หลังหัวหน้ารองนำกำลังมาสมทบ พวกโจรก็มีความกำลังขวัญเพิ่มขึ้น พวกเขารีบโถมบุกไปยังรถม้าทั้งสอง

"พี่ใหญ่ สถานการณ์ไม่ดีแล้ว เจ้าสองคนนั่นร้ายกาจเกินไป" หัวหน้ารองก้าวเข้ามากล่าว

ตู้ปอแค่นเสียง "ไม่ว่าพวกมันจะเป็นใคร พอพวกเราจับคนบนรถไว้ได้ พวกมันก็มีแต่ต้องยอมจำนน ข้างกายมีผู้คุ้มกันที่ร้ายกาจถึงเพียงนี้ ในรถจะต้องมีสมบัติล้ำค่าเป็นแน่"

เห็นสีหน้าตู้ปอทอประกายโลภ หัวหน้ารองก็ทราบว่าเรื่องราวคงไม่เรียบง่ายถึงเพียงนั้น ยามเมื่อม่านของรถม้าถูกเลิกขึ้น มองเห็นใบหน้างามล้ำที่สะท้อนอยู่ในแววตา เขาก็เข้าใจทันทีว่าหัวหน้าใหญ่คิดหวังรอะไร

ตอนนั้นเองจู่ๆก็มีทหารในชุดประหลายราวร้อยคนปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังของพวกโจร ในมือพวกเขาแต่ละคนถือกระบี่ยาว ตู้ปอสามารถสัมผัสได้ถึงจิตสังหารอันรุนแรงจากบนร่างของคนประหลาดเหล่านั้น

"มีข้าศึกอยู่ด้านหลัง!" ตู้ปอเผยสีหน้าตกใจ ที่นี่เป็นอาณาเขตของพวกเขา มีคนมากมายขนาดนี้ซ่อนตัวอยู่ใต้จมูกพวกเขาได้อย่างไรกัน? สมองของเขาคิดตามไม่ทันแล้ว

เหอคัง ผู้บัญชาการค้ายซ้ายแห่งกองกำลังเฟยอิง เขาเป็นคนบุรุษร่างกำยำที่บนใบหน้ามักจะประดับด้วยรอยยิ้มน้อยๆอยู่เสมอ เหอคังมีความสามารถโดดเด่น ในด้านฝีมือนั้นไม่มีผู้ใดในค่ายซ้ายเป็นคู่มือของเขา

กระบี่ที่พวกเขาใช้ล้วนถูกจัดสร้างขึ้นอย่างปราณีตโดยช่างตีเหล็ก ในยุคสมัยนี้ อาวุธที่พวกเขาใช้นับเป็นอาวุธชั้นยอดแล้ว ต่อให้เป็นแม่ทัพทั่วไปก็ยังต้องอิจฉาตาร้อนเมื่อได้เห็นอาวุธยุทธภัณฑ์ที่ทหารหน่วยนี้ใช้

โจรผู้หนึ่งตะโกนปลุกใจก่อนจะโถมเข้าใส่เหอคัง เมื่ออาวุธสองฝ่ายพุ่งเข้าปะทะกัน โจรผู้นั้นก็ต้องหน้าถอดสีเมื่อเห็นกระบี่ในมือถูกฟันหักครึ่ง เมื่อคู่ต่อสู้หยุดชะงัก เหอคังก็พลิกกระบี่ฟันใส่โจรผู้นั้นตกตายไป

กระบี่ที่ถูกจัดสร้างขึ้นจากเหล็กกล้าก็ไม่ต่างอะไรกับอาวุธวิเศษสำหรับพวกโจร

โจรสามคนสบตากันก่อนจะเข่นฆ่าเข้าใส่เหอคังพร้อมกัน

ประกายเย็นเยียบกระพริบวูบ โจรที่อยู่หน้าสุดพลันล้มลงไปขณะกุมลำคอ

โจรอีกสองคนที่เหลือเห็นแบบนั้นก็หมุนตัววิ่งหนีอย่างไม่ต้องคิด พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมโจรคนนั้นถึงล้มลงไป แต่พวกเขาย่อมไม่คิดตายอย่างลี้ลับเช่นนั้น

"เวทมนตร์ เป็นเวทมนตร์!" โจรสองคนนั้นวิ่งหนีพลางแหกปากร้องไม่เป็นภาษา เพิ่มบรรยากาศอันอึมครึมให้กับสนามรบ

สถานการณ์พลิกตลบ พวกโจรที่เดิมทีมีเปรียบด้านจำนวน เวลานี้กำลังมองดูทหารหน่วยเฟยอิงด้วยแววตาหวาดกลัว คนแต่งตัวประหลาดเหล่านี้น่ากลัวไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นตู้ปอยังค้นพบเรื่องที่ทำให้เขาต้องหลั่งเหงื่อเย็นเยียบ นั่นคือ ไม่มีทหารหน่วยเฟยอิงคนใดล้มลงเลย!

