ลิโป้มองดูท้องฟ้าแล้วจึงกล่าวว่า "วันนี้อากาศดี เวลายังเช้า ไม่ทราบว่าจะให้น้องสาวของท่านออกมาเที่ยวข้างนอกกับโหวผู้นี้ได้หรือไม่?"

บิต๊กขมวดคิ้ว แต่สุดท้ายก็ตอบตกลง แม้ว่านี่จะไม่เป็นไปตามธรรมเนียม หากแต่ในปิ้งโจวนี้มีลิโป้ใหญ่ที่สุด นอกจากนั้นเขายังเคยได้ว่าลิโป้มักจะไม่กระทำตามสามัญสำนึก และตัวบิต๊กเองก็อยากจะให้บิเจินแต่งงานกับลิโป้จริงๆ

ให้บิเจินแต่งงานกับลิโป้ บางทีในตอนแรก บิต๊กอาจให้ค่ากับผลประโยชน์ที่การแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์จะนำมาสู่ตระกูลบิ แต่หลังจากมาถึงปิ้งโจวแล้ว ความคิดดังกล่าวก็ค่อยๆจางหายไป เหล่าแม่ทัพขุนนางในปิ้งโจวจะให้ความเคารพต่อท่านมากขึ้นเพียงเพราะท่านเป็นขุนนาง สิ่งนี้ขึ้นอยู่กับผลงานที่สร้างมากกว่า อย่างมากก็อาจจะเห็นแก่หน้าท่านบ้าง เขายังเข้าใจอีกว่าเหนือสำนักงานเมืองแล้วยังมีสำนักผู้ตรวจการอยู่อีกขั้นหนึ่ง เหล่าเจ้าที่ที่อยู่ในหน่วยตรวจการนั้นลึกลับยิ่ง พวกเขารับผิดชอบในการตรวจประเมินขุนนางทั้งหมดของปิ้งโจว หากว่ามีพฤติกรรมที่ละเมิดกฏหมาย ก็มีความเป็นไปได้สูงยิ่งว่าจะถูกไล่ออกจากราชการ

ในแง่ของการปฏิบัติดูแลแล้ว ขุนนางในปิ้งโจวนั้นยังได้รับการปฏิบัติที่ดียิ่งกว่าเมืองใดๆของต้าฮั่น จากคำกล่าวของลิโป้แล้ว ขอเพียงทำงานอย่างซื่อสัตย์สุจริตก็ไม่มีทางที่ขุนนางผู้นั้นจะได้อยู่อย่างยากจนข้นแค้น แต่จะทำให้ร่ำรวยจนผู้คนต้องอิจฉาแน่นอน

หลังจากผลัดเปลี่ยนเป็นชุดลำลองแล้ว ลิโป้ก็ได้เริ่มเดทแรกในชีวิตที่ราชวงศ์ฮั่น เป้าหมายในวันนี้คือบิเจินที่มีเสน่ห์บริสุทธิ์ไร้เดียงสา ในแง่ของรูปโฉมแล้ว บิเจินนับว่าเป็นยอดหญิงงามได้แน่นอน กลิ่นอายที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาของนางทำให้ผู้คนรู้สึกสดชื่นแจ่มใส หลังจากเคยพบหน้าบิเจินในชีจิ๋ว เขาก็รู้สึกประทับใจบิเจินและปฏิบัติต่อบิเจินดั่งน้องสาวตัวน้อยนางหนึ่ง แม้ว่าอายุของบิเจนจะถึงเกณฑ์ที่จะออกเรือนแล้วสำหรับหญิงสาวในยุคนี้ นั่นคือสิบห้า หากแต่ในยุคหลังแล้วนางยังอยู่ในวัยเรียนเท่านั้น

เช่นเดียวกับลิโป้ บิเจินเองก็ผลัดเปลี่ยนเป็นชุดลำลอง หลังจากทราบว่าจะได้ออกไปพบกับลิโป้ บิเจินก้แต่งหน้าแต่งตัวทันที

เมื่อเห็นชุดของบิเจิน ลิโป้ก็ผงะไปครู่หนึ่ง บิเจินสวมใส่ชุดกระโปรงสีฟ้า ทำให้ดูบริสุทธิ์สดใสยิ่งกว่าเดิม

หลังจากบิเจินมองเห็นลิโป้แล้ว นางก็ก้มหน้าที่แดงก่ำลง นางไม่เคยได้ยินเรื่องราวเช่นนี้มาก่อน ที่หญิงสาวออกไปท่องเที่ยวกับบุรุษก่อนที่จะแต่งงานกัน หากพูดออกไปก็รังแต่จะทำให้ผู้คนหัวเราะเยาะ หากแต่นางนั้นเกิดความรักต่อลิโป้จนถึงที่ไม่อาจคลี่คลายเงื่อนหัวใจได้แล้ว ดังนั้นนางย่อมไม่ใส่ใจต่อความคิดเห็นเหล่านั้น นางอยากจะพบกับลิโป้มานานแล้ว ทว่านับตั้งแต่ที่กลับมาถึงปิ้งโจว ลิโป้ก็คล้ายจะลืมเลือนนางไป บิต๊กเองก็ได้แต่บอกว่าลิโป้มีงานการรัดตัวจนไม่อาจปลีกเวลามาได้

