ตะขอเหล็กเกี่ยวเข้ากับกำแพงค่าย โจรเฝ้ายามที่หลับลืมตาขึ้นด้วยความง่วงงุน เขาชะโงกหน้าออกไปนอกค่ายเพื่อต้องการจะหาแหล่งที่มาของเสียง

พวกโจรที่เฝ้ายามมักจะพิงหลังกันนอน ดังนั้นเมื่อมีคนหนึ่งขยับเคลื่อนไหว โจรคนอื่นๆก็จะตื่นขึ้นมา

"เมื่อครู่ข้าเหมือนได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง" โจรที่ลุกขึ้นก่อนกลัวว่าโจรคนอื่นๆจะมีโทสะ ดังนั้นเขาจึงรีบอธิบาย

"จะมีเสียงอะไรได้ สถานที่ที่แม้แต่ผีสางก็ไม่แวะเวียนมาเช่นนี้ แม้แต่แมวป่าสักตัวยังไม่มี เป็นเจ้าหูฝาดซะมากกว่า" โจรคนหนึ่งแค่นเสียง

"เด็กน้อยเจ้าคิดถึงสตรีมากไปสิไม่ว่า" โจรอีกคนบ่นอย่างหงุดหงิด เขาตบศีรษะโจรคนแรกอย่างแรง

หลังจากไม่พบเห็นความผิดปกติใด โจรคนแรกก็เกาศีรษะและกลับไปนอน

ความเคลื่อนไหวของพวกโจรบนกำแพงค่ายย่อมไม่อาจรอดพ้นการได้ยินจากทหารหน่วยเฟยอิงไปได้ หลังจากตะขอเกี่ยวกับหลักยึด ขั้นตอนต่อไปพวกเขาจะต้องลงมือด้วยความระวังเพื่อไม่ให้ถูกเปิดโปง เป็นความรอบคอบนี้เองที่ทำให้พวกเขาลงมือปฏิบัติงานที่คนทั่วไปเห็นว่ายากจะเป็นไปได้

สิบห้านาทีต่อมา ทหารเฟยอิงคนหนึ่งก็ปีนกำแพงค่ายขึ้นไปด้วยความคล่องแคล่วและซ่อนตัวไปตามเงามืด หลังจากกวาดมองโดยรอบอย่างละเอียดแล้ว เขาก็ส่งสัญญาณให้คนอื่นๆ

เงาร่างสายแล้วสายเล่าปีนตามเชือกขึ้นไป พวกเขาลอบสังหารพวกโจรที่กำลังหลับอยู่ไปทีละคน หลังจากตรวจสอบว่าไม่มีโจรอื่นในบริเวณอีกแล้ว ผู้ที่ดูคล้ายหัวหน้าขบวนก็ส่งสัญญาณให้คนอื่นๆเข้าไปภายในค่าย

จ้าวซู่รีบเดินมาถึงข้างกายลิโป้ก่อนจะรายงานเบาๆว่า "ภายในค่ายมีการวางกำลังอย่างแน่นหนา ยากที่จะลงมือได้ขอรับ"

ลิโป้พยักหน้าเบาๆ ตัดสินจากการที่อีกฝ่ายมีการวางกำลังไว้ที่จุดซุ่มนอกค่ายก็ทราบได้ กาเซี่ยงกล่าวถูกต้อง ก่อนหน้านี้ เขาต้องการจะใช้กำลังอันน้อยนิดในการบุกทำลายค่าย ต่อให้ประสบความสำเร็จ แต่ก็ต้องจ่ายค่าตอบแทนไม่น้อยแน่

หน่วยเฟยอิงเป็นกองกำลังสำคัญของปิ้งโจว เป้าหมายในการดำรงอยู่ของพวกเขาคือ ปฏิบัติภารกิจที่พิเศษ และมันคงจะไม่คุ้มค่าหากต้องมาเสียสูญกองกำลังนี้ไปกับพวกโจร

หลังจากเตรียมการเสร็จเรียบร้อยแล้ว ด้วยคำสั่งจากลิโป้ ทหารหน่วยเฟยอิงก็จุดคบเพลิง แสงไฟผุดขึ้นเด่นชัดในความมืด แต่ในเวลานี้ ไม่ว่าทั้งภายในและภายนอกค่ายล้วนแต่เงียบสนิท หากไม่มีแสงสว่างและสัญญาณเตือนภัย พวกโจรที่นอนหลับกันไปแล้วย่อมไม่ทราบว่ากำลังมีอันตรายใกล้เข้ามา

