"ข้ารู้อยู่แล้ว ดังนั้นจึงให้คนไปช่วยดูแลพวกหม่าอวี้" ลิโป้กล่าว

วันรุ่งขึ้น ภายในจวนเจ้าเมืองก็ดูคักคึกมีชีวิตชีวากว่าปกติ บรรดาแม่ทัพขุนนางล้วนมารวมตัวกันที่จวนเจ้าเมือง

ลิโป้นั่งอยู่บนที่นั่งประจำตำแหน่งด้วยสีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง เมื่อเห็นว่าทุกคนเงียบเสียงลงแล้ว เขาก็กล่าวขึ้นด้วยเสียงอันดังว่า "เมื่อวานนี้ มีเรื่องที่น่าตกใจเกิดขึ้นภายในเหลาอาหารซื่อฟาง หม่าอวี้ ทูตจากเองจิ๋ว ได้กระการอันอุกอาจเพียงเพราะเขาพกเงินมาไม่เพียงพอจะจ่ายค่าอาหาร และกระทั่งยังสังหารหัวหน้าทหารหน่วยลาดตระเวน นี่นับเป็นครั้งแรกที่มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นนับตั้งแต่ที่ข้าได้เป็นเจ้าเมืองปิ้งโจว โชคดีที่แม่ทัพกิเหลงอยู่ในเหลาอาหารด้วยพอดี มิเช่นนั้นคงต้องมีทหารลาดตระเวนถูกสังหารเพิ่มเป็นแน่"

"แม่ทัพกิจะบ่งบอกบรรยายเหตุการณ์ในตอนนั้นอย่างละเอียดอีกครั้ง" ลิโป้หันไปหากิเหลง

หลังจากฟังคำบรรยายจากกิเหลง ภายในห้องโถงก็เกิดเสียงพูดคุยกันขึ้นมาทันที เหล่าแม่ทัพในกองทัพไม่พอใจต่อเรื่องนี้มาก แม้ว่าทหารหน่วยลาดตระเวนจะไม่ได้ถือเป็นทหารในสังกัดกองทัพ แต่ก็ยังอยู่ภายใต้การควบคุมของกองทัพ ทหารหน่วยลาดตระเวนถูกคัดเลือกมาจากชาวบ้านทั่วไป พวกเขาอาจจะไม่ได้ฝึกหนักเท่าทหารในกองทัพ แต่ก็เป็นส่วนสำคัญต่อกองทัพในอนาคต

เมื่อเทียบกับฝ่ายแม่ทัพบู๊แล้ว เหล่าขุนนางบุ๋นกลับมีแนวคิดแตกต่างออกไป พวกเขาคิดว่าควรจะขับไล่หม่าอวี้และคนอื่นๆออกไปจากปิ้งโจวก็พอ ถึงอย่างไรหม่าอวี้ก็เป็นทูตตัวแทนของอ้วนสุด และอ้วนสุดในยามนี้ก็เป็นผู้ที่มีอำนาจไม่เป็นรองผู้ใดในแผ่นดิน หากว่ามีการลงโทษทูตของอ้วนสุด นั่นก็จะเท่ากับเป็นการล่วงเกินอ้วนสุด เห็นได้ชัดว่าเป็นการไม่ฉลาดเลยที่จะล่วงเกินอ้วนสุดเพราะหัวหมู่คนหนึ่ง

กาเซี่ยงที่อยู่ด้านข้างหันไปมองลิโป้ ด้วยสติปัญญาของเขาแล้ว เขาย่อมมองออกว่าลิโป้มีคำตัดสินในเรื่องนี้อยู่ในใจแล้ว ที่เรียกเหล่าแม่ทัพขุนนางมาก็เพื่อจะเป็นการประกาศต่อทูตตัวแทนจากแคว้นอื่นๆ สำหรับเรื่องที่ว่าหม่าอวี้และพวกจะได้รับบทลงโทษแบบใดนั้น หลังจากที่มห่าอวี้เปิดฉากโจมตีทหารหน่วยลาดตระเวนก่อน ผลลัพธ์ก็พอเป็นที่คาดเดาได้

