หยางป๋อติดตามเจ้านายอ้วนไปที่แผนกธุรการสองรอบเพื่อยื่นเรื่องขอย้ายถิ่นฐาน โดยไม่ต้องตรวจร่างกายหรือขั้นตอนอื่นๆ เพราะการตรวจร่างกายครั้งล่าสุดของเขาผ่านมาไม่ถึงหนึ่งปี

ซึ่งยังอยู่ในระยะเวลายกเว้นการตรวจและเซ็นเอกสาร ทางดาวจันทร์สามก็รับเอกสารของหยางป๋ออย่างเป็นทางการแล้ว ตั้งแต่นี้ หยางป๋อก็เป็นพลเมืองระดับ F ของดาวจันทร์สาม

สิ่งที่ต้องทำต่อไปคือนั่งยานอวกาศไปยังดาวเคราะห์ที่ดาวจันทร์สามตั้งอยู่ ใช้เวลาประมาณสามเดือน

ทางด้านของเจ้านายอ้วนกำลังจัดการเอกสารให้คนอื่นๆ ซึ่งเอกสารของคนเหล่านั้นซับซ้อนกว่าของหยางป๋อเพราะพวกเขามีหนี้สิน ต้องจัดการเรื่องหนี้สินในดาวเคราะห์ท้องถิ่นให้เสร็จก่อนถึงจะย้ายถิ่นได้ เนื่องจากแต่ละดาวมีนโยบายการเงินที่แตกต่างกัน ดาวจันทร์สามเป็นดาวเกิดใหม่จึงมีสิทธิประโยชน์ทางการเงินมากมาย ส่วนดาวพาโดเป็นดาวที่มีมานานจึงมีสิทธิพิเศษน้อยกว่า และธุรกิจก็แตกต่างจากกลุ่มทางการเงินอื่นๆ

สิ่งนี้ทำให้หยางป๋อนึกถึงอเมริกาบนโลก พวกเขามีเอกสารกฎหมายของแต่ละรัฐแยกกัน บางอย่างขัดแย้งกันโดยสิ้นเชิง สิ่งที่ผิดกฎหมายในรัฐนี้ แต่ถูกกฎหมายในอีกรัฐหนึ่ง

"ดูเหมือนพรสวรรค์ของเจ้าของร่างเดิมจะแย่มากจริงๆ หลังจากฝึกฝนมาหลายครั้งแล้ว ทักษะการขับหุ่นยนต์ก็ยังเหมือนเดิม แปลว่าต่อให้ฉันมีทักษะ หากต้องการเรียนรู้เพื่อเพิ่มประสบการณ์ทักษะนี้ก็ทำไม่ได้เลย เพราะตัวร่างกายเองก็จำกัด ต้องพึ่งปลั๊กอินจากภายนอกในการเสริมความแข็งแกร่ง" หยางป๋อไม่รู้ว่ายานอวกาศจะออกเดินทางเมื่อไหร่ แต่จะมีการแจ้งล่วงหน้า เขาจึงกลับบ้านไปฝึกหุ่นยนต์ต่อ และฝึกควบคุมโลหะ

"กลุ่มความยุติธรรมกลับมาอีกแล้วเหรอ?" เมื่อหยางป๋อได้รับแจ้งว่าอีกสิบวันจะออกจากดาวพาโด ในเกมหุ่นยนต์ กลุ่มความยุติธรรมรวมตัวกันอีกครั้ง และในฟอรั่มก็สาดคำด่าใส่กันกับกลุ่มสับนก

เข้าไปในเกม มองกลุ่มความยุติธรรมอยู่ห่างๆ มีคนถึงสามสิบกว่าคน หยางป๋ออุทานออกมา

"อืม สามสิบคน นี่พวกแกมีหุ่นยนต์บินถึงหนึ่งในสาม แล้วก็หุ่นยนต์โจมตีระยะไกลอีกหนึ่งในสาม แต่ครั้งนี้ฉันจะไปใต้ดิน พวกแกเอาพวกนี้ไปแน่ใจนะว่ามีสมอง?"