ตู้ปอทราบทันทีว่านี่หมายความว่าอย่างไร ดังนั้นเขาจึงวางแผนจะลอบหลบหนีออกไป ตอนนี้เขารู้มีโล่งใจมากที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้ทำตัวโดดเด่น มิเช่นนั้นคงต้องดึงดูดความสนใจของคนประหลาดเหล่านั้นเป็นที่แรกแน่ๆ

"เตียนอุย คุ้มครองรถม้า" ลิโป้กวาดมองโดยรอบก่อนจะพบเป้าหมายที่โดดเด่นอย่างหัวหน้าใหญ่และหัวหน้ารอง มีเพียงสองคนนี้เท่านั้ที่สวมใส่เกราะ ส่วนโจรคนอื่นๆนั้นเพียงโพกศีรษะและสวมใส่ชุดผ้าป่าน

เตียนอุยรับคำ มือของเขาขยับวูบจนเกิดประกายเย็นเยียบขึ้นสองสาย โจรสองคนถูกฟันขาดครึ่งพร้อมกันที่ข้างรถม้า พวกโจรที่วิ่งมาจากทางด้านหลังพากันหยุดชะงักทันทีที่เห็นฉากนี้

ลิโป้มือขวาถือกระบี่ มือซ้ายถือดาบ โถมบุกไปยังทิศทางที่หัวหน้าใหญ่และหัวหน้ารองอยู่ ดาบกระบี่ฟันซ้ายป่ายขวา โจรคนแล้วคนเล่าถูกฟันล้มลง ตามเสื้อผ้าและใบหน้าของลิโป้เปรอะเปื้อนไปด้วยโลหิต ทำให้เขาดูราวกับมัจจุราช

"สกัด...สกัดเขาไว้!" ตู้ปอชี้ไปทางลิโป้พลางตะโกนด้วยความกลัว ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกแค้นตัวเองที่มาอยู่ที่นี่ แค้นตัวเองที่มีตาหามีแววไม่ ครั้งนี้เขากลับมาเผชิญกับกลุ่มของเทพสังหารเสียได้

พวกโจรเองก็มีชีวิตจิตใจ เห็นพรรคพวกตนเองถูกทหารหน่วยเฟยอิงสังหารล้มลงคนแล้วคนเล่า พวกเขาก็รู้สึกกลัว หลายคนถูกบีบคั้นให้กลายเป็นโจร หลายคนต้องใช้เครื่องทางการเกษตรต่างอาวุธ รังแกคนทั่วไปยังไม่เท่าไร แต่หากเผชิญกับกองทัพมาตราฐาน พวกเขาก็ได้แต่ต้องหนี

ลิโป้มองดูพวกโจรที่เริ่มหันหลังวิ่งหนีขณะมุมปากเผยรอยยิ้มเหยียดหยาม ทหารหน่วยเฟยอิงเข้าไปคุ้มครองรอบรถม้าแล้วเรียบร้อย มีพวกเขาคอยดูแล ลิโป้ก็ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว

ลิโป้เดินหน้าสังหารเข้าไปจนตู้ปอเริ่มเห็นภาพหลอนว่าตัวเขาเองอาจจะเป็นรายถัดไปที่ล้มลง ในใจของเขาเหลือเพียงความคิดหลบหนีซึ่งเป็นทางเลือกที่เขาไม่เคยนึกถึงมานานแล้ว

ขณะที่ตู้ปอขบคิดว่าจะหลบหนีไปอย่างไร ลิโป้ฟันสังหารโจรอีกสองคนจนเผยตำแหน่งของตู้ปอออกมา

ดาบกระบี่สะบัดวูบ ตู้ปอเบิกตากว้าง มือที่ยกกระบี่ขึ้นเตรียมจะฟันพลันลู่ตกลง

"ท่านผู้กล้าโปรดไว้ชีวิต" เมื่อเห็นว่าไม่มีทางหนีแล้ว หัวหน้ารองก็คุกเข่าโขกศีรษะร้องขอชีวิต

"สั่งให้พวกเขาหยุด" ลิโป้ที่ยืนอยู่ท่ามกลางพวกโจรกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา

"ทุกคนหยุดมือ!" หัวหน้ารองคำรามอย่างบ้าคลั่ง ซึ่งอันที่จริงไม่ต้องให้หัวหน้ารองสั่งหยุด สภาวะโจมตีของพวกโจรก็อ่อนโทรมลงนานแล้ว

หัวหน้าใหญ่ตาย หัวหน้ารองถูกจับ พวกสมุนโจรต่างตื่นตระหนก ครั้งนี้มีพวกโจรตกตายไปกว่าสองร้อย เรียกได้ว่าตกตายแทบหมดรังแล้ว

