บทที่ 172 ในที่สุดความอดทนก็ได้ผล

เจ้านายอ้วนได้ยินแบบนั้นก็ได้แต่พยักหน้า แล้วก็ให้หยางป๋อเริ่มลงมือ

ถึงจะเป็นยาระดับเดียวกัน แต่กระบวนการผลิตก็แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง นั่นเป็นเพราะแหล่งที่มาของวัตถุดิบไม่เหมือนกัน

ยาพันธุกรรมระดับ E มีสูตรเป็นสิบเป็นร้อย นี่ยังเป็นแค่สูตรที่ขายกันอย่างเปิดเผย

สำหรับตระกูลใหญ่และบริษัทใหญ่บางแห่ง ก็ยังมีสูตรเป็นของตัวเองด้วย

ยาพันธุกรรมระดับต่ำในหมู่นักปรุงยาไม่ได้มีมูลค่ามากนัก แต่ข้างนอกมูลค่ายังสูงทีเดียว

เพราะสำหรับคนธรรมดาแล้ว พวกเขาไม่มีช่องทางที่จะเข้าถึงยาเหล่านี้ ทั้งบริษัทใหญ่หรือตระกูลใหญ่บางแห่งใช้ยาหลากหลายชนิดในการโน้มน้าวสมาชิกภายนอกและผู้ใต้บังคับบัญชา

และก็ไม่ใช่ทุกคนที่มีพรสวรรค์ทางพันธุกรรมดีทั้งนั้น บางคนแค่มีพรสวรรค์ทางพันธุกรรมที่เป็นขยะ การใช้ยาพันธุกรรมระดับสูงกับคนพวกนี้เท่ากับเปลืองเปล่า และยาพันธุกรรมระดับสูงเองก็มีจำนวนจำกัด

พรสวรรค์ไม่ดี แถมยังไม่มีทรัพยากรมากพอ งั้นก็ต้องใช้ยาพันธุกรรมระดับต่ำเท่านั้น

หยางป๋อใส่ชุดป้องกันเสร็จแล้วก็หยิบวัตถุดิบออกมา นึกทบทวนลำดับขั้นตอนในใจ แล้วก็เริ่มลงมือ

ยาพันธุกรรมระดับต่ำ ต่อให้ระเบิดก็ไม่ส่งผลกระทบมากนัก เพราะฉะนั้นเวลาที่หยางป๋อผลิต เขาก็รู้สึกสบายใจมากขึ้น

นอกจากนี้ ราคาวัตถุดิบของยาพันธุกรรมระดับต่ำก็ไม่ได้แพงมากนัก ก็เลยไม่ค่อยเครียด

ทุกสิ่งยิ่งระดับสูงขึ้นไปเท่าไร ปริมาณก็จะยิ่งน้อยลง ยาพันธุกรรมก็เช่นกัน ยาระดับต่ำมีขายทั่วไปในราคาถูก แต่ยาระดับสูงน่ะหายากมาก

เจ้านายอ้วนยืนดูหยางป๋อทำงานอยู่ข้างๆ กล่องใสผลิตยาที่เขามองเห็น

ท่าทางของหยางป๋อดูคล่องแคล่วขึ้นแล้ว แต่ก็ยังดูออกว่าเป็นมือใหม่อยู่ดี

แต่กระบวนการแบบนี้ กลับผลิตยาคุณภาพสี่ดาวได้ จะไปหาที่ไหนมาอธิบายให้มันสมเหตุสมผลล่ะ?

เจ้านายอ้วนมองสีของน้ำยาในภาชนะที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว ขณะที่มือของหยางป๋อก็สั่นไหวไม่หยุด แถมยังเคลื่อนไหวภาชนะไปมาตลอด ทำให้อุณหภูมิในภาชนะเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง

เจ้านายอ้วนเองก็มองด้วยความตื่นเต้นและเครียด ส่วนมากเป็นเพราะระวังเสียงระเบิดตลอดเวลา การระเบิดเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ บางครั้งทำเอาตัวเองต้องสะดุ้งเลย

ตอนที่หยางป๋อเทน้ำยาจากภาชนะใส่ในหลอดทดลองแล้วปิดผนึก สีของน้ำยาก็กลายเป็นสีใสในทันที

"สำเร็จแล้วหรอ?"

"หยางป๋อ นายนี่เป็นอัจฉริยะจริงๆ" เจ้านายอ้วนถามออกไปได้แค่สามคำ แล้วก็รู้ตัวทันทีว่าตัวเองโง่จริงๆ นี่มันก็สำเร็จไปแล้วชัดๆ ยาก็อยู่ตรงหน้าแล้ว รีบชมเชยออกไปทันที

หยางป๋อพยักหน้า หยิบหลอดทดลองออกมา "ครั้งนี้คุณภาพดูเหมือนจะไม่ค่อยดีนะ ตอนกลางๆเกือบจะล้มเหลวถึงสองครั้ง"

เจ้านายอ้วนได้ยินดังนั้นก็อึ้งไปหน่อย

เพราะเจ้านายอ้วนไม่เห็นเลยจริงๆว่า ตอนผลิตยาเมื่อกี้ จังหวะไหนกันที่เกือบล้มเหลวถึงสองครั้ง?

เขามองดูตั้งแต่ต้นจนจบ ก็ไม่เห็นอะไรเลย นี่มันช่องว่างระหว่างคนกับคนเหรอเนี่ย?

เจ้านายอ้วนหยิบหลอดทดลองมาตรวจสอบแล้วก็พูดขึ้น "นี่ก็ดีมากแล้ว สูตรใหม่ครั้งแรกที่ผลิตก็ทำได้ระดับสองดาวแล้ว"

พูดจบเจ้านายอ้วนก็รู้สึกว่าประโยคนี้ฟังแปลกๆ อะไรคือดีแล้ว? นี่มันดีแล้วเหรอ สูตรใหม่ผลิตครั้งแรกก็สองดาว... เห็นทีสายตาตัวเองจะสูงไปแล้วสินะ

"เจ้านาย ผมขอผลิตต่อเลยนะครับ ประสบการณ์ยังดีอยู่" เมื่อกี้หยางป๋อรู้สึกจริงๆว่า การผลิตยาพันธุกรรมครั้งแรกมีจุดอันตรายหลายอย่าง เมื่อกี้มีสองครั้งจริงๆที่เกือบล้มเหลว ถ้าเวลาที่พลังงานทำปฏิกิริยาช้ากว่านี้สักหนึ่งในหมื่นวินาที อาจจะระเบิดไปแล้วก็ได้

เจ้านายอ้วนพยักหน้า เอานิ้วป้อมๆของตัวเองลูบผมที่มีไม่มากนัก "การผลิตยา บางครั้งนักปรุงยาก็ต้องใช้สัญชาตญาณนะ ส่วนนี้เธอตัดสินใจเอง"

หยางป๋อพยักหน้า แล้วก็เริ่มผลิตครั้งที่สองทันที

ของดีจากหยางป๋อ ต้องดีเลิศแน่นอน!

หนึ่งชั่วโมงต่อมา หยางป๋อผลิตยาจากวัตถุดิบที่เหลือจนหมด แล้วทั้งหมดนั้นก็เป็นคุณภาพสี่ดาวทุกขวด เจ้านายอ้วนตอนนี้ชาไปหมดแล้ว

ถ้าย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ หากมีใครมาพูดเรื่องแบบนี้กับเจ้านายอ้วน เขาคงจะถ่มน้ำลายใส่หน้าคนๆนั้นแล้ว "ใครๆก็เป็นนักปรุงยากันทั้งนั้น งานเล็กๆแค่นี้ใครจะไม่รู้กัน แล้วจะมาโม้อะไร?"

ใช่แล้ว เจ้านายอ้วนคิดว่าตอนนี้เขาต้องรายงานเรื่องนี้ให้ตระกูลรับรู้ทุกรายละเอียด ไม่แน่ว่าพวกในตระกูลจะโทรมาล้อเลียนเขาก็ได้

"หยางป๋อ เหนื่อยแล้วสินะ" เจ้านายอ้วนยิ้มจนแก้มแทบปริ ต่อให้เป็นผู้กลายพันธุ์ก็ยังกดความดีใจในใจไม่อยู่

ส่วนหยางป๋อกลับมีความคิดอีกอย่างในใจ ตอนที่ผลิตยาเมื่อกี้ หยางป๋อรู้สึกว่า บางครั้งถ้าพลังงานทำปฏิกิริยารุนแรงกว่านี้อีกนิด ก็น่าจะผลิตยาพันธุกรรมที่มีคุณภาพสูงกว่านี้ได้

แต่ว่าจะเร่งปฏิกิริยาของพลังงานยังไงดี? ใช้พลังของตัวเองหรือของอย่างอื่น?

