บทที่ 30 การเก็บเกี่ยวที่ไม่คาดคิด

"ไม่จริงน่า" หยางป๋อเดินสำรวจรอบๆ บริเวณกว้างใหญ่ มีแต่วัวที่ตัวใหญ่ที่สุด แต่ไม่เห็นเสือหรือเสือดาวอย่างที่คิดไว้เลย

เมื่อพิจารณารูปร่างของวัวพวกนี้ใกล้ๆ ก็เหมือนช้าง มองเขาวัวที่ยาวเกือบ 1 เมตร กว้าง 1 เมตร เหมือนง่ามสามง่ามนั่นแหละ หยางป๋อเริ่มเข้าใจแล้ว

แถมยังอยู่เป็นฝูง ก็เหมือนรถแทรกเตอร์ที่มีหนามนั่นเอง แถมยังเป็นทั้งฝูงอีกต่างหาก

หยางป๋อมองหาสัตว์ใหญ่ทั่วบริเวณแต่ไม่เจอ จึงถอนหายใจแล้วนำศพวัวที่ฆ่าไว้ทั้งหมดไปไว้ในถ้ำใต้ดิน

"แต่ว่าฉันไม่มีอำนาจอะไรเลย ไม่งั้นก็ไปซื้อเนื้อเยื่อวัวพวกนี้มาเพาะเลยก็ได้" หยางป๋อคิดไปพลางทำงานไปพลาง

แต่แล้วความคิดที่จะไปสำรวจพื้นที่อันตรายก็ผุดขึ้นมา แต่ตามมาด้วยการปฏิเสธแนวคิดนี้อย่างมีเหตุผล เพราะหุ่นยนต์ของเขามันเป็นหุ่นยนต์ที่ระดับต่ำที่สุด ถ้าเกิดเสียหายขึ้นมา เจาอาจจะล้มละลายเลยก็ได้

"ไม่ต้องรีบหรอก ไม่ต้องรีบ" หยางป๋อคิดว่าตัวเองมาได้ไม่นาน แต่ก็มีพัฒนาการที่ดีแล้ว ทำตัวให้มีเหตุผลหน่อย

เขาโยนซากวัวทิ้งในสถานที่ที่เคยสำรวจมาก่อน แล้วก็รอ

สำหรับสัตว์ป่าแล้ว พวกมันยากที่จะต้านทานกลิ่นอาหารได้ กลิ่นเลือดสดของวัว 11 ตัวแผ่กระจายไปทั่วพื้นที่ใต้ดิน ดึงดูดสัตว์เลื้อยคลานมากมายให้มุ่งหน้าไปหาอาหาร

มีหลากหลายชนิด หยางป๋ออยู่นิ่งๆ รออยู่ด้านข้าง เขาเลือกสถานที่ที่เป็นทางเดินแคบยาว แต่ความสูงของทางเดินนี้สูงมาก หยางป๋อรออยู่บนแท่นเล็กๆ เหนือทางเดินนั้น

ที่นี่เงียบสงัด หยางป๋อปิดเรดาร์ไปด้วย เพราะตามข่าวอย่างเป็นทางการ สัตว์กลายพันธุ์บางชนิดสามารถรับรู้สัญญาณเรดาร์ได้

ในเมื่อวางกับดักแล้ว หยางป๋อก็ไม่สนใจหรอกว่าจะมาเป็นปลาอะไร ขอแค่เป็นปลาก็พอ จะเข้ามาในกับดักได้หมด

เวลานี้หยางป๋อเปิดเครื่องรับเสียง ในพื้นที่ใต้ดินอันเงียบสงบนี้ เครื่องรับเสียงของหุ่นยนต์สามารถรับเสียงของแมลงที่กำลังต่อสู้กันได้

"การวางกับดักแบบนี้ต้นทุนก็สูงอยู่นะ" หยางป๋อมองเวลาผ่านไป หนึ่งชั่วโมงก็หลายร้อยเครดิตแล้ว

รออย่างนั้นอยู่ 5 ชั่วโมง หยางป๋อได้ยินเสียงฉีกกระชากอาหารจากด้านล่าง โดยเฉพาะเสียงฉีกหนังวัว เสียงเคี้ยวและเสียงอื่นๆ ด้วย

หยิบระเบิดคลื่นกระแทก 2 ลูก เหวี่ยงทิ้งแล้วโยนทางซ้ายขวาของทางเดินข้างล่าง

ตูม!

