เล่าหงีและกองซุนจ้านมักจะกระทบกระทั่งกันอยู่บ่อยครั้งเพราะความแตกต่างด้านแนวคิด ยิ่งกว่านั้นกองซุนจ้านยังมีฐานกำลังเป็นของตัวเอง ดังนั้นจึงมักจะเมินเฉยต่อคำสั่งของเล่าหงีอยู่เสมอ และเพราะเล่าหงีกับอ้วนเสี้ยวมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน อ้วนเสี้ยวจึงได้ลอบส่งคนไปบอกต่อเล่าหงีว่า หากช่วยเขาโจมตีกองซุนจ้านจนพ่ายแพ้ เขาจะสนับสนุนเล่าหงีให้ขึ้นเป็นฮ่องเต้

ต่อหน้าความเย้ายวนของตำแหน่งฮ่องเต้ เล่าหงีจึงตกปากรับคำ นี่เป็นความเย้ายวนที่ยากจะปฏิเสธ ตำแหน่งนี้ล้วนสามารถโยกคลอนจิตใจของบุรุษทุกผู้นาม มีผู้ใดบ้างที่ไม่อยากจะเสพสุขวาสนาไม่จบสิ้น มีผู้ใดบ้างที่ไม่อยากปกครองแผ่นดิน ตำแหน่งเจ้าเมืองและฮ่องเต้นั้นเรียกว่าห่างกันไกล

ก่อนหน้านั้น อ้วนเสี้ยวเคยมีความคิดจะสนับสนุนคนแซ่เล่าสายอื่นขึ้นเป็นฮ่องเต้ เขาไม่ได้ยอมรับสถานะของพระเจ้าเหี้ยนเต้ที่เปรียบเสมือนเป็นหุ่นเชิดของตั๋งโต๊ะ ดังนั้นจึงเคยลอบหารือเรื่องนี้กับเล่าหงี เพียงแต่เล่าหงีได้ปฏิเสธบอกปัดไป ทว่าสถานการณ์ของแผ่นดินเวลานี้แตกต่างจากก่อนหน้าโดยสิ้นเชิง เพราะบัดนี้นั้น ฮ่องเต้ได้เสด็จสวรรคตไปแล้ว

เล่าหงีแต่งทัพทหารหนึ่งแสนคนบุกโจมตีกองซุนจ้านที่อยู่ในอิวจิ๋วเช่นเดียวกัน เล่าหงีและกองซุนจ้านต่างก็ฮึ่มฮั่มใส่กันมานาน กองซุนจ้านมีตำแหน่งเป็นเฟิ่นอู่เจียงจวิน(ขุนพลแผลงยุทธ) เดิมอยู่ภายใต้อำนาจของเล่าหงีผู้เป็นเจ้าเมืองอิวจิ๋ว

อย่างไรก็ตาม กองซุนจ้านได้อาศัยผลงานความดีความชอบที่สั่งสมมา ตั้งตัวปฏิเสธที่จะเชื่อฟังคำสั่งของเล่าหงี และได้ขัดคำสั่งครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อกองซุนจ้านจัดกำลังไปทำศึกกับอ้วนเสี้ยว เล่าหงีก็เททหารทั้งรังมาโจมตีกองซุนจ้าน ทำให้เกิดความบาดหมางระหว่างทั้งสองอย่างลึกล้ำ

ไพร่พลของเล่าหงีไม่ได้เก่งกาจในการสู้รบอะไร พวกเขาบุกเข้าโจมตีอำเภอจี๋ ที่ซึ่งกองซุนจ้านอาศัยอยู่ กองซุนจ้านได้คัดเลือกทหารมือดีหลายร้อยคนจุดไฟเผาค่ายของเล่าหงี จากนั้นจึงยกกำลังเข้าตี

กองทัพของเล่าหงีแตกกระสานซ่านเซ็น เล่าหงีและขุนนางคนสนิทได้หลบหนีไปยังอำเภอจูยง กองซุนจ้านนำกำลังติดตามไปปิดล้อมโจมตี หลังจากต้านทานได้สามวัน เมืองจูยงก็ถูกตีแตก เล่าหงีถูกจับพร้อมกับภรรยาของเขา หลังจากนั้นไม่นาน กองซุนจ้านก็สั่งตัดศีรษะเล่าหงี ฐานสมรู้ร่วมคิดกับอ้วนสี้ยวคิดแย่งชิงราชบัลลังก์

