เห็นเตียนอุยถลึงตาใส่ กวนอวี่ก็หดคอ ในใจทั้งกลัวทั้งเกรงเตียนอุยมาก ตัวเขามีฝีมือไม่ได้แย่ คิดไม่ถึงว่าจะถูกเตียนอุยทุบตีอย่างอนาถ

ท่ามกลางป่าเขาแน่นขนัด เงาร่างสองสายกำลังจับจ้องมองรถม้าที่เคลื่อนตัวผ่านไป

"ไป ไปบอกหัวหน้าใหญ่ว่าอีกฝ่ายมีคนอยู่สามสิบกว่าคน ทั้งหมดล้วนพกพาอาวุธ"

"อืม จับตาดูให้ดี อย่าให้อีกฝ่ายคลาดสายตาไปล่ะ หลายวันแล้วที่ไม่มีคนผ่านทางมา ดูจากเสื้อผ้าที่สวมใส่แล้วจะต้องไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดาแน่"

"อย่าห่วงเลย ผู้หญิงในรถม้าคันหลังนั่นสวยมาก ถ้าได้นอนด้วยสักคืน แม้ตายก็คุ้มค่า" โจรผู้นั้นกล่าวออกมาก่อนจะลูบปาก

ทั้งสองเป็นโจรโพกผ้าเหลือง หลังจากบรรดาเจ้าเมืองบีบให้ตั๋งโต๊ะต้องย้ายเมืองหลวงมาฉางอัน นับแต่นั้นผู้คนในเขตซือลี่ก็ได้รับทุกข์ร้อนซ้ำแล้วซ้ำเล่า สุดท้ายหลายคนจึงต้องผันตัวมาเป็นโจรปล้นชิง คนเหล่านี้ต้องอาศัยการปล้นพวกพ่อค้าที่ผ่านทางมาเพื่อประทังชีวิต

ในบรรดาก๊กโจรทั้งหมดนั้น โจรโพกผ้าเหลืองเข้มแข็งที่สุด เพราะอย่างไรเสียคนเหล่านี้ก็เคยผ่านการรบมาก่อน ดังนั้นจึงมีความดุดันและเหี้ยมโหดยิ่ง แม้แต่พวกเจ้าหน้าที่ทางการและพวกทหารก็ยังไม่กล้าจัดการ โจรพวกนี้ดักปล้นคนที่ผ่านทางจนช่ำชอง ดังนั้นจึงมีแบบแผนกว่าโจรกลุ่มอื่น

หัวหน้าใหญ่ของโจรในภูเขาลูกนี้เคยเป็นหัวหน้าคุมกำลังของทัพโจรโพกผ้าเหลือง ด้วยความกล้าหาญและความเหี้ยมโหดอันโดดเด่น เขาจึงยิ่งมายิ่งมีอิทธิพลในพื้นที่แถบนี้ ในสังกัดของเขามีโจรอยู่กว่าห้าร้อยคน พวกพ่อค้าส่วนใหญ่ออกก็มักจะหลีกเลี่ยงการใช้เส้นทางนี้

"หยุดก่อน" ลิโป้ยกมือส่งสัญญาณให้รถม้าหยุดวิ่ง

"นายท่าน มีอะไรหรือขอรับ?" เตียนอุยกระชับทวนคู่ในมือพลางกวาดมองโดยรอบอย่างตื่นตัว

"มีบางอย่างแปลกๆ บางทีข้างหน้าอาจจะมีคนดักซุ่มอยู่" ลิโป้จ้องมองดงไม้ข้างหน้าเขม็ง

"ก็ปกติดีนะขอรับ" เตียนอุยเบิกตากว้างก่อนจะกวาดมองโดยรอบแต่ก็ไม่พบเห็นว่าผิดปกติตรงที่ใด

ทันใดนั้นจู่ๆก็มีคนแต่งตัวแปลกประหลาดโผล่ออกมาจากป่า ทำให้พวกผู้คุ้มกันพากันตื่นตระหนกจนหน้าถอดสี

ลิโป้ถามเสียงเบา "ข้างหน้าเกิดอะไรขึ้น?"

"ท่านแม่ทัพ ด้านหน้ามีพวกโจรสามร้อยกว่าคนดักซุ่มอยู่ในภูเขา จากเครื่องแต่งกายของพวกเขาแล้ว ดูเหมือนจะเป็นกากเดนของโจรโพกผ้าเหลืองขอรับ"

คนผู้นี้คือทหารหน่วยเฟยอิงที่รับหน้าที่อารักขาลิโป้ เขาติดตามรถม้าทั้งสองมาตั้งแต่ฉางอัน แต่ระหว่างทางไม่มีเหตุร้ายเกิดขึ้น ดังนั้นจึงไม่เคยปรากฏตัวออกมา

เตียนอุยตาเป็นประกายเมื่อเห็นคนผู้นี้ คนอื่นอาจจะไม่รู้จัก แต่เขาคุ้นเคยยิ่ง เพราะผู้ที่สวมใส่ชุดประหลาดแบบนี้มีเพียงคนของหน่วยเฟยอิง

"อืม ทราบแล้ว ให้พวกพี่น้องเตรียมตัวเถอะ" ลิโป้พยักหน้า

ทหารหน่วยเฟยอิงผู้นั้นกุมหมัดรับคำก่อนจะกลืนหายเข้าไปในป่า

กวนอวี่สะกิดเตียนอุยพลางเอ่ยถามเบาๆ "แม่ทัพเตียน คนเมื่อครู่นี้ ไฉนจึงแต่งตัวพิกลเช่นนั้นล่ะขอรับ?"

