บทที่ 168 การสังเกตการณ์

"ผมเสนอให้ตั้งหน่วยปฏิบัติการพิเศษขึ้นมา โดยให้หน่วยนี้ดูแลระบบควบคุมหุ่นยนต์ทางไกลเป็นหลัก" เจ้าหน้าที่ทหารระดับสูงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

"ในชีวิตจริง ทหารก็มีปัญหาโน่นนี่นั่น ปัญหาที่เกิดขึ้นครั้งนี้ก็แก้ไขไม่ตก"

"เหตุการณ์แบบหงเป่ยจวี่นี่ต้องส่งกำลังภาคพื้นดินลงไปจัดการ ก็ให้หน่วยควบคุมระยะไกลนี่แหละจัดการ ใช้ภาพเสมือนจริงเปลี่ยนสภาพแวดล้อม ทำให้ผู้เล่นเกมรู้สึกเหมือนอยู่ในเกม"

"ผู้เล่นเกมบางส่วนมีความพิเศษมาก เหตุการณ์ของหงเป่ยจวี่ครั้งนี้ก็ต้องการความเด็ดขาด รวดเร็ว แม่นยำในการจัดการ ส่วนในภายหลังก็เก็บหุ่นยนต์สำรองไว้จำนวนหนึ่งในดาวเคราะห์ที่เป็นที่ทำการปกครอง พอเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นในดาวเคราะห์นั้นก็สามารถควบคุมระยะไกลได้ทันที นับเป็นการเพิ่มกำลังทหารให้แต่ละดาวเคราะห์ไปในตัว"

คำพูดเหล่านี้ของเจ้าหน้าที่ระดับสูงฝ่ายทหารทำให้ประธานสภาและเจ้าหน้าที่ระดับสูงคนอื่นๆพยักหน้ารับเล็กน้อย

ทุกคนก็เข้าใจดีว่า "ความพิเศษ" ที่ว่านี้หมายถึงอะไร ในช่วงเวลาสำคัญบางครั้ง เหมือนอย่างครั้งนี้ของหงเป่ยจวี่ ก็ต้องใช้ผู้เล่นที่มีความพิเศษแบบนั้นแหละ

"การพัฒนาอย่างสงบสุขของพันธมิตรเป็นสิ่งที่พวกเราทุกคนต่างหวังจะเห็น ไม่อยากให้มีเรื่องราวใดๆ ที่จะส่งผลเสียต่อสันติภาพและการพัฒนาของพันธมิตร" ประธานสภาพยักหน้า เท่ากับเห็นด้วยกับข้อเสนอนี้ เพราะสุดท้ายแล้วมีแต่การพัฒนาอย่างสงบสุขเท่านั้น ที่จะทำให้กลุ่มอำนาจต่างๆยังคงควบคุมพันธมิตรต่อไปได้

ฝ่ายผู้พิพากษาสูงสุดก็พยักหน้าเช่นกัน "กรณีดาวพาโดนั้นสามารถดำเนินการผ่านขั้นตอนพิเศษโดยไม่ต้องผ่านการโหวตของสภา เพราะนี่ถือเป็นการก่อกบฏแล้ว ฝ่ายทหารมีอำนาจในการจัดการเต็มที่"

"พันธมิตรนี้เป็นของพวกเราทุกคน เพื่อปกป้องพันธมิตรนี้ เราทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือต้องคุยกับกัปตันเรือรบ ให้ได้สิทธิ์ในการควบคุม จึงจะสามารถควบคุมระยะไกลได้" เจ้าหน้าที่ทหารระดับสูงอีกคนกล่าว

"การควบคุมหุ่นยนต์ระยะไกลนี่คือทิศทางใหญ่ในการพัฒนา ไม่เพียงแต่ฝึกนักขับหุ่นยนต์พลเรือนได้เป็นจำนวนมาก แต่ยังใช้รับมือเหตุการณ์ฉุกเฉินได้อีกด้วย"

"ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือต้องได้รับการสนับสนุนจากกัปตันเรือ พอได้รับการสนับสนุนจากกัปตันแล้ว พวกเราก็ยื่นขออนุมัติทำปฏิบัติการพิเศษได้ทันที" เจ้าหน้าที่ทหารอาวุโสอีกคนกล่าว

"ฉันจะออกหน้าไปคุยกับตระกูลของกัปตันเอง" ประธานสภาพยักหน้ารับ เพราะสภาเองก็เผชิญแรงกดดันอย่างหนักเช่นกัน ยังมีพรรคฝ่ายค้านอยู่นี่นา

หยางป๋อมาถึงที่ทำงานแต่เช้า รับเครื่องมืออุปกรณ์ที่เจ้านายอ้วนเตรียมไว้ให้ เจ้านายอ้วนบอกกับเขาว่า "ระวังตัวหน่อยนะ มีอะไรติดต่อมาหาฉันได้ทันที"