"เว่ยกง ในฐานะที่ท่านรับผิดชอบดูแลกิจการภายในของปิ้งโจว ท่านมีความคิดจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร?" ลิโป้เอ่ยถาม

ลิซกขบคิด จากนั้นจึงกล่าวว่า "นายท่าน หม่าอวี้เป็นทูตตัวแทนจากเองจิ๋ว หากได้รับโทษหนักเกินไป นั่นก็จะไม่ค่อยเหมาะสมสักเท่าใด รังแต่จะเป็นการสร้างความขัดแย้งกับอ้วนสุดเสียเปล่าๆ แม้ว่าปิ้งโจวยามนี้จะสงบมั่นคง แต่ที่ภายนอกก็ยังคงมีชนเผ่าเซียนเป่ยจับจ้องมองมา ภายในก็ยังมีอ้วนเสี้ยวแห่งกิจิ๋วที่จับจ้องเมืองทั้งสี่ในอิวจิ๋ว ดังนั้นจึงเป็นการไม่เหมาะสมที่จะสร้างความขัดแย้งกับอ้วนสุดขึ้นอีกทางขอรับ"

ลิโป้พยักหน้าเบาๆ จากนั้นจึงหันไปหากาเซี่ยง

มิคาด กาเซี่ยงกลับลุกขึ้นกล่าวว่า "ทุกอย่างล้วนแล้วแต่นายท่านขอรับ"

ลิซกเป็นผู้รับผิดชอบดูแลกิจการภายในของปิ้งโจว หากว่าเขาแสดงความเห็นที่แตกต่างออกไป นั่นก็จะก่อให้เกิดความเข้าใจผิดขึ้นได้ ในแง่ของความอาวุโสแล้ว ลิซกยังติดตามลิโป้มานานกว่าเขา

เมื่อเห็นกาเซี่ยงหลีกเลี่ยงการแสดงความคิดเห็น กุยแกก็ลุกขึ้นกล่าวว่า "ดั่งคำกล่าวที่ว่า บ้านเมืองมีขื่อมีแป ผู้น้อยเชื่อว่าเรื่องนี้ควรได้รับการจัดการตามกฏหมายของปิ้งโจว มิเช่นนั้นทูตจากแคว้นอื่นจะกระทำตามอำเภอใจ เช่นนั้นแล้วจิ้นหยางจะไม่วุ่นวายเอาหรือ?"

"ข้าน้อยเห็นด้วยกับคำพูดของใต้เท้ากุย" เตียนอุยที่มักนิ่งเงียบในการประชุมมาตลอดพลันกุมหมัดเอ่ยขึ้น "หม่าอวี้และพวกสังหารหัวหมู่ของหน่วยลาดตระเวนไป ดังนั้นจึงควรได้รับโทษ มิเช่นนั้นจะโน้มน้าวใจคนได้อย่างไร?"

เมื่อเห็นทุกคนหันกลับมามองตนเอง ลิโป้ก็กระแอมไอเบาๆ "คำพูดของใต้เท้าลิและใต้เท้ากุยล้วนมีเหตุผล แต่ก็ดั่งที่เฟิ่งเซี่ยวกล่าว หากว่าเหล่าทูตตัวแทนเกิดหลงลำพองและกระทำการตามอำเภอใจขึ้นมา นั่นจะไม่เป็นการทำลายความเป็นระเบียบของปิ้งโจวเอาหรือ? นั่นเป็นสิ่งที่ไม่อาจทนรับได้"

"นำตัวหม่าอวี้มา"

