บทที่ 169 คำเชิญร่วมทดสอบ

หยางป๋อมาถึงห้องสมุด เขาเริ่มด้วยการตรวจดูบัญชีรายชื่อหนังสือก่อน พบว่าที่นี่มีหนังสือมากกว่าสิบล้านเล่มจริงๆ และยังมีคนมาอ่านหนังสือไม่น้อยเลย

"วิชายาพันธุกรรม" หยางป๋อมองดูบัญชีรายชื่อ แล้วเดินตรงไปที่ชั้นวางหนังสือ ห้องสมุดมีทั้งหมดหกชั้น แต่ละชั้นแบ่งเป็นอีกสิบกว่าโซน ครอบคลุมสารพัดสาขาวิชา รวมแล้วมีมากถึงหลายสิบสาขา โดยวิชายาพันธุกรรมนี่นับเป็นหนึ่งในสาขาวิชาหลักเลย

หยางป๋อมองหนังสือกระดาษในมือแล้วคิดถึงตอนที่อยู่บนโลก หลังจากเรียนหนังสือเสร็จแล้วเริ่มใช้ชีวิตในสังคม เขาแทบไม่มีโอกาสได้สัมผัสกับหนังสือแบบจับต้องได้แบบนี้อีกเลย

เขาใช้เวลาอ่านสักครู่จึงพบว่าเรื่องการผลิตยาพันธุกรรมต้องไปหาในวิชาพลังงานศึกษา

จากนั้นเขาก็เจอหมวดหมู่ย่อยๆในสาขาพลังงานศึกษา นั่นคือพลังงานศึกษายาพันธุกรรม

โดยรวมก็คล้ายกับที่เจ้านายอ้วนเคยบอกไว้ แต่หนังสือนี่เขียนไว้ชัดเจนและแม่นยำกว่า

ในนี้พูดถึงยาพันธุกรรมว่าเป็นพลังงานพิเศษชนิดหนึ่งที่ไปกระตุ้นยีนของมนุษย์ ทำให้เกิดการกลายพันธุ์ของยีนและได้รับพลังพิเศษ รวมถึงยังบอกด้วยว่าศักยภาพของยีนในร่างกายมนุษย์นั้นยังพัฒนาไปได้อีกไกลมาก สิ่งมีชีวิตที่มีคาร์บอนเป็นองค์ประกอบนั้นมีชีวิตที่ประหลาดแปลกมาก บางชนิดชาร์จตัวเองได้ บางชนิดก็ส่องแสงได้ด้วยตัวเอง มีความสามารถหลายอย่างที่มนุษย์คาดไม่ถึง เช่นการสังเคราะห์แสงของต้นไม้ ซึ่งงานวิจัยล่าสุดชี้ว่ามนุษย์บางคนก็อาจจะมีพลังพิเศษคล้ายๆกับการสังเคราะห์แสงของพืชได้

หยางป๋อไม่เข้าใจในส่วนที่มันลงลึกไปมากเกินไป อะไรอนุภาคแบบนี้ กรดนิวคลีอิกแบบนั้นอะไรเทือกนี้ละ...

"ดูท่าทางเจ้าอ้วนไม่ได้โกหกนะเนี่ย" หยางป๋ออ่านจบแล้วเริ่มมั่นใจในเรื่องหนึ่ง

จากนั้นเขาก็ใช้เวลาว่างอ่านเรื่องประวัติศาสตร์ของจักรวรรดิสุ่ยหลานกับสหพันธ์เฟยหง

"สหพันธ์เฟยหงเริ่มต้นขึ้นจากกลุ่มโจรสลัดงั้นเหรอ?" หยางป๋อแทบไม่อยากเชื่อ แต่ในหนังสือก็เขียนไว้แบบนั้น ว่าในยุคก่อนที่มนุษย์จะก้าวเข้าสู่ยุคอวกาศ สหพันธ์เฟยหงเริ่มต้นมาจากการรวมกลุ่มของโจรสลัดทะเลที่เรียกว่ากลุ่มเฟยหงก่อน แล้วค่อยพัฒนามาเป็นสหพันธ์ในภายหลัง

หยางป๋ออ่านประวัติคร่าวๆของสหพันธ์เฟยหงจบแล้วก็ได้ความรู้ใหม่ๆมากมาย แต่นี่ก็เป็นเพียงประวัติศาสตร์ที่เขียนโดยพันธมิตรเท่านั้น เขาเองก็ไม่กล้าการันตีว่าความจริงจะเป็นอย่างไร

"แม้ชีวิตที่สหพันธ์เฟยหงจะลำบากหน่อย แต่ก็มีข้อดีนะ บางดาวเคราะห์แต่งงานได้ถึงห้าคนเลยนะเนี่ย" หยางป๋อรู้สึกอิจฉากฎหมายของดาวเคราะห์ที่ทำการปกครองบางแห่งของสหพันธ์เฟยหงเล็กๆ

