บทที่ 165 ข้อตกลงใหม่กับเจ้านาย

เจ้านายอ้วนพาหยางป๋อมาที่หอพัก แล้วพูดขึ้นว่า "หอพักนี่เป็นอสังหาของบริษัท ข้างล่างมีห้องใต้ดินเยอะแยะ หลายห้องเป็นห้องทำงานของพนักงาน แต่พวกเขาจะลงมาจากลานจอดรถใต้ดินโดยตรง ถ้านายสนใจ ฉันก็จัดห้องให้นายที่นี่ได้นะ"

"ขอบคุณครับเจ้านาย ที่ผมข้างล่างกว้างอยู่แล้ว!" หยางป๋อได้ยินแล้วก็ปฏิเสธไป ใครจะไปรู้ว่าห้องใต้ดินนี่จะมีกล้องวงจรปิดของบริษัทอะไรหรือเปล่า

"ว่าแต่ตอนนี้นายยังรวยกว่าฉันอีกนะ ในบริษัทก็มีแต่นายนี่แหละที่รวยที่สุด" เจ้านายอ้วนได้ยินแล้วก็พยักหน้า

"ผมก็ไม่คิดเหมือนกันว่าชาตินี้จะได้เงินเยอะขนาดนี้ ขอบคุณเจ้านายครับ ถึงแม้ระหว่างทางเราจะเจอเรื่องมากมาย แต่สุดท้ายก็ถือว่าจบได้ดี ผมก็เห็นคนที่หลุดออกมาจากยานรบพร้อมกับผมตอนแรก ถูกยานขับไล่ของโจรสลัดยิงระเบิด... เฮ่อ พูดต่อไปไม่ได้แล้ว" หยางป๋อประจบเจ้านายอ้วนเล็กน้อย ถึงอย่างไรเจ้านายก็ให้โอกาสเขาได้โชว์ตัว ไม่งั้นเขาก็ไม่รู้หรอกว่าจะเอาของพวกนี้ออกมาได้ยังไง

เจ้านายอ้วนยิ้มน้อยๆ คิดในใจว่า "นายไม่พูด แต่ฉันรู้มากกว่านั้นอีก"

"การทดลองยาพันธุกรรม ต้องป้องกันให้ดีที่สุด เพราะวัตถุดิบมีพลังงาน เรื่องระเบิดก็ไม่ใช่เรื่องแปลก จริงๆ แล้วควรมีชุดเกราะพลังงานสักชุด แต่ของนั่นนอกจากราคาแพงแล้ว ยังหายากมาก แถมพลังงานของแต่ละคนก็แตกต่างกันอีก..."

"ชุดป้องกันที่พวกเราใช้อยู่นี่เป็นผลิตภัณฑ์ไฮเทค ใช้ปรุงยาพันธุกรรมระดับต่ำ ไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน"

หยางป๋อมองชุดป้องกันนี้ ก็ส่ายหน้า "ปรุงยาพันธุกรรมเปลืองตังค์เกินไป แต่ละครั้งชุดอุปกรณ์พวกนี้ก็ต้องใช้เงินไม่น้อยแล้ว"

"นี่ก็ไม่มีทางอื่นแล้ว เครื่องมือพวกนี้พื้นฐานแล้วก็ใช้ได้ครั้งเดียว เพราะไม่ว่ายังไงก็มีพลังงานจากยาพันธุกรรมติดค้างอยู่บ้าง ถ้าจะให้บริษัททำความสะอาดมืออาชีพมาทำความสะอาด มันก็ไม่จำเป็นขนาดนั้นเลย แบบนั้นค่าใช้จ่ายยิ่งสูงกว่าเดิม"

"เรามาลองปรุงสูตร E175 กันก่อน

"

"จริงๆ แล้ว แค่ดูจากชื่อสูตรก็รู้แล้วว่าเป็นยาพันธุกรรมอะไร ก่อนอื่นตัวอักษรตัวนี้จะแทนระดับยาพันธุกรรม ส่วนตัวเลขข้างหลังแทนรหัสวัตถุดิบหลัก"

"แต่ละรหัสวัตถุดิบจะแทนแหล่งที่มาของวัตถุดิบเหมือนกัน อาจจะเป็นพืชบางชนิด หรือสัตว์บางชนิดก็ได้"

"เรามาดูวิธีปรุงกันก่อน..." เจ้านายอ้วนยื่นชุดป้องกันให้หยางป๋อ แล้วทั้งคู่ก็ใส่ชุดป้องกัน เจ้านายอ้วนก็เริ่มลงมือปรุงเลย