กระท่อมไม้เริ่มติดไฟอย่างรวดเร็ว

เมื่อกระท่อมเริ่มลุกไหม้ พวกโจรที่อยู่ภายในค่ายก็เริ่มสังเกตเห็นไฟ เพียงพริบตาเดียว ทั่วทั้งค่ายก็เปลี่ยนเป็นชุลมุน

เสียงความเคลื่อนไหวภายในค่ายได้ปลุกให้ชิงหนิวตื่นขึ้นมา เขารีบสวมใส่ชุดเกราะอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงคว้าหอกเดินออกไป

"หัวหน้าใหญ่ ไม่ดีแล้ว เกิดเพลิงไหม้ขึ้นในค่าย" โจรคนหนึ่งหอบหายใจอย่างหนัก

มองดูเปลวเพลิงที่มอดไหม้อยู่ไม่ไกล ชิงหนิวก็งุนงง แม้ว่าอากาศในช่วงนี้จะค่อนข้างแห้ง แต่ก็ใช่ว่าจะเกิดเพลิงไหม้ขึ้นได้ง่ายๆ นอกจากนี้ยังมีพวกโจรคอยลาดตระเวน หากว่ามีคนเข้ามาใกล้ค่าย พวกโจรก็จะต้องพบเห็นอย่างแน่นอน

"ให้พี่น้องรีบดับไฟ" ชิงหนิวสั่งการ เขาไม่คิดว่าจะเป็นการลอบวางเพลิงจากศัตรู เพราะอย่างไรเสีย ในบริเวณลั่วหยางนี้ก้ไม่มีกลุ่มอิทธิพลใดสามารถคุกคามค่ายของเขาได้ แม้แต่ค่ายโจรของจางเส้า เขาก็ยังส่งคนไปโจมตีแล้ว

เพลิงที่โหมกระหน่ำลุกลามไปยังกระท่อมของพวกโจรอย่างรวดเร็ว โจรหลายคนยังไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าเสียด้วยซ้ำ พวกเขาถูกเปลวไฟสกัดขวางเอาไว้ภายในบ้าน ไม่นานก็บังเกิดเสียงร้องโหยหวนดังออกมา

ชิงหนิวหน้ามืดครึ้ม ในใจเริ่มบังเกิดความกังวลขึ้นมา "หรือจะเป็นการล้างแค้นจากปิ้งโจว?"

"เป็นไปไม่ได้ ปิ้งโจวอยู่ห่างไกลจากที่นี่มาก ต่อให้ปิ้งโจวมีความคิดนี้ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเดินทางมาถึงรวดเร็วปานนี้ ยิ่งไปกว่านั้น อ้วนเสี้ยวแห่งกิจิ๋วจะต้องไม่ปล่อยให้ปิ้งโจวเคลื่อนทัพเข้าซือลี่แน่" ชิงหนิวพึมพำ

"พี่น้องทั้งหลายระวังตัว อาจจะมีศัตรูบุกเข้ามาในค่าย!" ชิงหนิวมองดูเปลวเพลิงที่ลุกโชน ในใจเกิดความไม่สบายใจขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นจึงรีบสั่งการออกไป

เผชิญหน้ากับกองเพลิง ชีวิตมนุษย์ก็ดูเปราะบางยิ่ง และดูเหมือนว่าสวรรค์จะไม่เมตตาต่อโจรเหล่านี้ ด้วยการหนุนจากแรงลม เปลวไฟก็ลุกลามอย่างรวดเร็ว พวกโจรต่างวิ่งหนีเอาชีวิตรอด แล้วมีหรือที่จะสนใจคำสั่งของชิงหนิว

"ผู้ใดที่ไม่เชื่อฟังคำสั่ง ให้ฆ่าโดยไม่ละเว้น!" ชิงหนิวตะโกน จากนั้นเขาจึงนำพวกโจรราวสองร้อยคนเข้าไปในค่าย เมื่อเห็นพวกโจรที่วิ่งหนีเอาตัวรอดจนทำให้ค่ายเกิดความโกลาหล พวกเขาก็ฟันสังหารทันที โจรทั้งสองร้อยคนนี้เป็นคนสนิทของชิงหนิว อาวุธและชุดเกราะที่ใช้จึงมีคุณภาพดีที่สุดในค่าย ต่อให้เทียบกับไพร่พลในสังกัดของเจ้าเมืองก็ไม่ได้ด้อยกว่าแต่อย่างใด