"เข้าใจแล้วครับเจ้านาย" หยางป๋อพยักหน้ารับ จากนั้นก็ถือเครื่องมือก้าวขึ้นรถบินไปทำภารกิจ

ภารกิจวันนี้ไม่ยาก แค่ไปช่วยตรวจดูให้ผู้พักอาศัยคนหนึ่งว่ามีสัตว์บุกรุกเข้าไปในบ้านหรือเปล่า โดยผู้พักอาศัยคนนี้รู้สึกว่ามีสัตว์บุกรุกเข้าไปในบ้านของตัวเอง

ประเภทภารกิจแบบนี้ค่าบริการไม่ถูกเลย งานตรวจดูแบบนี้มันยุ่งยาก อีกทั้งในบ้านคนอื่นเราก็ใช้เทคโนโลยีขั้นสูงไม่ได้ ส่วนเหตุผลนั้นแต่ละคนก็มีเหตุผลของตัวเอง บ้างก็สงสัยเรื่องความปลอดภัย บ้างก็แค่คิดง่ายๆว่าตัวเองต้องการแบบนั้น

หยางป๋อก็ไม่ได้พยายามเดา เพราะการแบบนี้ก็เหมือนการที่บนโลกเราไม่เข้าใจเหตุผลว่าทำไมฝั่งตะวันตกถึงมีเพศสภาพมากมายขนาดนั้น มันคือเรื่องส่วนตัว เป็นเสรีภาพของแต่ละคน...

มาถึงที่หมาย เป็นบ้านหรูไม่ไกลจากทะเลสักเท่าไหร่ บ้านหลังนี้ก็ใหญ่โตไม่น้อย สามารถมองเห็นได้ว่าเจ้าของบ้านมีฐานะทางสังคมสูงพอสมควร

"สวัสดีครับ" หยางป๋อมาถึงหน้าบ้าน ก็ทักทายกับระบบสื่อสารหน้าประตู

ถึงแม้ระบบภารกิจจะบอกว่าเขาสามารถเข้าไปได้เลย แต่หยางป๋อก็ยังคงทำตามขั้นตอน คือทักทายก่อน

"สวัสดี ฉันไม่ได้อยู่บ้าน เข้าไปได้เลย" เสียงผู้ชายดังออกมาจากอุปกรณ์สื่อสารที่หน้าประตู

"ครับ" หยางป๋อตอบรับ ก่อนจะเดินเข้าไปในสวน แล้วมุ่งหน้าไปยังอาคารเล็กด้านข้างของตัวบ้าน

อาคารเล็กนี้เป็นโกดังกับโรงรถ งานของหยางป๋อคือตรวจดูว่ามีสัตว์อื่นๆบุกรุกเข้ามาในอาคารนี้หรือเปล่า

หยางป๋อมาถึงด้านนอกของอาคารเล็ก ถือเครื่องมือแล้วก็เริ่มลงมือทำงาน โดยเริ่มจากตรวจดูบริเวณโดยรอบอาคารก่อน

ในขณะที่หยางป๋อกำลังตรวจดูด้านนอกอาคารอยู่นั้น ในตัวอาคารหลักข้างๆกัน มีชายวัยกลางคนกำลังจ้องมองหยางป๋ออยู่

"ไม่น่าจะมีพลังพิเศษนะ อายุยังน้อยขนาดนี้" ชายวัยกลางคนมองหยางป๋อที่กำลังตรวจดูบริเวณโรงรถของเขาอยู่ผ่านหน้าต่าง พลางครุ่นคิดในใจ

ชายวัยกลางคนไม่ทราบข้อมูลรายละเอียดของหยางป๋อ แต่เรื่องอายุนี่รู้อยู่

ชายวัยกลางคนจับตาดูหยางป๋ออย่างละเอียด ในใจกำลังวางแผนอย่างเงียบๆ

"จัดการไอ้หนุ่มนี่กลางทำภารกิจก็ไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่ มีโอกาสสูงที่จะเปิดเผยตัวตนของตัวเอง"

"แต่ไอ้หนุ่มนี่พอเลิกงานก็ไม่ค่อยไปที่ไหนเป็นการส่วนตัวเลย ลงมือยาก"

"โชคดีที่บ้านของไอ้หนุ่มนี่อยู่ติดทะเล นั่นน่าจะเป็นจุดที่หาประโยชน์ได้"

"แอบเข้าไปในบ้านของไอ้หนุ่มนี่น่าจะสะดวกกว่า เพราะบ้านของมันอยู่ชานเมือง สภาพแวดล้อมซับซ้อน ถึงจะเกิดเหตุผิดพลาดนิดหน่อย ก็ไม่มีใครสงสัยมาถึงตัวฉันหรอก"

"แต่ไอ้หนุ่มนี่ดูเหมือนจะสนิทกับเจ้าอ้วนบริษัทอันจื๋อเจี๋ยไม่น้อยเลยนะ"

