บทที่ 295 ต้นสายปลายเหตุ
หยางป๋อกลับมาที่โต๊ะ เหลือแค่ตาแก่เจ้าเล่ห์กับสาวใหญ่สองคนที่ดูอวบอิ่ม สาวใหญ่สองคนเห็นหยางป๋อกลับมาก็ตาเป็นประกาย
ตาแก่เจ้าเล่ห์มองขวดเหล้าสองขวดบนโต๊ะอย่างหงุดหงิด ในสายตาเขาเหล้าพวกนี้ก็ธรรมดามาก
แต่สำหรับสาวใหญ่สองคนที่อยู่อพาร์ตเมนต์ เหล้าสองขวดนี้ถือเป็นของหรูหรา
"คุณโจฮัน ไม่นึกเลยว่าคุณจะรู้จักความสุขขนาดนี้" สาวใหญ่สองคนใส่ชุดเดรสสายเดี่ยว คนหนึ่งผมดำตาฟ้าผิวขาว อีกคนผมทองตาดำผิวขาว
โจฮันคือชื่อตัวตนของหยางป๋อตอนนี้
ทั้งสองคนใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวคล้ายผ้าไหม คนหนึ่งสีขาว อีกคนสีดำ
ถ้าทั้งสองคนไม่มีกลิ่นอายของโสเภณี หยางป๋อก็คงสงสัยว่าพวกเธอออกมาทำธุรกิจผิดกฎหมาย
ในสหภาพก็มีธุรกิจผิดกฎหมายแบบนี้ไม่น้อย แต่ทำกันใต้ดิน
คนที่พูดคือสาวใหญ่ใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาวอมชมพูชื่อซีย่า อีกคนชื่อแอนนี่ ผมทองตาดำ
"จริงๆ แล้วผมไม่ค่อยพิถีพิถันเรื่องการแต่งตัว แต่เรื่องอาหารอร่อย ผมไม่เคยทำร้ายตัวเอง" หยางป๋อเห็นเหล้าที่ส่งมาบนโต๊ะ
ตาแก่เจ้าเล่ห์เห็นท่าทางของหยางป๋อ คิดว่าหยางป๋อกำลังอวดตัว จึงใช้รอยยิ้มที่คิดว่าใจดีพูดว่า "คุณโจฮัน ยังไม่เปิดเหล้าอีกหรือ?"
หยางป๋อโบกมือ พนักงานเสิร์ฟที่อยู่ไกลๆ ก็เดินมา เขาล้วงกระเป๋าหยิบเหรียญทองขนาดเท่าเหรียญโยนให้พนักงาน "ช่วยเปิดให้หน่อยครับ"
เหรียญทองขนาดเท่าเหรียญนี้ใช้แลกด้วยเครดิตในบาร์ ส่วนใหญ่ใช้เป็นทิปให้พนักงาน
แน่นอนว่าเดี๋ยวก็มีรายการสนุกๆ สามารถให้รางวัลรายการได้ด้วย
"ขอบคุณครับคุณ" พนักงานเห็นเหรียญทอง นี่เป็นทิปที่สูงที่สุด
เห็นตาแก่เจ้าเล่ห์ฝั่งตรงข้ามยิ้มแต่ในดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ หยางป๋อรู้สึกสบายใจ
มองสาวใหญ่สองคนข้างๆ ไม่ว่าจะจริงหรือปลอม อย่างน้อยตอนนี้ก็ดูสบายตา
ชาติก่อนหยางป๋อไปบาร์มาไม่น้อย ครึ่งหลังของชีวิตคิดได้แล้ว หาเงินได้ก็เอาไปสนุก เก็บเงินไม่ได้ เพราะไม่มีเงินไปจ่ายบ้านที่สร้างค้างใว้
บาร์นี้ไม่ใช่ที่ที่คนระดับสูงมา ดังนั้นเหล้าสองสามขวดนี้ถือว่าหรูหราในบาร์นี้แล้ว
แต่ในสายตาตาแก่เจ้าเล่ห์ เหล้านี้ก็แค่พอใช้ได้ ในใจหัวเราะเยาะผู้หญิงทั้งสองกับหยางป๋อที่ดูไม่เคยเห็นโลก
แล้วก็ดื่มเหล้าในแก้วรวดเดียวหมด ยังแกล้งพูดว่า "เหล้าดี!"
