แม้ว่าเปลือกนอก สีหน้าของกาเซี่ยงจะคงยังเรียบเฉย หากแต่ภายในเกิดความปิติยินดี กล่าวได้ว่าการรั้งตัวให้อยู่ต่อกลับให้ออกไปก่อนนั้นแตกต่างกันยิ่ง สำหรับชายชราที่เบื้องหน้านี้ กาเซี่ยงย่อมทราบว่าเขาคือช่างฝีมือจากโรงงานช่างฝีมืออันเป็นความลับในปิ้งโจว ทั้งอาวุธและชุดเกราะของพวกทหารเองก็ล้วนแต่ถูกจัดสร้างจากที่นี่ แม้ว่าลิโป้จะไปที่โรงงานช่างฝีมืออยู่บ่อยครั้ง แม้ว่าเหล่าขุนนางจะทราบว่าโรงงานช่างฝีใือแห่งนี้มีความสำคัญมาก แต่ขุนนางทั้งหมดก็ไม่ทราบเลยว่าสภาพภายในนั้นเป็นอย่างไร โดยรอบของโรงงานมีทหารประจำการอยู่อย่างแน่นหนา หากไม่มีคำอนุญาตจากลิโป้ก็ไม่มีผู้ใดสามาารถผ่านเข้าไปได้

"เรียนจิ้นโหว ของสิ่งนั้นสร้างเสร็จแล้วขอรับ" เฒ่าเฉิงรายงานด้วยความตื่นเต้น ด้วยความพากเพียรของเขาและผู่หยวน ในที่สุดเครื่องยิงหินก็ประสบความสำเร็จอย่างมาก สามารถยิงหินจากนอกกำแพงเมืองขึ้นไปบนกำแพงเมืองได้อย่างง่ายดาย เพียงแต่ความแม่นยำยังต่ำไปสักหน่อย

ได้ยินเช่นนั้น ลิโป้ก็ตื่นเต้นยินดี เขารีบกล่าวว่า "รีบพาข้าไปดู"

นี่เป็นครั้งแรกที่กาเซี่ยงได้เข้ามาในโรงงานช่างฝีมือ ในฐานะที่ปรึกษาคนหนึ่งแล้ว กาเซี่ยงย่อมเข้าใจหลักการในการควบคุมคนเป็นอย่างดี ทว่าหากปราศจากคำอนุญาตของลิโป้ เขาก็ย่อมไม่ยื่นมือไปกระทบถูกกับความลับของปิ้งโจว นี่เป็นความรู้พื้นฐานของผู้ใต้บังคับบัญชาที่ดี หากอาศัยความไว้วางใจจากเจ้านายและทำการโดยไม่รู้มารยาท คนผู้้นั้นก็จะอยู่ได้ไม่นานไม่ยั่งยืนอย่างแน่นอน

กาเซี่ยงตกตะลึงกับความร้อนภายในโรงงานช่างฝีมือ เมื่อกวาดสายตามองดูโดยรอบก็พบเห็นเหล่าช่างฝีมือจำนวนหลายพันคนกำลังจัดสร้างอาวุธกันอยู่ บางครั้งดาบถูกจุ่มลงไปในน้ำจนเกิดไอน้ำสีขาวลอยขึ้นมา ทำให้โรงงานแห่งนี้คล้ายกลายเป็นดินแดนแห่งความฝัน

กาเซี่ยงเดินตามลิโป้และเฒ่าเฉิงไปเงียบๆ เมื่อมาถึงพื้นที่โล่งกว้างของโรงงานช่างฝีมือ ภายในลานกว้างมีสิ่งของแปลกประหลาดอยู่ด้วยกันเจ็ดอย่าง ของเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่กาเซี่ยงไม่เคยพบเห็นมาก่อน

หลังจากมองประเมินดูแล้ว ลิโป้ก็ตบบ่าผู่หยวนพลางกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "พวกท่านทั้งสองมีส่วนในการพัฒนาอาวุธชิ้นนี้อย่างมาก" เทียบกับก่อนหน้านี้แล้ว เครื่องยิงหินในเวลานี้มีขนาดใหญ่กว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด

