ลิโป้ตาเป็นประกาย "เว่ยกงยอดเยี่ยมจริงๆ พวกเจ้าได้ยินกันแล้วใช่ไหม? ครั้งหน้าจงใช้สมองคิดก่อน อย่าได้วู่วามออกไปรบเยี่ยงแม่ทัพผู้นี้!"

โจเส็งและคนอื่นๆต่างก็หัวเราะ ลิโป้ถึงกับเอ่ยยอมรับจากปาก ว่าไม่ได้ใช้หัวคิดในการต่อสู้ เรื่องนี้ไม่ได้ทำให้พวกเขาดูถูกดูแคลนลิโป้ หากแต่มองว่าลิโป้เป็นคนผ่าเผย

"ทำตามที่เว่ยกงบอก เฮาเสง เจ้านำทหารห้าร้อยไปซุ่มอยู่บนเขา ซ่อนตัวให้มิดชิด อย่าให้หน่วยสอดแนมของอ้วนสุดผิดสังเกต เมื่อทัพอ้วนสุดเคลื่อนผ่านหุบเขาได้กึ่งหนึ่ง เจ้าก็ผลักหินลงมาปิดทางไว้"

"ขอรับ" เฮาเสงกุมหมัดรับคำด้วยความตื่นเต้น การซุ่มโจมตีเช่นนี้สร้างความตื่นเต้นยิ่งกว่ารบพุ่งประจัญบานในสนามรบเสียอีก

"อย่างไรก็ดี บนภูเขามีโขดหินอยู่มาก ดังนั้นจงเตรียมการให้ดี อย่าให้ผิดพลาด" ลิโป้กล่าวกำชับ

"ท่านแม่ทัพโปรดวางใจ ทหารของอ้วนสุดจะโกรธแค้นที่บิดามารดาเพียงให้พวกเขามาสองขาเป็นแน่" เฮาเสงตบอกกล่าวด้วยความมั่นใจ

"คนที่เหลือรอฟังคำสั่งจากข้า ศึกนี้ข้าจะให้อ้วนสุดได้เห็นความร้ายกาจของทหารปิงโจว!"

"ขอรับ" แม่ทัพทั้งหมดกุมหมัดรับคำอย่างพร้อมเพรียง

...........

อ้วนสุดได้รับข่าวความพ่ายแพ้ของกิเหลงแล้ว ขาไปมีทหารม้าห้าร้อย ขากลับหลงเหลือเพียงไม่กี่สิบ ทัพปิงโจวสูญเสียทหารเพียงร้อยเศษ อ้วนสุดพลันรู้สึกราวกับถูกค้อนทุบเข้าที่หน้าอกอย่างจัง เขาตั้งความคาดหวังไว้ที่ทัพม้าที่สุด คิดไม่ถึงว่าจะกลายเป็นที่น่าหัวร่อเมื่ออยู่ต่อหน้าทหารปิงโจว

เมื่อนึกว่าเวลานี้ลิโป้คงกำลังทำสีหน้าเหยียดหยามเขาอยู่ อ้วนสุดก็โกรธจนกัดฟันกรอด

"เร่งเคลื่อนทัพ!" อ้วนสุดสุมความโกรธแค้นทั้งหมดไปไว้ที่ตัวลิโป้ ขอเพียงเขาเอาชนะลิโป้ได้ ทหารม้าที่สูญเสียไปก็นับว่าคุ้มค่าแล้ว ลิโป้มีทหารม้าเพียงพันกว่า จะมาสู้กับไพร่พลกว่าสองหมื่นของเขาได้อย่างไร?

"นายท่าน พวกเราควรเดินทัพด้วยความระวัง ควรส่งหน่วยสอดแนมออกไปหลายๆชุด เวลานี้ฝ่ายเราเพิ่งพ่ายแพ้กลับมา ทหารปิงโจวกำลังฮึกเหิม ดังนั้นจึงควรระวังป้องกันไว้" หยางหงกระตุ้นเตือน

"ฮึ่ม ที่ลิโป้ชนะก็เพราะมีเปรียบด้านชัยภูมิ กิเหลงหลงกลอุบายของอีกฝ่าย ดังนั้นจึงกลายเป็นมอบโอกาสให้พวกมัน" อ้วนสุดไม่ใส่ใจคำแนะนำของหยางหง

"นายท่าน ทางข้างหน้าเป็นพื้นที่ล่อแหลม พวกเราควรระวังข้าศึกซุ่มโจมตีนะขอรับ"

"อันตะรงอันตรายอะไรกัน? ก่อนหน้านี้เจ้าก็บอกว่าตรงนั้นตรงนี้อีกฝ่ายจะซุ่มกำลังไว้ แล้วเป็นอย่างไร ไม่เห็นทหารปิงโจวแม้แต่เงา เวลานี้พวกมันกำลังรีบร้อนเดินทาง จะเอาเวลาที่ไหนมาซุ่มโจมตีได้?" หยางหงกล่าวแนะนำหลายครั้งล้วนไม่เป็นผล ตรงกันข้าม กลับทำให้เขาดูเหมือนคนขี้ขลาดหวาดระแวงไปเสียทุกอย่าง ดังนั้นอ้วนสุดจึงยิ่งฟังก็ยิ่งหงุดหงิดใจ

"นายท่าน หากศัตรูวางกำลังไว้บนเขา เมื่อเราเข้าไปในหุบเขาแล้วจะเกิดอันตรายขึ้นได้นะขอรับนายท่าน!" หยางหงกล่าวเกลี้ยมกล่อมอีกครั้ง

อ้วนสุดกวาดมองโดยรอบ หลังจากขบคิดครู่หนึ่งก็ออกคำสั่ง "ส่งหน่วยสอดแนมออกไปตรวจดูบนเขา"

หยางหงถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาย่อมมองออกว่าอ้วนสุดร้อนใจที่จะล้างแค้นโดยเร็ว แต่การเร่งเคลื่อนทัพจนเกินไปจะทำให้พวกเขาตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ หากว่าลิโป้ฉวยโอกาสนี้ลงมือขึ้นมาล่ะก็ พวกเขาจะต้องสูญเสียอย่างหนักเป็นแน่

อาจเป็นเพราะมองออกว่าอ้วนสุดร้อนใจเพียงใด หน่วยสอดแนมจึงเร่งรีบตรวจสอบอย่างรวดเร็ว หากแต่ขาดซึ่งความรอบคอบ เมื่อมองดูแล้วไม่มีนกแม้สักตัวอยู่บนเขา หน่วยสอดแนมจึงกลับลงไป แต่เขากลับหารู้ไม่ว่า ตามซอกโขดหิน ทหารปิงโจวที่ซ่อนตัวลอบหลั่งเหงื่อเต็มแผ่นหลัง หากหน่วยสอดแนมเพิ่มพื้นที่ตรวจสอบอีกสักหน่อย พวกเขาก็คงถูกเผยตัวไปแล้ว

เมื่อได้รับรายงานจากพลสอดแนม อ้วนสุดก็รู้สึกผ่อนคลาย สั่งให้ทหารเคลื่อนทัพเต็มกำลัง

หุบเขาที่เย็นยะเยือกแห่งนี้ทำให้อ้วนสุดรู้สึกกระสับกระส่ายอย่างบอกไม่ถูก คล้ายกับว่ามีสายตากำลังจดจ้องมองมาที่เขาตลอดเวลา

"นายท่าน หุบเขานี้ผิดปกติยิ่ง" หยางหงรีบเอ่ยเตือนโดยไม่สนใจแล้วว่าจะทำให้อ้วนสุดไม่พอใจอีกหรือไม่

"ผิดปกติอย่างไร?" อ้วนสุดถามอย่างรำคาญ

"มันเงียบเกินไป"

"ก็อากาศมันหนาว พวกสัตว์มันก็ต้องหลบอยู่ในรัง จะไม่เงียบได้อย่างไร?" อ้วนสุดโบกมือด้วยความรำคาญ กองทัพของเขาเคลื่อนกำลังเข้ามาเกือบครึ่งแล้ว หากต้องล่าช้าเพราะมัวแต่ระแวงนู่นระแวงนี่ กองทัพของลิโป้คงทิ้งห่างออกไปไกล

หยางหงทำท่าว่าเหมือนอยากจะพูดอะไรอีก แต่สุดท้ายก็ได้แต่มองดูขบวนทหารเดินทางเข้าสู่หุบเขา

ทางด้านเฮาเสง ที่เตรียมการพร้อมสรรพจนเห็นว่าได้เวลาแล้ว เขาก็ถูมือ และออกแรงผลักก้อนหินขนาดใหญ่พร้อมกับตวาดออกไป "ตายให้กับเหล่าจื่อ!"

เห็นก้อนหินขนาดใหญ่กลิ้งลงจากเขา อ้วนสุดที่กำลังจะเข้าสู่หุบเขาก็ตกตะลึง เขารีบรั้งดึงบังเหียนม้าไว้ก่อนจะตะโกนว่า "ถอยทัพ! พวกเราหลงกลลิโป้แล้ว"

หินก้อนใหญ่ที่ผลักลงมาจากยอดเขานั้นทั้งรวดเร็วและทรงพลังมาก พอพุ่งชนใส่ เหล่าทหารที่ขวางทางอยู่ก็แหลกเละไม่มีชิ้นดี เมื่อทหารที่เหลือได้เห็นก็บังเกิดความกลัวขึ้นในใจ ไม่ว่าใครก็ไม่อยากถูกสังหารโหดเช่นนั้น ดังนั้นต่างคนจึงต่างผลักไสกันและกัน พยายามจะหลบหนีออกจากหุบเขา แม้กิเหลงจะตะโกนสั่งการ ก็ไม่เป็นผลแต่อย่างใด

ทหารที่อยู่แนวหน้าก็ได้แต่วิ่งไปข้างหน้าด้วยความสิ้นหวัง ทันใดนั้นทั้งหมดก็ได้ยินเสียงบางสิ่งแหวกฝ่าอากาศมา เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็เผชิญกับฝนธนูที่พุ่งลงมาอย่างไร้ความปราณี

ก้อนหินขนาดใหญ่และฝนธนูได้ทำลายความคิดต่อสู้ของทัพอ้วนสุดลงอย่างรวดเร็ว หลายคนเป็นเพียงทหารใหม่ ย่อมไม่เคยประสบพบเจอสถานการณ์น่าสิ้นหวังถึงเพียงนี้มาก่อน พวกเขาต่างกรีดร้องพลางโยนอาวุธในมือทิ้ง หมดกำลังใจที่จะต่อสู้

"ลิโป้ เจ้าคนต่ำช้า!" อ้วนสุดหน้าขาวซีด เขาโกรธจนพูดไม่ออก

"นายท่าน โปรดถอยทัพเถอะขอรับ รักษากำลังไว้ดีกว่า" หยางหงกล่าวด้วยความกังวล

"ถอยทัพ! เสียดายก็แต่แม่ทัพคู่ใจของข้า กิเหลง" อ้วนสุดออกคำสั่งถอนกำลังอย่างไม่เต็มใจ สั่งให้ทหารบุกเข้าไปก็รังแต่จะตายเปล่า

แม้ว่ากิเหลงจะพ่ายแพ้ไปหนึ่งครั้ง แต่ตำแหน่งของกิเหลงในใจอ้วนสุดก็ยังมั่นคง ไม่มีผู้ใดเทียบได้ หากแต่ตอนนี้ถูกกองหินถล่มทับ ไม่ทราบเป็นหรือตาย