แม้จะมีหุ่นยนต์ แต่เสียงดังมหึมาก็ทำให้หยางป๋อรู้สึกไม่สบายตัว พื้นที่ทั้งหมดสั่นสะเทือนเล็กน้อย แน่นอนว่าหยางป๋อเปิดเรดาร์ไว้แล้ว

การอำพราง +1!

การอำพราง +1!

มุมมองไดนามิก +1!

กระแสข้อมูลมากมายทำให้หยางป๋อยิ้มจนแก้มปริ

มองดูซากศพของกิ้งก่าบนพื้น กิ้งก่าเหล่านี้ถูกคลื่นกระแทกอันรุนแรงทำให้ร่างผิดรูปร่างไปเลย คลื่นกระแทกในทางเดินแคบนั้นยิ่งรุนแรงขึ้น

ในทางเดินยาว 100 กว่าเมตร เต็มไปด้วยซากศพศพกิ้งก่า นกหลากหลายชนิด ไม่มีสัตว์เลื้อยคลานเท่าไหร่ เพราะถูกกิ้งก่ากินหมดแล้ว

"น่าเสียดายที่ลงไปข้างล่างไม่ได้ ไม่งั้นมีวิธีอีกเยอะแยะ อย่างเช่น วางยาพิษอะไรก็ได้" หยางป๋อรู้สึกเศร้าเล็กน้อย ตัวเองใช้กลยุทธ์ได้ไม่ถึง 10% จินตนาการดูถ้าอยู่ในชั้นใต้ดินลึก จุดระเบิดสารเคมีพิษร้ายแรง ปล่อยให้โลกใต้พื้นดินเป็นเหมือนปล่องควัน ไม่รู้ว่าควันพิษจะฆ่าสัตว์ได้มากแค่ไหน

หยางป๋อหัวเราะเบาๆ วางระเบิดมินิไฮโดรเจนบอมบ์ ไว้ใต้ซากวัวตัวหนึ่ง ตั้งเวลา 5 ชั่วโมงแล้วกลับฐาน

ส่วนเรื่องที่จะระเบิดพวกพ้องตัวเองรึเปล่า ไม่หรอก เมื่อหุ่นยนต์เข้าใกล้ก็จะส่งสัญญาณบอกว่ามีอันตราย ยังแยกแยะฝ่ายตรงข้ามกับพวกพ้องได้อยู่

กลับมาถึงฐาน มองค่าบำรุงรักษา ถึงแม้หยางป๋อจะมีเงินในเกมเยอะ แต่ก็รู้สึกเจ็บแปลบ นี่ยังเป็นแค่หุ่นยนต์ระดับต่ำสุดเลย ยิ่งเลเวลหุ่นยนต์สูง ค่าบำรุงรักษายิ่งสูงขึ้น

"ไว้ไปดูที่ศูนย์การค้าก็แล้วกัน" หยางป๋อคิดในใจ ครั้งหน้าค่อยไปเดินดูที่ศูนย์การค้า

หลังจากออกจากเกมแล้ว หยางป๋อมายืนข้างหน้าต่าง มองท้องฟ้าด้านนอก ท้องฟ้าปลอดโปร่งสดใส ท่ามกลางท้องฟ้าสีฟ้า ท่าอากาศยานดูสวยงามระยิบระยับอยู่เสมอ เหมือนแหวนเพชรเม็ดโตบนท้องฟ้า งดงามน่าหลงใหล

พึมพำทักษะอย่างเงียบ ๆ ในใจ

ว่ายน้ำ: ระดับปรมาจารย์ (ความเร็วในของเหลว +300%, หายใจใต้น้ำถาวร, พลังโจมตีใต้น้ำ +120%)

การบิน: ระดับผู้เชี่ยวชาญ (1402/10000)

การอำพราง: ระดับผู้เชี่ยวชาญ (5210/10000)

การควบคุมคลื่นเสียง: ระดับปรมาจารย์ (14350/100000)

มุมมองไดนามิก: ระดับผู้เชี่ยวชาญ (4832/10000)

การชนกระแทก: ระดับกลาง (11/100)

มุมมองภาพความร้อน: ระดับสูง (301/1000)

การควบคุมพลังไฟฟ้า: ระดับสูง (112/1000)

การควบคุมพลังแสง: ระดับเริ่มต้น (4/10)

การขับหุ่นยนต์: ระดับกลาง (56/100)