ความโหดเหี้ยมของชิงหนิวไม่อาจหยุดยั้งความคิดที่จะหลบหนีของพวกโจรได้ หัวหน้าโจรหลายคนพาสมุนบริวารวิ่งออกมา พวกเขาเคยเห็นเพลิงไหม้ในกระท่อมมาก่อน สำหรับคำสั่งที่ให้ช่วยดับไฟนั้น เพลิงกองใหญ่ถึงเพียงนี้ แล้วจะดับได้อย่างไร? รีบพาสมุนที่รวบรวมได้หนีออกจากค่ายไปยังจะดีกซะกว่า ขอเพียงสมุนบริวารยังอยู่ พวกเขาก็ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีอาณาเขตให้ปกครอง แน่นอนว่าก่อนจะจากไปย่อมต้องหยิบของติดไม้ติดมือไปด้วย

มีโจรมากมายที่คิดเช่นนี้ ดังนั้นภายในคลังเก็บของจึงเกิดการต่อสู้แย่งชิงของมีค่าขึ้น เพื่อสมบัติแล้ว พวกโจรก็พร้อมจะหันปลายดาบไปยังเหล่าผู้ที่ "เคยเป็น" พี่น้อง

ชิงหนิวมีอำนาจในหมู่โจรอย่างมาก มีโจรจำนวนน้อยที่เชื่อฟังคำสั่งและรีบหาน้ำไปดับไฟ ทว่าสุดท้ายแล้ว น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ

พวกโจรที่หอบสมบัติหนี แม้ว่าจะออกจากค่ายมาได้ แต่พวกเขาก็ได้รับการต้อนรับจากคมดาบของหน่วยเฟยอิงที่ดักซุ่มอยู่นอกค่าย ทหารเฟยอิงลงมือโดยไร้ปราณี พวกเขาย่อมไม่เมตตาต่อผู้ที่กล้าลงมือกับคนของปิ้งโจว

"บุก!" ลิโป้สั่งการก่อนจะพุ่งเข้าไปในค่ายเป็นคนแรก หน่วยเฟยอิงหกสิบคนและองค์รักษ์ห้าสิบคนก็ติดตามไปโดยกระชั้นชิด

โจรผู้หนึ่งที่เพิ่งสาดน้ำใส่กองไฟต้องตกใจเมื่อเห็นชายในชุดดำร้อยกว่าคนบุกโถมเข้ามาภายในค่าย ชายชุดดำเหล่านี้โหดเหี้ยมยิ่ง พวกเขาสังหารพวกโจรอย่างต่อเนื่อง พวกเขาโจมตีเพียงครั้งเดียวก็เก็บเกี่ยวชีวิตพวกโจรได้ โดยเฉพาะผู้ที่อยู่หัวขบวนซึ่งมีส่วนสูงราวเก้าฉื่อ ทวนติดพู่แดงในมือกวัดแกว่งอย่างทรงพลัง มีโจรคนแล้วคนเล่าที่ถูกสังหารภายใต้คมทวนของคนผู้นี้

ความแข็งแกร่งของผู้บุกรุกทำให้พวกโจรเกิดความตื่นตระหนก เพราะต้องรีบวิ่งหนีไฟ พวกเขาจึงไม่ได้พกพาอาวุธออกมาด้วย เมื่อเป็นเช่นนี้ คนมือเปล่าหรือจะสู้คนที่มีอาวุธครบมือ? ดังนั้นหลายคนจึงรีบวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว

"หัวหน้าใหญ่ ท่าไม่ดีแล้วขอรับ มีกลุ่มคนชุดดำบุกเข้ามาภายในค่าย พวกเขาสังหารทุกคนที่พบเห็น"

"ตามข้ามา" ชิงหนิวหน้าดำทะมึน เขานำโจรสามร้อยกว่าคนมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่กลุ่มคนชุดดำอยู่ ในใจของชิงหนิวยิ่งเกิดลางสังหรณ์อันเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ จากประสบการณ์ของเขาแล้ว เขาก็ทราบได้ว่าคนชุดดำกลุ่มนี้ไม่ธรรมดา การปรากฏตัวของพวกเขาจะต้องไม่ใช่เหตุบังเอิญเป็นแน่