เล่าหงีพ่ายแพ้ตกตาย สร้างระลอกคลื่นขึ้นในแผ่นดินอีกครั้ง บัดนี้ราชวงศ์ฮั่นคล้ายกับผู้ที่กำลังงุนงงไม่ทราบชะตากรรม เล่าหงี ผู้ซึ่งได้รับเสียงสนับสนุนให้ขึ้นเป็นฮ่องเต้มากที่สุดกลับตายแล้ว เล่าเปียวที่ตอนแรกเริ่มจะถอดใจไปแล้วก็พลันกลับมาคึกคักแจ่มใส เขารู้สึกว่าโอกาสได้เวียนมาถึงเขาแล้ว แม้ว่าอ้วนเสี้ยวและโจโฉจะไม่ได้ให้การสนับสนุนเขา แต่เวลานี้เล่าหงีตายแล้ว ดังนั้นโอกาสจึงเวียนมาอยู่เหนือศีรษะของเขาแล้ว เพียงแต่ว่าเวลานี้ ทั้งอ้วนเสี้ยวและโจโฉต่างก็กำลังวุ่นอยู่กับการทำสงคราม จึงไม่มีเวลามาใส่ใจต่อเรื่องนี้

ในขณะที่บรรดาเจ้าเมืองทั้งหลายกำลังยกทัพจับศึก หนังสือพิมพ์ต้าฮั่นก็คลอดออกมาเป็นรูปเป็นร่าง โรงงานผลิตกระดาษได้จัดพิมพ์หนังสือพิมพ์ออกมาเป็นจำนวนมากก่อนจะแพร่กระจายไปยังเมืองและอำเภอต่างๆอย่างรวดเร็ว นี่เป็นครั้งแรกที่ปรากฏวิธีการรับรู้ข่าวสารรูปแบบใหม่ขึ้นในต้าฮั่น ทำให้เหล่าเจ้าเมืองที่กำลังจดจ่ออยู่กับสงครามต้องหันมาสนใจ หนังสือพิมพ์นี้มีราคาไม่ถูกแต่ก็ไม่ได้แพงจนเกินไป มันมีราคาฉบับละยี่สิบตำลึง ซึ่งมันคุ้มค่าอย่างแน่นอน เพราะราคาของกระดาษในตลาดแผ่นหนึ่งก็มีราคาถึงร้อยตำลึงแล้ว ดังนั้นหนังสือพิมพ์จึงได้รับความนิยมอย่างรวดเร็วแม้แต่ในหมู่ชนชั้นชาวบ้าน

โดยเฉพาะในส่วนของบทความที่ถูกเขียนขึ้นโดยปราชญ์ชั้นสูงอย่างซัวหยง ซึ่งมีคำยกย่องชมเชยเล่าหงีอยู่มากมาย เพียงแต่หลังจากหนังสือพิมพ์ถูกเผยแพร่ออกไปได้ไม่นาน เล่าหงีก็ตายในการรบ อิวจิ๋วจมอยู่ในไฟสงคราม นี่ราวกับเป็นการประชดชันจากสวรรค์

การปรากฏขึ้นของหนังสือพิมพ์ได้สร้างความตกตะลึงให้กับเหล่าบรรดาเจ้าเมืองทั้งหลายอย่างมาก การถ่ายทอดข่าวสารผ่านหนังสือพิมพ์นับเป็นสิ่งที่เยี่ยมยอดที่สุด แต่พอนึกถึงว่าอำนาจอันยิ่งใหญ่เช่นนี้กลับถูกควบคุมอยู่ภายในมือของปิ้งโจวแล้ว บรรดาเจ้าเมืองที่มีความบาดหมางกับปิ้งโจวจะต้องไม่มีผลลัพธ์ที่ดีอย่างแน่นอน หากว่าเจ้าเมืองผู้หนึ่งถูกวิพากษ์วิจารณ์หรือปรักปรำผ่านหนังสือพิมพ์ต้าฮั่นแล้วล่ะก็ เจ้าเมืองผู้นั้นต่อให้มีร้อยปากก็ยากจะแก้ต่างได้

จิ้นหยางสามารถมีหนังสือพิมพ์ต้าฮั่นได้ ก็เพราะพวกเขามีโรงงานผลิตกระดาษ ทั้งยังสามารถผลิตกระดาษที่มีราคาแพงออกมาได้มากมาย ส่วนเจ้าเมืองอื่นๆนั้น เพียงคิดครอบครองกระดาษจำนวนหนึ่งก็ว่ายากแล้ว ยังไม่ต้องกล่าวถึงว่าคำพูดของพวกเขาจะมีอิทธิพลเทียบเท่าปิ้งโจวได้หรือไม่