แตกต่างจากท่าทีอวดดีตอนที่เข้ามาในเมืองจิ้นหยางครั้งแรก หม่าอวี้ในตอนนี้ดูมีท่าทางวิตกกังวล รอยช้ำตามใบหน้าแสดงใ้เห็นว่าเขาได้รับการปฏิบัติเยี่ยงไรในคุก พวกทหารคุ้มกันของหม่าอวี้ยังมีสภาพเลวร้ายยิ่งกว่า แม้แต่เดินยังแทบเดินไม่ได้

"เมื่อขุนนางผู้นี้กลับไปยังเองจิ๋ว จะต้องรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นต่อนายท่านของข้า ว่าปิ้งโจวนั้นไม่เพียงแต่เป็นดินแดแร้นแค้น แต่ยังมีขุนนางและทหารที่หยาบคายและหยิ่งผยอง" หม่าอวี้กวาดมองทุกคนในห้องโถงอย่างเย็นชาพลางกล่าวออกมา

ขุนนางบุ๋นอาจทนทานรับได้ แต่ไม่ใช่กับแม่ทัพบู๊ การด่าทอพวกเขาซึ่งหน้าเช่นนี้ไม่ต่างจากการหยิบดาบมาฟาดฟันใส่พวกเขา

"หากว่าอ้วนสุดทราบว่าใต้เท้าหม่ากระทำเรื่องราวแบบใดขึ้นภายในเมือง ไม่ทราบจะเกิดอะไรขึ้น? ทูตตัวแทนจากเองจิ๋วผู้สง่างาม เพราะมีเงินไม่พอจะจ่ายค่าสุราอาหาร จึงก่อเหตุนองเลือดขึ้น นี่ไม่กลัวว่าจะถูกผู้คนในแผ่นดินหัวเราะเยาะเอาหรือ?" งุยซกก้าวออกมาถลึงตาใส่หม่าอวี้ คำพูดของเขาแสดงว่าไม่คิดไว้หน้าอ้วนสุดแม้แต่น้อย

"ค่าสุราอาหารนั้นแพงเกินไป นี่เป็นการกลั่นแกล้งรังแกคนต่างถิ่นชัดๆ" หม่าอวี้ตอบกลับอย่างไม่กลัวเกรง

ลิโป้โบกมือก่อนจะกล่าวขึ้นว่า "หม่าอวี้และพวกก่อเหตุฆาตกรรมขึ้นในเหลาอาหารซื่อฟาง เป็นความผิดขั้นร้ายแรง ดังนั้นจึงสมควรรับโทษตามกฏหมาย"

ได้ยินเช่นนั้น หม่าอวี้ก็หน้าถอดสี ร่างกายพลันอ่อนยวบลงกับพื้น ความเข้มแข็งก่อนหน้านี้เป็นเพราะเขาเข้าใจว่าตนเองเป็นทูตตัวแทนของอ้วนสุด ถือเป็นหน้าเป็นตาของอ้วนสุด หากว่าแสดงความอ่อนแอออกไป ก็จะถูกคนของปิ้งโจวหัวเราะเยาะเอาได้ หลังจากที่กลับไปถึงเองจิ๋วแล้ว อ้วนสุดจะต้องไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆเป็นแน่

หม่าอวี้เคยได้ยินวีรกรรมในอดีตของลิโป้มาบ้าง ในอดีต ตอนที่อยู่ในกองทัพพันธมิตรปราบตั๋งโต๊ะ ลิโป้กระทั่งกล้าถีบอ้วนสุดต่อหน้าต่อตาเจ้าเมืองทั้งหลาย นับเป็นผู้ที่บ้าระห่ำอย่างที่สุดผู้หนึ่ง ดังนั้นการใช้เหตุผลกับบุคคลเช่นนี้ดูเหมือนจะเปล่าประโยชน์เสียแล้ว

เมื่อเห็นหม่าอวี้นั่งลงกองกับพื้น ทุกคนก็มองดูด้วยความเหยียดหยาม ท่าทางเมื่อครู่เพียงเสแสร้งแกล้งทำชัดๆ หากว่าหม่าอวี้ยังคงรักษาท่าทางเข้มแข็งเหมือนเมื่อครู่ ต่อให้เขาตาย เขาก็ยังจะได้รับคำชื่นชมจากคนอื่นๆ

