บทที่ 26 โดนทำลายยับเยิน!

นอกจากนายพลหน้าเสือแล้ว ยังมีอีกกลุ่มคนจับตามองหยางป๋ออยู่ด้วย นั่นคือคนในฐาน พวกเขาแปลกใจที่หยางป๋อดูเหมือนจะทำอะไรไร้สาระ แต่ได้เครดิตมาหลายหมื่นภายในไม่กี่วัน แบบนี้ถือว่าไร้สาระจริงๆ หลอ

หยางป๋อไม่รู้เลยว่าที่ระดับความสูงหลายหมื่นกิโลเมตร มีคนกำลังจ้องมองเขาอยู่ แน่นอนว่าในมุมมองของหยางป๋อ มองท้องฟ้าแล้วจะเห็นเป็นสีขาวโพลนอย่างเดียว เพราะมีการปรับภาพแล้ว

"บริษัทเกมเส็งเคร็งนี่ เดินทางอย่างเดียวยังใช้เวลาตั้งชั่วโมงกว่าแล้ว" หยางป๋อบ่นไปพลางเร่งความเร็วไปพลาง

ถ้าฝั่งเจ้าหน้าที่เกมได้ยิน คงจะมองหยางป๋อด้วยสายตาดูแคลน ในร้านค้าเกมมีอุปกรณ์เสริมสำหรับบินขายเยอะแยะ ทำไมไม่ซื้อเองล่ะ

หยางป๋อไม่อยากซื้อจริงๆ เพราะชาติที่แล้วเขาชอบเล่นเกมฟรี ส่วนร้านค้าในเกม ไปตายซะ แน่นอนเขาจน

คราวนี้หยางป๋อเอาระเบิดคลื่นกระแทกมาสี่ลูก และมินิไฮโดรเจนบอมบ์อีกหนึ่งลูก แขวนใว้ที่หน้าอกของหุ่น 2 ลูก ที่ขาอีกข้างละลูก และที่แขนอีกหนึ่งลูก

มินิไฮโดรเจนบอมบ์จะมีคลื่นกระแทกพลังงาน ส่วนระเบิดคลื่นกระแทกไม่มี ระเบิดคลื่นกระแทกใช้ได้ดีในพื้นที่แคบ ส่วนมินิไฮโดรเจนบอมบ์ใช้กลางแจ้ง

การเดินของหยางป๋อดูแปลกๆ ไม่มีอะไร เพียงแค่พอเห็นสัตว์เล็กๆ บนเรดาร์ เขาก็จะไปเหยียบทันที...

การมองเห็นแบบไดนามิก +1!

การมองเห็นแบบไดนามิก +1!

หยางป๋อได้สัมผัสถึงข้อดีของการมองเห็นแบบไดนามิกแล้ว ในการฝึกต่อสู้ มันช่วยคำนวณความเร็ว ระยะห่าง ฯลฯ ในการโจมตีของคู่ต่อสู้ได้อย่างรวดเร็วที่สุด และประมวลผลเป็นเส้นทางการเคลื่อนไหวที่ซับซ้อนในสมอง เหมือนกับระบบสกัดกั้นที่บอกว่าจะสกัดกั้นก่อนหรือหลัง และอันไหนอันตรายกว่า

เสี่ยวหลงหนี่ว์พาลูกน้องมาสามคนกำลังเดินทางผ่านภูเขา ทั้งสี่สวมชุดเกราะรัดรูป (คล้ายกับไอรอนแมน)

แต่ต่างกันตรงที่ชุดเกราะนี้จะกลืนกับสภาพแวดล้อมรอบข้าง ถ้าข้างนอกเป็นสีเขียว ชุดเกราะทั้งชุดก็จะเป็นสีเขียว ถ้าข้างนอกเป็นหิน ชุดเกราะก็จะมีสีของหินอยู่รอบๆ

มองจากภายนอก ในสี่คนมีผู้หญิงหนึ่งคน ที่เหลือเป็นผู้ชายทั้งหมด แต่มองไม่เห็นหน้าตา แต่ทุกคนตัวสูงมาก

ทั้งสี่คนร่างกายคล่องแคล่ว ความเร็วสูง เดินในแนวร่องเขาที่มีต้นไม้และพุ่มไม้ รู้สึกเหมือนพวกเขารู้วิชาตัวเบา

"ในที่สุดก็มาถึง" ทั้งสี่มาถึงหน้าผาแห่งหนึ่ง มองลงไปเห็นที่ราบด้านล่าง ในระยะ 1 กิโลเมตรจากจุดที่เทือกเขาและที่ราบมาบรรจบกัน คนหนึ่งในนั้นพูดขึ้น

"ท่านครับ โปรดออกคำสั่งด้วยขอรับ"

"ไม่ต้องรีบ ในเมื่ออีกฝ่ายออกมาแล้ว จุดประสงค์ต้องเป็นสัตว์กลายพันธุ์แน่ๆ รอให้เจ้านั่นสู้กับสัตว์กลายพันธุ์ก่อน เราค่อยลงมือก็ไม่สาย" เสี่ยวหลงหนี่ว์ได้ยินแล้วพูดด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม

"ท่านครับ ไอสารเลวนั่นจะไม่คิดจัดการกับหนูเงาหรอกนะ" มีคนถามต่อ

"ต้องใช่แน่ ตามข้อมูล รัฐบาลสหพันธรัฐยังให้หนูเงานี่เป็นสัตว์กลายพันธุ์ระดับ D พวกนั้นไม่เคยรู้จักปรับตัวเลย ความสามารถในการซ่อนตัวของหนูเงาเทียบชั้น A ได้ แต่พลังการต่อสู้น้อยจริงๆ" เสี่ยวหลงหนี่ว์พยักหน้า

"ท่านผู้การ เป้าหมายอยู่ห่างจากเราอีก 50 กิโลเมตร" ผู้หญิงในทีมพูดขึ้น เสียงแหบแห้งเล็กน้อย

"ข้าจะกำหนดภารกิจ พวกเจ้าต้องทำลายหุ่นยนต์ของไอสารเลวนั่นให้ได้ ข้าจะเป็นตัวหลักและตัดเส้นทางหนีของมัน พวกแกสามคน..." เสี่ยวหลงหนี่ว์ออกคำสั่งยาว

"ขอรับ!" ทุกคนแยกย้ายไปปฏิบัติตามแผน

หยางป๋อมองภูมิประเทศตรงหน้า แล้วก็รู้สึกเซ็งๆ ด้านหนึ่งเป็นทุ่งหญ้า หญ้าที่นี่สูงกว่าที่อื่น เรดาร์ตรวจพบความสูงได้ถึง 10 เมตร ส่วนด้านเทือกเขามีรอยแยกขนาดใหญ่ตั้งเรียงกันอยู่ มองออกเลยว่าบางส่วนถูกทำลายด้วยน้ำมือมนุษย์

"หาหนูตัวเดียวในที่แบบนี้ ไม่ต้องพูดถึงหนูหรอก แม้แต่เสือก็หาไม่เจอ" หยางป๋อแค่แวะมาดูเฉยๆ เป้าหมายที่แท้จริงของเขาคือถ้ำบนภูเขาที่ห่างออกไปหลายสิบกิโลเมตร ที่นั่นมีค้างคาวอยู่มากมาย

หยางป๋อมองแวบเดียว ก็เลี้ยวขึ้นเขาไปทันที

การเลี้ยวของหยางป๋อทำให้เสี่ยวหลงหนี่ว์กับพวกงงไปตาม ๆกัน พวกเขาซุ่มอยู่ห่างจากหยางป๋อพอสมควร ตัวหุ่นยนต์ของหยางป๋อมีเรดาร์ติดตั้งอยู่ และในที่โล่งแจ้งแบบนี้ ถ้าเปิดเผยตัวออกมาต้องโดนกองทัพอวกาศของรัฐบาลโจมตีทันที

"ไอ้เวรนี่..." เสี่ยวหลงหนี่ว์งง เนื่องจากท้องฟ้าถูกควบคุมโดยกองกำลังของรัฐบาล การสื่อสารของฝ่ายเสี่ยวหลงหนี่ว์จึงลำบากมาก กว่าจะได้รับข่าวก็ผ่านไปสิบนาทีแล้ว

เปิดเครื่องยนต์เจ็ทแพ็ค หยางป๋อกระโดดข้ามยอดเขาแต่ละลูกไปตรงๆ ไม่ถึงห้านาทีก็ถึงจุดหมายแล้ว

"เรดาร์ของหุ่นไม่ค่อยดีเลย" หยางป๋อมาถึงที่หมาย มีช่องแคบรอยแยกต่างๆในผนังหินมากมาย ทั้งถ้ำเล็กถ้ำใหญ่ แต่เรดาร์หุ่นมีจำกัด เลยตรวจจับได้ไม่ลึก

แต่ไม่นาน หยางป๋อได้ยินเสียงดังวุ่นวายแปลกๆ นี่คือความสามารถการควบคุมคลื่นเสียงของเขา แม้เรดาร์หุ่นจะไม่พบ แต่คลื่นที่หุ่นรับเข้ามาจะส่งต่อมาที่หยางป๋อ แต่ไม่ค่อยเสถียรและไม่ชัดเจนนัก

หยางป๋อเลือกถ้ำที่ไม่ใหญ่มากนัก แน่นอนว่าถ้าเอามันไปเทียบกับหุ่นยนต์ จริงๆ แล้วมีขนาดประมาณห้าหรือหกเมตร

ถ้ำนี้ลาดลงไป หยางป๋อหยิบระเบิดคลื่นกระแทกลูกหนึ่งออกมา ปรับเวลาเล็กน้อย แล้วโยนลงไป

หยางป๋อหลบออกจากปากถ้ำ สิบกว่าวินาทีต่อมาก็มีเสียงดัง ตูม!

ฝุ่นควันสีดำพุ่งออกจากปากถ้ำ

การควบคุมคลื่นเสียง +1!

การควบคุมคลื่นเสียง +1!