เมื่อได้กวาดตาอ่านสิ่งที่เรียกว่าหนังสือพิมพ์ต้าฮั่นฉบับแล้ว อ้วนเสี้ยวก็หน้าขาวซีด หนังสือพิมพ์นี้มีคำกล่าวโทษทั้งตำหนิติเตียนเขามากมาย ทั้งในหนังสือพิมพ์ยังระบุไว้ด้วยว่า อ้วนสุดนั้นได้ครอบครองตราหยกแผ่นดินซึ่งเป็นของหลวงไว้กับตัว ทั้งยังไม่พอใจจะเป็นเพียงขุนนาง เรื่องนี้อ้วนสุดเองก็รู้สึกอับจนปัญญา เขาไม่อาจใช้หนังสือพิมพ์แก้ต่างใดๆให้กับตนเอง ในส่วนส่งท้ายของหนังสือพิมพ์นั้นประเมินอ้วนเสี้ยวไว้เลวร้ายยิ่ง ในนั้นกล่าวเอาไว้ว่าอ้วนเสี้ยวนั้นยุยงให้ชาวซยงหนูลุกขึ้นก่อหวอดยังไม่พอ เขากระทั่งยังสมคบคิดนัดแนะวางแผนให้ชาวเซียนเป่ยยกกำลังบุกโจมตีด่านเยี่ยนเหมิน ขณะที่ตนเองจะส่งกองทัพกิจิ๋วบุกโจมตีด่านหูกวน ในฐานะผู้ตั้งตนเป็นผู้นำของเจ้าหัวเมืองแล้ว เขาได้ใช้อุบายแย่งชิงกิจิ๋ว ทั้งยังส่งกองทัพไปโจมตีกองซุนจ้านซึ่งเฝ้าพิทักษ์อยู่ที่ชายแดนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

สถานการณ์ต่างๆในแผ่นดินถูกส่งมายังสำนักงานเมืองปิ้งโจวโดยไม่ขาดสาย เวลานี้ทั้งแผ่นดินส่อเค้าจะเกิดความวุ่นวาย บ้านเมืองขาดประมุข หากแต่เหล่าเจ้าเมืองซึ่งเป็นขุนนางต่างก็โจมตีกันเองเพราะเรื่องประโยชน์ส่วนตัว ดูราวกับพวกเขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องความอยู่รอดของแผ่นดินเลยแม้แต่น้อย

ความเคลื่อนไหวของพวกโจรโพกผ้าเหลืองที่อยู่ในภูเขาเอ๊งสันได้ดึงดูดความสนใจของลิโป้ขึ้นมา โจรโพกผ้าเหลืองกลุ่มนี้ตั้งตนอยู่ในเขาใกล้กับกิจิ๋ว เตียวเอี๋ยนที่เป็นผู้นำทัพโจรโพกผ้าเหลืองกลุ่มนี้ได้กล่าวอ้างว่าเขามีสมุนโจรอยู่ในสังกัดมากกว่าแสนคน เพื่อเป็นการกำจัดเภทภัย อ้วนเสี้ยวได้ทำการส่งกองทัพไปกวาดล้างอยู่หลายครั้ง แต่ทุกครั้งล้วนกลับมาพร้อมกับความล้มเหลว กองทัพโจรโพกผ้าเหลืองของเตียวเอี๋ยนนี้ร้ายกาจยิ่ง พวกเขาเป็นกองทัพโพกผ้าเหลืองที่ปรากฏขึ้นตั้งแต่ยุคแรกๆ ดังนั้นจึงเชี่ยวชาญในการรบทัพจับศึกและมีบารมีในหมู่โจรโพกผ้าเหลืองเป็นอย่างสูง กองโจรโพกผ้าเหลืองอื่นๆที่อยู่ในละแวกใกล้เคียงล้วนเชื่อฟังคำสั่งจากที่นี่เอง

ตัดสินจากความเคลื่อนไหวของพวกโจรโพกผ้าเหลืองในเขาเอ๊งสันแล้ว มีความเป็นไปได้อย่างยิ่งว่าพวกเขากำลังจัดเตรียมทัพเพื่อบุกโจมตีกิจิ๋ว อ้วนเสี้ยวคิดร้ายต่อปิ้งโจวครั้งแล้วครั้งเล่า ลิโป้เองก็ได้จัดวางอ้วนเสี้ยวเอาไว้ในตำแหน่งของศัตรู ดั่งวลีที่ว่า ศัตรูของศัตรูก็คือมิตร แม้ว่าเขาจะไม่เคยมีการติดต่อกับโจรโพกผ้าเหลืองที่เขาเอ๊งสันมาก่อน แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคที่จะขัดขวางการร่วมมือต่อกัน และลิโป้ก็เชื่อว่าโจรโพกผ้าเหลืองแห่งเขาเอ๊งสันจะต้องยินดีที่จะตบหน้าอ้วนเสี้ยวสักฉาด

