นายกองพันชาวซยงหนูรู้สึกราวกับทุกอย่างพังทลายลงในพริบตา เขาคล้ายมองเห็นหายนะของชนเผ่าซยงหนูได้ล่วงหน้า หากทหารม้ากองนี้บุกเข้าโจมตีชนเผ่าซยงหนู จะเกิดมรสุมโลหิตถึงขั้นใด?

"เจ้าพูดภาษาจีนได้หรือไม่?" ลิโป้เอ่ยถาม

"เรียนท่านแม่ทัพ ชาวซยงหนูเหล่านี้เติบโตในแผ่นดินฮั่นมาหลายชั่วอายุคนแล้วขอรับ ดังนั้นพวกเขาส่วนใหญ่จึงสามารถเข้าใจภาษาของเรา" ทหารม้านายหนึ่งกระซิบตอบ

"ฮึ่ม เลือดต้องล้างด้วยเลือด วินาทีที่พวกเจ้าหยิบอาวุธขึ้นลุกฮือ พวกเจ้าก็สมควรคิดได้ว่าจะมีวันนี้" เห็นชาวบ้านที่รอดชีวิตจากพวกซยงหนูร่ำไห้ปานจะขาดใจแล้ว ลิโป้ก็จ้องมองนายกองพันชาวซยงหนูอย่างเย็นชา

ชาวบ้านเหล่านี้ล้วนเป็นผู้บริสุทธิ์ ตัวเขาเองก็เติบโตมาจากครอบครัวที่ยากลำบาก ย่อมเข้าใจความลำบากของชาวบ้านธรรมดา

"ใต้เท้า ข้าน้อยเพียงทำตามคำสั่ง ขอใต้เท้าละเว้นชีวิตด้วย" นายกองพันชาวซยงหนูร้องขอความเมตตาด้วยภาษาจีนที่คล่องแคล่ว

"ปล่อยเจ้าไปงั้นรึ? แล้วพวกเจ้าปล่อยพวกเขาไหม?" ลิโป้แค่นเสียงพลางชี้ไปยังกลุ่มชาวบ้านที่อยู่ด้านข้าง

นายกองพันชาวซยงหนูอับจนด้วยคำพูด ใช่แล้ว ตอนที่พวกเขาเข้าปล้นชิงหมู่บ้านในแผ่นดินฮั่น พวกเขาย่อมนึกถึงการล้างแค้นของชาวฮั่น เพียงแต่พวกเขาคาดคิดไม่ถึงว่ากองทัพฮั่นจะร้ายกาจถึงเพียงนี้ โดยเฉพาะเหล่าทหารม้าที่เบื้องหน้าเหล่านี้ แต่ยังดีที่มีเพียงร้อยกว่าคน หากอีกฝ่ายมีนับพัน พวกเขาไม่ถูกถล่มจนราบคาบเลยหรือ?

เสียงกีบเท้าม้าที่ดังกึกก้องใกล้เข้ามาได้ขัดจังหวะความคิดของนายกองพันชาวซยงหนู เมื่อเห็นจำนวนของทหารม้าที่มีเกือบสามพันคนแล้ว เขาก็อ้าปากค้าง ธงรูปเหยี่ยวกางปีกปลิวสะบัดจนคล้ายมีชีวิตขึ้นมา

หลี่เยี่ยนนำทหารม้าที่เหลือตามมาสมทบ ดูจากร่องรอยบนสนามรบแล้ว พวกเขาก็ทราบได้ทันทีว่าที่นี่เคยมีการต่อสู้อย่างดุเดือดมาก่อน จากนั้นพวกเขาก็มองเห็นสภาพหมู่บ้านที่ถูกเผาทำลาย ในใจจึงเดือดดาลอย่างมาก

จุดประสงค์ของการเข้ากองทัพเป็นทหารนั้นเพื่ออะไร? นี่คือคำถามที่ทหารเฟยฉีถูกถามอยู่บ่อยๆ "เป็นทหารรับใช้ชาติ รับใช้บ้านเมือง รับใช้ท่านแม่ทัพ"

ความโกรธเกรี้ยวของทหารม้าเกือบสามพันนายคล้ายสามารถแช่แข็งอากาศ โดยรอบ สายตาของพวกเขาหันไปมองแม่ทัพของพวกเขา

"คนผู้นี้เป็นหัวหน้าทหารซยงหนูที่บุกมาปล้นหมู่บ้านแห่งนี้ เขาจึงถูกตัดหัวทันที นี่ก็คือจุดจบของผู้ที่กล้ามารุกรานปิ้งโจวของข้า พวกซยงหนูจะต้องชดใช้กรรมที่พวกเขาก่อ!" วาจาของลิโป้ดังกึกก้อง

