หวังหลินตกตะลึง ตัดสินจากกลิ่นอายฆ่าฟันที่แผ่ซ่านจากร่างของลิโป้ เขาก็ทราบได้ทันทีว่าอีกฝ่ายเป็นประเภทฆ่าคนตาไม่กระพริบ ดังนั้นจึงรีบค้อมตัวกล่าวรับคำ และยกระดับความอันตรายของลิโป้ขึ้นอีกหลายขั้น

ทว่าเขาไม่คิดว่าลิโป้จะมองแผนของเขาออก มีคนที่รู้แผนการอยู่ไม่ถึงสิบคน ต่อให้หลี่เยี่ยนจะควบคุมกองกำลังผสมไว้ เขาก็ยังมีอีกหลายวิธีทำให้คนเหล่านั้นเชื่อฟังคำสั่งเมื่อถึงช่วงเวลาสำคัญ

ในบรรดาทหารทั้งหกพันคน ครึ่งหนึ่งเป็นทหารส่วนตัวของเหล่าตระกูลใหญ่ คำสั่งจากตระกูลย่อมได้ผลกว่าคำสั่งของทางการ หลี่เยี่ยนจะไม่ได้สิ่งใดไป ทหารเหล่านั้นเพียงรับคำสั่งจากเขาเท่านั้น

หลังจากจ้องหวังหลินอยู่นาน ลิโป้ก็ยังมองเบาะแสไม่ออก ดังนั้นจึงกล่าวว่า "ผู้บัญชาการหวัง เจ้าพาแม่ทัพหลี่ไปทำความคุ้นเคยกับสถานการณ์ของทัพผสมสักหน่อย แม่ทัพหลี่เป็นแม่ทัพผู้มีประสบการณ์ ให้เขาช่วยจะได้ทำลายกากเดนของโจรโพกผ้าเหลืองได้อย่างรวดเร็ว"

หวังหลินได้แต่เชื่อฟังคำสั่ง แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไร ในสายตาของเขา ลิโป้อาศัยเพียงโชคจึงสามารถโค่นล้มชนเผ่าซยงหนูที่ไร้สมองลงได้ และหากว่าเขาเป็นเตียนเอี๋ยง ป่านนี้ในปิ้งโจวคงไม่มีคนแซ่ลิอาศัยอยู่ไปแล้ว

เพราะมีหุบเขาไป๋ปอตั้งอยู่ ในรัศมีห้าสิบลี้โดยรอบจึงไม่มีผู้คนอาศัยอยู่ ตอนที่ได้ทราบเรื่องนี้ลิโป้ก็ประหลาดใจมาก กองทัพโจรโพกผ้าเหลืองนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ สามารถเข้าใจหลักการสร้างกำแพงและการถางป่าให้เตียนโล่ง แต่หุบเขาไป๋ปออยู่ภายในปิ้งโจว วิธีการนี้จะได้ผลหรือ?

หลังจากมาถึงหุบเขาไป๋ปอ จิตใจของลิโป้ก็เขม็งตึง ขอเพียงมีเสบียงอาหารมากพอ ต่อให้มีทหารมากกว่าอีกสองหมื่น เขาก็คงไม่คิดที่จะกวาดล้างหุบเขาแห่งนี้

ที่นี่เป็นป้อมปราการทางธรรมชาติ ปากทางเข้าหุบเขาคับแคบ ทำให้กองทัพโจรโพกผ้าเหลืองมีเวลาเพียงพอให้รับมือกับกองทัพข้าศึก เส้นทางในหุบเขาแห่งนี้คับแคบ สามารถผ่านไปได้ครั้งและไม่กี่ร้อยคน ทำให้ผู้บุกรุกไม่อาจอาศัยความได้เปรียบด้านจำนวน