"โอ้ ใช่สิ พวกแกไม่รู้ว่าฉันจะไปไหน" หยางป๋อติดตั้งระเบิดเต็มตัว ตอนออกจากฐานเขายกมือทั้งสองข้างให้สัญญาณมิตรภาพนานาชาติแก่กลุ่มความยุติธรรม

"อ๊าา! จัดการมันให้สิ้นซาก เอาระเบิด มินิไฮโดรเจนบอมบ์ พลาสม่าบอมบ์มา" หัวหน้ากลุ่มความยุติธรรมครั้งนี้หาวิธีที่ดีได้

เกมนี้ห้ามโจมตีกันเอง หุ่นยนต์ไม่สามารถล็อคเป้าหมายหุ่นยนต์ฝ่ายเดียวกันได้ แต่ระเบิดสามารถสร้างความเสียหายได้ คราวนี้กลุ่มความยุติธรรมมีแผนอย่างที่รัดกุมคือจะใช้ระเบิดสังหารจอมสับนก และมีคนโดดมารับหน้าที่เป็นแพะรับบาปโดยเฉพาะ

เพราะในกรณีปกติ หากทำลายหุ่นยนต์ของผู้อื่นโดยไม่ได้ตั้งใจต้องชดใช้ค่าเสียหาย แต่คนที่มารับหน้าที่เป็นแพะรับบาปไม่กลัว ถ้าไม่มีเงินก็จะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ

ระหว่างเดิน หยางป๋อก็ควบคุมหุ่นยนต์ไปด้วย ฟันนก ฆ่าหนู และยังท้าทายโดรนบนฟ้า

"เร็วเข้า เร็วเข้า ไปส่งข่าวให้เพื่อนบ้านเรา" ท่ามกลางพื้นที่ใต้ดินลึกลับ ราชาหน้าเสือที่ดูเบื่อหน่ายแต่พอได้รับข่าวก็กระฉับกระเฉงขึ้นมา

ทำไมราชาหน้าเสือถึงจำหยางป๋อได้ทันที? ประการแรกที่ฐานนี้มีหุ่นยนต์รุ่นที่ 3 แค่ตัวเดียวแน่นอนก็อาจมีตัวที่สองได้ แต่ประการที่สอง มีใครบ้างที่ไม่มีอะไรทำแล้วเอาหุ่นยนต์มาฟันนกเหยียบหนู ประการที่สาม หุ่นยนต์ที่จะเดินไปยังจุดหมายมีน้อยมาก สามข้อนี้ตรงกันหมด ก็เป็นไปได้ร้อยเปอร์เซ็นต์

และต่อให้มีแค่ข้อเดียว ราชาหน้าเสือก็จะบอกเพื่อนบ้าน ท้ายที่สุดแล้ว เขาไม่ได้มองหาดาวแห่งหายนะด้วยตัวเขาเอง ถ้าอีกฝ่ายไม่ใช่ดาวหายนะ และโดนเพื่อนบ้านฆ่าก็สมควรแล้ว ถ้าเป็นดาวหายนะก็ยิ่งดี จริงไหม?

ราชาหน้าเสือมองเส้นทางเดินของดาวหายนะ ทันใดนั้นก็เดาว่าดาวหายนะน่าจะไปโลกใต้พิภพ จึงรีบบอกเพื่อนบ้าน

"ดูท่าเล่นต่อไปอีกพักคงต้องทำการทดสอบใหม่ และเปลี่ยนหุ่นยนต์ซะแล้ว" ทำไมหยางป๋อถึงไม่กลัว ก็เพราะเปลี่ยนหุ่นยนต์ได้นี่ ขอแค่สอบผ่านเกณฑ์ที่กำหนดก็เปลี่ยนหุ่นยนต์รุ่นอื่นได้ แต่ต้องซ่อมแซมหุ่นยนต์ตัวนี้ให้อยู่ในสภาพเหมือนตอนแรกก่อน

"ฮ่าๆ ไอ้บ้านี่ไปโลกใต้พิภพ ไป เอาพลาสม่าบอมบ์ มินิไฮโดรเจนบอมบ์มาด้วย ไอ้โรคจิตนี่อยากตาย" เมื่อพบว่าหยางป๋อเข้าสู่เกม หัวหน้ากลุ่มความยุติธรรมก็เฮฮา

ทั้งสองฝ่ายต่างก็วางแผนต่อสู้กัน นายอยากหลอกฉัน ฉันก็อยากหลอกนาย ทางด้านกลุ่มสับนกก็ส่งคนติดตามไปสิบกว่าคน หุ่นยนต์รุ่น 7-8 พร้อมอุปกรณ์หลากหลายติดตามกลุ่มความยุติธรรมไป

"พี่ชาย มาเปลี่ยนอาชีพกันเถอะ ถ่ายทอดสดแล้วเก็บค่าเข้าชม เรารวยเละ ดีกว่าธุรกิจที่เราทำอยู่ตั้งเยอะ"