ผู่หยวนสะกดกลั้นความเจ็บปวดที่บ่าก่อนจะกุมมือกล่าวว่า "เป็นหน้าที่ของข้าน้อยอยู่แล้วขอรับ งานแต่งงานของจิ้นโหว ข้าน้อยและใต้เท้าเฉิง หลังจากทุ่มเทความพยายามอย่างสุดความสามารถ ในที่สุดก็สามารถสร้างของสิ่งนี้ขึ้นมาได้ จึงอยากจะใช้ของสิ่งนี้เป็นของกำนัลเพื่อแสดงความยินดีต่อนายท่านขอรับ"

"ดี ของขวัญชิ้นนี้เทียบได้ทหารม้าจำนวนนับพัน ให้คนลองทดสอบเถอะ" ลิโป้หัวเราะอย่างเบิกบาน

เฒ่าเฉิงเริ่มสั่งการ ทหารที่ยืนรออยู่ด้านข้างก็เดินไปยังเครื่องยิงหิน

กาเซี่ยงต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าของสิ่งนี้ต้องใช้ทหารถึงสิบคนในการใช้งาน หินน้ำหนักยี่สิบชั่งพุ่งฉิวออกไป เมื่อกะประมาณระยะทางดูแล้ว ต่อให้ใช้ในการโจมตีเมือง เครื่องยิงหินก็สามารถยิงหินจากด้านล่างขึ้นไปบนกำแพงเมืองได้ ในการป้องกันเมืองนั้น ทหารฝ่ายป้องกันมีเพียงก้อนหินและท่อนซุงในการขัดขวางข้าศึกที่ปีนขึ้นบันไดมา หากว่าฝ่ายบุกมีเครื่องมือโจมตีเช่นนี้ ก็สามารถจินตนาการได้เลยว่าทหารฝ่ายป้องกันเมืองจะต้องพบเจอกับเหตุการณ์ใด

ลิโป้หัวเราะก่อนจะกล่าวว่า "ประเสริฐ ด้วยระยะยิงนี้ พวกเราก็สามารถสังหารศัตรูได้จากระยะปลอดภัย"

เมื่อได้รับคำชื่นชมจากลิโป้ เฒ่าเฉิงก็ยินดียิ่ง "หากไม่มีพิมพ์เขียวจากจิ้นโหว ข้าน้อยก็อยากจะคิดค้นเครื่องมือเช่นนี้ขึ้นได้ เพียงแต่อาวุธชิ้นนี้ยังขาดความแม่นยำอยู่บ้าง"

"อืม ต้องแก้ไขปัญหานี้โดยเร็ว หินที่ใช้ยิงสามารถทำให้มันมีขนาดใหญ่กว่านี้อีกเล็กน้อย หลังจากทดสอบดูแล้ว ก็ให้เหล่าทหารที่ประจำการที่นี่เรียนรู้วิธีใช้งาน เพื่อที่พวกเขาจะสามารถใช้งานได้ชำนาญโดยเร็ว" ลิโป้กล่าว เมื่อเทียบกับทหารหน่วยอื่นๆแล้ว ทหารที่เฝ้าโรงงานช่างฝีมือดูจะเข้าใจการใช้งานเครื่องมือต่างๆได้มากกว่า ในการทดสอบเครื่องมือต่างๆก็เป็นทหารหน่วยนี้ที่ทำหน้าที่เป็นผู้ช่วย แน่นอนว่าทหารหน่วยนี้เองก็เป็นเช่นเดียวกับเหล่าช่างฝีมือในโรงงาน นั่นคือไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปข้างนอกโดยพลการ

"นายท่าน อาวุธนี้มีชื่อเรียกหรือไม่ขอรับ?" กาเซี่ยงถามขึ้นเบาๆ

ลิโป้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงกล่าวว่า "เรื่องชื่อ ให้มันชื่อว่ารถยิงสายฟ้าก็แล้วกัน"