"จำไว้นะว่าการปรุงยาพันธุกรรมทั้งหมด ห้ามใช้พลังงานให้ความร้อนเด็ดขาด อย่างพวกไมโครเวฟนี่ ถ้าใช้ความร้อนแบบนี้เมื่อไหร่ พลังงานของยาจะถูกทำลายทันที แล้วพลังงานก็จะเกิดปฏิกิริยาขัดแย้งกัน ระเบิดทันทีเลย"

เครื่องมือที่เจ้านายอ้วนหยิบออกมา มีทั้งขวดหลอดต่างๆ ดูเหมือนจะมีทั้งขวดรูปชมพู่ บีกเกอร์ หลอดทดลอง ส่วนเครื่องให้ความร้อนก็เหมือนตะเกียงแอลกอฮอล์หน่อยๆ แต่เป็นโลหะ บนนั้นเว้าลงไป จะพ่นเปลวไฟสีฟ้าออกมาพอสมควร

"ตอนให้ความร้อน ต้องใช้มือควบคุมระยะห่างระหว่างภาชนะใส่ยากับเครื่องให้ความร้อนด้านล่างเอง เคยมีนักวิทยาศาสตร์ใช้คอมพิวเตอร์ควบคุมอุณหภูมิ แต่การควบคุมอุณหภูมิด้วยคอมฯ มีเวลาและความเร็วในการตอบสนองแบบหนึ่ง ถ้าอยากปรุงยาพันธุกรรมคุณภาพสูง ต้องควบคุมด้วยมือเท่านั้น" เจ้านายอ้วนอธิบายไปด้วย จับลงมือปรุงไปด้วย

ความรู้สึกที่หยางป๋อได้รับเหมือนกำลังทำการทดลองเคมี ใส่วัตถุดิบตามลำดับ แล้วก็คนและให้ความร้อน

ตูม!

มองดูของเหลวในภาชนะเปลี่ยนสี แล้วก็มีเสียงดังตูมขึ้นมาทันที

หยางป๋อถึงกับงง เมื่อกี้มองดูยังดีอยู่เลย ทำไมพริบตาเดียวก็ระเบิดล่ะเนี่ย

ดีที่การทดลองทำในกล่องทดลอง ข้างในเละเทะไปหมด

มือของเจ้านายอ้วนยังอยู่ในท่าเขย่าเครื่องมืออยู่เลย แกรู้สึกเขินนิดหน่อย แล้วพูดว่า "ไม่ได้ทำนานแล้ว เผลอไปหน่อย"

"แต่ไม่ต้องกลัวนะ การทำยาก็ต้องล้มเหลวไปเรื่อยๆ แหละ สมัยฉันแรกๆ กว่าจะสำเร็จครั้งแรกก็เป็นเดือนเชียวล่ะ ระหว่างนั้นล้มเหลวไปหลายสิบครั้งได้"

"เอ้า มาลองทำดูสิ อย่ากลัวระเบิดนะ พลังมันก็แค่นี้แหละ ระเบิดเมื่อกี้นายก็เห็นแล้ว" เจ้านายอ้วนชี้ไปที่กล่องทดลองอีกกล่องแล้วพูด

หยางป๋อก็พยักหน้า พลังระเบิดขนาดนี้ไม่ถือว่าอะไร แค่ตกใจเท่านั้นแหละ

หยางป๋อไม่ได้เปลี่ยนชุดป้องกัน เขาเริ่มลงมือปรุงในกล่องทดลองอีกกล่องทันที เจ้านายอ้วนคอยบอกอยู่ข้างๆ

ตูม!

ไม่ผิดคาด การปรุงครั้งแรกก็ระเบิดขึ้นมาทันที หยางป๋อในใจก็พอเข้าใจอยู่บ้าง ก็เพิ่งเริ่มทำนี่นา

"ทำต่อไป" เจ้านายอ้วนในใจหัวเราะเบาๆ เขาให้วัตถุดิบมาขนาดนี้ ก็เพื่อจะให้หยางป๋อตกหลุมพรางของเขานั่นแหละ

เกิดการระเบิดต่อเนื่อง วัตถุดิบสิบส่วนระเบิดไปเลยถึงหกส่วน เจ้านายอ้วนระเบิดหนึ่งส่วน ส่วนหยางป๋อระเบิดไปห้าส่วน

แต่สีหน้าเจ้านายอ้วนแสดงความกังวลออกมานิดหน่อย เพราะยิ่งนานไป เวลาที่หยางป๋อทำระเบิดก็ยิ่งนานขึ้น ก็คือตอนแรกระเบิดทันที แต่ตอนนี้ต้องรอจนเกือบจะเสร็จแล้วถึงจะระเบิด

