หวังหลินสะกิดแม่ทัพที่ยืนอยู่ข้างกันก่อนจะลดเสียงถาม "แม่ทัพหลี่เยี่ยนไม่ค่อยพอใจใต้เท้าลิโป้งั้นหรือ?"

"เจ้ายังไม่เข้าใจ แม่ทัพหลี่เยี่ยนรักไพร่พลราวลูกหลาน เขามีชื่อเสียงอย่างมากในกองทัพปิ้งโจว ตอนบุกโจมตีหุบเขาไป๋ปอ ทหารหลายร้อยคนต้องบาดเจ็บล้มตาย คาดว่าแม่ทัพหลี่คงไม่พอใจจนกลายเป็นทะเลาะกับใต้เท้า นับตั้งแต่ข้าติดตามใต้เท้ามา ไม่เคยเห็นใต้เท้าโมโหถึงขั้นนี้เลย เจ้าโจรพวกนี้มันช่างสร้างแต่ปัญหาจริงๆ ทำได้เพียงซุกหัวหดหางอยู่ในหุบเขา แล้วยังมาอวดอ้างว่ามีกำลังหลายหมื่นอีก" จ้าวจินกระซิบตอบ

หวังหลินเผยสีหน้างุนงง เขากุมมือคารวะจ้าวจินก่อนจะออกจากกระโจมไป

บนใบหน้าของจ้าวจินปรากฏรอยยิ้มลี้ลับขึ้น เขาหันไปพยักหน้าให้กาเซี่ยงที่อยู่หัวแถวเบาๆ

หลังหวังหลินออกจากกระโจมทัพกลางแล้ว เขาก็ตรงไปยังที่พักของหลี่เยี่ยน มองดูไพร่พลที่ตามร่างพันผ้าพันแผลแล้ว ที่มุมก็ปรากฏรอยยิ้มเยาะ

"แม่ทัพหลี่ ท่านเป็นอะไรหรือไม่?" หวังหลินเอ่ยทัก

"ฮึ่ม เกี่ยวอะไรกับเจ้า" หลี่เยี่ยนเบือนหน้าหนี

หวังหลินรู้สึกหดหู่ในใจ งานดูแลคนบางครั้งก็ต้องอดทน "แม่ทัพหลี่ ข้าพาหมอรักษามาดูอาการของท่าน"

"ไปซะ บาดแผลเพียงเล็กน้อยไม่ทำให้ตายหรอก" หลี่เยี่ยนแค่นเสียง

"หากไม่ฟังผู้อื่น ช้าเร็วต้องแพ้ภัยตัวเอง"

ขณะที่หวังหลินกำลังจะออกจากกระโจม เมื่อได้ยินประโยคนี้ เขาก็ตาเป็นประกาย ฝีเท้าที่กำลังจะก้าวออกไปพลันหยุดชะงัก

เมื่อเห็นโดยรอบไม่มีใคร ขาก็เข้าไปใกล้ๆเตียงก่อนจะลดเสียงกล่าวว่า "แม่ทัพหลี่ ลิโป้ไร้คุณธรรม ไม่รู้จักรักษาทหารดีๆ ไป๋ปอใช่บุกง่ายเสียที่ไหน เอาแบบนี้ไหม ท่านแม่ทัพมาเข้าร่วมกับข้าเป็นอย่างไร?"

"เจ้าคิดจะทำอะไร?" หลี่เยี่ยนถามเสียงดัง

"ท่านแม่ทัพลดเสียงลงหน่อย ลิโป้เป็นคนมุทะลุ แม้จะเป็นถึงเจ้าเมืองปิ้งโจว แต่ก็คงอยู่ได้ไม่นานดั่งที่ท่านแม่ทัพกล่าว" เมื่อเห็นหลี่เยี่ยนเริ่มหวั่นไหว หวังหลินก็ตีเหล็กตอนร้อน "ไม่ปิดบังต่อท่านแม่ทัพ ข้าน้อยได้พบกับกัวไท่ ผู้นำของเหล่าโจรโพกผ้าเหลืองในหุบเขามาแล้ว เขาเป็นคนที่กล้าหาญมีคุณธรรม หากท่านแม่ทัพสนใจ ข้าน้อยก็จะแนะนำท่านแม่ทัพต่อต่อเขา"

หลี่เยี่ยนกล่าวขึ้นเบาๆ "ผู้บัญชาหวัง หากเรื่องแพร่ออกไปคงถูกตัดหัวแน่ พวกเราเป็นทหารของทางการ จะไปร่วมมือกับพวกโจรโพกผ้าเหลืองได้อย่างไร"

"แม่ทัพหลี่ ลิโป้ไร้คุณธรรม ไร้เมตตา เช่นนั้นก็ตำหนิพวกเราไม่ได้แล้ว" หวังหลินแค่นเสียง "ทหารทางการแล้วอย่างไร โจรโพกผ้าเหลืองแล้วอย่างไร ขอเพียงมีกำลังทหารอยู่ในมือก็พอแล้ว ด้วยฝีมืออย่างท่านแม่ทัพ เมื่อไปถึงหุบเขาไป๋ปอจะต้องได้รับการใช้สอยอย่างแน่นอน"