"รถยิงสายฟ้า ชื่อที่ดี ก้อนหินที่พุ่งลงมาจากฟ้า สมควรเป็นอำนาจของสายฟ้า" กาเซี่ยงกุมมือกล่าว

เหล่าช่างฝีมือที่มีส่วนร่วมในการสร้างเครื่องยิงหินต่างก็เผยสีหน้ายินดีเมื่อได้ยิน นี่เป็นชื่อใต้เท้าเจ้าเมืองตั้งขึ้นด้วยตนเอง นับเป็นเกียรติอันหาได้ยากสำหรับช่างฝีมือ ด้วยเรื่องนี้ พวกเขาก็สามารถนำไปอวดโอ่ต่อหน้าช่างฝีมือคนอื่นได้อีกนาน

เมื่อครุ่นคิดถึงเรื่องรถยิงสายฟ้า กาเซี่ยงก็สามารถมองการณ์ไกลกว่านั้น สามารถจินตนาการได้เลยว่าเมื่อฝ่ายป้องกันเมืองได้เห็นอานุภาพของรถยิงสายฟ้าแล้วจะมีปฏิกิริยาเป็นเช่นไร ข้อได้เปรียบอันใหญ่หลวงที่สุดของฝ่ายป้องกันเมืองก็คือ กำแพงที่สูงและหนาของเมือง ซึ่งรถยิงสายฟ้าก็จะทำให้ข้อได้เปรียบนี้อ่อนโทรมลงมาก และนั่นก็จะทำให้ขวัญกำลังใจของทหารฝ่ายป้องกันเมืองตกต่ำลงอย่างแน่นอน ภายใต้การยิงอย่างต่อเนื่องของรถยิงสายฟ้า ทหารของข้าศึกก็คงต้องเผชิญกับฝันร้ายแล้ว

"นายท่าน โรงงานช่างฝีมือสามารถผลิตอาวุธที่ทรงอำนาจเช่นนี้ออกมาได้ นายท่านจะต้องระวังให้ดี เรื่องนี้จะต้องสร้างความอิจฉาตาร้อนแก่บรรดาเจ้าเมืองอื่นๆ ผู้น้อยเกรงว่านี่ไม่เพียงแต่จะทำให้เจ้าเมืองทั้งหลายต้องครั่นคร้าม แต่ยังทำให้พวกเขาเกิดความริษยาต่อความแข็งแกร่งของปิ้งโจว จนกระทั่งอาจเกิดความหวั่นเกรงต่อปิ้งโจว ซึ่งนั่นย่อมทำให้ภายในเมืองมีไส้ศึกถูกส่งเข้ามามากขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เมื่อมีเรื่องเงินเข้ามาล่อตาล่อใจ ก็ไม่มีสิ่งใดรับประกันได้ว่าจะไม่มีผู้ที่คิดเอาใจออกห่างปิ้งโจว" กาเซี่ยงรู้สึกว่าเขาจำเป็นจะต้องเอ่ยเตือนถึงเรื่องนี้

ลิโป้พยักหน้า "เช่นนั้นเรื่องนี้ยกให้เหวินเหอจัดการก็แล้วกัน"

เมื่อถึงวลากลางคืน ลิโป้ก็กลับมาที่จวนด้วยความคาดหวัง เมื่อวานเป็นงานมงคลครั้งใหญ่อย่างงานวิวาห์ของเขา เขาได้แต่งงานกับยอดหญิงงามถึงสามนางพร้อมกัน แต่เป็นเพราะเหล่าขขุนางและแม่ทัพที่เข้ามาคารวะสุราไม่หยุดจนทำให้คืนที่ควรจะน่าจดจำของเขาต้องพังไม่เป็นท่า ดังนั้นคืนนี้เขาจึงหมายมั่นจะแก้ตัว