"คุณหนูบิดูซูบผอมลงไปมาก หรือว่าไม่คุ้นชินกับที่ปิ้งโจว?" ยกมือห้ามบิเจินที่กำลังย่อกายคำนับ ลิโป้ก็เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

บิเจินตอบเสียงเบาว่า "ขอบคุณจิ้นโหวที่กังวลสนใจ เชี่ยเซินคุ้นเคยกับปิ้งโจวแล้วเจ้าค่ะ"

"เมื่ออกไปแล้วอย่าเรียกข้าว่าจิ้นโหวอีก ถึงอย่างไรบนท้องถนนก็มีผู้คนอยู่ไม่น้อย หากมีผู้คนทราบถึงตัวตนของท่าน นั่นคงไม่ดีเท่าใด" ลิโป้เอ่ยเตือน

"ล้วนแล้วแต่จิ้นโหวเจ้าค่ะ" บิเจินกล่าว เมื่อนึกว่ากำลังจะได้ออกไปเดินท่องชมเมืองกับลิโป้ ในใจนางก็เกิดความคาดหวังขึ้นมา เรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลนี้กำลังทำให้ผู้คนรู้สึกโหยหา

จิ้นหยางนั้นเจริญรุ่งเรืองกว่าแต่ก่อนมาก ถนนที่เป็นระเบียบ ทุกเส้นล้วนลาดปูด้วยซีเมนต์ ต่อให้เป็นในวันที่ฝนตกก็ไม่ต้องกังวลว่ารองเท้าจะเปื้อนโคลน แรกเริ่มเดิมที ผู้คนยังเดินด้วยความระมัดระวังเพราะกลัวว่าถนนซีเมนต์จะพัง จนกระทั่งพวกเขาได้เห็นรถม้าวิ่งอยู่บนถนน พวกเขาจึงค่อยคลายใจลง

หลังจากเริ่มคุ้นชินกับถนนซีเมนต์แล้ว ทุกครั้งที่ออกไปทำนาที่นอกเมืองและต้องเดินบนถนนลูกรังนั้นทำให้พวกเขารู้สึกแย่ไปเลย

"คุณหนูบิ นี่ก็คือตลาดของเมืองจิ้นหยาง" ทั้งสองเดินมาถึงส่วนตลาดโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว

บิเจินกล่าวว่า "ใต้เท้าสามารถเรียกเชี่ยเซินว่าเจินเอ๋อร์" การกล่าวประโยคนี้ออกไป นางต้องรวบรวมความกล้าอย่างมาก

ลิโป้ยิ้ม "ย่อมได้"

"เช่นนั้นต่อไปข้าจะท่านว่าพี่ใหญ่ลิ" บิเจินดูกระตือรือร้นขึ้นเมื่อได้ยิน

มองดูสีหน้าท่าทางที่มีความสุขของบิเจิน ลิโป้ก็พยักหน้าเบาๆ

ดูเหมือนว่านางจะอุดอู้อยู่แต่ในจวนตระกูลบินานเกินไป หลังจากที่ได้ออกมาเที่ยวเป็นครั้งแรก บิเจินก็ค่อยๆผ่อนคลาย นางสำรวจดูตลาดด้วยความสนใจ

ด้วยรูปลักษณ์ของบิเจิน เมื่อเดินอยู่ในฝูงชนเช่นนี้ ก็เรียกสายตาของผู้คนให้หันมามองได้มากมาย เมื่อเห็นว่าผู้คนเริ่มหันมามองกันแล้ว ลิโป้ก็ถอนหายใจ "ไม่ว่ายุคใด สาวงามก็ได้รับความนิยมไม่เปลี่ยนแปลง"

ตอนนั้นเองก็มีเสียงผู้คนเกิดปากเสียงกันดังมาจากทางด้านหลังของลิโป้

"ใต้เท้าเล่า ปล่อยเฉ่าหมินไปเถอะ เฉ่าหมินเพิ่งหนีมาจาฉางอัน ละเว้นเฉ่าหมินด้วยเถอะขอรับ"