"ได้ยินว่ากัวไท่ดูแลผู้คนอย่างดี ไม่แปลกที่ผู้คนจะเลือกหันมาพึ่งพิงที่หุบเขาไป๋ปอ" ลิโป้กล่าวอย่างสะทกสะท้อน "หากผู้คนมีทางเลือก หรือยังจะต้องผันตัวมาเป็นโจร"

"นายท่านช่างมีใจเมตตา หากผู้คนภายในหุบเขาได้ทราบพวกเขาจะต้องสู้เพื่อลี้ภัยมาหาท่านให้ได้อย่างแน่นอน" กาเซี่ยงกล่าว

"อย่าล้อเล่นเลย ในหุบเขาไป๋ปอมีโจรโพกผ้าเหลืองอยู่ราวสามหมื่นคน ภายในหุบเขาย่อมมีที่ดินทำกิน ส่วนทัพเราต้องขนเสบียงมาจากที่ต่างๆ เมื่อเป็นเช่นนี้ ขอเพียงกัวไท่ตั้งรับอย่างมั่นคง บางทีทัพเราอาจจะเข้าหุบเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ"

"นายท่าน ไม่จำเป็นต้องรีบโจมตีหุบเขาไป๋ปอ ไฉนพวกเราไม่ลองหยั่งเชิงหวังหลินก่อนเล่า? ยิ่งกว่านั้นหุบเขาไป๋ปอยังง่ายต่อการป้องกัน แต่ยากที่จะโจมตี หากต้องการจุเข้าไปภายในหุบเขา ก็จะต้องหาเส้นทางอีกสาย" กาเซี่ยงกล่าวเบาๆ

"หยั่งเชิง? หยั่งเชิงอย่างไร?" ลิโป้ถาม

"นายท่าน หากว่าหวังหลินและกัวไท่มีลับลมคมในกันจริง เขาจะต้องไม่ทุ่มเทโจมตีอย่างแน่นอน ส่วนทางฝั่งโจรโพกผ้าเหลืองก็คงจะสู้พอเป็นพิธีเช่นกัน ถึงตอนนั้นเพียงมองดูก็จะทราบได้"

หลังจากหารือร่วมกัน ทั้งสองก็ตัดสินใจว่าจะทำให้ภายในเกิดเสถียรภาพก่อน แม้ว่าพวกโจรโพกผ้าเหลืองจะมีกำลังมาก แต่ก็เป็นไพร่พลที่ไม่ได้มีฝีมือสักเท่าใด ลิโป้ไม่กังวลว่าพวกเขาจะลอบโจมตี หากว่ากัวไท่กล้านำกำลังออกมาสู้ที่นอกหุบเขา เรื่องราวก็มีแต่จะง่ายขึ้น

ภายในกระโจมใหญ่ของทัพกลาง ลิโป้นั่งอยู่บนตำแหน่งด้านบนสุดพลางกวาดมองเหล่าแม่ทัพในกระโจม "ทุกท่าน กัวไท่และกากเดนโจรโพกผ้าเหลืองในหุบเขาไป๋ปอปฏิเสธที่จะยอมจำนน เวลานี้พวกเรามีคนมาก เหมาะสมที่จะกวาดล้างหุบเขาไป๋ปอในคราวเดียว"

เหล่าแม่ทัพในกระโจมต่างพูดคุยกันเรื่องชัยภูมิของหุบเขาไป๋ปอ พวกเขาทั้งหมดย่อมเข้าใจดีว่าหากทุ่มกำลังโบกโจมตีจะต้องมีคนบาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก

"นายท่าน ข้าน้อยขอเสนอว่าให้แบ่งกองทัพออกเป็นสามส่วน แล้วผลัดกันโจมตีหุบเขาไป๋ปอ ไม่ให้พวกโจรโพกผ้าเหลืองได้มีโอกาสพักหายใจ" กาเซี่ยงลุกขึ้นเสนอแนะ

