บทที่ 121 จุดสำคัญของระเบิดมินิไฮโดรเจนบอมบ์

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่น่าแปลกใจคือ หลังจากที่เทียหนิวปล่อยการโจมตีแล้ว ก้อนโลหะนี้กลับไม่มีการสั่นสะเทือนของพลังงานอีกเลย

"แปลกจัง?" หยางป๋อเรียกหุ่นยนต์ออกมา ตรวจสอบอย่างละเอียด ก็ไม่พบการสั่นสะเทือนของพลังงานจริงๆ

หลังจากนั้นหยางป๋อเข้าไปดูใกล้ๆ ก้อนโลหะขนาดเท่าไข่นกกระจอกเทศนี้ มีลวดลายแปลกประหลาดอยู่ แต่ตอนนี้มีรอยแตกร้าวนับไม่ถ้วนอยู่บนนั้น

ตอนนี้เทียหนิวก็เดินเข้ามา เหยียบลงบนก้อนโลหะนั้นทันที หยางป๋อก็ไม่ได้ห้ามปราม

"โอ้!" รอจนกระทั่งเทียหนิวยกเท้าขึ้น หยางป๋อจึงพบว่าเปลือกนอกแตกออก ข้างในเป็นหินทรงกลมสีแดงสดขนาดเท่าไข่ไก่

"งูยักษ์อาศัยชั้นด้านนอกนี้ในการดูดซับพลังงานจากสิ่งที่อยู่ข้างใน" หยางป๋อพยักหน้า เหมือนเข้าใจแล้ว

แน่นอนว่าหยางป๋อไม่คิดว่ามันเป็นเทคโนโลยีขั้นสูง เพราะเทคโนโลยีขั้นสูงจำนวนมากนั้นจริงๆแล้วเลียนแบบสัตว์ เช่น เรดาร์อะไรพวกนั้น...

ถึงจะเป็นเทคโนโลยีขั้นสูง ตอนนี้ก็พังไปแล้วไม่ใช่หรือ?

หินสีแดงนี้ไม่รู้สึกอะไร แต่ด้านในดูเหมือนจะเป็นของเหลวที่ไหลเวียนอยู่

"ให้นายเหรอ?" หยางป๋อชี้ไปที่สิ่งนี้ แล้วมองไปที่เทียหนิว

เทียหนิวส่ายหัว แล้วเตะหินสีแดงนี้ไปข้างหน้าของหยางป๋อ

หยางป๋อรู้ว่าหินก้อนนี้ไม่ธรรมดา เพราะเมื่อกี้มีการสั่นสะเทือนของพลังงานรุนแรงมาก

ตอนนี้ กระทิงเหล็กตัวอื่นๆในชนเผ่ากระทิงเหล็กก็มาถึงแล้ว ทั้งตัวใหญ่ ตัวเล็ก ตัวดำ ตัวเทา เห็นโลหะเต็มพื้น ต่างก็เบิกตาโพลงมอง

เพื่อนของเทียหนิวร้องขึ้นมาทีหนึ่ง กระทิงตัวใหญ่ตัวเล็กก็แห่กันเข้ามากัดกินโลหะชิ้นส่วนหุ่นยนต์เหล่านี้

"ฮ่าๆ" ทุกครั้งที่เห็นกระทิงกัดกินโลหะ หยางป๋อก็รู้สึกขำ

ไม่ถึงชั่วโมง ชิ้นส่วนหุ่นยนต์ก็หมดเกลี้ยง ถูกฝูงกระทิงกัดกินจนหมดสิ้น

หยางป๋อลองจับอัญมณีบนพื้นดู ไม่รู้สึกอะไร แล้วก็มองดูเศษที่ห่อหุ้มอยู่ด้านนอก ที่น่าแปลกใจคือ เศษพวกนี้เป็นโลหะ และเป็นโลหะต้นกำเนิดเดียวกัน มีคุณสมบัติเป็นไฟ

"น่าจะเป็นของดี" หยางป๋อเก็บสิ่งเหล่านี้ใส่ลงในกล่องเก็บของบนหุ่นยนต์ รวมถึงหินสีแดงด้วย

"ประสบการณ์ยังน้อยไปจริงๆ" หยางป๋อรู้ว่าหินเป็นของดี แต่น่าเสียดายที่ตัวเองมีประสบการณ์น้อยไป

