บทที่ 350 เอาอยู่?

"ทุกคนล้วนมีจุดอ่อน พวกนายต้องเชื่อฉัน กาแฟแก้วนี้ฉันต้องชนะแน่!" พันเอกยิ้มอย่างมั่นใจ

"งั้นขอให้หัวหน้าโชคดีครับ"

"ถ้าหัวหน้าแพ้ ผมคงได้ดื่มกาแฟจากดาวบ้านเกิดแน่ แต่ถ้าพวกเราแพ้ เราก็จะร่วมกันซื้อกาแฟจากดาวบ้านเกิดให้หัวหน้าสักแก้ว" อีกคนหนึ่งพูดติดตลก

"ได้เลย!" พันเอกไม่มีปัญหากับการที่ลูกน้องพูดเล่นแบบนี้ มันช่วยลดช่องว่างระหว่างกัน

แน่นอนว่าลูกน้องพวกนี้ก็รู้จักวางตัว ตอนพนันกันก็แค่เรื่องกาแฟ ถ้าพนันเงินอาจส่งผลต่อความสัมพันธ์ และไม่เหมาะสมถ้ามีคนรู้

หยางป๋อกับแอนนี่ต่างก็มีคุณสมบัติที่เหนือธรรมดา ทำให้วิ่งได้เร็วมาก

ทั้งสองคนพกกระสุนมากว่า 4,000 นัด ปืนพกหลายกระบอก ปืนสไนเปอร์หนักหนึ่งกระบอกพร้อมกระสุน 100 นัด และดาบเลเซอร์ที่เพิ่งซ่อมเสร็จกลับมามีความทนทานเท่าเดิม

นอกจากนี้ยังมีอาวุธเย็นติดตัวมาด้วย ระหว่างทางทั้งสองไม่ได้คุยอะไรกัน เดินทางอย่างเงียบ ๆ

หยางป๋อไม่รู้จะคุยอะไรกับแอนนี่ ส่วนแอนนี่ก็รู้สึกหวาดกลัวหยางป๋ออยู่บ้าง

พวกเขาไปถึงจุดภารกิจสองแห่ง แต่มีคนมาเปิดพื้นที่ก่อนแล้ว

ส่วนใหญ่ใช้วิธีเดียวกับหยางป๋อ คือเปิดพื้นที่ไปพร้อมกำจัดซอมบี้ แต่พวกเขามักมาเป็นทีม อย่างน้อยก็ 10 กว่าคน บางทีมมีถึง 20-30 คน

บางทีมหัวหน้าก็มีเงิน จ้างคนมาทำงาน

บางทีมก็เป็นกลุ่มคนที่มีทักษะดี 7-8 คนรวมตัวกันเป็นหน่วยเล็ก ๆ มาหาเงิน

ทั้งสองเดินทางมาถึงจุดที่สามตามแผน ในที่สุดก็ไม่มีใครมาเปิดพื้นที่ก่อน

หยางป๋อรับหน้าที่เปิดพื้นที่ ส่วนแอนนี่คอยเก็บซากซอมบี้ที่หยางป๋อสังหารและเก็บวัสดุ

ตอนนี้ไม่ใช่ไอเทมภารกิจแล้ว แต่เป็นวัสดุที่ใช้ผลิตอุปกรณ์หรือยาในเกม

แต่หยางป๋อยิงหัวทุกนัด ทำให้ไม่สามารถเก็บสมองได้

หยางป๋อถืออาวุธเย็นมือหนึ่ง ปืนพกมืออีกข้าง สอดส่ายสายตาและหูไว้คอยระวังซอมบี้ที่ถูกดึงดูดเข้ามา ยิงหัวทันที เจอซอมบี้เป็นฝูงก็ถอยหลังยิงไปด้วย

"สองคนนี้ฆ่าซอมบี้ได้เร็วกว่าทีมอื่นเสียอีก" พันเอกดูการเคลื่อนไหวของหยางป๋ออีกครั้ง