พอเห็นว่าใกล้ถึงตอนบ่ายแล้ว หยางป๋อจึงออกจากห้องสมุด ส่วนเรื่องการตีเหล็กหาไม่เจอ แต่เรื่องโลหะพลังงานเจอ โลหะพลังงานจะแบ่งเป็นหลายเกรดตามปริมาณพลังงานที่อัดแน่นอยู่ในเนื้อโลหะ โลหะพลังงานถูกใช้กันอย่างแพร่หลายในหลายๆสาขา แต่มีข้อเสียคือขึ้นรูปยาก มีจำนวนจำกัดแถมหายากมากอีกด้วย รายละเอียดต่างๆหยางป๋ออ่านจบแล้วก็รู้ว่าโลหะพลังงานนี่ผลิตยาก แล้วก็หาได้ยากมาก ส่วนอื่นๆก็ไม่มีอะไรแล้ว

ในขณะที่หยางป๋อกำลังอยู่ในห้องสมุด เจ้านายอ้วนกำลังคิดแผนให้หยางป๋อเติบโตอย่างรวดเร็ว พร้อมกับยังต้องคิดวิธีควบคุมหยางป๋ออีกด้วย

"หรือว่าตอนที่ฉันกลับไป จะพาหยางป๋อกลับไปด้วย แล้วหาน้องสาวหรือหลานสาวในตระกูลให้เขาแต่งงานด้วย แบบนี้ต่อไปหยางป๋อก็จะต้องฟังฉันสิ"

"แต่เขาอยู่ในฐานะตำแหน่งที่ต่ำไปหน่อย ตระกูลอาจจะไม่อนุญาตก็ได้"

"งั้นจะทำยังไงดีล่ะ?" วันนี้เจ้านายอ้วนรู้สึกลังเลใจไปมา ทั้งเพราะพรสวรรค์ระดับปรมาจารย์ของหยางป๋อ และอีกนัยหนึ่งเพราะตัวเขาเองรู้สึกถึงภัยคุกคาม ถ้าพรสวรรค์ของหยางป๋อดีเกินไป เขากลัวว่าจะควบคุมไม่อยู่ในภายหลัง

ส่วนหยางป๋อไม่ได้สนใจความรู้สึกของเจ้านายอ้วนเท่าไหร่ เขากลับมาถึงบ้านแล้วจอดรถบินไว้ในโรงรถ มองไปยังตัวเมืองที่อยู่ไกลออกไป ท้องทะเลสีครามงดงาม ด้านขวาคือภูเขาสีแดง ทำให้รู้สึกสดชื่นผ่อนคลายเป็นอย่างมาก พื้นที่ตรงนี้กว้างใหญ่มากจริงๆ

"คืนนี้ลงไปฝึกซ้อมใต้ทะเลหน่อยแล้วกัน" ตอนที่หยางป๋อดำดิ่งลงไปใต้ทะเลครั้งก่อน เขารู้สึกว่าการใช้แรงดันน้ำใต้ทะเลมาฝึกร่างกายของตัวเองน่าจะไม่มีปัญหา คราวนี้ก็เลยจะลองลงไปดูสักหน่อย

มาถึงชั้นใต้ดิน หยางป๋อมองหนูล่องหนที่ตอนนี้เริ่มคุ้นชินกับคนแล้ว เหมือนกับหนูไผ่บนโลกเลย พอเห็นเขามาถึง บางตัวยังเข้ามาดมดูเขาอีก เห็นได้ชัดว่าอยากกินอะไรสักหน่อย

"ดูเหมือนพวกเจ้านี่จะยอมรับฉันแล้วสินะ แบบนี้ก็ง่ายขึ้น" หยางป๋อรู้สึกภูมิใจในความสำเร็จนี้มาก เขาเอาผักผลไม้กับเนื้อไปให้พวกมันกินหน่อย

เขาไม่ได้ซื้ออาหารสำเร็จรูปสำหรับสัตว์เลี้ยงมา เพราะถ้าตัวเองไม่เลี้ยงสัตว์แล้วไปซื้อมันอาจจะเรียกความสนใจมากเกินไป

เขาใช้พลังโลหะล็อคลิฟต์ที่ลงไปยังป้อมใต้ดินจากด้านในเอาไว้ แล้วก็เข้าครัวไปทำอาหาร

ระหว่างที่ต้มน้ำต้มข้าวอยู่ หยางป๋อก็ไปที่ห้องเล่นอินเทอร์เน็ต ซึ่งระบบป้องกันของห้องนี้เป็นระบบที่ดีที่สุดแล้ว

ในอินเทอร์เน็ตยังคงไม่มีข่าวเกี่ยวกับดาวพาโด แต่กลับมีอีกสองชาติออกมาสนับสนุนการแยกตัวเป็นอิสระของดาวพาโดแทน