สาวใหญ่สองคนตอนนี้อยู่ข้างหยางป๋อ ข้างละคน ทั้งสองมองตาแก่เจ้าเล่ห์ดื่มเหล้าหมดแก้วในอึกเดียว มองหน้ากันแล้วก็ดื่มหมดในอึกเดียวเหมือนกัน
แล้วยิ้มมองหยางป๋อ แอนนี่พูดเสียงหวานว่า "โจฮัน ถึงตาคุณแล้วนะ!"
หยางป๋อยิ้มเบาๆ ยกแก้วขึ้น เขย่านิดหน่อย แล้วจิบเบาๆ "ได้เลี้ยงเหล้าสาวสวยสองคน ผมก็ดีใจแล้ว ได้เห็นสาวสวยสองคนดื่มเหล้า ผมยิ่งดีใจ"
"พนักงาน เอาเหล้าที่ดีที่สุดของที่นี่มาอีกสองขวด ผมจะเลี้ยงสาวสวยให้อิ่มหนำ" หยางป๋อพูดพลางชำเลืองมองชายชราด้วยสายตาดูแคลนเล็กน้อย
ตาแก่เจ้าเล่ห์เห็นสายตาของหยางป๋อ รอยยิ้มก็หายไปทันที
แต่ตอนนั้นเอง เพื่อนคนหนึ่งของตาแก่เจ้าเล่ห์มาตบไหล่ ตาแก่เจ้าเล่ห์ก็ยิ้มลุกขึ้นยืน "คุณโจฮันใช่ไหม ขอบคุณสำหรับการเลี้ยง มีโอกาสผมจะเลี้ยงตอบแทนคุณ"
หยางป๋อโอบสาวใหญ่สองคนทันที "คุณลุง ผมรอนะครับ!"
ชายชรามองหยางป๋อและอีกสองคนแล้วพยักหน้า ในใจกัดฟันคิดว่าตอนพายุมา จะต้องบดกระดูกทุกชิ้นในร่างของสามคนนี้ให้แหลก และสร้างความบันเทิงเอาให้สะใจ
สาวใหญ่สองคนเห็นตาแก่เจ้าเล่ห์จากไปอย่างไม่พอใจ ก็ปัดมือหยางป๋อออก "โจฮัน ชายชราคนนั้นดูไม่ธรรมดานะ"
"มีเหล้าดีตรงหน้า จะพูดเรื่องไม่ดีได้ยังไง?" หยางป๋อรีบรินเหล้าให้ทั้งสอง
ชาตินี้หยางป๋อแทบไม่ได้ดื่มเหล้า อาจเพราะชาติก่อนดื่มพอแล้ว หรืออาจเพราะพอยกแก้ว ก็นึกถึงเรื่องเลวร้ายในชาติก่อน จึงไม่อยากยกแก้วอีก
"ต้องควบคุมอารมณ์ให้ดี!" ตาแก่เจ้าเล่ห์มานั่งที่โต๊ะอีกด้าน หัวหน้ามองท่าทางของตาแก่เจ้าเล่ห์ พูดเบาๆ
ตาแก่เจ้าเล่ห์ได้ยินก็รีบพยักหน้า "ผมจะทำครับ!"
"หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น!" คำพูดของหัวหน้ามีความหมายลึกซึ้ง
เพราะในวงการมือสังหาร ถ้าใครทำให้ภารกิจของทีมล่าช้าเพราะใครบางคน คนนั้นอย่างน้อยต้องชดใช้รายได้ทั้งหมดจากภารกิจ และอาจต้องเผชิญกับความโกรธของผู้ว่าจ้าง
หัวหน้ากลุ่มนี้มาที่นี่ก็เพื่อดูว่ามีคนในสายอาชีพเดียวกันไหม
บาร์เป็นสถานที่ที่มีคนหลากหลาย เป็นที่ส่งข่าวสาร รอบๆ ที่นี่แทบไม่มีกล้องวงจรปิด ทำไมถึงมีที่แบบนี้อยู่?