การล่องหน: ระดับกลาง (16/100)

การตบ: ระดับสูง (134/1000)

หยางป๋อมาในห้องน้ำ มองกระจกสะท้อนตัวเอง กล้ามเนื้อบนใบหน้าเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว แม้แต่โครงกระดูกก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย สองสามนาทีต่อมา ใบหน้าที่แปลกตาแต่คุ้นเคยก็ปรากฏบนกระจก

หยางป๋อลูบหน้าตัวเอง นี่คือหน้าตาของเขาในชาติก่อน

"โครงกระดูกปรับเปลี่ยนได้เล็กน้อย ดูเหมือนว่าทักษะการอำพรางนี้ถ้าถึงระดับสูงสุดจะสามารถเปลี่ยนเป็นคนแปลกหน้าได้เลย" หยางป๋อสัมผัสทักษะนี้อย่างถี่ถ้วน อำพรางเป็นใบหน้าคนหลากหลาย แม้กระทั่งใบหน้าผู้หญิง

มองหน้าผู้หญิงในกระจก เป็นหน้าดาราที่ชอบในชาติที่แล้ว ลูบหน้าแล้วรู้สึกจะอ้วกโดยไม่มีเหตุผล

"น่าขยะแขยง" หยางป๋อแม้กระทั่งสงสัยว่า ทักษะนี้ถึงระดับสูงสุดจะเปลี่ยนตัวเองเป็นผู้หญิงได้เลยหรือเปล่า

หลังจากนั้นหยางป๋อก็รีบไปนอน ตอนนีไม่ต้องสิ้นเปลืองพลังงานของตัวเองแล้ว เพราะมีมากเกินไป

แม้แต่ตอนนอนก็ฝันร้าย ฝันว่าตัวเองกลายเป็นผู้หญิง ไปอาบน้ำรวมกับผู้หญิงคนอื่น...

ในใจบอกกับตัวเองว่า ฉันก็ไม่ใช่คนหื่นกามซะหน่อย ทำไมถึงฝันแบบนี้ล่ะ?

เมื่อลุกขึ้นมาเห็นว่าเขานอนไปแค่ 4 ชั่วโมงเอง

ทันใดนั้น ข้อมูลมากมายก็ไหลเข้ามาในสมอง

มุมมองไดนามิก +1!

การอำพราง +1!

แต่ในข้อมูลจำนวนมหาศาลนั้น มีบางอย่างที่ไม่ควรมี

การล่องหน +32!

การล่องหน +8!

การล่องหน +4!

หยางป๋อรู้สึกงงงวยไปหมด การล่องหน? การล่องหนมากขนาดนี้ เป็นสัตว์อะไรกัน?

"หรือว่าเป็นคน เป็นคนฝ่ายมนุษย์กลายพันธุ์ +32 นี่มันเป้าหมายระดับ A ชัดๆ" หยางป๋อรีบลุกขึ้น เข้าเกม ซื้ออุปกรณ์การบินทันที บินตรงไปจุดเกิดเหตุ แน่นอนว่าต้องพกระเบิดมินิไฮโดรเจนบอมบ์ไปด้วย

ในทางเดินเต็มไปด้วยซากศพเละเทะไปหมด หนูตัวใหญ่เท่าเสือที่มีขนสีเงินนั้นโดดเด่นมาก ไกลออกไปยังเห็นศพหนูตัวอื่นๆ อีก

"ของดี รีบไปเร็ว" หยางป๋อคว้าศพหนูแล้ววิ่งออกไป ทำไมหยางป๋อถึงได้วิ่งเร็วขนาดนี้ ก็เพราะเงินรางวัลสำหรับสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ระดับ A นั้นมากมายมหาศาล

หยางป๋อหยิบถุงใบใหญ่มา ยัดศพหนูสีเงินใส่ไป การฆ่าสิ่งมีชีวิตปนเปื้อนก็เป็นแบบนี้แหละ รอบๆ ซากปรักหักพังยังมีหนูกลายพันธุ์ตัวใหญ่เท่าสุนัขให้เห็นอย่างชัดเจน

หยางป๋อไม่มีเวลาสนใจเลยด้วยซ้ำ คว้าเอาแค่ตัวใหญ่ๆ แบกถุงแล้ววิ่งออกจากพื้นที่ใต้ดิน บินกลับฐานเพื่อเตรียมรับรางวัลทันที

(จบบท)