"อย่าถามสิ่งที่ไม่ควรถาม" เตียนอุยกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง "หากวันหนึ่งเจ้าแข็งแกร่งมากพอ บางทีเจ้าอาจจะสามารถกลายเป็นอย่างพวกเขาได้"

กวนอวี่กล่าวเย้ยหยัน "ก็ไม่เห็นมีอะไร"

"เตียนอุย เจ้าพาพวกผู้คุ้มกันบางส่วนไปตรวจสอบดู"

เตียนอุยรับคำก่อนจะชี้ชายเจ็ดคนที่ดู 'ห้าวหาญ' ให้ตามเขาไป สองมือเตียนอุยกระชับทวนคู่ให้ถนัดมือก่อนจะเดินไปข้างหน้าด้วยความระวัง

"หัวหน้าใหญ่ ดูเหมือนพวกมันจะรู้ตัวแล้ว รถม้าหยุดวิ่งแล้ว"

"ไม่ต้องกล่าวมากความ ในเมื่อรู้ตัวแล้ว พวกเราก็ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆแล้ว" ตู้ปอชักดาบพลางกล่าวอย่างเย็นชา

"โจรน้อยที่อยู่ด้านหน้าจงฟังให้ดี ลุงเตียนของเจ้าอยู่ที่นี่แล้ว มุสิกที่เอาแต่หลบซ่อนอย่างพวกเจ้าเก่งจริงก็ไสหัวออกมา" เตียนอุยหยุดเท้าพลางตะโกนก้อง จากนั้นจึงหยิบฉวยหินก้อนหนึ่งขึ้นมาซัดขว้างใส่ดงไม้ข้างหน้า

"ฆ่า!" ตู้ปอคำราม "ผู้ชายฆ่าทิ้งให้หมด ส่วนผู้หญิงจับตัวกลับไป"

โจรสามร้อยกว่าคนโถมออกจากดงไม้ดุจผึ้งแตกรัง ในมือพวกเขาถืออาวุธหลากหลายชนิด บ้างก็หอก บ้างก็กระบี่สั้น บางคนก็ใช้กระบอง กระนั้นนี่ก็ถือว่าเป็นอาวุธที่ทรงพลังในหมู่โจรแล้ว

"เป็นแค่ปลาซิวปลาสร้อยฝูงหนึ่ง ไปกินดีหมีหัวใจเสือมาจากไหนถึงกล้ามาปล้นขบวนรถของเหล่าแหย(ตา)" เตียนอุยยกทวนคู่ชี้คำราม

ผู้คุ้มกันเจ็ดคนที่ตามเตียนอุยมาเผยสีหน้าแข็งค้าง ใจเต้นระรัวราวเภรี พวกเขารู้สึกพูดไม่ออกกับท่าทีอหังการของเตียนอุย ในเมื่อเจ้ารู้อยู่แล้วว่ามีพวกโจรซ่อนตัวอยู่ เจ้าพาพวกเราเลี้ยวอ้อมไปก็ได้ ไฉนต้องไปยั่วยุอีกฝ่าย นี่ไม่เท่ากับรนหาที่ตายเหรอ?

"พี่น้องทั้งหลาย ฆ่า!" ตู้ปอตะโกนสั่งการอยู่ท่ามกลางกลุ่มโจร เพียงเห็นท่าทางการถืออาวุธของเตียนอุยเขาก็ทราบแล้วว่าอีกฝ่ายเป็นยอดฝีมือ ไม่ง่ายที่จะจัดการ ทุกคราที่ออกปล้น ตู้ปอมักจะซ่อนตัวอยู่กลางกลุ่มลูกน้อง น้อยครั้งจะลงมือด้วยตนเอง และเขาจะปรากฏกตัวออกไปจัดการเรื่องราวก็เมื่อทุกอย่างปลอดภัยแล้ว

"ทั้งหมดตั้งขบวนคุ้มครองรถม้า ใครที่กล้าหลบหนี ให้ฆ่าไม่ละเว้น!" ลิโป้ปรายตามองพวกผู้คุ้มกันพลางกล่าวด้วยสีหน้าเย็นเยียบ

พวกผู้คุ้มกันหดคอด้วยความกลัว ทั่วร่างของลิโป้อาบด้วยรังสีฆ่าฟันเข้มข้น ซึ่งมีเพียงผู้ที่ผ่านการฆ่าคนมาแล้วจำนวนมากเท่านั้นที่จะมีได้