หากต้องการจะติดต่อกับโจรโพกผ้าเหลืองที่เขาเอ๊งสัน เขาก็ต้องใช้คนกลาง นั่นก็คือ กัวไท่ ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็เคยอยู่ในแวดวงนั้นมาก่อน แม้ว่าบัดนี้พวกเขาจะเข้าสังกัดกับกองทัพปิ้งโจวแล้ว พวกเขาก็ต้องไว้หน้ากันบ้าง

ชีวิตความเป็นอยู่ของกัวไท่ในจิ้นหยางนั้นเรียกได้ว่าดีทีเดียว แม้ว่าบัดนี้เขาจะไม่ได้กุมอำนาจทางการทหารอยู่ในมืออีก แต่ชีวิตของเขาก็สุขสบายยิ่ง ที่สำคัญกว่านั้น เหล่าผู้ที่ติดตามเขามาจากหุบเขาไป๋ปอ(คลื่นขาว)ยังมีชีวิตที่มั่นคงในปิ้งโจว เดิมทีพวกเขาเป็นเพียงคนยากคนจน แต่มาบัดนี้ พวกเขากลับมีที่ดินเป็นของตัวเอง ดังนั้นพวเขาในตอนนี้จึงมุ่งมั่นทุ่มเทแรงกายแรงใจไปกับการทำไร่ไถนา บางส่วนก็เลือกที่จะเข้าไปรับใช้กองทัพปิ้งโจว ที่แตกต่างจากในอดีตก็คือ ตอนนี้ในปิ้งโจวมีแนวคิดที่จะสนับสนุนให้คนในครอบครัวไปเข้าร่วมกับกองทัพ ไม่ได้ขัดขวางเหมือนกับแต่ก่อนอีก

ผู้คนนั้นเรียบง่ายยิ่ง พวกเขาสามารถบอกได้ว่าใครที่ดีต่อพวกเขา นับตั้งแต่ลิโป้เข้ามาปกครองปิ้งโจว ผู้คนในปิ้งโจวต่างก็ได้รับประโยชน์นับไม่ถ้วน ในเมืองจิ้นหยาง ขอเพียงมีความขยันหมั่นเพียรก็จะไม่มีทางอดตายอย่างแน่นอน มีผู้คนประกอบอาชีพอย่างหลากหลาย บ้างก็เป็นคนขนถ่ายสินค้าให้กับเหล่าพ่อค้า แม้จะได้เงินเพียงเล็กน้อย แต่ก็ยังสามารถจุนเจือครอบครัว เด็กๆจำนวนมากที่อยู่ภายในเมืองก็ถูกส่งไปศึกษาเล่าเรียนที่โรงเรียนจิ้นหยาง เมื่อเผชิญกับผลประโยชน์ที่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน ทุกคนก็ล้วนยินดี การเล่าเรียนภายในโรงเรียนนั้นไม่มีค่าใช้จ่ายใดๆ ทั้งยังมีมื้อกลางวันให้กินด้วย และขอเพียงประสบความสำเร็จในการศึกษาก็ยังอาจได้บรรจุเข้าทำงาน เป็นขุนนางให้กับปิ้งโจว เรื่องดีๆแบบนี้มีหรือที่ผู้คนจะพลาด

เช่นเดียวกับผู้คนจำนวนมากที่เลือกจะเข้าร่วมกับกองทัพเพื่อความอิ่มท้อง การส่งลูกหลานในครอบครัวไปเรียนหนังสือยังช่วยลดภาระค่าใช้จ่ายให้กับครอบครัวได้ด้วย

เวลานี้กัวไท่รับหน้าที่เป็นครูฝึกทหารอยู่ในกองทัพ เขาเคยผ่านสนามรบมาแล้วมากมาย เรื่องประสบการณ์ย่อมไม่เป็นที่กังขา ดังนั้นจึงมารับหน้าที่นี้ อีกทั้งเขายังรับหน้าที่ในการลาดตระเวนเพื่อคอยตรวจสอบเวรยามของเหล่าทหารภายในเมือง

กัวไท่ เมื่อได้รับคำสั่งเรียกตัวจากลิโป้ เขาก็รีบมายังจวนเจ้าเมืองทันที ระหว่างที่ใช้ชีวิตอยู่ในจิ้นหยางนี้ แม้ว่าเขาจะถูกลดทอนทั้งตำแหน่งและกำลังคนที่อยู่ในมือ แต่เขาก็ยังคงพึงพอใจกับชีวิตความเป็นของเช่นนี้ยิ่ง ดังนั้นในใจจึงยิ่งมายิ่งมีแต่ความเคารพเลื่อมใสต่อลิโป้ที่สามารถเนรมิตให้ดินแดนที่แร้นแค้นอย่างปิ้งโจวเปลี่ยนเป็นมีอนาคตเช่นนี้ได้