่งในฐานะเจ้าเมืองที่มีอำนาจดูแลทั้งฝ่ายพลเรือนและฝ่ายการทหารของลิโป้แล้ว เขาย่อมไม่อาจนิ่งดูดาย

อาศัยความได้เปรียบของกำแพงเมืองจีน(กำแพงยาวหมื่นลี้) ลิซกก็ไม่กังวลว่าชาวซยงหนูจะบุกมาถึงเมืองจิ้นหยาง แต่เขาก็ไม่เข้าใจว่าไฉนชาวซยงหนูที่ทำตัวดีมาตลอดหลายปีอยู่ๆจึงคลุ้มคลั่งขึ้นมาได้ เมื่อคิดถึงเรื่องที่อีกฝ่ายบุกตีเมืองของต้าฮั่นอย่างฉับพลันแล้ว เขาก็พบว่าเรื่องนี้แปลกประหลาดอยู่บ้าง

จางซิวไม่มีอำนาจทางทหาร มีเพียงชื่อตำแหน่ง แล้วมีหรือที่ชาวซยงหนูจะเชื่อฟังวาจาแล้วยอมลามือ? ผู้นำหลายคนของชนเผ่าซยงหนูยังเป่าหูหลิวเป้าให้จับขุนนางที่ราชสำนักฮั่นส่งมาปกครองมาฆ่าทิ้งเสียเพื่อระบายความคับแค้นแทนชาวซยงหนู

เมื่อผ่านไปนานแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นกำลังเสริมมาช่วยเมืองเหม่ยจี ชาวซยงหนูก็เริ่มสร้างเครื่องบุกตีเมือง การอยู่อาศัยในแผ่นดินฮั่นมาหลายปีถือว่าไม่เสียเปล่า ยังล่วงรู้หลักการตีเมือง เหม่ยจีไม่ใช่เมืองใหญ่ กำแพงเมืองต่ำเตี้ย ง่ายต่อการบุกตี เมื่อไม่เห็นหนทางชนะ ขุนนางในเมืองเหม่ยจีก็หอบข้าวของหนีไป

ชนเผ่าซยงหนูสามารถยึดครองเมืองทั้งสองได้โดยแทบไม่ลำบากกินแรง ด้วยไพล่พลสามหมื่นในมือ ชนเผ่าซยงหนูก็เริ่มเล็งเป้าไปยังขุนนางดูแลพื้นที่จางซิว ความคับแค้นตลอดหลายปีมานี้ ถึงเวลาต้องสะสางแล้ว

จางซิวฉุกคิดว่าผิดท่า เขาทราบดีว่าชาวซยงหนูเกลียดชังเขาเพียงใด ดังนั้นเมื่อมีเมืองเหม่ยจีและก่วงเหยี่ยนให้เห็นเป็นตัวอย่าง เขาจึงรีบหนีทันที

ชาวซยงหนูอาศัยในแผ่นดินฮั่นมานานหลายปี พวกเขาริษความมั่งคั่งของชาวฮั่นมานานแล้ว ผู้นำชนเผ่าซยงหนูทั้งสามนั้นยังดี แต่ผู้คนเบื้องล่างของชนเผ่าไม่เคยเห็นทรัพย์สินมากมายเพียงนี้มาก่อน เมื่อขาดความยับยั้งชั่งใจ ชาวซยงหนูหลายคนก็เริ่มหันคมดาบเข้าใส่ชาวบ้านธรรมดา

เมื่อไม่อาจควบคุมคนเบื้องล่าง หลิวเป้าและคนอื่นๆก็ทราบว่าสถานการณ์ไม่ดีแล้ว แม้ว่าชาวฮั่นสัญญาว่าจะยกดินแดนผืนนี้ให้พวกเขา แต่ก็ไม่ได้อนุญาตให้พวกเขาเข่นฆ่าชาวฮั่นตามอำเภอใจเช่นนี้ ชาวฮั่นนั้นให้ความสำคัญกับชื่อเสียงตัวเองมาก หากทราบว่าชาวซยงหนูเข่นฆ่าชาวฮั่นเช่นนี้ พวกเขาจะต้องตั้งคำถามกับหลิวเป้าแน่ และหลิวเป้าก็ไม่คิดว่าชนเผ่าซยงหนูของเขาจะต้านทานการโจมตีของกองทัพฮั่นได้

ต่อให้พวกเขาจะมีสัญญากับอ้วนเสี้ยวอยู่ แต่อวี๋ฟู่หลัวและฮูลี่ก็ไม่ใช่คนโง่ แต่ไหนแต่ไรมาชาวฮั่นก็ระวังป้องกันชาวซยงหนูมาโดยตลอด ไฉนจู่ๆจึงสัญญาว่าจะยกเมืองสองเมืองให้กับพวกเขาง่ายๆเช่นนี้? นี่จะต้องมีอุบายแอบแฝงอยู่เป็นแน่ แต่เพราะผลประโยชน์ครั้งนี้ยิ่งใหญ่เกินไป แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายมีแผนการ แต่พวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้

ภายใต้การควบคุมอย่างเข้มงวดของผู้นำเผ่าทั้งสาม สถานการณ์จึงค่อยดีขึ้น กระนั้นก็มีชาวฮั่นที่บาดเจ็บล้มตายไปหลายพัน ร้านค้าหลายแห่งถูกชาวซยงหนูปล้นสะดม หญิงสาวหลายครอบครัวถูกชาวซยงหนูฉุดคร่าไป

ขณะที่พบกับลิโป้ ลิซกก็ตาแดงก่ำ ปกติยามลิโป้ยังอยู่ในปิ้งโจว เขายังไม่รู้สึกอะไร แต่ยามนี้เมื่อมีเหตุการณ์เกิดขึ้นในซีเหอ และเมื่อมีลิโป้อยู่ที่นี่ เขาก็ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว