หลังจากเห็นการลงมืออย่างเฉียบคมของกลุ่มคนชุดดำแล้ว ชิงหนิวก็ขมวดคิ้วมุ่น ตัดสินจากการลงมือแล้ว คนเหล่านี้จะต้องคุ้นชินกับการสังหารยิ่ง พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วฉับไว การโจมตีก็แม่นยำไร้ปราณี โดยเฉพาะชายชุดดำที่ใช้ทวนติดพู่แดง ฝีมือของคนผู้นี้โดดเด่นยิ่ง เพียงชั่วพริบตาเดียว ชิงหนิวก็เห็นอีกฝ่ายสังหารโจรตายไปห้าคนแล้ว คงไม่กล่าวเกินจริงหากจะบอกว่าการโจมตีหนึ่งครั้งของอีกฝ่ายมีค่าได้กับหนึ่งชีวิตของศัตรู

"ให้พวกพี่น้องหยุดดับไฟ ไฟที่เผาค่ายของพวกเราจะต้องฝีมือของคนพวกนี้แน่ ดังนั้นต้องฆ่าพวกมันก่อน!" ชิงหนิวรู้สึกได้ว่าศัตรูในครั้งนี้ตึงมือยิ่ง

ในหมู่พวกโจรนั้น มีคนไม่น้อยที่ได้หลบหนีเอาตัวรอด ถึงอย่างไรพวกเขาก็อาศัยอยู่ภายในค่ายมานาน ดังนั้นจึงยากจะตัดใจย้ายไปอยู่ที่อื่น สำหรับผู้ที่หลบหนีนั้น ส่วนใหญ่มักจะเป็นระดับหัวหน้าโจร พวกโจรทั่วไปนั้นเชื่อมั่นในตัวชิงหนิวไม่น้อย ถึงอย่างไรชิงหนิวก็สามารถปราบปรามโจรกลุ่มอื่นๆได้ในเวลาเพียงหนึ่งปี

"ฆ่า!" ชิงหนิวยกชูหอกในมือ โจรราวสองร้อยกว่าคนก็เข่นฆ่าเข้าหากลุ่มชายชุดดำ

พวกโจรทั่วไปย่อมไม่มีชุดเกราะให้สวมใส่ แต่โจรทั้งสองร้อยคนนี้ล้วนได้รับการคัดเลือกจากชิงหนิวมาเป็นอย่างดี พวกเขาล้วนใส่อาวุธและชุดเกราะชั้นดี สามารถรับมือกับศัตรูทั่วไปสามต่อหนึ่งได้โดยไม่มีปัญหา

เพียงแต่เมื่อต้องมาปะทะกับหน่วยเฟยอิงและทัพองค์รักษ์ของลิโป้ พวกเขาดูเหมือนจะยังมีฝีมือไม่เพียงพอ เมื่อเผชิญหน้ากับกลุ่มคนชุดดำ ชุเกราะบนร่างของพวกเขาก็ยากจะปกป้องคุ้มครองชีวิตของพวกเขาได้

พวกโจรคนอื่นๆเริ่มหยิบอาวุธเข้าร่วมการต่อสู้ ดังนั้นภายในค่ายที่วุ่นวายอยู่แล้วจึงวุ่นวายหนักขึ้นไปขั้น ขณะโจรที่ขี้ขลาดบางคนก็เลือกที่จะหาที่ซ่อนตัวไว้

ชิงหนิวต้องบังเกิดความตื่นตระหนกกับความเร็วในการสังหารโจรของกลุ่มคนชุดดำ แม้จะมีโจรมาหนุนเสริม แต่สถานการณ์ที่ปรากฏก็มีเพียงพวกโจรที่ล้มตายอย่างต่อเนื่อง ขณะที่ทางฝั่งกลุ่มคนชุดดำไม่มีผู้ใดล้มตายเลยแม้แต่คนเดียว อย่างมากก็ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยจากการต้องรับมือโจรทีละหลายคน

ลิโป้ที่กำลังสะบัดทวนสังหารโจรก็สังเกตเห็นชิงหนิวซึ่งกำลังออกคำสั่งพวกโจรอยู่ไม่ไกล ทวนกรีดนภาแทงซ้ายขวา สังหารโจรไปอีกสองชีวิตก่อนที่ลิโป้จะเข่นฆ่าเข้าหาชิงหนิว โดยที่ด้านหลังมีองค์รักษ์สามสิบกว่าคนคอยติดตามอารักขาอย่างใกล้ชิด แตกต่างจากหน่วยเฟยอิง องค์รักษ์เหล่านี้มีหน้าที่หลักคือคอยคุ้มครองความปลอดภัยให้กับลิโป้