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน หลี่เยี่ยนก็เหมือนจะตัดสินใจอะไรได้ เขากัดฟันก่อนจะกล่าวว่า "เมื่อเป็นเช่นนี้ คงต้องรบกวนผู้บัญชาการหวังพูดเรื่องดีของข้าต่อหน้าท่านแม่ทัพกัวสักหน่อยแล้ว"

"ดี ด้วยความช่วยเหลือจากแม่ทัพหลี่ ลิโป้จะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน ข้าจะติดต่อกับแม่ทัพกัว เมื่อได้รับข่าว ข้าจะแจ้งต่อแม่ทัพหลี่แน่นอน" หวังหลินกล่าวด้วยความยินดี ด้วยความสามารถของหลี่เยี่ยน รวมกับไพร่พลที่อยู่ในมือของหลี่เยี่ยน ลิโป้ต้องไม่มีโอกาสชนะอย่างแน่นอน

"ลิโป้เอยลิโป้ ดูเหมือนฟ้าจะลงโทษเจ้าแล้ว" หวังหลินพึมพำ

..............

"เรียนนายท่าน หวังผลินเผยธาตุแท้แล้วขอรับ" กาเซี่ยงยิ้มบาง

"ภายใต้แผนกล้ำกลืนของเหวินเหอ หวังหลินมีหรือจะไม่หลงกล? ในความคิดของเหวินเหอ ท่านว่าข้าควรทำอย่างไร?" ลิโป้พบว่าตัวเขาต้องพึ่งพากาเซี่ยงอีกมาก

"นายท่านควรหาทางเข้าหุบเขาโดยเร็วที่สุด ทันทีที่ทางหวังหลินเคลื่อนไหว พวกเราก็จะจู่โจมกัวไท่ประดุจฟ้าร้องดังกรอกหู ชิงการควบคุมของหุบเขาไป๋ปอมาไว้ในมือ"

ลิโป้พยักหน้ากล่าวว่า "เอาตามนั้น อาศัยช่วงที่แม่ทัพหลี่กำลังบาดเจ็บ ส่งคนออกไปค้นหาทางเข้า ทางที่ดีควรตรวจสอบดูด้วยว่ามีคนอยู่ใกล้ๆหรือไม่"

"ขอรับ" กาเซี่ยงกุมมือรับคำ

เป็นเวลากว่าครึ่งเดือนที่กองทัพปิ้งโจวเอาแต่ตั้งค่ายอยู่ด้านนอกหุบเขา ส่งไพร่พลออกไปรบ ขณะที่ทางฝั่งโจรโพกผ้าเหลืองก็เฝ้าทางเข้าอย่างเข้มงวด ไม่ให้กองทัพปิ้งโจวได้มีโอกาสใด

หลังได้รับข่าวจากหวังหลิน กัวไท่ก็กำชับสมุนไม่ให้ปะทะกับไพร่พลที่บุกมา ขณะในใจปลาบปลื้มยินดีจริงๆ ด้วยการสนับสนุนของหวังหลินและหลี่เยี่ยน เขาจะต้องประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน ห่กแต่ในใจของเขาก็ยังเกิดความสงสัยอยู่บ้าง แม้แต่ชนเผ่าซยงหนูก็ยังหวาดกลัวทัพปิ้งโจว แต่หวังหลินกลับสามารถเกลี้ยกล่อมแม่ทัพมากฝีมือเช่นนี้มาเข้าร่วมได้โดยง่าย หรือก่อนหน้าหวังหลินจะเก็บงำความสามารถเอาไว้?

กองทัพโจรโพกผ้าเหลืองนิ่งเงียบเป็นเวลานาน กัวไท่ไม่เคยต้องการออกจากหุบเขาไปช่วงชิงความเป็นใหญ่มาก่อน แต่ตราบใดที่เขาเอาชนะลิโป้ได้ ปิ้งโจวก็จะอยู่เพียงแค่เอื้อมแล้ว

นอกจากนี้ยังมีเตียวเอี๋ยนแห่งหุบเขาไท่หางในกิจิ๋วที่มีกำลังพลอยู่ราวหนึ่งแสนคน เมื่อปิ้งโจวและกิจิ๋วเชื่อมต่อเข้าด้วยกัน ราชสำนักยังจะทำอะไรพวกเขาได้อีก? เมื่อถึงตอนนั้นโจรโพกผ้าเหลืองก็จะกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง

หุบเขาไป๋ปอไม่ได้สงบสุขมากนัก นโยบายของกองทัพปิ้งโจวได้แพร่กระจายไปทั่วหุบเขา สถานการณ์จึงค่อยๆเลวร้ายลงเรื่อยๆ หลายคนกระทั่งลอบคิดว่า เมื่อสงครามสิ้นสุดลง พวกเขาจะลอบออกจากหุบเขาไป

"นายท่าน หน่วยข่าวกรองรายงานมาว่า ทางทิศตะวันตกของหุบเขาไป๋ปอ มีคนหลายคนที่อ้างว่าหลบหนีออกมาจากหุบเขาไป๋ปอถูกหน่วยข่าวกรองจับตัวกลับค่ายมาแล้วขอรับ" กาเซี่ยงรีบร้อนเดินเข้ามาในกระโจมก่อนจะกุมมือกล่าว