"หรือว่าเด็กคนนี้จะเป็นนักปรุงยาอัจฉริยะ?" เจ้านายอ้วนพึมพำในใจ

ทางฝั่งหยางป๋อ ถึงแม้จะเคยดูวิดีโอวิธีปรุงยามาแล้ว แต่พอมาทำจริงๆ ก็ต่างจากในวิดีโอมาก โดยเฉพาะพลังงานที่เปลี่ยนแปลงไปในยา

"ที่แท้การมองเห็นแบบไดนามิกก็ใช้ประโยชน์ได้ด้วยนี่นา" หยางป๋อพบว่า ในสายตาของเขา เวลามองวัตถุดิบที่ไหลอยู่ในขวด ความเปลี่ยนแปลงของแสงพลังงานจะเห็นชัดยิ่งขึ้น

"หยางป๋อ ฉันว่านายมีพรสวรรค์สูงมากในด้านนี้นะ" เจ้านายอ้วนพูดขึ้นในจังหวะที่หยางป๋อกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า

"เจ้านาย ยาระดับต่ำก็ไม่ได้กำไรอะไร ถึงแม้จะสำเร็จ ก็ยังขาดทุน 50% อยู่ดี นี่ผมเองก็ล้มเหลวหลายครั้งขนาดนี้ โชคดีที่ได้วัตถุดิบจากเจ้านาย" หยางป๋อย่อมรู้เรื่องของตัวเอง แต่ในเวลาที่ควรถ่อมตัวก็ต้องถ่อมตัว

เจ้านายอ้วนได้ยินแล้วก็หัวเราะเบาๆ "วัตถุดิบที่เหลืออีกสี่ส่วนนี่ ถ้านายทำสำเร็จได้สามส่วน งั้นต่อไปวัตถุดิบของนาย ฉันออกให้เอง ส่วนวัตถุดิบระดับต่ำที่ขาดทุน ฉันจะไม่เก็บเงินจากนาย แต่ถ้าต่อไปวัตถุดิบระดับสูงได้กำไรขึ้นมา พวกเราแบ่งกำไรกันคนละครึ่ง นายว่ายังไงล่ะ?"

"เจ้านาย แบบนี้คุณจะไม่ขาดทุนมากไปหน่อยเหรอครับ?" หยางป๋อพูดไปคิดไป

หยางป๋อรู้สึกว่าข้อเสนอนี้ก็ไม่เลวนัก ต่อให้เขาได้เป็นเภสัชกรจริงๆ การรับออร์เดอร์ก็ต้องเป็นปัญหาแน่ๆ ลูกค้าไม่ใช่จะมากันง่ายๆ นี่ก็ยาพันธุกรรมนะ ไม่ใช่ของกินของใช้ทั่วไป

แล้วที่สำคัญที่สุดก็คือ เขาจะได้ซ่อนตัวเองไว้ ถ้าเจ้านายอ้วนจะทำงานร่วมกับเขาแบบดีๆ แบบนี้ต่อไปก็ร่วมมือกันไป

แต่ถ้าเจ้านายอ้วนคิดจะหลอกให้เขาเสียเปรียบล่ะก็ เขาจะเป็นพระเจ้าที่กินมังสวิรัติหรือไง?

"เรื่องนี้ก็มีการพนันอยู่ในนั้นด้วยแหละ" เจ้านายอ้วนหัวเราะเบาๆ มองหยางป๋อ

"งั้นตกลงครับเจ้านาย เราก็คุยกันแบบนี้แหละ จะทำสัญญากันไหม? ต่อไปเรื่องซื้อวัตถุดิบขายยาก็ฝากคุณด้วยนะ" หยางป๋อก็ตอบตกลงอย่างใจกว้าง สัญญาเนี่ย มัดได้แต่คนที่ไม่มีความสามารถ ส่วนเขานี่สิ ล้วนแล้วแต่เป็นคนมีความสามารถทั้งนั้น

ชาติก่อนที่โลกเมื่อเจอเรื่องบ้านสร้างไม่เสร็จ หยางป๋อก็รู้แล้วว่า สัญญามัดได้แต่คนอ่อนแอเท่านั้น ไม่อาจมัดคนที่แข็งแกร่งได้ ตอนนี้ถึงจะดูเหมือนว่าตัวเขาเป็นฝ่ายอ่อนแอกว่าเจ้านาย แต่จริงๆ แล้วล่ะ?

"แน่นอนว่าต้องมีสัญญา แบบนี้ถึงจะดีกับเราทุกคน" เจ้านายอ้วนรีบพูดทันที ถึงแม้จะมีการพนันเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่ตอนนี้พนันถูกแล้ว ต่อไปก็จะได้ใช้ชีวิตดีๆ สบายๆ แล้วล่ะ

(จบบท)