เงินของพวกสมาชิกสภาก็มาจากการรีดไถคนตัวเล็กตัวน้อยทั้งนั้น แม้แต่การฟอกเงินก็ต้องมีธุรกิจไม่ใช่หรือ?
เจ้านายใหญ่อาจร่ำรวยจากการควบคุมราคาสินค้า ออกกฎหมาย แต่เจ้านายเล็กๆ ต้องหาจากที่อื่น ทำไมบางที่เจ้านายไม่ไปและบาร์ของกลุ่มมืดบางแห่งถึงเปิดตลอด? พอเจ้านายมีปัญหา ก็โดนปราบปรามทันที... ไอ้เหี**
หยางป๋อรินเหล้าให้สาวใหญ่สองคนแล้ว ยังสั่งจานผลไม้มา มีผลไม้ลายดาวที่แอนนี่บอกว่าชอบที่สุด
ตอนนี้สาวใหญ่สองคนดื่มเหล้าทีละนิด แต่หยางป๋อไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับพวกเธอ คุยไปดื่มไป กินผลไม้ไป ยังเล่นเกมคล้ายการพนันด้วย
สังเกตคำพูดของตาแก่เจ้าเล่ห์และพวก พบว่าน่าสงสัยมากขึ้น ส่วนพวกเขาติดต่อใครไม่จำเป็นต้องดู เพราะนี่เป็นหนึ่งในฐานของสมาคมนักล่าเงินรางวัล พรุ่งนี้ก็รู้แล้ว
"โอ้ คุณโจฮัน คุณแย่จังเลย" แอนนี่ยิ้มสดใสมองหยางป๋อ เสียงไม่ได้เสแสร้งมากนัก
หยางป๋อยิ่งสาวใหญ่ทำเสียงหวาน ยิ่งรู้สึกตัว เพราะเขาคือหยางป๋อ ไม่ใช่โจฮันบ้านั่น...
ส่วนโจวรุ่ยเห็นหยางป๋อพาสาวใหญ่สองคนจากไป ก็โล่งอก กลัวว่าชายคนนี้จะเกิดอาการบ้าและฆ่าคนทั้งบาร์...
เหล้าที่ดื่มไม่หมดฝากไว้ที่บาร์ กลับถึงอพาร์ตเมนต์ สาวใหญ่สองคนถึงบอกลาหยางป๋อ เห็นได้ชัดว่าสองคนนี้ก็ไม่ใช่คนซื่อๆ
หยางป๋อกลับถึงที่พัก อาบน้ำ แล้วโยนเสื้อผ้าใส่เครื่องซักผ้า
"ความสามารถล่อลวงนี้ใช้กับผู้หญิงได้ผลจริงๆ" หยางป๋อได้ข้อสรุปของตัวเองวันนี้
"แต่ไม่รู้ว่าจะใช้กับผู้ชาย... ไม่สิ กับสิ่งมีชีวิตอื่นได้ไหม พรุ่งนี้ไปลองที่สวนสาธารณะดูดีกว่า?" หยางป๋อล่องหนออกจากห้องแล้ว กำลังรอกลุ่มเล็กๆ ห้องข้างๆ ในทางเดิน เมื่อกี้เห็นจากระเบียงแล้ว
ระเบียงกระจกปิดทั้งหมดมีสองโหมด หนึ่งคือโปร่งใส อีกอย่างคือมองเห็นทางเดียว
ห้าคนเดินคุยกันตลอดทาง
พวกเขากลับมาที่นี่ ตาแก่เจ้าเล่ห์มองห้องข้างๆ อย่างสงบ นึกถึงภาพเด็กข้างห้องพาผู้หญิงสองคนกลับมา ก็รู้สึกหงุดหงิด...