"เพื่อนร่วมทีมของเขาโชคดีมาก คนธรรมดาแท้ ๆ แต่ได้คะแนน 5 ดาว" ข้อมูลตัวละครเกมของแอนนี่ถูกแผนกเกมตรวจสอบออกมาแล้ว

"โลกนี้ไม่ขาดคนโชคดีหรอก สองคนนี้เข้ากันได้ดีทีเดียว ไอ้หมอนี่มีความเร็วในการตอบสนองสูงมาก ทั้งประสาทสัมผัสและการมองเห็น น่าจะเป็นผู้วิวัฒนาการพันธุกรรมระดับ B แต่ก็อาจจะเป็นระดับ C ที่มีความถนัดเฉพาะทางสองด้านนี้ก็ได้" พันเอกพยักหน้า

"ผมว่าน่าจะเป็นระดับ C ถ้าเป็นผู้วิวัฒนาการพันธุกรรมระดับ B ที่มีการตอบสนองขนาดนี้ คงเป็นปรมาจารย์หุ่นรบไปแล้ว" ลูกน้องคนหนึ่งของพันเอกแสดงความเห็น

"ไม่แน่เสมอไปนะ การควบคุมหุ่นรบกับการยิงปืนเป็นคนละเรื่องกันเลย" มีคนแย้งด้วยความเห็นต่าง

"ที่พวกนายพูดมาฉันเห็นด้วยทั้งหมด แต่พวกนายมองข้ามประเด็นหนึ่งไป นั่นคือเรื่องอายุ ไอ้หมอนี่อาจจะเป็นคนแก่ก็ได้" มีคนยักไหล่พูด

พันเอกได้ยินแล้วพยักหน้า "ถ้าอายุมากเกินไป ก็ไม่มีคุณค่าอะไรแล้ว"

คนอื่น ๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วย

ฝ่ายหยางป๋อรู้สึกสบายใจมาก โดยเฉพาะตอนนี้มนุษย์เทียมมีพลังมากกว่าเดิม ไม่ว่าจะเป็นการควบคุมอาวุธเย็น การใช้แรง หรือความเร็ว

เมื่อก่อนฟันพุ่มไม้ทีเดียวตัดได้แค่ครึ่ง แต่ตอนนี้ฟันทีเดียวขาดเกือบหมด

นอกจากนี้ความเร็วในการตอบสนองก็ดีขึ้น จากเดิมฟันได้วินาทีละครั้ง ตอนนี้ฟันได้สองครั้ง

ยิ่งไปกว่านั้น ระบบตรวจจับ ระบบการได้ยิน ระบบการมองเห็น และการตอบสนองของมือก็แข็งแกร่งขึ้น

"แต่ก็ยังห่างไกลจากจุดสูงสุดที่ฉันควบคุมได้อีกมาก" หยางป๋อคิดว่าตอนนี้ตัวเองใช้ความเร็วได้แค่ 40% เท่านั้น

ช่วยไม่ได้ ฮาร์ดแวร์ของมนุษย์เทียมตัวนี้มีแค่นี้ เหมือนกับการขับรถ ต่อให้เป็นนักแข่งรถที่เก่งแค่ไหน ถ้าให้ขับรถไถก็ไม่มีทางโชว์เทคนิคอะไรได้มาก

หยางป๋อเคลียร์ฟาร์มได้เร็วมาก มือหนึ่งถืออาวุธเย็นเปิดพื้นที่ อีกมือถือปืนพก

สามชั่วโมงต่อมา แอนนี่กับหยางป๋อเก็บวัสดุแล้วกลับจุดเกิดใหม่

วันนี้หยางป๋อไปเคลียร์ฟาร์มเลี้ยงแกะอีกที่ ที่นี่มีแกะซอมบี้น้อยกว่า แค่พันกว่าตัว มีมินิบอสแค่ตัวเดียวให้ทักษะควบคุมจิตใจ 8 แต้ม ที่เหลือส่วนใหญ่ให้ทักษะพุ่งชน 2 แต้ม