"แต่เนื่องจากหม่าอวี้เป็นทูตตัวแทนจากเองจิ๋ว ดังนั้นจึงสามารถละเว้นโทษตาย แต่ก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงโทษเป็นได้" ลิโป้มองดูหม่าอวี้ด้วยแววตาขบขัน

หม่าอวี้ไม่สนใจแววตาเหน็บแนมของลิโป้ เขาคล้ายกับคนที่กำลังจมน้ำแล้วพลันคว้าฟางได้เส้นหนึ่ง เขารีบคุกเข่ากล่าวว่า "ขอบคุณจิ้นโหวที่เมตตา หลังจากที่ข้าน้อยกลับไปทีเองจิ๋วแล้ว ข้าน้อยจะต้องกล่าวคำพูดดีๆให้ปิ้งโจวอย่างแน่นอนขอรับ"

"ฮึ่ม ท่านไม่จำเป็นต้องพูดให้ปิ้งโจว โหวผู้นี้และอ้วนสุดมีความขัดแย้งกันอยู่ก่อนแล้ว" ลิโป้แค่นเสียง "เงินค่าสุราอาหารที่คณะทูตติดค้างเอาไว้จะต้องชำระในทันที"

"ข้าน้อยยินดีจ่าย ข้าน้อยยินดีจ่าย" หม่าอวี้ตอบตกลงซ้ำๆ

"สำหรับพวกทหารคุ้มกันที่กล้าโจมตีทหารหน่วยลาดตระเวนและสังหารหัวหน้าหน่วยลาดตระเวนไปให้ทำการประหารทั้งหมด พรุ่งนี้ยามบ่าย พวกเขาจะถูกประหารชีวิตที่นอกประตูเมืองตะวันตก สำหรับหม่าอวี้ ในฐานะทูตตัวแทนจากต่างแคว้น กลับไม่ควบคุมคนอย่างเข้มงวด ดังนั้นให้ฟาดโบยยี่สิบไม้ และจ่ายเงินเป็นค่าชดเชยให้ครอบครัวของผู้ตายเป็นเงินหนึ่งหมื่นตำลึง"

เหล่าทหารคุ้มกันทางด้านหลังของหม่าอวี้ไม่อาจยืนหยัดสืบไป พากันทรุดตัวลงกับพื้น มีสองคนที่กระทั่งขี้ราดรดออกมานอกกางเกงจนเกิดกลิ่นเหม็นคละคลุ้งทั่วห้องโถง

หม่าอวี้ร่างแข็งค้าง เขาต้องถูกฟาดโบยยี่สิบไม้ ทั้งยังต้องจ่ายค่าชดเชยอีกหนึ่งหมื่นตำลึง เมื่อใดกันที่ชีวิตของทหารระดับต่ำมีค่ามากมายปานนั้น?

เงินทองเป็นสิ่งของนอกกาย ดังนั้นจึงไม่นับเป็นอย่างไร แต่หากเรื่องที่เขาต้องถูกฟาดโบยยี่สิบไม้ถูกเผยแพร่ไปถึงเองจิ๋ว เขาจะกล้าเงยหน้าขึ้นสบตาเหล่าเพื่อนร่วมงานได้อย่างไรกัน?

"ใต้เท้าลิ ไม่อาจทำเช่นนี้ ข้าน้อยเป็นทูตจากเองจิ๋ว" หม่าอวี้ประท้วง

"ยังไม่ต้องกล่าวถึงทูตจากเองจิ๋ว ต่อให้เจ้าเป็นเจ้าเมืองเองจิ๋ว เจ้าก็จะได้รับโทษดุจเดียวกัน ในปิ้งโจวแห่งนี้ ผู้ที่ละเมิดกฏหมายจะไม่ได้รับการละเว้น!" ลิโป้ประกาศด้วยเสียงอันดัง