หนึ่งในห้าคนไปเปิดประตูก่อน อีกคนไปที่ช่องบันไดมองดู โดยทั่วไปช่องบันไดจะใช้เกราะของยานรบเป็นประตูกันไฟ เพราะอาคารสูงพวกนี้สามารถใช้เป็นป้อมปราการในยามสงครามได้
หยางป๋อรอให้คนหน้าเข้าไปก่อน แล้วตามเข้าไป พบว่าคนที่เปิดประตูก่อนกำลังตรวจสอบทุกที่ ดูแล้วรู้เลยว่ามีพิรุธ
ยังมีคนออกไปที่ระเบียง ดูเสร็จแล้วรอคนข้างนอกเข้ามา ตาแก่เจ้าเล่ห์หยิบเครื่องดื่มจากตู้เย็นให้ทุกคน แล้วพูดว่า "หัวหน้า คืนพายุ ขอเวลาผมหนึ่งชั่วโมงก่อน ผมจะให้ไอ้โง่ข้างห้องรู้ว่านรกเป็นยังไง"
"ไม่มีปัญหา" หนึ่งในสี่คนที่เหลือพยักหน้า
ในสี่คนมีสองคนหนุ่ม สองคนวัยกลางคน คนที่ตอบเป็นคนหนุ่มคนหนึ่ง
"ฮ่าๆ ไป๋โถว นายก็มีวันนี้เหมือนกันนะ ไม่นึกว่าจะโดนไอ้โง่บ้านนอกแย่งคนไป"
"ก็แค่ผู้หญิงสองคน ในบาร์มีผู้หญิงตั้งเยอะ" อีกสองในสามคนเปิดเครื่องดื่มพลางพูด
ตาแก่เจ้าเล่ห์พูดอย่างหงุดหงิด "พวกนายรู้จักแต่เอาเงิน พวกเราจะไปใช้เงินทุ่มได้ยังไง นายเห็นรอยสักที่ข้อมือกับแหวนของสองคนนั้นไหม? นั่นเป็นของสมาคมรักร่วมเพศ"
"นายยังจะไปจีบอีกเหรอ?" อีกคนหนึ่งถาม
"สองคนนี้ฉันเดาว่าคงจดทะเบียนแต่งงานเพื่อรับเงินอุดหนุน อาศัยเงินอุดหนุนเลี้ยงชีพ แล้วไม่ลองก็ไม่รู้ใช่ไหม พวกนี้สนุกกว่าพวกที่มีสามีอีก แล้วกับความสามารถของฉัน รับรองว่าจะพิชิตพวกเธอได้ ให้พวกเธอเรียกฉันว่าพ่อ" ตาแก่เจ้าเล่ห์ยิ่งพูดยิ่งคับแค้น
"ไม่คิดว่าจะโดนไอ้โง่บ้านนอกทำเสียเรื่อง ถึงตอนนั้นฉันจะให้มันรู้ว่านรกเป็นยังไง" ตาแก่เจ้าเล่ห์โกรธจนทนไม่ไหว
ชายวัยกลางคนอีกคนหัวเราะเบาๆ "จัดการพวกนี้ ใช้วิธีการนิดหน่อยก็พอ รับรองว่าเสร็จเรื่องแล้วตื่นมาพวกเขาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น"
"ไร้รสนิยม ในสายตาฉัน นี่เป็นของดีชั้นเยี่ยม ดูท่าทางไม่เคยใช้ยาเสริมพันธุกรรม"
"ฮ่าๆ ไป๋โถวคงกลัวแล้วสินะ"
"ฮ่าๆ นึกถึงเมื่อสิบปีก่อน ไป๋โถวนัดสาวสวยในสหพันธ์ ใครจะรู้ว่านอนไปตื่นมากลายเป็นผู้ชาย แล้วเกือบโดนจับเอาคืน ถ้าไม่ใช่เพราะเวลาทำภารกิจของเราหมดแล้วไปตามหา ไป๋โถวคงโดนไอ้บ้านั่น..."
"หุบปาก!" ไป๋โถวตะโกนทันที นึกถึงเมื่อสิบปีก่อนตอนที่ตัวเองมีฝีมือไม่เลวในสมาคมพี่น้อง เกือบจะโดนไอ้บ้านั่นจับเอาคืน...