นอกจากนี้หยางป๋อก็ตบหัวตัวเองอีกที "ฟันของงูยักษ์น่าจะเป็นของดี แต่ช่างมันเถอะ ตัวเองมีอาวุธพลังงานอยู่แล้ว พลังต่อสู้เฉพาะตัวเทียบกับหุ่นยนต์แล้ว ไม่ได้เก่งอะไรมากหรอก"

"ที่นี่ดีจัง ค่อยๆสำรวจดูก่อนว่ารอบๆเป็นยังไงบ้าง แล้วก็เตรียมฝึกซ้อม"

มองดูลูกกระทิงตัวน้อยน่ารัก กระทิงพวกนี้ใหญ่กว่าพวกบนโลก รูปร่างก็ใกล้เคียงกัน ลูกกระทิงชูหูขึ้น มองหยางป๋อด้วยดวงตาเล็กๆคู่หนึ่ง

หยางป๋อลูบหัวเจ้าตัวน้อย พบว่ามีขนแหลมๆ อยู่ด้วย

กระทิงตัวอื่นๆก็ค่อยๆแยกย้ายกันไป หยางป๋อมองดูขนของกระทิง ใจหนึ่งอยากดึง เลยดึงขึ้นมาเส้นหนึ่ง

วินาทีถัดมา เทียหนิวตกใจจนสั่นเทิ้ม นอนแบราบไปกับพื้นทันที เพราะหยางป๋อกลายเป็นกระทิงในชั่วพริบตา แต่ตัวเล็กกว่าหน่อยเท่านั้นเอง

เพื่อนรักของเทียหนิวก็ตกใจจนล้มคว่ำ ตาเล็กๆถึงกับโปน คงกรีดร้องในใจว่า...โอ้พระเจ้า!!

หยางป๋อเองก็งงไปหน่อย "ก่อนหน้านี้เขาก็ลองใช้เนื้อวัวบนดาวพาโดแล้วไม่ใช่เหรอ?"

"หรือว่าพ่อค้าโกงขายเนื้อวัวปลอมให้?" ตอนนี้หยางป๋อรู้สึกแปลกๆมาก โดยเฉพาะการมองสิ่งต่างๆด้วยสายตาแบบนี้ ยิ่งรู้สึกประหลาด มีเขางอกอยู่กลางหัว

ทั้งเทียหนิวและเพื่อนๆต่างตกตะลึง หลังจากนั้นเทียหนิวก็ลุกขึ้นมาทันที หยางป๋อกลัวเทียหนิวจะเข้าใจผิด รีบกลับร่างเป็นคนอย่างรวดเร็ว

เมื่อหยางป๋อกลายร่างเป็นกระทิงอีกครั้ง คราวนี้หันกลับไปมองร่างกายตัวเอง พบว่าตัวเองไม่เหมือนกับเทียหนิว ชุดเกราะพลังงานก็เหมือนจะเปลี่ยนแปลงไปด้วย ขนาดตัวก็ไม่ใหญ่ สูงแค่ 1.8 เมตร ยาวไม่ถึง 3 เมตร ผิวไม่เรียบเหมือนกระทิงตัวอื่นๆ ดูเหมือนสวมเกราะชั้นหนึ่งอยู่

แต่เดินรู้สึกแปลกๆ เดินไปได้สองสามก้าวถึงจะคุ้นชิน อดไม่ได้ที่จะร้องออกมา

โฮ่ง!

หยางป๋อลองคำรามออกมาทีหนึ่ง วินาทีถัดมาหยางป๋อก็กลับร่างเป็นคนทันที

"ห่า พลังการเรียกสัตว์สามารถใช้กับเรื่องนี้ได้ด้วยเหรอ?" เมื่อกี้หยางป๋อคำรามออกมา พบว่ากระทิงตัวอื่นๆมีท่าทีต่อต้าน ส่วนน้องชายของเทียหนิวที่อยู่ข้างๆกลับมีท่าทีโกรธเคืองเล็กน้อย

หยางป๋อตระหนักได้ทันทีว่า ที่แท้ทักษะการเรียกสัตว์ของตัวเองนั้นใช้เพื่อจุดประสงค์นี้นี่เอง

"ก็คือถ้าตัวเองกลายเป็นสัตว์ประหลาดชนิดหนึ่ง ก็สามารถออกคำสั่งให้สัตว์ชนิดเดียวกันทำตามได้?" หยางป๋อคาดเดา

เทียหนิวเห็นท่าทางของน้องชายตัวเอง ก็เอาหัวไปชนแล้วคายแท่งพลังงานออกมา น้องของเทียหนิวกลืนกินลงไปในคำเดียว แล้วสายตาที่มองหยางป๋อก็ไม่มีความเป็นศัตรูแล้ว...