"ดี คำพูดของเหวินเหอมีเหตุผล" ลิโป้พยักหน้า

"ท่านแม่ทัพ หุบเขาไป๋ปอง่ายต่อการป้องกัน แต่ยากที่จะโจมตี ควรคิดไตร่ตรองอีกครั้ง" หลี่เยี่ยนโน้มน้าว

ในฐานะแม่ทัพดาวรุ่งแห่งกองทัพปิ้งโจวและรองแม่ทัพแห่งกองกำลังทหารม้าเฟยฉี หลี่เยี่ยนเวลานี้จึงพอจะมีบารมีอยู่บ้าง

เมื่อเห็นสายตาของคนทั้งหมดจ้องมองมา ลิโป้ก็กล่าวอย่างจริงจัง "กำจัดโจรโพกผ้าเหลืองเป็นเรื่องเร่งด่วน หลังจากยึดหุบเขาไป๋ปอได้สำเร็จ จะมอบรางวัลให้ตามผลงาน!"

ลิโป้มีบารมีสูงที่สุดในกองทัพปิ้งโจว เมื่อเห็นเขายืนกรานเช่นนี้ ทั้งหมดก็ลุกขึ้นกุมมือรับคำสั่ง

หวังหลินลอบยิ้มเยาะอยู่ในใจ เป็นแค่คนหยาบคนหนึ่งจริงๆ กลับไม่เข้าใจสถานการณ์ อิงจากคำพูดของลิโป้ แสดงว่าไม่มีแผนการใด เช่นนั้นแล้วกองทัพปิ้งโจวจะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน ไม่จำเป็นต้องประสานนอกในเสียด้วยซ้ำ

"หลันเป้ง นำทหารหกพันบุกโจมตีหุบเขาไป๋ปอ หวังหลิน นำทหารจำนวนหกพันเป็นกองทัพที่สองโจมตีต่อจากทัพแรก ส่วนแม่ทัพผู้นี้จะนำกองทัพส่วนที่สามจำนวนหกพันคนโจมตีปิดท้าย"

"ขอรับ" เหล่าแม่ทัพต่างขานรับเป็นเสียงเดียว

หลังจากทุกคนออกไปแล้ว ลิโป้ก็รั้งตัวหลี่เยี่ยนไว้

"แม่ทัพหลี่ ไป๋ปอมีโจรอยู่มาก ในความเห็นของเจ้า พวกเราควรทำอย่างไร?"

เมื่อเห็นว่าลิโป้ให้ความสำคัญ หลี่เยี่ยนก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า "ท่านแม่ทัพ ไป๋ปอตั้งอยู่บนชัยภูมิอันมีเปรียบ พวกเราควรค่อยๆคิดอ่าน ทัพใหม่ปิ้งโจวเพิ่งเคยทำศึกเช่นนี้เป็นครั้งแรก หากเกิดการสูญเสียอย่างหนัก ข้าน้อยเกรงว่าจะสูญเสียกำลังใจจนกองทัพไม่มั่นคง"

"ค่อยๆคิด?" ลิโป้ขมวดคิ้ว

"ท่านแม่ทัพ ไป๋ปอมีภูมิประเทศสลับซับซ้อน เป็นไปไม่ได้ที่กัวไท่จะล่วงรู้ทุกกระเบียดนิ้ว ขอเพียงพวกเราเสาะพบเส้นทางเข้าอีกสาย ด้วยความแข็งแกร่งของทัพเราแล้ว ผลของศึกนี้ก็เป็นที่ทราบได้"

"แม่ทัพหลี่รู้หลักการทำสงคราม เช่นนั้นให้ท่านสืบข่าวอย่างเงียบๆ อย่าให้ข่าวแพร่งพรายออกไปได้" ลิโป้หัวเราะเบาๆ คิดไม่ถึงว่าหลี่เยี่ยนจะคิดเห็นตรงกับกาเซี่ยง