สำคัญคือหลายปีต่อมา นึกถึงว่าคนที่ร่วมรักกับตัวเองเป็นผู้ชาย... ก็ไม่มีความสนใจในผู้หญิงเลย
หยางป๋อได้ยินถึงตรงนี้ก็รู้สึกขนลุก... เข้าใจแล้วว่าทำไมไป๋โถวถึงเป็นแบบนี้ คงเป็นเพราะบาดแผลทางใจใหญ่เกินไป ใครจะคิดว่าตอนแรกคนที่เล่นด้วยกันดีๆ เป็นผู้ชาย แล้วยังเกือบจะโดนอีกฝ่าย...
"หัวหน้า นี่คือแผนผังของศูนย์เก็บของกลาง หุ่นยนต์และอุปกรณ์ขนาดใหญ่อยู่ชั้นใต้ดินที่สอง ของอื่นๆ อยู่ชั้นบนที่สาม ในรายการของกลางมีแหวนสามวง ไม่รู้ว่าแหวนต้นกำเนิดเดียวกันจะอยู่ในนั้นไหม" ดื่มเครื่องดื่มเสร็จ หนึ่งในนั้นก็เริ่มวาดแผนผัง พลางอธิบาย
"กลัวว่าบางคนจะมือไม่สะอาด เอาแหวนไปเงียบๆ ตำรวจที่ดาวซันเหยว่มีตั้งเยอะ ใครจะรู้ว่าใครเอาไป"
หัวหน้าส่ายหน้า "คงไม่ถึงขนาดนั้น สิ่งที่ผมกังวลคือ เรื่องของผีเสื้อเงินครั้งนี้แปลกมาก ผมดูวิดีโอของตำรวจ รายงานชันสูตรศพแล้ว ผีเสื้อเงินเป็นผู้มีพลังระดับ A มือสังหารเหรียญทองของสมาคมพี่น้องเรา จะถูกโจมตีจากด้านหลังได้ยังไง แถมนอกจากหัวแล้ว ร่างกายส่วนอื่นไม่มีบาดแผลเลย"
"แสดงว่าผีเสื้อเงินถูกโจมตีจากด้านหลังโดยไม่ทันตั้งตัว ไม่ได้ใช้พลังเลยสักนิด ถ้าใช้แม้แต่นิดเดียว ร่างกายก็จะเสียหายเพราะพลังงานควบคุมไม่ได้"
"ดังนั้นครั้งนี้ที่เก็บของกลางอาจไม่มีสิ่งที่เราต้องการ"
"น่าโมโหที่ผีเสื้อเงินปลอมแปลงประวัติของลูกน้อง ทำให้เราตรวจสอบประวัติของคนที่เขาพาไปด้วยไม่ได้ในเร็วๆ นี้ ครั้งนี้ต้องเอาตัวอย่างชีวภาพออกมาจากที่เก็บของกลางด้วย" ทั้งห้าคนพูดกันจ้อกแจ้ก
หยางป๋อได้ยินถึงตรงนี้ก็เข้าใจทันที มือสังหารเหรียญทองของสมาคมพี่น้องจะรับสมัครลูกน้องเองเพื่อทำภารกิจ เหมือนกับบริษัทที่เจ้านายอ้วนเปิดที่นี่ เพื่อไม่ให้บริษัทแม่ดึงคนไป ก็ใช้ข้อมูลปลอมหลอกสำนักงานใหญ่ สำนักงานใหญ่ก็ตรวจสอบยาก นอกจากจะมาตรวจสอบทุกคนที่นี่ด้วยตัวเอง
"หวังว่าศูนย์เก็บของกลางจะมีของดีๆ" หยางป๋อคิดในใจ เพราะของกลางพวกนี้ บางทีในบัญชีมี แต่จริงๆ ไม่มี
"เป้าหมายของเราครั้งนี้คือชุดเกราะของมือสังหารที่ให้ทักษะพลังบ้าคลั่ง ไม่งั้นตอนกลายเป็นยักษ์แล้วเปลือยกายคงดูไม่ดี" จุดประสงค์หลักของหยางป๋อครั้งนี้คือสิ่งนี้
ทุกคนปรึกษากันแล้วตัดสินใจจะลงมือตอนพายุมา เพราะตอนนั้นจะมีอีกกลุ่มก่อเรื่อง
หยางป๋อสงสัยในใจ ยังมีอีกกลุ่มเหรอ?