"สมมติไว้ก่อนเถอะว่าไอ้หนุ่มนี่เป็นผู้กลายพันธุ์ขั้นสูง อายุน้อยขนาดนี้จะสูงสุดก็ไม่น่าจะเกินระดับ D ส่วนตัวฉันเป็นผู้มีพลังพิเศษระดับ B ตัวจริง คงไม่มีปัญหาอะไรมาก"

ชายวัยกลางคนชั่งใจไปมากับแผนการนับสิบในหัว พวกที่ซุกซ่อนตัวเก่งแบบนี้ล้วนแต่เจ้าเล่ห์ทั้งนั้น ถ้ายังหาทางการันตีไม่ได้ว่าจะปลอดภัยหมดจด ก็จะไม่ลงมืออย่างชะล่าใจแน่

หยางป๋อไม่รู้เลยสักนิดว่ากำลังถูกจับตามอง เพราะระบบป้องกันของบ้านหลังนี้ของชายวัยกลางคนทำไว้อย่างดีเยี่ยม

อีกอย่าง ถ้าพูดตรงๆก็คือ ตราบใดที่ยานรบและปืนใหญ่วงโคจรเหนือหัวไม่ได้ลงมาจัดการ จะให้หยางป๋อไปกลัวใครล่ะ?

ฝีมือสูงก็ย่อมใจกล้า

หยางป๋อตรวจดูรอบๆนอกตัวอาคารอย่างละเอียดตามขั้นตอน ไม่พบร่องรอยบุกรุกใดๆ จากนั้นก็เดินเข้าไปด้านในอาคารเล็ก

ชายวัยกลางคนก็มองหยางป๋อในชุดทำงานผ่านกล้องวงจรปิด เห็นเขากำลังยุ่งอยู่กับอะไรบางอย่าง ภายในอาคารเล็กนี้มีอุปกรณ์ตรวจจับพลังงานติดตั้งอยู่ ตัวเขาเคยให้คนมาทำแบบนี้มาก่อนเช่นกัน เขารู้ดีว่าผู้พักอาศัยที่มีพลังพิเศษ เวลาทำภารกิจเพื่อเร่งรีบ ก็มักจะใช้พลังพิเศษของตัวเองทำงาน

เช่นในห้องเก็บของ ข้างๆเครื่องตัดหญ้าเครื่องหนึ่งชายวัยกลางคนได้เตรียมร่องรอยบางอย่างเอาไว้ สมมุติว่าคนอื่นมาตรวจ ก็ต้องขยับเครื่องตัดหญ้านี้ออก ส่วนผู้มีพลังพิเศษก็น่าจะใช้มือยกมันขึ้นมาดูเลย

แต่หยางป๋อเพียงแค่ชายตามองแวบเดียวก็จดบันทึกเสร็จแล้ว เห็นได้ชัดว่าไม่มีพลังพิเศษอะไร

"ทัศนคติการทำงานแย่ชะมัด" ชายวัยกลางคนรู้สึกว่าวิธีการทำภารกิจของหยางป๋อลวกๆ ขี้เกียจเกินไปหน่อย หลายจุดที่ควรตรวจดูตามขั้นตอนกลับมองผ่านๆไปด้วยสายตาเฉยๆ

หยางป๋อรู้อยู่แล้วว่าข้างในไม่มีสัตว์อะไรทั้งนั้น เขาใช้วิธีฟังเสียงฝีเท้าตรวจดูไปแล้ว ดังนั้นก็ทำตามขั้นตอนไปเรื่อยๆก็พอ ถ่ายรูปกองพะเนินเสร็จก็สรุปว่าไม่มีสัตว์บุกรุกแล้วก็เดินจากไป ทำภารกิจเสร็จสิ้น

แต่สำหรับชายวัยกลางคนแล้ว การกระทำนี้ของหยางป๋อก็คือหลักฐานชัดเจนว่าเขาไม่มีพลังวิเศษใดๆ

หลังจากหยางป๋อทำภารกิจเสร็จแล้วก็กลับไปที่บริษัท คืนเครื่องมือแล้วก็บอกกับเจ้านายอ้วน "เจ้านายครับ พอทำงานจนจบสัปดาห์นี้แล้ว ช่วงที่เหลือของเดือน ผมขอหยุดพักผ่อนนะครับ"

"ได้สิ พอดีอีกสองสามวันฉันจะสั่งวัสดุมาให้นายอีกชุดนึง" ภายในบริษัทของเจ้านายอ้วนมีเครื่องตัดสัญญาณ ดังนั้นไม่ต้องกลัวใครแอบฟังหรืออะไรทั้งนั้น

"ขอบคุณครับเจ้านาย ผมกลับก่อนนะ" หยางป๋อตั้งใจจะไปที่ห้องสมุด เพื่อพิสูจน์สิ่งที่เจ้านายอ้วนเคยบอกไว้

(จบบทนี้)