"ยอมแพ้ ไม่งั้นตาย!" ลิโป้ตะโกนเสียงดัง

"ยอมแพ้ ไม่งั้นตาย!" ทหารปิงโจวตะโกนตาม

ทหารของอ้วนสุดที่ติดอยู่ในหุบเขาวางอาวุธลงทีละคน แม่ทัพนายกองหลายคนยอมจำนนตามอย่างไม่มีทางเลือก ขวัญกำลังใจกองทัพถูกทำลายลงโดยสมบูรณ์

กิเหลงกัดฟันเงยหน้าตะโกนขึ้นฟ้า "นายท่าน กิเหลงช่างไร้ความสามารถนัก!"

ลิโป้ชี้ไปยังกิเหลงและกล่าวว่า "ตั้งค่ายกล จับเป็นกิเหลง"

"ขอรับ" โกซุ่นควบคุมหน่วยทะลวงค่ายรุกคืบเข้าหากิเหลง เหล่าองค์รักษ์ที่ต่อสู้ขัดขืนของกิเหลงล้วนถูกฆ่าอย่างไร้ปราณี

กิเหลงพบว่าทหารกล้าของเขานั้น ต่อหน้าขบวนทัพของอีกฝ่ายกลับสู้ไม่ได้เลย ต่อให้เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ ก็ยากที่จะสังหารเหล่าทหารที่ลงมืออย่างมีระเบียบเช่นนี้ได้สักคน ทำให้ผู้คนไม่รู้จะเริ่มลงมือจากที่ใด

ด้วยบาดแผลที่เกลื่อนกล่นทั่วร่าง กิเหลงก็รู้สึกว่ากำลังวังชาค่อยๆหดหาย ง้าวสามแฉกที่เมื่อก่อนเคยเบาดุจขนนก มาตอนนี้ยิ่งมาก็ยิ่งเปลี่ยนเป็นหนักอึ้ง

"อ้าก ข้ากิเหลงไม่ยินยอม!" กิเหลงที่ถูกทหารหลายนายกดลงกับพื้นร้องตะโกนอย่างไม่เต็มใจ

"ท่านแม่ทัพ คนผู้นี้ฝีมือไม่เลว สามารถทำร้ายทหารหลายสิบนายของข้าบาดเจ็บได้" โกซุ่นกล่าวขึ้นก่อนปรายตามองดูกิเหลงที่ถูกจับมัดมือมัดเท้าทางด้านหลัง

"แม่ทัพกินับเป็นยอดนักรบที่หาได้ยาก เจ้าต้องการติดตามแม่ทัพผู้นี้สร้างความยิ่งใหญ่หรือไม่?" ลิโป้หัวเราะถาม

"ลิโป้ เจ้าชนะได้ก็เพราะใช้อุบายชั่วร้าย ไม่ใช่วิถีแห่งวีรบุรุษผู้กล้า!" กิเหลงตะโกนตอบ

"เหอะ อุบายงั้นรึ? เมื่อจับตัวเจ้าได้ ก็ถือเป็นกลยุทธ์ชั้นยอดแล้ว" ลิโป้แค่นเสียง

"ทหาร ดูแลแม่ทัพกิให้ดี"

หลังจากเก็บกวาดสนามรบ ลิโป้ก็นำทหารกลับไปรวมตัวกับขบวนหลัก

ต่อสู้กับทัพอ้วนสุดครั้งนี้ ทัพปิงโจวไม่สูญเสียทหารเลยแม้แต่คนเดียว ทั้งยังสามารถจับทหารของอ้วนสุดกว่าสี่พันเป็นเชลย ทำให้กองทัพของอ้วนสุดเสียหายอย่างหนัก อ้วนสุดยกทัพมาด้วยความฮึกเหิม สุดท้ายกลับคว้าน้ำเหลว