กระสุนปืนพกใช้มากกว่ากระสุนปืนกลประมาณ 10%

โชคดีที่หยางป๋อซื้อกระสุนได้ลด 70% ถือว่าถูกมากแล้ว

"หัวหน้า จะเคลียร์อีกไหม?" แอนนี่เห็นว่ายังมีเวลาเหลืออีกมาก จึงถาม

"เธอมีความคิดเห็นยังไง?" หยางป๋อได้ยินแล้วถามกลับ

"เราสามารถเคลียร์ฟาร์มได้อีกที่ แล้วค่อยใช้ทักษะบินกลับ" แอนนี่แนะนำ

"ทำงานกับพักผ่อนต้องสมดุลกัน หาเงินวันละนิดก็พอแล้ว เล่นเกมก็ต้องสนุกด้วย" หยางป๋อปฏิเสธข้อเสนอของแอนนี่

ตัวเองมีรายได้จากทักษะพุ่งชนวันละหลายพันแต้มก็พอแล้ว จะได้มีเวลาฝึกฝนความสามารถของตัวเองมากขึ้น

"งั้นก็ได้ค่ะ" แอนนี่ได้ยินแล้วก็ไม่พูดอะไรอีก

"วัสดุพวกนี้เธอเก็บไว้ทั้งหมด เรียนรู้ทักษะการตีเหล็ก ส่วนเหรียญเกมที่ได้ฉันเอา 50% ต่อไปถ้าเพื่อนเธอเข้าเกมแล้ว พวกเธอค่อยแบ่งอีก 50% กันเอง" หยางป๋อไม่คิดจะขายวัสดุ

"หัวหน้า...!" แอนนี่ได้ยินแล้วตกใจมาก ทักษะการตีเหล็กต้องใช้วัสดุเยอะที่สุด

"ตกลงตามนี้นะ ฉันออกจากเกมก่อน!" หยางป๋อให้เหรียญเกมรายวันที่ต้องให้แอนนี่เสร็จแล้วก็ออกจากเกม

แอนนี่มองดูวัสดุในคลังและในกระเป๋า เห็นว่ายังมีเวลาเหลืออีกมาก ก็เลยอยู่ในเกมเรียนรู้ทักษะการตีเหล็กต่อ

หยางป๋อออกจากเกมแล้ว รู้สึกว่าพลังงานในร่างกายลดลงไปหนึ่งในสี่ นี่คือผลจากการที่ร่างกายแข็งแกร่งขึ้นทำให้ใช้พลังงานมากขึ้น

เขาหยิบนมมาดื่มพลางเดินไปที่ห้องใต้ดิน พอถึงห้องใต้ดินก็ชาร์จพลังงานก่อน

ชาร์จเสร็จแล้วก็แปลงร่างเป็นยักษ์สูง 5 เมตรเริ่มฝึกซ้อม ยักษ์สูง 5 เมตรเคลื่อนไหวไปมาในพื้นที่แคบของห้องใต้ดิน

การแปลงร่างเป็นยักษ์และพลังควบคุมแรงโน้มถ่วง สองพลังพิเศษทำงานพร้อมกัน ทำให้หยางป๋อเหมือนยักษ์สูง 5 เมตรที่เคลื่อนไหวในห้องใต้ดินพร้อมเสียงดังสนั่น

หยางป๋อควบคุมร่างกาย เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วในพื้นที่แคบ แม้แต่การหมุนตัวเหมือนล้อไร้แรงเสียดทานก็ทำได้ โดยใช้พลังต้านแรงโน้มถ่วงทำให้ตัวเองหมุนด้วยความเร็วสูง

นี่คือแรงสั่นสะเทือนมหาศาลที่เกิดจากการที่ร่างกายแข็งแกร่งขึ้น แม้แต่หยางป๋อเองก็รู้สึกมึนศีรษะจากเสียงดังนี้

"วันนี้ฝึกได้ 6 นาที" ในสภาพยักษ์สูง 5 เมตร หยางป๋อฝึกได้ 6 นาทีก็เริ่มรู้สึกเหนื่อย ภายใน 6 นาทีนี้ใช้พลังพิเศษสองอย่างพร้อมกัน พลังต่อสู้สูงลิบ

"ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะสามารถแปลงร่างเป็นยักษ์สูง 8 เมตร ใช้พลังพิเศษสองหรือสามอย่างพร้อมกัน และทนได้ครึ่งชั่วโมง" หยางป๋อยังรู้สึกไม่พอใจกับเวลาที่ทำได้

แต่การเพิ่มความแข็งแกร่งของร่างกายต้องค่อยเป็นค่อยไป ค่อย ๆ สะสมทีละน้อยจะดีที่สุด

"เจ้านายอ้วนจะกลับมาอีกเกือบ 20 วัน พยายามฝึกทักษะพุ่งชนให้ถึงระดับปรมาจารย์สูงสุดให้ได้" หลังฝึกเสร็จ หยางป๋อดื่มนมพลางแช่น้ำ

อาบน้ำเสร็จ วันนี้ยังมีเวลาว่างอยู่ จึงเปิดฟอรั่มเกมขึ้นมาดู

ในฟอรั่มมีกระทู้สารพัด กระทู้ปักหมุดเป็นวิดีโอของผู้เล่นที่บินได้ โพสต์ว่าตัวเองโดนทักษะบินหลอก

ผู้เล่นคนนี้ได้คะแนนประเมิน 5 ดาวสำหรับการเปลี่ยนอาชีพ ด้วยความตื่นเต้นจึงบินไป 100 กิโลเมตร แต่น่าเสียดายที่ไปง่ายกลับยาก

แถมโชคร้ายที่สุดคือไปตกในที่ที่มีสัตว์กลายพันธุ์บินได้อยู่เป็นฝูง ถูกฝูงสัตว์กลายพันธุ์ไล่ล่า แล้วยังดึงซอมบี้จากรอบ ๆ มาไล่ตามหลังอีก

"พวกสัตว์กลายพันธุ์บินได้พวกนี้ฉลาดจริง ๆ" หยางป๋อเห็นพวกมันรู้จักดึงซอมบี้จากที่ไกล ๆ มาไล่ตามหลังผู้เล่น

แถมพวกมันยังรู้จักหยิบก้อนหินจากที่อื่นมาขว้างใส่หัวผู้เล่นด้วย

สุดท้ายผู้เล่นคนนี้ถูกรุมจนตาย แล้วใช้เหรียญฟื้นคืนชีพไป 500,000 เหรียญเกม

แต่ความเห็นด้านล่างไม่มีใครเห็นใจเขาเลย

"อวดเก่ง สมน้ำหน้า!"

"โพสต์แบบนี้บ่อย ๆ นะ ชอบดู!"

"ได้คะแนน 5 ดาวแล้วก็เหลิงนักล่ะสิ!"

"ไม่ทำไม่ตาย!"

"เกมนี้หลอกคนชัด ๆ"

"500,000 เชียวนะ 500,000!"

"ฉันก็โดนซอมบี้ในนั้นหลอก ต้องรอฟื้นคืนชีพปีหนึ่ง"

"เกมกาก ไม่เล่นอีกแล้ว"

ความเห็นด้านล่างมีสารพัด หยางป๋อเห็นพวกสัตว์กลายพันธุ์พวกนี้แล้วรู้สึกว่าพวกมันฉลาดมาก

"คราวหน้าเจอพวกสัตว์บินได้พวกนี้อีก จะสั่งสอนให้รู้ดี" หยางป๋อดูแล้วเห็นว่าสถานที่ในวิดีโอไม่ได้อยู่แถวจุดเกิดใหม่ของตัวเอง แต่ก็เตรียมพร้อมสำหรับพวกสัตว์บินได้พวกนี้แล้ว ปืนสไนเปอร์ที่พกมาก็เพื่อจัดการกับพวกมันนั่นแหละ

"ความสามารถของพวกสัตว์กลายพันธุ์พวกนี้น่าจะหายาก แต่ก็ไม่แน่เสมอไป เรื่องสุ่มแบบนี้พูดยาก" หยางป๋อลดความคาดหวังลงหน่อย ไม่แน่ว่าการฆ่าพวกสัตว์บินได้พวกนี้จะได้ความสามารถของพวกมันจริง ๆ