"ดี พาคนมาเร็ว" ลิโป้ปลาบปลื้มยินดี ขอเพียงค้นพบเส้นทางอีกสายในการเข้าสู่หุบเขาไป๋ปอ โอกาสที่จะชนะก็จะเพิ่มขึ้นอีกมาก

ชาวบ้านหกคนภายใต้การควบคุมจากทหารสิบกว่านายเดินทางมาถึงกระโจมทัพกลาง

"พวกเจ้าก็คือคนที่หลบหนีออกมาจากหุบเขาไป๋ปอ?" ลิโป้เอ่ยถาม

ชาวบ้านเหล่านี้ย่อมไม่เคยเห็นศึกสงครามมาก่อน กอปรกับท่วงท่าทีสง่าราศีของลิโป้ พวกเขาจึงรีบก้มหน้า ไม่กล้ามองดูลิโป้แต่อย่างใด

"พวกเจ้าออกไปก่อน" ลิโป้โบกมือให้พวกทหารออกไป

หลังจากพวกทหารออกไปแล้ว ลิโป้ก็กล่าวด้วยท่าทีผ่อนคลาย "พวกเจ้าไม่ต้องกลัว ขุนนางผู้นี้เป็นเจ้าเมืองปิ้งโจว คาดว่าพวกเจ้าคงเคยได้ยินเกี่ยวกับชีวิตความเป็นอยู่ของชาวเมืองจิ้นหยางมาบ้างแล้ว"

ชาวบ้านที่ดูมีไหวพริบคนหนึ่งรีบคุกเข่าลงกล่าว "เฉ่าหมินหวังอู่ น้อยคำนับใต้เท้า พวกเราเป็นคนที่หลบหนีออกมาจากหุบเขาไป๋ปอขอรับ"

คนที่เหลือเมื่อเห็นดังนั้นก็รีบคุกเข่าตาม

"ดี ดีมาก" ลิโป้หัวเราะ

คนทั้งหกต่างมึนงง พวกเขามองลิโป้อย่างไม่ทราบสมควรตอบอย่างไร

"หวังอู่ เจ้ารู้เส้นทางที่จะเข้าสู่หุบเขาหรือไม่?" น้ำเสียงของลิโป้แฝงไปด้วยความตื่นเต้น

"เฉ่าหมินล่วงรู้ขอรับ" หวังอู่รีบตอบ

หลังจากนั้น หวังอู่ก็บ่งบอกบบรยายเส้นทางที่พวกเขาใช้หลบหนีออกมา กลับกลายเป็นว่ามีเส้นทางเข้าออกหุบเขามากกว่าหนึ่งสายอยู่จริงๆ ตอนที่กัวไท่ได้ข่าวว่ากองทัพปิ้งโจวจะบุกโจมตี กัวไท่ก็สั่งให้คนไปเฝ้าตามเส้นทางต่างๆเอาไว้ ส่วนเส้นทางที่หวังอู่ใช้หลบหนีออกมาเป็นเส้นทางที่เขาและพรรคพวกค้นพบโดยบังเอิญ แต่ไม่ได้บอกต่อผู้ใด

"ดี ดูแลพวกเขาให้ดี อย่าให้ขาดตกบกพร่อง" ลิโป้สั่งการ

ด้วยเส้นทางเข้าสู่หุบเขาที่เพิ่งค้นพบ ลิโป้และกาเซี่ยงก็เริ่มวางแผนหลอกล่อกัวไท่ออกมา

กัวไท่ที่อยู่ภายในหุบเขาย่อมทราบดีว่าหุบเขาไป๋ปอมีเส้นทางเข้าออกมากวว่าหนึ่งสาย แต่ต่อให้เขาสั่งคนไปเฝ้าคุมเข้าไว้แล้ว ก็ไม่มีอะไรมารับรองว่ายังมีเส้นทางที่พวกเขายังไม่รู้อยู่อีกหรือไม่ หุบเขาไป๋ปอนั้นกว้างใหญ่เกินกว่าจะสำรวจได้หมด

หวังหลินกำลังพูดคุยกับหลี่เยี่ยนอย่างตื่นเต้นว่าจะร่วมมือกับกัวไท่เอาชนะลิโป้ได้อย่างไร ยิ่งกล่าวเขาก็ยิ่งตื่นเต้น ราวกับเขาได้เห็นภาพตนเองเอาชนะลิโป้ที่ว่ากันว่าไร้พ่ายลงกับมือ

"ผู้บัญชาการหวัง ท่านสามารถนัดหมายวันเวลากับท่านแม่ทัพกัวได้หรือไม่? ถึงแม้ว่าลิโป้จะเป็นคนเย่อหยิ่งถือดี แต่ความสามารถของเขาก็เป็นของจริง หากถึงตอนนั้นแม่ทัพกัวไม่อาจออกจากหุบเขามาได้ทันเวลา เกรงว่าท่านและข้าคงต้องตกอยู่ในอันตรายแล้ว"