ลิโป้หยุดและหันไปดู เขาเห็นชายชราผู้หนึ่งกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นพลางกล่าวอ้อนวอนไม่หยุด บนหน้าผากของชายชรามีคราบโลหิตติดอยู่ ที่ด้านข้างมีหญิงสาวที่งดงามกำลังฉุดดึงแขนเสื้อชายชราพลางสะอื้นไห้ นางเองก็ยังเอ่ยขอร้องด้วยเช่นกัน

"ฮึ่ม ปล่อยเจ้าไปงั้นรึ? เมื่อเป็นหนี้ก็ต้องชดใช้ เจ้าติดหนี้คุณชายผู้นี้ คุณชายผู้นี้จะเรียกทวงหนี้ก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องไม่ใช่รึ? ตอนแรกก็บอกไปแล้วว่าหากเจ้าไม่สามารถชดใช้หนี้ ก็ให้เอาตัวหลานสาวเจ้ามาขัดดอก ต่อให้เจ้าจะไปฟ้องร้องที่จวนเจ้าเมือง คุณชายผู้นี้ก็หาเกรงกลัวไม่" เล่าเต๋อชี้หน้าชายชราด้วยท่าทางโอหัง เขามองดูหญิงสาวที่อยู่ด้านข้างชายชราด้วยแววตาปรารถนาจะครอบครอง

"เฉ่าหมินเองก็ต้องการจะชดใช้หนี้แก่คุณชายโดยเร็วที่สุด หากแต่ไม่มีผู้ใดคิดจ้างงานเฉ่าหมิน เฉ่าหมินร้องขอให้คุณชายช่วยผลัดผ่อนไปอีกสักสองสามวันเถอะขอรับ" ชายชราโขกศีรษะคำนับครั้งแล้วครั้งเล่า

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งก็เริ่มมีผู้คนมามุงดู พวกเขาต่างพากันซุบซิบพลางชี้ชวนให้ดู

ลิโป้หน้าเครียดขึ้นเล็กน้อย เขาคาดไม่ถึงว่าภายในจิ้นหยางจะเกิดเรื่องราวเช่นนี้ขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้ถูกโทสะครอบงำจนขาดสติ เขารั้งตัวชาวเมืองผู้หนึ่งที่อยู่ด้านข้างไว้อย่างสุภาพก่อนจะเอ่ยถาม "มีเรื่องอะไรกันหรือ?"

เพียงมองดูรูปร่างที่สูงโปร่งของลิโป้ก็ทราบได้ทันทีว่าไม่ใช่คนธรรมดา ชายผู้นั้นก็ไม่กล้าตอบวาจา ได้แต่สั่นศีรษะ

"พี่ชายท่านนี้ไม่ต้องกังวล ข้าน้อยไม่ใช่คนปากโป้ง และข้าน้อยก็หลบหนีมาจากซือลี่ที่ทรุดโทรมเช่นกัน" ลิโป้กล่าว

หลังจากมองลิโป้อยู่ครู่หนึ่ง ชายชาวบ้านนั้นก็ถอนหายใจเบาๆ "เรื่องเช่นนี้มักเกิดขึ้นในจิ้นหยางเป็นครั้งคราว แม้ว่าจวนเจ้าเมืองจะดีต่อผู้คน แต่หลายครั้งจวนเจ้าเมืองก็ไม่อาจดูแลผู้คนได้อย่างทั่วถึง โดยเฉพาะเหล่าผู้ลี้ภัยที่หนีมาจากสภาพแวดล้อมที่อดอยาก พวกเขายิ่งยากจะตั้งหลักภายในเมือง ชายชราผู้นี้มาจากฉางอัน เขาชราเกินไป ดังนั้นจึงไม่อาจหางานในเมืองทำ

หลังจากอยู่ภายในเมืองได้สองวันก็ทนความหิวโหยไม่ไหว ไม่ทราบว่าเขาไปฟังใครมาจึงได้ไปหยิบยืมเงินจากคุณชายตระกูลเล่าที่อยู่ส่วนเหนือของเมืองเข้า ไม่ว่าผู้ใดก็ทราบว่าคุณชายเล่าผู้นี้เป็นคนจำพวกกลืนคนไม่คายกระดูก ไม่ทราบมีคนกี่มากน้อยที่ถูกเขาข่มเหงรังแก ทว่าคุณชายเล่าผู้นี้ไม่ใช่ผู้ที่สามารถใช้เหตุผลพูดคุยด้วยได้ ต่อให้รายงานไปที่จวนเจ้าเมืองก็รังแต่จะสร้างความไม่พอใจแก่ตระกูลเล่าเท่านั้น นอกจากนี้บิดาของคุณชายเล่ายังทำงานอยู่ในสำนักงานเมือง เป็นคนของทางการ มีผู้ใดไม่ไว้หน้าเขาบ้าง พวกเราชาวบ้านทั่วไปก็ได้แต่โทษตัวเองที่โชคร้ายไปพบเจอคนเช่นนี้เข้า"