สองชั่วโมงกว่าผ่านไป พวกนี้สั่งอาหารมากิน หยางป๋อถึงได้โอกาสออกไป...
หยางป๋อกลับห้องทางช่องบันได พอถึงบ้านก็ค้นข้อมูลเรื่องที่ไป๋โถวพูด พบว่าการแต่งงานเพศเดียวกันในสหภาพมีเงินอุดหนุนจริง และเงินอุดหนุนเท่ากับค่าแรงขั้นต่ำของแต่ละเมือง แต่สหภาพจะตรวจสอบ ถ้าพบว่าคู่รักเพศเดียวกันมีความสัมพันธ์กับเพศตรงข้าม ก็จะยกเลิกเงินอุดหนุน
"จุ๊ๆ" หยางป๋อไม่คิดว่าจะมีกฎหมายแปลกๆ แบบนี้ และการให้กำเนิดของคู่รักเพศเดียวกันไม่ต้องเสียเงิน สามารถใช้ยีนของทั้งสองฝ่ายผ่านโรงงานทารก ผู้หญิงก็สามารถตั้งครรภ์เองเพื่อมีลูกได้
และเมื่อมีลูกแล้วจะได้รับเงินอุดหนุนสามส่วน...
ที่คนพวกนี้ได้รับเงินอุดหนุนเพราะคะแนนเสียงในมือพวกเขา... เพื่อคะแนนเสียงจึงมีกฎระเบียบแปลกๆ มากมาย...
"พรุ่งนี้ออกไปแต่เช้า แล้วกลับมาเล่นเกมที่บ้าน" ไม่ควรทิ้งเกม และต้องทดสอบว่าความสามารถล่อลวงใช้กับสิ่งมีชีวิตอื่นได้ไหม ที่บ้านมีสัตว์เลี้ยงตัวเล็กๆ
วันรุ่งขึ้น ตอนเช้าขึ้นลิฟต์ลงมาชั้นล่าง ก็เจอแอนนี่ วันนี้แอนนี่แต่งตัวมิดชิดกว่าเดิม ใส่เสื้อฮู้ดสีขาว ถือตะกร้า เห็นหยางป๋อก็ตกใจ แล้วทักทายอย่างสนิทสนม "โจฮัน คุณก็ไปซูเปอร์มาร์เก็ตเหรอคะ?"
"ใช่ครับ แอนนี่"
"เราต้องรีบหน่อยนะคะ ถ้าลดราคา ของดีๆ จะถูกแย่งหมดเร็ว คืนนี้ไปบาร์อีกไหมคะ?"
"ไปครับ" หยางป๋อตั้งใจจะไปดูว่าอีกกลุ่มอยู่ตรงไหน เป็นใคร เมื่อวานพวกนั้นติดต่อใครบ้าง
เดิมหยางป๋อตัดสินใจจะไปซูเปอร์มาร์เก็ตกับแอนนี่แล้วกลับบ้าน แต่ไม่คิดว่าพอเดินมาถึงชั้นล่าง รู้สึกเหมือนมีคนมอง หันไปมอง เห็นตาแก่เจ้าเล่ห์ยืนอยู่ที่ระเบียงกระจกปิดทั้งหมดมองพวกเขาสองคน
หยางป๋อโบกมือให้อีกฝ่ายอย่างภูมิใจ แอนนี่ไม่ได้สังเกตเลย ดูเหมือนเป็นคนธรรมดา
"ไอ้สารเลวชาติชั่ว" ไป๋โถวเห็นหยางป๋อออกไปกับแอนนี่ นึกถึงภาพน่าอุจาดตาเมื่อคืนของสองคน ก็กัดฟันกรอด
"รอให้ไป๋โถวลงมือกับเราก่อนที่จะทำภารกิจ เราก็จะปลอมตัวเป็นเขาไปก่อเรื่อง สบายเลย" หยางป๋อยิ้มในใจ
(จบบท)
Copyright © 2025 xxxxx.com, All Right Reserved