เมื่อถึงยามค่ำเช่นนี้ หญิงสาวทั้งสามย่อมแยกย้ายกันกลับไปที่ห้องของตัวเอง เมื่อคืนนี้เป็นเพราะอยู่ในพิธีส่งตัว ดังนั้นหญิงสาวทั้งสามจึงไปรอปรนนิบัติลิโป้อยู่ในห้องเดียวกัน

ที่แรกที่ลิโป้ไปก็คือห้องของเหยียนหลาน เหยียนหลานมีตำแหน่งในหัวใจของลิโป้สูงยิ่ง

เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู เหยียนหลานก็ประหลาดใจ นางทราบว่าเมื่อคืนนี้เกิดเรื่องราวใดขึ้น ดังนั้นเดิมที นางคิดว่าวันนี้ลิโป้จะเลือกไปพักค้างคืนในห้องของหนึ่งในหญิงสาวทั้งสาม แต่นางคาดไม่ถึงเลยว่าลิโป้จะมาหานาง

ในฐานะสตรีนั้น แม้ว่าเหยียนหลานจะเห็นด้วยเรื่องที่ให้ลิโป้ตบแต่งหญิงสาวทั้งสามเข้ามา แต่นั่นก็ต้องใช้ความพยายามและการเตรียมใจอย่างมาก และในใจเองก็เกิดความรู้สึกขมขื่นอย่างเลี่ยงไม่ได้ อย่างไรเสียลิโป้ก็เคยเป็นของนางแค่คนเดียว หากแต่บัดนนี้นางต้องใช้สามีร่วมกับหญิงสาวอีกสามนาง

"ท่านสามี" เหยียนหลานเปิดประตูก่อนจะย่อกายคำนับ

"ข้าเห็นว่าห้องของหลานเอ๋อร์ยังคงจุดไฟ ดังนั้นจึงเดินมาดู นี่ก็ดึกแล้ว ไฉนหลานเอ๋อร์ยังไม่เข้านอน?" ลิโป้เอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

"ท่านสามีควรไปอยู่กับน้องสาวทั้งสามก่อนนะเจ้าคะ" เหยียนหลานเอ่ยเตือน

ลิโป้ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงยิ้มกล่าวว่า "หรือว่าหลานเอ๋อร์จะขุ่นเคืองเพราะเรื่องของเตียวเสี้ยนและคนอื่นๆ?"

"ท่านสามีเข้าใจผิดแล้วเจ้าค่ะ เชี่ยเซินย่อมไม่ได้ติดใจในเรื่องนี้อีก เชี่ยเซินแต่งงานกับท่านสามีมานาน แต่ก็มีบุตรีให้ท่านสามีเพียงคนเดียว นั่นคือ หลิงฉี การแต่งงานรับน้องสาวทั้งสามเข้าตระกูลลิก็นับเป็นพรอันประเสริฐแล้วเจ้าค่ะ" เหยียนหลานตอบ ในยุคที่บุรุษอยู่เหนือกว่าสตรีเช่นนี้ การให้กำเนิดลูกชายหรือลูกสาวนั้นนับเป็นเรื่องที่มีความสำคัญยิ่ง เพราะแม้แต่ชนชั้นกรรมกรก็ยังถ่ายทอดวิชาสืบทอดของตระกูลให้กับลูกชาย ไม่ใช่ลูกสาว ผู้คนส่วนใหญ่ล้วนยึดถือว่าลูกสาวเปรียบเสมือนกับน้ำที่สาดออก ซึ่งสักวันก็จะต้องแต่งเข้าตระกูลอื่น

ลิโป้ดึงเหยียนหลานเข้ามากอดไว้อย่างอ่อนโยนก่อนจะกระซิบว่า "ไฉนท่าทางของหลานเอ๋อร์จึงดูเศร้าสร้อยนัก? พวกเรายังมีเวลากันอีกมาก ต่อให้หลิงฉีเป็นบุตรสาวแล้วอย่างไร? ขอเพียงเป็นลูกของพวกเรา ข้าก็ล้วนรักใคร่ทั้งสิ้น หลานเอ๋อร์ไม่ต้องกังวล..."