ชิงหนิวเองก็สังเกตเห็นลิโป้แล้วเช่นกัน ทั้งคล้ายจะรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายก็คือผู้นำ ขณะที่จดจ้องมองกัน ชิงหนิวก็สังผัสได้ถึงความคิดฆ่าฟันจากดวงตาของลิโป้

ชิงหนิวแค่นเสียงพลางกระชับหอกในมือแน่น ไม่ทราบมีโจรมากน้อยเท่าใดที่ตายภายใต้คมหอกของเขา

พวกโจรยังคงเป็นมนุษย์ที่มีชีวิตจิตใจ เมื่อเห็นว่าไม่มีหนทางที่จะเอาชนะได้ พวกเขาก็ไม่ได้ปฏิบัติตามคำสั่งของชิงหนิวอย่างหน้ามืดตามัวอีก โดยเฉพาะหลังจากที่กลุ่มคนสนิทของชิงหนิวล้มตายกันไปกว่าครึ่ง โจรหลายคนก็เริ่มหลบหนีออกจากสนามรบ

ในสายตาของพวกโจรนั้น คนชุดดำเหล่านี้ร้ายกาจเกินไป ร้ายกาจจนไม่อาจต้านทาน

เมื่อใกล้ถึงตัวชิงหนิว ลิโป้ก็ตวาดคำหนึ่ง ทวนกรีดนภาแกว่งออกปลิดปลงโจรที่ขวางทางไปอีกสองชีวิต

ชิงหนิวแน่นอนว่ามีฝีมือกล้าแข็งที่สุดในหมู่โจร ดังนั้นเขาจึงถือหอกนำโจรที่เหลือโถมเข้าหาลิโป้

การลงมือของชิงหนิวทำให้พวกโจรรู้สึกฮึมเหิม เพราะชิงหนิวน้อยครั้งจะลงมือ ตามความคิดของพวกเขา ขอเพียงชิงหนิวลงมือ อีกฝ่ายจะต้องตายอย่างแน่นอน

ทว่าในครั้งนี้ พวกโจรคงต้องผิดหวังแล้ว เพราะว่าศัตรูในครั้งนี้คือยอดขุนพลที่มีชื่อเสียงเลื่องระบือ

ลิโป้ใช้กำลังสิบส่วนฟันทวนเข้าใส่ชิงหนิว

บังเกิดเสียงดังแหวกอากาศจากคมทวน ชิงหนิวสะบัดหอกพยายามจะต้านทาน แต่เขาก็รู้สึกได้ว่ากำลังที่ส่งผ่านทวนมานั้นรุนแรงเกินไป ชิงหนิวรู้สึกมือไม้อ่อนจนหอกร่วงลงกับพื้น

ปลายทวนกรีดนภาจ่ออยู่ที่หน้าผากของชิงหนิว ลิโป้กล่าวอย่างเย็นชาว่า "บอกคนของเจ้าให้หยุดมือ"

มือของชิงหนิวยังคงสั่นเทาไม่หยุด การโจมตีจากทวนเมื่อครู่ทรงพลังเกินไปแล้ว ทรงพลังกว่าที่เขาคาดคิดไปมาก แม้กระทั่งตอนนี้ เขาก็ยังรู้สึกชาไปทั้งแขน

"ทั้งหมดหยุดมือ!" ชิงหนิวตะโกน

พวกโจรทยอยกันหยุดมือลง ทว่าทหารหน่วยเฟยอิงและองค์รักษ์ของลิโป้ยังคงลงมือมิได้หยุด หากไม่ได้รับคำสั่งจากลิโป้ พวกเขาก็จะไม่หยุดยั้งแต่อย่างใด

"หยุดมือ!" ลิโป้จ้องมองชิงหนิวพลางออกคำสั่ง

ทหารหน่วยเฟยอิงและองค์รักษ์ลดอาวุธลงและล่าถอยกลับมาอารักขาลิโป้ สายตายังคงจ้องมองพวกโจรด้วยความระแวดระวัง จ้าวซู่รีบเดินออกมาและวางมีดสามคมบิดเกลียวลงบนลำคอของชิงหนิว

ความวุ่นวายค่อยๆสงบลง หลงเหลือแต่เพียงเสียงเผาไหม้ของกองเพลิงภายในค่าย

"เจ้าเป็นใคร?" ชิงหนิวถามด้วยเสียงแหบแห้ง เขาทราบว่าครั้งนี้ตนเองคงประสบกับเคราะห์ร้ายเสียเป็นส่วนใหญ่ แต่จากความเห็นของเขา นอกจากกองทัพปิ้งโจวที่พวกเขาปล้นชิงขบวนรถเมื่อไม่กี่วันก่อนแล้ว เขาก็ไม่ได้มีข้อขัดแย้งกับผู้ใดอีก