สายตาของคนทั้งหมดหันมามองเขาด้วยความเทิดทูนดุจกำลังมองดูเทพเจ้า พวกผู้หญิงหยุดสะอื้นและจ้องมองไปยังศีรษะที่ถูกตัดของนายกองพันชาวซยงหนู ร่องรอยของความกลัวเริ่มจางหายไป ไฟแห่งโทสะเข้าแทนที่

"ชาวบ้านทั้งหลาย ข้าคือลิโป้ เจ้าเมืองปิ้งโจว ข้านั้นไร้ความสามารถที่ปล่อยให้พวกซยงหนูเข้ามาปล้นฆ่าชาวฮั่นได้" ลิโป้ลงจากหลังม้า จากนั้นจึงค้อมคำนับให้เหล่าชาวบ้าน

บรรดาทหารม้าพากันทยอยลงจากหลังม้าก่อนจะก้มหน้าที่ปกติมักภาคภูมิลงอย่างละอายใจ

ชาวบ้านต่างตกตะลึงไปชั่วขณะ เคยมีขุนนางขอโทษต่อชาวบ้านเช่นนี้ด้วยหรือ? วินาทีนี้พวกเขาคล้ายพบเห็นเรื่องแปลกใหม่จากความรู้ความเข้าใจเดิมจากทัพปิ้งโจว

"ล้างแค้น! หากโลหิตของชาวซยงหนูไม่ไหลนองเป็นท้องธาร ข้าสาบานว่าจะไม่ขอกลับไป!" ลิโป้พลันตะโกนขึ้น

"ล้างแค้น! ล้างแค้น!" ทหารม้าเฟยฉีต่างตะโกนขึ้นอย่างพร้อมเพรียง

"แจกอาหารให้ชาวบ้าน และสืบข่าวพวกซยงหนูต่อไป" ลิโป้สั่งการ

ครึ่งเดือนผ่านไป ในช่วงเวลานี้ลิโป้ได้แบ่งทหารม้าเฟยฉีเป็นยี่สิบกลุ่ม ออกจู่โจมล้างแค้นชนเผ่าซยงหนูในเขตเมืองซีเหอ กลุ่มนักรบซยงหนูที่ถูกส่งออกมาปล้นสะดมประสบความสูญเสียอย่างหนัก โดยพื้นฐานแล้วทหารม้าซยงหนูหนึ่งกองร้อย เมื่อเผชิญกับทหารม้าเฟยฉี หากสามารถรอดกลับมาได้สิบคนก็ถือเป็นปฏิหาริย์แล้ว ความร้ายกาจของทหารทัพฮั่นได้ฝังลึกในจิตใจของชนเผ่าซยงหนูอีกครั้ง

ด้วยคำบอกเล่าปากต่อปาก กระทั่งทหารซยงหนูที่ถูกบังคับออกมาปล้น เพียงพบเห็นธงของทหารม้าเฟยฉีก็หันหัวม้าหลบหนีทันที

หลิวเป้า อวี๋ฟู่หลัว และฮูลี่ที่เสพสุขอยู่พลันรู้สึกได้ถึงอันตรายเมื่อได้ยินข่าวเกี่ยวกับกองทหารม้าชาวฮั่น จากความเคลื่อนไหวของทัพปิ้งโจวแล้ว พวกเขาก็ทราบได้ว่าอีกไม่นานคงต้องเกิดสงคราม ไม่เหมือนกับศึกตอนบุกเมืองเหม่ยจีและเมืองก่วงเหยี่ยน ทัพฮั่นคราวนี้ร้ายกาจกว่าตอนนั้นมาก และสิ่งที่ทำให้พวกเขาประหลาดใจที่สุดก็คือประสิทธิภาพในการสู้รบของทหารม้าเฟยฉี

การสูญเสียอย่างหนักของทหารซยงหนูทำให้ใบหน้าของผู้นำทั้งสามแปรเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์ แม้นักรบซยงหนูจะเติบโตจากบนหลังม้า แต่เนื่องด้วยข้อจำกัดของราชสำนักฮั่น พวกเขาจึงมีทหารม้าอยู่เพียงห้าพันนาย และทหารราบสองหมื่นนาย ในด้านทหารม้านั้น วิชาขี่ม้ายิงธนูของนักรบซยงหนูนับว่ายอดเยี่ยม แต่ในด้านทหารราบนั้น พวกเขาย่อมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของทหารราบทัพฮั่นที่มีอาวุธชุดเกราะดีกว่า

"ส่งหน่วยสอดแนมออกไปสืบหาตำแหน่งของทหารม้าทัพฮั่นและเข่นฆ่าให้สิ้นซาก!" หลิวเป้ากล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา

อวี๋ฟู่หลัวขมวดคิ้วก่อนจะก้าวออกมากล่าว "หลิวเป้า บัดนี้ทหารม้าทัพฮั่นจ่อคุกคามมาถึงที่นี่แล้ว ทหารม้าเหล่านั้นมีอาวุธชุดเกราะดีกว่าเรามาก พวกเราควรแต่งทูตไปบอกคำสัญญานั้นต่อพวกเขา มิเช่นนั้นชนเผ่าซยงหนูของพวกเราต้องแบกรับความโกรธเกรี้ยวของทัพฮั่นไม่ไหวแน่"

ฮูลี่เองก็ก้าวออกมาโน้มน้าวหลิวเป้าด้วยเช่นกัน เมื่อความหวังที่จะชนะเบาบางลง พวกเขาก็ต้องการให้ทัพฮั่นถอยกลับไปด้วยความชอบธรรม อย่างไรเสียอ้วนเสี้ยวผู้นำกลุ่มพันธมิตรก็สัญญาแล้วว่าจะมอบเมืองทั้งสองแก่พวกเขา

หลิวเป้านิ่งเงียบอยู่พักหนึ่งก่อนจะพยักหน้าตกลง กองกำลังของเขาค่อนข้างอ่อนแอในชนเผ่าซยงหนู น้ำหนักในคำพูดจึงด้อยกว่าคนทั้งสอง หากการเจรจาประสบความสำเร็จ ย่อมมีคนในเผ่าสนับสนุนเขามากขึ้น

สองวันต่อมา พวกหลิวเป้าสามคนก็มาประชุมกันอีกครั้ง ทั้งสามล้วนรู้สึกโกรธแค้น คณะทูตที่พวกเขาส่งไปล้วนถูกตัดหัวเสียบประจานต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตา เรื่องเช่นนี้ ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่อาจสะกดกลั้นได้

"ส่งกองทัพออกไป พวกเรายังมีทหารม้าเหลืออยู่สี่พัน นักรบซยงหนูของเราต้องสามารถกวาดล้างพวกมันได้แน่!" หลิวเป้ากัดฟันกล่าว เดิมทีเขาเองก็ไม่ต้องการฉีกหน้าต่อกองทัพฮั่น เพราะอย่างไรเสีย ชนเผ่าซยงหนูก็ยังต้องอาศัยในแผ่นดินฮั่น

อวี๋ฟู่หลัวคล้ายลังเลที่จะกล่าวออกไป ตอนนี้เหล่าแม่ทัพซยงหนูที่อยู่ในกระโจมต่างก็กำลังเดือดดาล ต่อให้เขากล่าวเกลี้ยกล่อมก็คงไม่ได้ผล ตรงกันข้าม การทำเช่นนั้นรังแต่จะทำให้คนอื่นๆมองว่าเขาเป็นคนขี้ขลาด

"เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ก็มีแต่ต้องสู้กับทัพฮั่นเท่านั้น แต่ทัพฮั่นร้ายกาจมาก พวกเราจำต้องวางแผนให้ดี" อวี๋ฟู่หลัวกล่าว อาศัยอยู่ในแผ่นดินฮั่นมาหลายปี เขาย่อมต้องเคยศึกษากลยุทธ์การทำศึกของชาวฮั่นมาบ้าง

หลิวเป้ากล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง "ดั่งคำกล่าวของชาวฮั่น บัดนี้พวกเราหันหลังกลับอีกไม่ได้แล้ว มีเพียงแต่ต้องเอาชนะกองทัพฮั่นให้ได้เท่านั้น พวกเราจึงจะรอด พวกเราต้องสู้ตายกับทัพฮั่น!"

หลังกล่าววาจานี้ออกไป ศักดิ์ศรีบารมีของหลิวเป้าในชนเผ่าซยงหนูก็เพิ่มขึ้นมาก เขาเหลือบมองดูอวี๋ฟู่หลัวและฮูลี่คราหนึ่งก่อนจะยิ้มมุมปาก

ตอนนี้ผู้ที่มีสิทธิ์มีเสียงมากที่สุดในชนเผ่าก็คือ อวี๋ฟู่หลัว เขามีความทะเยอทะยาน เพียงแต่ไม่รู้ว่าการทำศึกกับทัพฮั่นนั้นเป็นความคิดที่ดีหรือไม่ เผชิญกับทหารม้าของทัพฮั่น นักรบซยงหนูไม่มีเปรียบแต่อย่างใด เช่นนั้นแล้วพวกเขายังจะชนะอีกฝ่ายได้หรือ?