"ท่านแม่ทัพ เกี่ยวกับการโจมตีหุบเขาไป๋ปอ?" หลี่เยี่ยนเอ่ยถาม เขายังลังเลที่จะใช้ศพของทหารจำนวนมากเป็นใบเบิกทาง

"เป็นอุบายหลอกล่อ ทำให้พวกโจรโพกผ้าเหลืองคิดว่าทัพเราก็ทำได้เพียงนี้ ตอนที่แม่ทัพหลี่โจมตีหุบเขาไป๋ปอ เจ้าจะต้องแสดงสภาวะ อย่าได้หักหาญด้วยกำลัง รักษาชีวิตของทหารสำคัญที่สุด" ลิโป้กล่าวกำชับ

"ขอรับ" หลี่เยี่ยนกุมมือรับคำ ในใจคล้ายยกภูเขาออกจากอก

วันต่อมา หลี่เยี่ยนก็นำทหารหกพันไปตั้งขบวนทัพอยู่ที่ด้านนอกหุบเขา นี่เป็นครั้งแรกที่ทหารของทัพใหม่ปิ้งโจวจำนวนมากออกสู้ศึกพร้อมกัน

ฝีเท้าเป็นระเบียบ และธงผืนใหญ่ที่มีคำ "ปิ้ง" ปลิวสะบัดตามลม รอบๆธงนั้นมีธงของแม่ทัพต่างๆห้อมล้อม แบ่งแยกกองทัพออกเป็นหลายส่วน ทำให้ทัพกลางสามารถทำความเข้าใจเกี่ยวกับสถานการณ์ของแต่ละทัพได้โดยง่าย

ในยุคโบราณ การสื่อสารนับเป็นจุดอ่อนสำคัญ ผู้บัญชาการทำได้เพียงพึ่งพาคนส่งสารน์เพื่อคอยถ่ายทอดคำสั่งอย่างต่อเนื่องเท่านั้น เมื่อเป็นเช่นนี้ การทำความเข้าใจสถานการณ์ของแต่ละทัพของผู้บัญชาการจึงมีความสำคัญยิ่ง

เมื่อทราบว่ากองทัพปิ้งโจวจะเปิดฉากโจมตีอย่างดุเดือด กัวไท่ก็นำโจรกลุ่มหนึ่งไปยืนเฝ้าอยู่บนป้อมปราการที่ไม่กว้างและไม่แคบ บนใบหน้าของกัวไท่ยังปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา

นับตั้งแต่กองทัพปิ้งโจวเข้าใกล้หุบเขาไป๋ปอ เขาก็มีความกังวลมาตลอด อย่างไรเสียลิโป้ก็เป็นคนที่สามารถทำศึกกับตั๋งโต๊ะได้ถึงนั้น ทั้งยังสามารถปราบพิชิตชนเผ่าซยงหนู ชิงอำนาจการปกครองปิ้งโจวจากเตียนเอี๋ยง หากบอกว่าเขามีเพียงโชคก็คงจะไม่ใช่อย่างแน่นอน

"ท่านแม่ทัพ ลิโป้อาจจะกล้าหาญ แต่เป็นคนมุทะลุ กลับโหมบุกตีหุบเขาไป๋ปอของเรา ภายในหุบเขามีเสบียงมากเพียงพอจะตั้งรับได้นานนับปี ข้ามั่นใจว่าเขาต้องปิดล้อมที่นี่ได้ไม่ถึงปีแน่นอน" หูไฉระเบิดเสียงหัวเราะ

กัวไท่มุ่นคิ้ว เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

สุดท้ายแล้ว ขบวนทัพของกองทัพปิ้งโจวก็ยังทำให้เหล่าโจรภายในหุบเขาต้องตัวสั่นกันไปพักใหญ่ หากสองฝ่ายรบแบบประจัญหน้ากัน หากโจรโพกผ้าเหลืองสามคนสามารถสังหารทหารอีกฝ่ายได้หนึ่งคนก็นับว่าดีแล้ว