ข้อมูลชุดใหญ่ปรากฏในสมอง

"แย่แล้ว" แต่วินาทีต่อมา หยางป๋อก็พบว่าค้างคาวในถ้ำอื่นๆ ตกใจ กรีดร้องบินออกไปแล้ว

ตอนนี้ไม่มีเวลามากนัก เลือกถ้ำที่มีเสียงดังหลายแห่ง แล้วก็โยนระเบิดคลื่นกระแทกลงไปทีละลูกๆ

ตูม! ตูม! ตูม!

เสียงระเบิดต่อเนื่องทำให้ภูเขาทั้งลูกสั่นสะเทือน หินบางก้อนบนผาก็ร่วงหล่นลงมา

ค้างคาวนับพันนับหมื่นตัวที่เหลือในถ้ำต่างๆ ถูกแรงสั่นสะเทือนทำให้บินออกมา แต่กลางวันแบบนี้ พวกมันก็เหมือนแมลงวันไร้หัว บินวนไปมา

หยางป๋อเห็นว่าทักษะการควบคุมคลื่นเสียงของตัวเองถึงระดับผู้เชี่ยวชาญ (9750/10000) แล้ว

"ยังขาดอีกนิด" หยางป๋อมองมินิไฮโดรเจนบอมบ์ที่เหลือบนตัวอีกลูกเดียว แล้วก็มองค้างคาวที่ยังคงบินออกมาจากถ้ำต่างๆ แล้วลงไปรวมตัวกันในหุบเขาลึกไม่ไกลออกไป

เสี่ยวหลงหนี่ว์ทั้งสี่ในที่สุดก็เห็นหุ่นยนต์ของหยางป๋อแล้ว มันยืนอยู่บนภูเขาฝั่งตรงข้ามพอดี

"ไปกันเถอะ" เสี่ยวหลงหนี่ว์สั่งเบาๆ แล้วทั้งสี่ก็กระโจนทะยานไปหาหุ่นของหยางป๋อ ด้วยชุดเกราะที่กลมกลืนกับสภาพแวดล้อมโดยสิ้นเชิง ราวกับมองไม่เห็นพวกเขาอยู่

แต่เพียงชั่วพริบตาที่ทั้งสี่โจนมาถึงกลางอากาศระหว่างภูเขาสองลูกนั้น จู่ๆ ในหุบเขาก็มีเสียงระเบิดดังสนั่นสะเทือนเลื่อนลั่น

แรงระเบิดมหาศาลพร้อมเศษซากนับไม่ถ้วน เหวี่ยงให้ร่างทั้งสี่ลอยขึ้นไปกลางอากาศเหมือนถูกค้อนลมอันมหึมาฟาดเข้าอย่างจัง

หยางป๋อเพิ่งจะโยนมินิไฮโดรเจนบอมบ์ลงไปในจุดที่ค้างคาวชุกชุมที่สุด จากนั้นก็รีบวิ่งหนีมายังระยะห่างที่ปลอดภัย แล้วชื่นชมผลงานของตัวเอง

"ห่า!" เขาคาดไม่ถึงเลยว่าระหว่างที่ระเบิดไฮโดรเจนกำลังทำงาน จู่ๆ กลางอากาศก็ปรากฏร่างคล้ายหุ่นจิ๋วประมาณสี่ตัว หุ่นพวกนี้ยังเปล่งประกายสีสันสวยงามราวกับมีรุ้งกินน้ำอยู่บนตัว ก่อนจะถูกแรงระเบิดเหวี่ยงขึ้นไปกลางอากาศ

"ไอ้สารเลว!" เสี่ยวหลงหนี่ว์กับพรรคพวกไม่คิดว่าหยางป๋อจะมีระเบิดไฮโดรเจนติดตัวมาด้วย ตอนกระโจนมาพวกเขาไม่ได้ระวังด้านใต้ตัวเลย แรงระเบิดเลยฟาดให้ปลิวขึ้นฟ้าไปในที จนชุดเกราะที่ปรับเปลี่ยนให้กลมกลืนกับธรรมชาติตามไม่ทัน เลยเผยโฉมออกมา เสี่ยวหลงหนี่ว์กับลูกน้องปลดปล่อยพลังออกมา หลุดพ้นจากแรงอัดมหาศาล แล้วพุ่งไปหาหยางป๋อด้วยความเร็วสูงปานสายฟ้าแลบ โดยมีเงาภาพติดตาตามหลังมาด้วย

หยางป๋อพอเห็นร่างคนก็สตาร์ทเครื่องยนต์จรวดหลังทันที กระโดดหนีทันควัน!

แต่กลับไม่คาดคิดว่า ทันทีที่เขาบินขึ้นมา เสี่ยวหลงหนี่ว์กับพวกกลับหมุนตัวกลางอากาศอย่างแคล่วคล่อง ดาบรูปร่างแปลกประหลาดในมือของพวกเขาก็พุ่งเข้าใส่หยางป๋อด้วยความเร็วจี๋

ทว่าก็เป็นจังหวะนั้นเองที่มีแสงจ้าระยิบพลันส่องลงมาจากฟ้าขาวโพลน และจอเสมือนของหยางป๋อก็ดับวูบอีกครั้ง

(จบบท)