"ให้คนของเจ้าไปหาเชือกมา" ลิโป้สั่ง

หัวหน้าใหญ่ตกอยู่ในกำมือของอีกฝ่าย ดังนั้นพวกโจรจึงได้แต่ต้องปฏิบัติตาม

ลิโป้เหลือบมองลูกน้องคนสนิทของชิงหนิวที่ยังคงยืนประจัญหน้ากับคนของเขาก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า "ให้พวกที่สวมเกราะเหล่านั้นมัดตัวคนอื่นๆทั้งหมด หากพบว่ามัดได้ไม่แน่นละก็ ฮึ่ม"

เหล่าลูกน้องคนสนิทของชิงหนิว หลังจากปะทะกับทหารปิ้งโจว พวกเขาก็หลงเหลือกันเพียงสามสิบคน พวกเขาได้แต่ยืนคุมเชิงกับกลุ่มคนชุดดำด้วยความกลัว

โจรค่อยๆทยอยถูกมัดไปทีละคน

ลิโป้ชี้ไปยังกลุ่มคนสนิทของชิงหนิว "มัดคนเหล่านั้น"

หลังจากควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดเอาไว้ได้แล้ว ลิโป้ก็ค่อยๆกล่าวขึ้นว่า "เจ้าคงเป็นชิงหนิวกระมัง ไม่รู้ว่ายังจำขบวนรถจากปิ้งโจวได้หรือไม่?"

แม้ชิงหนิวจะคาดเดาไว้ว่า คนกลุ่มนี้มาจากปิ้งโจว แต่เขาก็นึกไม่ถึงเลยว่าอีกฝ่ายจะมาถึงรวดเร็วถึงเพียงนี้ ด้วยกำลังคนเพียงร้อยกว่าคน ทว่ากลับสามารถทำลายค่ายโจรที่มีโจรกว่าห้าพันลงได้ เรื่องเพลิงไหม้เองก้คงเป็นฝีมือของพวกเขาไม่ผิดแน่

"นอกจากคนที่ถูกจับตัวเอาไว้สามคน คนที่เหลือล้วนถูกฆ่าไปหมดแล้ว" ชิงหนิวทราบว่าครั้งนี้ตนคงจบสิ้นแน่แล้ว ในใจได้แต่แค้นตัวเองที่ถูกความโลภเข้าบังตา

ม่านตาของลิโป้พลันหดวูบ แม้จะคาดการณ์อยู่ก่อนแล้วส่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นนี้ แต่ในใจก็ยังคงหวังว่าจะมีคนในขบวนคุ้มกันรอดเพิ่มขึ้นอีกหลายคน เขาทราบดีว่าทหารของปิ้งโจวจะไม่ถอยหนี ไม่ว่าศัตรูจะมีกำลังเข้มแข็งเพียงใด พวกเขาก็จะสู้ไม่ถอย ทั้งยังไม่ยอมจำนน เกรงว่าเชลยถูกจับไว้ทั้งสามคนคงเป็นพวกที่ต่อสู้จนได้รับบาดเจ็บจึงถูกจับตัวเอาไว้

"พวกเขาอยู่ที่ไหน?" น้ำเสียงของลิโป้เพิ่มความเย็นเยียบขึ้นอีกหลายส่วน

ชิงหนิวยอมให้ความร่วมมือแต่โดยดี

ภายในกรงขัง อวี๋ฉางเองก็ได้ยินเสียงความวุ่นวายจากข้างนอก แม้แต่พวกโจรที่เฝ้าห้องขังก็หลงเหลือเพียงแค่สองคนเท่านั้น

"อวี๋....ผะ.....ผู้คุ้มกันอวี๋....คะ....ค่าย.....เกิด....เกิด....อะไรขึ้น...ใน...ในค่าย?" ม้ากิ้นเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"มีคนบุกค่าย" อวี๋ฉางหัวเราะ "โจรพวกนี้ก่อกรรมทำเข็ญเอาไว้มาก อีกฝ่ายคงมาตามทวงแค้นแล้ว ปิ้งโจวจะต้องไม่ปล่อยพวกมันไปแน่ ผู้คุ้มตกตายจนหมดสิ้น ข้าไม่มีหน้ากลับไปที่ปิ้งโจวอีกแล้ว...."