แต่ความคิดนี้ตอนนี้ยังไม่มีที่ให้ทดลอง และหยางป๋อก็คิดว่าในโลกที่ก้าวหน้าขนาดนี้ ด้วยวิทยาศาสตร์ยาขั้นสูง พวกเขาคงจะไม่มองข้ามวิธีนี้ไปหรอก

หยางป๋อไม่คิดว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะ จริงๆแล้วเขาเป็นแค่ขยะนั่นแหละ ที่เขาผลิตยาได้เก่งขนาดนี้ ส่วนใหญ่เป็นเพราะเขามีสกิลนี้ติดตัวต่างหาก

"เจ้านาย ก็เพราะคุณไงครับ ถ้าไม่ใช่คุณสอนผมทำยา ผมก็ไม่รู้หรอกว่าผมมีพรสวรรค์ด้านนี้ ต่อไปก็ฝากตัวด้วยนะครับ" หยางป๋อได้ยินเจ้านายอ้วนชมแบบนั้น ก็รีบประจบสอพลอทันที

ถ้าเป็นคนอื่นพูดแบบนี้ เจ้านายอ้วนคงจะรู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังประจบ แต่พอหยางป๋อพูดแบบนี้ เจ้านายอ้วนกลับคิดว่าเป็นความจริง

ประวัติของหยางป๋ออยู่ตรงหน้าเขานี่นา เจ้านายอ้วนเลยพูดขึ้นว่า "หยางป๋อ ถึงจะบอกว่ายาไม่ได้ทำเงิน แต่ยังไงนายก็ลงแรงทำงานไปแล้ว จะให้ฉันจ่ายเงินชดเชยให้นายบ้างไหม?"

"เจ้านาย ถ้าคุณจะให้เงินผม คุณเอาเงินไปลงทุนกับสูตรยาดีกว่ามั้ย หาสูตรยาระดับสูงขึ้นมาอีกสักสูตรนึง?" หยางป๋อส่ายหน้าพูด

หยางป๋ออยากรู้จริงๆว่าขีดจำกัดของสกิลตัวเองอยู่ตรงไหน ถ้าขีดจำกัดของสกิลเป็นตัวจำกัดศักยภาพการผลิตของตน แล้วเขาจะไปเพิ่มเลเวลสกิลนักปรุงยาได้จากที่ไหน?

"เรื่องนี้นายวางใจได้ ฉันจัดการอยู่แล้ว แต่ต้องใช้เวลานะ ถ้ามาเร็วไป คนอื่นจะสังเกตเห็น" เจ้านายอ้วนพยักหน้าพูด

"เจ้านาย เวลาที่เหลือของเดือนนี้ ผมขอลาพักร้อน" หยางป๋อตัดสินใจจัดการสองเรื่องให้เสร็จก่อน อย่างแรกคือชายวัยกลางคนปริศนา เรื่องนี้ต้องแก้ไขให้ได้ มีคนตามเราถึงรังแล้ว

อย่างที่สองคือเรื่องการขยายพันธุ์ของหนูล่องหน ตอนนี้หนูล่องหนก็ไม่กลัวเขาแล้ว

"แน่นอน ไม่มีปัญหา" ตอนนี้เจ้านายอ้วนไม่สนใจแล้วว่าหยางป๋อจะทำภารกิจอะไรให้ตน และเขาก็จะไม่ให้หยางป๋อไปยุ่งเกี่ยวกับภารกิจที่ไม่เหมาะสมด้วย เพราะจะส่งผลเสียต่ออนาคตของหยางป๋อ

หลังเลิกงาน หยางป๋อแวะซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ตหลายอย่าง แล้วก็กลับถึงบ้าน พอเพิ่งเดินออกมาจากโรงรถ หยางป๋อก็หันไปมองพื้นที่ทะเลไกลๆแล้วพยักหน้าด้วยความพอใจ

เพราะไกลออกไปในทะเล เรือยอชต์ของชายวัยกลางคนจอดอยู่ที่นั่น

"ดูท่าอีกฝ่ายพร้อมลงมือแล้วสินะ" ฝั่งหยางป๋อเองก็รอจนเบื่อแล้ว

(จบบท)