หยางป๋อก็อึ้งไป ดูเหมือนเมื่อครู่ตัวเองทำให้น้องชายของเทียหนิวไม่พอใจจริงๆ

"พลังเรียกสัตว์นี่แข็งแกร่งมากเลยนะ แค่หาหนูที่ล่องหนได้ ก็จะสามารถ...ให้หนูมารวมตัวกัน แล้วตัวเองก็กำจัดมันได้ในครั้งเดียว?"

"ปลาไหลไฟฟ้าก็เช่นกัน เรียกพวกปลาไหลตัวอื่นๆให้มารวมตัวกัน แล้วโยนระเบิดลงไปทีเดียว?"

"แต่เสียดายที่ในเกมใช้พลังนี้ไม่ได้ ใช้ได้แค่ในโลกความจริงเท่านั้น..."

หยางป๋อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็มองดูสกิลของตัวเองดีกว่า สิ่งที่เปลี่ยนไปมากที่สุดมีอยู่หลายอย่างด้วยกัน

การควบคุมหุ่นยนต์ ระดับผู้เชี่ยวชาญ (1102/10000)

การซ่อมแซมหุ่นยนต์: ระดับผู้เชี่ยวชาญ (1098/10000)

การควบคุมพลังงานไฟฟ้า: ระดับผู้เชี่ยวชาญ (2485/10000)

ทักษะการขับหุ่นยนต์และการซ่อมแซมหุ่นยนต์ ส่วนใหญ่ได้มาจากพวกมนุษย์กลายพันธุ์ ส่วนการควบคุมพลังงานไฟฟ้านั้นเป็นสกิลที่ตัวเองฝึกฝน และยังได้มาจากราชาหน้าเสืออีกด้วย

สามสกิลนี้ล้วนอยู่ในระดับผู้เชี่ยวชาญแล้ว หยางป๋อตัดสินใจว่าจะต้องฝึกทักษะควบคุมพลังงานไฟฟ้าให้ถึงระดับปรมาจารย์ให้ได้ โอกาสดีแบบนี้น่าเสียดาย ระเบิดมินิไฮโดรเจนบอมบ์ที่เหลืออยู่จำนวนหนึ่งก็เอามาแยกชิ้นส่วนแล้วโยนลงไปในแม่น้ำใต้ดินพอดี

เพิ่มการควบคุมพลังงานไฟระดับผู้เชี่ยวชาญ (8450/10000)

และยังมีการควบคุมแรงโน้มถ่วง: ระดับกลาง (32/100)

หยางป๋อก็คาดหวังว่าพลังนี้จะเป็นยังไงบ้าง อย่างน้อยตอนนี้ใช้ค้อนกระดูกของศัตรูได้แล้ว แต่ก็ดูเหมือนจะแตกต่างไปหน่อย ถ้าเปลี่ยนหน้าตาได้ก็คงจะดี

"ทักษะชนกระแทกทำให้ร่างกายแข็งแกร่งขึ้น แต่ไม่รู้ว่าเทียหนิวรู้ที่อยู่ของวัวสามง่ามพวกนั้นไหมนะ?" หยางป๋อมองแบตเตอรี่หุ่นยนต์สองสามอันที่เหลือ เอาไว้สำหรับชาร์จตัวเอง วัวสามง่ามคือชื่อที่หยางป๋อตั้งให้ เขาของวัวพวกนี้เหมือนส้อม มีสามง่าม

หยางป๋อหยิบไม้เรียวขึ้นมา แล้ววาดรูปบนพื้น ให้เทียหนิวดู เทียหนิวมองแล้วก็พยักหน้า

หยางป๋อดีใจสุดๆ จากนั้นก็วาดรูปป้อมปราการของมนุษย์อีก เทียหนิวพยักหน้า เพื่อนของเทียหนิวก็พยักหน้าด้วย

หยางป๋อชี้ตามทิศทาง พบว่าป้อมปราการที่เทียหนิวรู้คือป้อมปราการหมายเลข 16 ส่วนป้อมที่เพื่อนเทียหนิวชี้อยู่อีกทิศทางหนึ่ง

ในใจมั่นใจแล้ว ตั้งใจจะไปอีกป้อมหนึ่งเพื่อหาแท่งพลังงานมาให้ได้

หยางป๋อบอกให้เทียหนิวรออยู่ตรงนี้ จากนั้นก็ควบคุมหุ่นยนต์ของตัวเอง เข้าไปในโลกใต้พิภพ

โลกใต้พิภพ หยางป๋อไม่รู้ว่าทำไมพวกมนุษย์กลายพันธุ์ที่ตามมาถึงไม่เข้ามาที่นี่ เป็นเพราะเป็นดินแดนของเผ่ากระทิงเหล็กหรือเปล่า?