แล้วก็ดูกระทู้อื่น ๆ ต่อ ไม่เจออะไรเกี่ยวกับบริเวณจุดเกิดใหม่ของตัวเอง

เห็นกระทู้หนึ่งเกี่ยวกับฟาร์มที่มีแกะซอมบี้อย่างน้อยหนึ่งหมื่นตัว

ทำให้หยางป๋อน้ำลายไหล ถ้าได้ฟาร์มแบบนี้สักสองสามแห่ง ทักษะพุ่งชนของตัวเองคงถึงระดับปรมาจารย์สูงสุดแล้ว

"ฟาร์มซุปเปอร์!" หยางป๋อเห็นอีกกระทู้หนึ่ง

ในกระทู้เป็นตึกใหญ่ สูงอย่างน้อย 20-30 ชั้น ตามที่ผู้เล่นบอก ในตึกนี้มีหมูซอมบี้กว่าสามหมื่นตัว

"เจ๋งว่ะ!" หยางป๋อดูแล้วไม่เห็นบอกว่าที่นี่อยู่ตรงไหน

แต่เห็นได้ว่าหลังจากผู้เล่นโยนระเบิดเข้าไป หมูซอมบี้ในตึก 20-30 ชั้นนั้นก็พากันวิ่งออกมาเหมือนมด วิ่งออกมาจากทุกชั้น พอลงถึงพื้นก็วิ่งไปทางที่มีเสียง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา พวกซอมบี้ก็กลับเข้าตึก

มีทั้งหมูซอมบี้ตัวใหญ่และตัวเล็ก แม้แต่หมูซอมบี้ที่ขาหักก็ยังดิ้นรนอยู่กับที่

"ตายแล้วเหรอ!" หยางป๋อดูจนจบแล้วเห็นผู้โพสต์บอกว่าสามชั่วโมงกว่าต่อมา พวกหมูซอมบี้ที่บาดเจ็บก็ไม่ขยับอีกเลย

"แสดงว่าซอมบี้ก็ถือเป็นสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งสินะ?"

หลังจากเล่นฟอรั่มสักพัก หยางป๋อเห็นว่ามีคนขายข้อมูล นั่นคือขายแผนที่เกม เดือนละ 1,000 เหรียญเกม อัพเดทพื้นที่ที่ถูกเคลียร์ทุกวัน

หยางป๋อรีบติดต่อเขา ถึงได้รู้ว่าบริการของเขามีหลากหลาย มีข้อมูลทุกอย่างที่ต้องการ เช่น ฟาร์มไหนมีมอนสเตอร์กี่ตัว

หยางป๋อจ่ายไป 5,000 เหรียญเกม ซื้อข้อมูลฟาร์มวัวซอมบี้ แกะซอมบี้ และหมูซอมบี้รอบจุดเกิดใหม่ของตัวเอง

และจ่ายอีกเดือนละ 5,000 เหรียญเกม เพื่อรับบริการอัพเดทข้อมูล

"ดูท่าทางสหภาพคงทำสำเร็จแล้ว" หยางป๋อไม่คิดว่าจะมีคนทำธุรกิจแบบนี้แล้ว

เขาดูแผนที่รอบจุดเกิดใหม่ของตัวเองอย่างละเอียด แล้วก็พบฟาร์มขนาดใหญ่หลายแห่ง หนึ่งในนั้นเป็นฟาร์มหมูที่มีหมูซอมบี้ประมาณ 6,000 ตัว

"พรุ่งนี้ไปเคลียร์ฟาร์มหมูนี่ก่อน" หยางป๋อมองฟาร์มหมูซอมบี้ 6,000 ตัว ห่างจากจุดเกิดใหม่แค่ 30 กิโลเมตร