ทันทีที่สองฝ่ายเข้าปะทะ ผู้คุ้มกันเจ็ดคนก็บาดเจ็บหนักไปกว่าครึ่ง เมื่อเห็นท่าทางดุร้ายของพวกโจร ความกล้าหาญของพวกเขาก็ถดถอยไปสามส่วน นี่จะสู้กันได้อย่างไร? พวกผู้คุ้มกันที่ติดตามเตียนอุยไปก็เริ่มหันหลังวิ่งหนี เผชิญกับกลุ่มโจรมากมายขนาดนี้ พวกเขามองไม่เห็นความหวังแม้แต่น้อย

"พี่ใหญ่ลิ เกิดอะไรขึ้นคะ?" ซิ่วเอ๋อร์เลิกม่านขึ้นถาม เมื่อเห็นฝูงโจรที่ดูโหดเหี้ยมกำลังใกล้เข้ามา นางก็หน้าซีดเผือด

"ไม่ต้องกลัว ก็แค่โจรกระจอก มีข้าอยู่ทั้งคน ไม่ว่าใครก็ทำร้ายเจ้าไม่ได้" ลิโป้ชักกระบี่มาถือไว้พลางมองประเมินดูสถานการณ์

"พี่ใหญ่ ท่านมีฝีมือสูงส่ง ท่านรีบไปเถอะค่ะ" ซิ่วเอ๋อร์หลั่งน้ำตา

ซัวเอี๋ยมเองก็หน้าขาวซีดขณะมองดูผู้คุ้มกันล้มตายทีละคน นางคล้ายเดาได้ว่าหากถูกพวกโจรลักพาตัวไปจะต้องเผชิญกับชะตากรรมเช่นไร ทว่าบัดนี้บิดาของนางอยู่ที่รถม้าคันด้านหน้า

"ไม่ต้องกลัว พวกเจ้าทั้งสองนั่งสงบใจอยู่ภายในรถม้าเถอะ มีแม่ทัพผู้นี้อยู่ที่นี่ จะต้องกลัวไปใย?" ลิโป้กล่าวด้วยท่าทางถือดี โจรเล็กโจรน้อยเพียงสามร้อยกว่าคนนี้ไม่อยู่ในสายตาของเขาเลยจริงๆ ยังไม่ต้องกล่าวถึงว่าใกล้ๆนี้มีทหารหน่วยเฟยอิงเตรียมพร้อมลงมือ คนหน่วยนี้ล้วนสามารถใช้หนึ่งสู้สิบ รับมือกับโจรกระจอกพวกนี้ เกรงว่าจะเป็นการฆ่าไก่ใช้มีดฆ่าโคแล้ว

"เตียนอุย ถอยกลับมา" ลิโป้ตะโกน สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือดูแลความปลอดภัยของซัวหยงและคนอื่นๆ ส่วนพวกโจรนั้นย่อมมีคนมาจัดการเอง

ในสายตาของพวกโจรนั้น เตียนอุยไม่ต่างอะไรกับเทพสังหาร ทวนคู่ในมือเขาตวัดผ่านไปที่ใดล้วนเพิ่มศพบนพื้นอีกหลายศพ ที่ทำให้พวกเขาหวาดกลัวมากขึ้นไปอีกก็คือ เตียนอุยฟันคู่ต่อสู้คนหนึ่งจนตัวขาดครึ่ง เห็นฉากสยดสยองเต็มสองตาเช่นนี้ กระทั่งตู้ปอก็ยังเหม่อลอยแล้ว

"รีบไปจับคนบนรถม้าไว้ แล้วก็รีบไปบอกหัวหน้ารองให้ส่งคนมาที่นี่เร็วเข้า!" ตู้ปอตวาด

เมื่อเห็นว่าไม่อาจจัดการกับเตียนอุยได้ พวกโจรก็เริ่มอ้อมไปโจมตีลิโป้ที่ขวางอยู่หน้ารถม้า แม้ลิโป้จะรูปร่างสูงกว่าเตียนอุยสักเล็กน้อย แต่เทียบกันแล้วลิโป้ยังดูน่ารักกว่าเตียนอุยที่มีสีหน้าดุร้าย

ไม่ช้า พวกเขาก็ทราบว่าตนเองตัดสินผิดพลาดไปแล้ว การลงมือของลิโป้รวบรัดหมดจด ทั้งแม่นยำและทรงพลัง ยามกระบี่วาดออกก็มีโจรล้มลงคนแล้วคนเล่า

พวกผู้คุ้มกันที่กำลังจะถอยหนี เมื่อเห็นฉากนี้ก็มีสีหน้าดีขึ้น ดังนั้นจึงชะงักเท้าไว้ ในสถานที่อันไม่คุ้นเคยเช่นนี้ หากหลบหนีไปก็คงไม่มีทางรอด