หยางป๋อก็รู้ว่าหุ่นยนต์ของตัวเองอาจจะถูกสังเกตเห็น แต่นั่นจะเป็นไรไป ยังไงก็เก็บหุ่นยนต์แล้วใช้พลังล่องหนหนีไปก็สิ้นเรื่องแล้ว

มาถึงทะเลสาบใต้ดินแห่งหนึ่ง ที่นี่มีร่องรอยของปลาไหลไฟฟ้า จึงเอาระเบิดมินิไฮโดรเจนบอมบ์แยกเป็นชิ้นๆ โยนลงไปในทะเลสาบ

จากนั้นก็หาแม่น้ำใต้ดินอีกสายที่มีปลาไหลไฟฟ้า เก็บหุ่นยนต์ แล้วก็ตามหาไปตามแนวแม่น้ำใต้ดิน

หยางป๋อพบว่าชนเผ่ามนุษย์กลายพันธุ์ก็ต้องการน้ำเช่นกัน ชนเผ่าดาบดำและชนเผ่าราชาหน้าเสือต่างอาศัยอยู่ไม่ไกลจากแหล่งน้ำ

การฝึกฝนพลัง ต้องต่อสู้กับมนุษย์กลายพันธุ์แน่นอน พวกมนุษย์กลายพันธุ์ในโลกใต้ดินต่อสู้ระหว่างเผ่า และต่อสู้กับสัตว์ป่าด้วย

"อย่างแรก หาตัวเดี่ยวๆมาซ้อมมือ"

"อย่างที่สอง ถ้าสู้ไม่ได้ก็ขึ้นหุ่นยนต์หนี" หยางป๋อก็คิดไว้แล้ว ยังไงก็มีหุ่นยนต์อยู่ แถมยังมีพลังล่องหนด้วย

...

ตอนที่หยางป๋อกำลังเที่ยวหาเป้าง่ายๆซ้อมมือในโลกใต้ดิน ที่ดาวปีศาจเขียวแห่งหนึ่ง มีชายตาเดียวกับชายหัวล้านกำลังทะเลาะกันเสียงดังลั่น

"ไอ้ตาเดียว แม่ง***,****,*****" ชายหัวล้านสวมชุดเกราะรบ ชี้ไปที่ไอ้ตาเดียวด่าว่า

ชายตาเดียวกับหัวล้านนี้ ก็คือกัปตันยานรบโจรสลัดชั้นหมาป่าทะเลทั้งสองลำนั่นเอง ด้านหลังของทั้งสองคนมีลูกเรือจำนวนมาก ต่างก็สวมชุดเกราะรบสารพัดสี

และที่นี่เป็นสถานที่ที่ผสมผสานความทันสมัยกับความโบราณเข้าด้วยกัน ถึงแม้จะมีเครื่องจักรบางอย่างที่ล้ำสมัย แต่ก็มีผนังหินอยู่ด้วยเช่นกัน

ชายตาเดียวก็ไม่ยอมแพ้ "ไอ้หัวล้าน แกนี่****,คิดว่าข้าอยากให้เป็นแบบนี้รึไง ข้าจะไปรู้ได้ยังไงว่าจู่ๆจะมีกองเรือหลักชั้นคิงคองโผล่ออกมา แล้วทำไมระดับคิงคองของกองเรือดาวเคราะห์ถึงมาซ่อนอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?"

สองคนมองไปที่ชายอีกคนหนึ่ง ชายคนนี้ดูคล้ายมนุษย์ ได้ยินดังนั้นก็มองมาที่ทั้งสองแล้วกล่าว "เรื่องนี้พวกเราเองก็สงสัยอยู่ พวกแกคงไม่ได้คิดหรอกนะว่าพวกเราองค์กรองค์กรฮุยจิ่น(เถ้าถ่าน)จะให้ข่าวกรองที่ผิดพลาด"

(จบตอน)