"ใช่ๆ ตอนนี้มีคนจ่ายตังค์เข้าชมกว่าเจ็ดหมื่นคนแล้ว รายได้เจ็ดล้านแล้ว"

"พี่ชาย ทำไมเราไม่เปลี่ยนอาชีพของเราล่ะ สมัยก่อนพอได้ของดีๆ หน่อย พวกบริษัทงี่เง่าให้ราคาแค่หนึ่งในสิบ"

"เงียบน่า ดูไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน ห้ามปล่อยให้จอมสับนกตาย ไม่งั้นคราวหน้าคนดูไลฟ์สดก็ไม่มีแล้ว"

"รู้แล้ว พี่ชาย คราวที่แล้วพวกเราไลฟ์สดได้ตังค์หนึ่งล้านหกแสนเครดิต ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเกมห่วยๆ นี่ถึงมีคนเล่นเยอะขนาดนี้"

"พี่ชาย ถ้าจอมสับนกโดนจับได้ในชีวิตจริง พวกเราไปช่วยมันออกมา แล้วให้มันเข้าเกมทุกวัน ไอ้หนูนี่หลายวันแล้วไม่เข้าเกมซักที"

"ใช่ๆ"

"พอแล้ว อย่าพูดแล้ว จอมสับนกเข้าไปแล้ว"

หยางป๋อเพิ่งจะเข้าไปในทางเข้าสู่โลกใต้พิภพ ลูกสมุนกลุ่มความยุติธรรมก็ร่อนลงมาทันที จะให้ทำอย่างอื่นก็ไม่ได้ นั่นคือหุ่นยนต์ระดับสูง บินได้...

ตูม!

แต่เมื่อเพิ่งมาถึงหน้าถ้ำ ก็มีแรงชนกระแทกอย่างรุนแรง หุ่นยนต์สามสิบกว่าตัวส่งเสียงเตือนภัยดังระงม

"ไอ้เวร เอามันให้ตาย!" หัวหน้ากลุ่มความยุติธรรมเป็นสาวน้อย ตะโกนเสียงแหลมๆ บิดเบี้ยว

"ครับ!"

ที่หยางป๋อวางระเบิดก็เพราะต้องการยั่วโมโหพวกกลุ่มความยุติธรรมพวกนี้ และบอกให้พวกมนุษย์กลายพันธุ์ว่า ตัวเองมาแล้ว

ทางกลุ่มสับนกที่ไลฟ์สดอยู่ จำนวนผู้ชมก็พุ่งจากเจ็ดหมื่นไปแปดหมื่นทันที เข้ามาดูต้องจ่ายหนึ่งร้อยเครดิต จำนวนนี้ไม่นับเป็นอะไรเลย

"ฮ่าๆ จอมสับนกลงมือแล้ว"

"เร็วเข้า เข้าไปดูข้างในหน่อย สองพวกนี้กำลังกัดกันน่าดู"

"จริงด้วย ครั้งที่แล้ว จอมสับนกกวาดไปสิบเอ็ดตัวในครั้งเดียว ดูแล้วเลือดลมสูบฉีดเลย"

"เร็ว! โดเนทหนึ่งหมื่นเครดิต รีบเข้าไปเร็ว!"

หยางป๋อเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วในโลกใต้พิภพ ปฏิกิริยาที่เหนือชั้นจากมุมมองแบบไดนามิกทำให้เขาขับหุ่นยนต์เร่งสปีดในอุโมงค์ใต้ดิน

เรดาร์ทำให้สามารถมองเห็นร่องรอยของกันและกันได้ หยางป๋อตั้งใจจะไปยังหลุมยุบครั้งที่แล้ว หากไปถึงที่นั่นแล้วไม่เจอมนุษย์กลายพันธุ์ ขาจะกลับไป แต่หากเจอมนุษย์กลายพันธุ์ก็จะวิ่งกลับมาเลย

"หือ?" จู่ๆ ภาพในเกมทำให้หยางป๋อประหลาดใจ ร่องรอยบนพื้นชัดเจนว่าไม่เหมือนเดิม เหมือนมีบางสิ่งเคลื่อนไหวเป็นประจำ

"ความสามารถตามล่า?" หยางป๋อนึกได้ทันทีว่าตัวเองยังมีความสามารถตามล่าอีกอย่าง

จากนั้นก็ควบคุมหุ่นยนต์ บิดตัวเดินตามร่องรอยไป โลกใต้พิภพมืดสนิท แต่หุ่นยนต์มีเทคโนโลยีชั้นสูง มองเห็นได้ไม่ต่างจากมีแสงสว่าง

(จบตอน)