พอดีสามารถเปิดพื้นที่ไปถึงที่นั่นได้ แล้วค่อยบินกลับ แต่หมูซอมบี้มีแค่สมองให้เก็บ ถ้ายิงหัวก็จะไม่เหลือวัสดุอะไรมากนัก

"ช่างมันเถอะ!" หยางป๋อตัดสินใจว่าจะยิงหัวต่อไป

หลังกินข้าวเสร็จ หยางป๋อก็ขึ้นไปบนดาดฟ้า พอขึ้นไปถึงก็รู้สึกว่าถูกดาวเทียมเฝ้าระวังสองดวงสแกน

หยางป๋อไม่สนใจแล้ว กลับรู้สึกถึงความถี่คลื่นพลังงานของดาวเทียมเฝ้าระวังพวกนี้อย่างละเอียด

"อีกสองวันก็จะมีพายุไต้ฝุ่นอีกแล้ว" หยางป๋อดูข้อมูลพายุไต้ฝุ่นที่ทางการส่งมาทางนาฬิกาข้อมือ

ตอนนี้มองเห็นเมฆก่อตัวอยู่ไกล ๆ ในทะเล คลื่นก็สูงสองสามเมตร

นักท่องเที่ยวมากมายใช้อุปกรณ์โต้คลื่นแบบต่าง ๆ เล่นกันในคลื่นสูง

นักท่องเที่ยวพวกนี้ชอบความรู้สึกตื่นเต้นแบบนี้

ดาวซันเหยว่อาศัยพายุไต้ฝุ่นดึงดูดนักท่องเที่ยว

"ไม่รู้ว่าทักษะพุ่งชนเมื่อถึงระดับปรมาจารย์สูงสุดแล้วจะมีผลอะไรบ้าง" หยางป๋อคิดอย่างคาดหวัง

ส่วนอีกด้านหนึ่ง แอนนี่เพิ่งออกจากเกม ก็ได้ยินข่าวดี

ซีย่าเห็นแอนนี่ถอดแว่นเสมือนจริงก็รีบบอกว่า "บัญชีทดสอบของฉันผ่านแล้ว!"

"ตอนนี้เลือกจุดเกิดใหม่ได้แล้ว แถมในเกมก็เชิญผู้เล่นได้ด้วย ฉันกรอกชื่อเล่นของเธอไปแล้ว"

แอนนี่รีบเข้าเกม พบว่ามีจดหมายฉบับหนึ่ง เป็นคำเชิญให้ซีย่าเข้าร่วมเกม ถ้าตกลง ซีย่าก็จะอยู่จุดเกิดใหม่เดียวกับเธอ

"ดูเหมือนทางเกมจะรู้ว่าในเกมขาดคนมาก!" แอนนี่กดตกลงแล้วออกจากเกมพูด

จริง ๆ แล้วนี่ก็เป็นความรู้สึกของผู้เล่นหลายคน คิดว่าทางเกมต้องการคนหลังบ้านเยอะ ๆ โดยไม่รู้ว่าทางเกมได้คัดคนออกไปจำนวนมากแล้ว

"หัวหน้าของพวกเธอตกลงแล้วเหรอ?" ซีย่ารีบถามต่อ

"ตกลงแล้ว แถมยังยอมแบ่งเงินรางวัลจากการจัดอันดับฆ่ามอนสเตอร์ปลายเดือนด้วย ถึงตอนนั้นเราคงได้แบ่งกันคนละหลายล้าน" แอนนี่พยักหน้าตอบ

"เธอใช้เสน่ห์อะไรกับหัวหน้าของเธอรึเปล่า?" ซีย่าได้ยินแล้วถามอย่างไม่อยากเชื่อ

"หัวหน้าของเราเป็นคนเงียบ ๆ วันนี้พูดไม่ถึงสิบประโยค" แอนนี่ส่ายหน้า

"รอดูฉันสิ ถ้าเขาเป็นผู้ชาย ฉันรับรองว่าจะเอาอยู่" ซีย่าทำท่าเย้ายวนแล้วพูดอย่างมั่นใจ

แอนนี่มองอย่างระอา "ฉันไปอาบน้ำละ!"

(จบบท)