ซัวเอี๋ยมและซิ่วเอ๋อร์มองดูเงาร่างอันองอาจที่ยืนอยู่ท่ามกลางพวกโจรอย่างเหม่อลอย นับตั้งแต่ลิโป้เข่นฆ่าไปทางหัวหน้าโจร สายตาของพวกนางก็จับจ้องอยู่ที่เขามาตลอด

"พี่ใหญ่ลิระวัง!" ซิ่วเอ๋อร์ตะโกนด้วยความกังวล

"วางอาวุธลงให้หมด!" หัวหน้ารองคำรามด้วยความโกรธแค้นขณะคุกเข่าอยู่บนพื้น

"เจ้าชื่ออะไร?" ลิโป้อยากจะแทงกระบี่ปลิดชีพหัวหน้ารองให้รู้แล้วรู้รอด

"ข้าน้อยหลิวกวง ท่านผู้กล้าโปรดไว้ชีวิตด้วย ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่ กลับมองไม่เห็นภูเขาไท่ซาน จึงล่วงเกินท่านผู้กล้า" กล่าวจบหลิวกวงที่โขกศีรษะจนหน้าผาแตกก็โขกศีรษะอีกครั้ง

"เอาเถอะ ลุกขึ้นซะ" ด้วยระยะที่อยู่ห่างกันไม่มาก ลิโป้ไม่กังวลแม้แต่น้อยว่าหลิวกวงจะเล่นลูกไม้อะไร อีกทั้งพวกสมุนโจรก็ถูกทหารหน่วยเฟยอิงขู่จนขวัญฝ่อ

ทหารหน่วยเฟยอิงสามสิบคนคอยคุ้มกันรถม้าและคุมตัวพวกโจร ขณะที่ทหารที่เหลือออกไปตรวจสอบโดยรอบ

"คิดไม่ถึงเลยว่าเฟิ่งเซียนจะมีฝีมือเลิศล้ำปานนี้" ซัวหยงที่อยู่ภายในรถม้ากล่าวด้วยสีหน้าผ่อนคลาย

"ใต้เท้าซัว ความห้าวหาญของนายท่านนั้นเป็นที่เลื่องลือในแผ่นดิน ย้อนกลับไปตอนที่อยู่นอกเมืองลั่วหยาง ตั๋งโต๊ะถูกนายท่านไล่ตามตีจนต้องส่งลิซกไปเกลี้ยมกล่อม แต่เขาคงคิดไม่ถึงว่าสุดท้ายลิซกจะเข้าสวามิภักดิ์ต่อนายท่าน" กาเซี่ยงกล่าวพลางทอดถอนใจ

"ในฐานะผู้ครองเมืองแล้ว เขาไม่ควรพาตัวเข้าไปเสี่ยง หวังว่าภายหน้าเหวินเหอจะช่วยกระตุ้นเตือนเฟิ่งเซียนด้วย" ซัวหยงกล่าว

"ขอรับ" กาเซี่ยงกุมมือรับคำ เขาเป็นคนมีไหวพริบ ดังนั้นจึงไม่ถามถึงที่มาของกลุ่มชายประหลาดเมื่อครู่ เมื่อลิโป้ที่เป็นถึงเจ้าเมืองกล้าเดินทางมาฉางอันโดยลำพัง แน่นอนว่าย่อมต้องมีการเตรียมพร้อมบางอย่าง

เมื่อฟ้าเริ่มมืดค่ำ ลิโป้และคนอื่นๆก็หยุดพักผ่อนในรังโจรหนึ่งคืน เมื่อได้เห็นเพชรนิลจินดาและเงินทองที่กองอยู่รอบๆ แม่แต้ลิโป้ก็ยังต้องลอบตกใจ โจรที่ตั้งกิจการในเส้นทางสู่ฉางอันนับว่าล่ำซำจริงๆ ในปิ้งโจวเองก็มีพวกโจรโพกผ้าเหลืองอยู่มากมาย หลังกองทัพชุดใหม่ของปิ้งโจวฝึกเสร็จแล้ว เป้าหมายการฝึกก็คงต้องมุ่งเป้าไปที่โจรพวกนี้ ไม่เพียงแต่พวกเขาจะได้รับชื่อเสียง แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เงินทองที่จะได้รับจากการทลายรังโจร

ตู้ปอที่ตายไปแล้วย่อมไม่ทราบว่าเพราะได้เขาเป็นแรงบันดาลใจ ลิโป้จึงมีความคิดที่จะออกกวาดล้างโจรทั้งหมดในปิ้งโจว

หลังจากหลับพักผ่อนหนึ่งคืน วันต่อมาพวกเขาก็ออกเดินทางมุ่งหน้าไปยังปิ้งโจวต่อ ส่วนพวกโจรที่ถูกจับก็ถูกสั่งให้แยกย้ายสลายตัวไป มีคนเหล่านี้รวมทางยังจะวางใจได้หรือ?