"อย่าบอกนะว่าจะเป็นสงครามโลกแล้ว?" หยางป๋อพึมพำในใจ

จากนั้นเขาก็เปิดเกมหุ่นยนต์ขึ้นมา เพื่อดูว่ามีความคืบหน้าอะไรใหม่ๆไหม

"ผู้เล่นที่รัก ขอแสดงความยินดีด้วยที่คุณถูกเลือกให้เข้าร่วมการทดสอบเนื้อหาเสริมใหม่" หยางป๋อเห็นตัวเองมีอีเมลฉบับหนึ่งเขาเปิดอ่านแล้วก็รู้สึกงงๆ

"ฝ่ายทหารจะทำอะไรกันแน่?" หยางป๋อครุ่นคิดในใจ

หลังจากนั้นเขาก็คลิกลิงก์ในอีเมลแล้วอ่านดูอย่างละเอียด

"เนื้อหาเสริมใหม่ ด่านใหม่?" ในนั้นอธิบายรายละเอียดชัดเจนว่า เป็นการเชิญหยางป๋อเข้าร่วมทดสอบเนื้อหาเสริมใหม่ของเกมหุ่นยนต์ โดยฝ่ายผู้พัฒนาจะใช้ผลการทดสอบนี้เป็นเกณฑ์ตัดสินว่าจะเปิดด่านใหม่นี้ให้เล่นจริงๆหรือไม่

ถ้าตกลงก็ให้กดปุ่มตกลงตอนนี้เลย โดยคาดว่าจะเริ่มเข้าร่วมทดสอบในอีกสี่วันข้างหน้า ระยะเวลาการทดสอบประมาณ 12 ชั่วโมง ในช่วง 12 ชั่วโมงนี้ กำหนดให้ผู้เล่นต้องออนไลน์ตลอดเวลา

"นี่จะมาทำเกมกันจริงๆเหรอ?" หยางป๋อใจลอยๆ แต่ก็กดปุ่มตกลงไปแล้ว

"อีกสี่วันข้างหน้าก็วันอาทิตย์พอดี ฉันอยากรู้จริงๆว่าเกมนี่จะทำอะไรกันแน่" แน่นอนว่าหยางป๋อรู้ดีว่าเกมนี้ไม่ธรรมดา

"หรือว่าจะเป็นเกมด่านโลกาวินาศที่ประกาศไว้ก่อนหน้านี้?"

"เจ้านายอ้วนเคยพูดไว้นานแล้วว่ามีบางดาวเคราะห์ที่เงียบหายไปเลย หรือว่าที่นั่นจะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น?"

"เป็นเพราะโดนกลุ่มต่อต้านรัฐบาลยึดครองหรือเปล่านะ หรือไม่ก็ยาพันธุกรรมล้มเหลวเลยเกิดเหตุการณ์คล้ายโลกาวินาศ?" คำถามเต็มไปหมดในหัวของหยางป๋อ เขากินข้าวเสร็จแล้วก็เดินไปคิดไปไกลเลย

พอกินข้าวเสร็จ หยางป๋อก็ถอดเสื้อผ้าเตรียมตัวลงไปฝึกร่างกายใต้ทะเล

แค่เพิ่งจะก้าวออกจากประตูก็พบว่าวันนี้ลมแรงหน่อย หยางป๋อเดินตามทางจากบ้านมาถึงริมทะเล ที่นี่ยังมีท่าเรือเล็กๆอยู่ด้วย

หยางป๋อที่อยู่ในสภาวะล่องหนว่ายน้ำลงไปใต้ทะเลโดยตรง เพราะในสภาวะล่องหนเขาสามารถผ่านสสารของเหลวได้

สิ่งเดียวที่ต้องระวังก็คือต้องหลีกเลี่ยงปลาและกุ้งต่างๆ เพราะตอนนี้ยังไม่สามารถผ่านตัวสิ่งมีชีวิตพวกนี้ได้

แต่โชคดีที่ระบบการรับรู้ของหยางป๋อนั้นไวมากเมื่ออยู่ในน้ำ ทำให้เขาไม่ชนเข้ากับปลาหรือกุ้งพวกนั้นเลย

"วันนี้ขากลับจะจับอะไรจากในทะเลกลับไปกินบ้าง ดูซิว่าจะอร่อยไหม" หยางป๋อพึมพำถึงสิ่งมีชีวิตหน้าตาประหลาดแปลกๆในทะเล

"700 เมตร ตอนนี้เริ่มรู้สึกทรมานแล้ว" หยางป๋อผู้กำลังอยู่ในสภาวะล่องหนดำดิ่งลงไปใต้ทะเล พอมาถึงระดับความลึกราว 700 เมตร ก็มีแรงกดดันอย่างรุนแรง จึงตัดสินใจว่าจะไม่ลงไปลึกกว่านี้แล้ว

(จบบทนี้)