บทที่ 259 เซฟเฮ้าส์

หลังจากที่หัวหน้าทีมทหารรับจ้างทั้งสี่คนได้รับการรักษาด้วยยาภายนอกแล้ว แต่พวกเขาไม่สามารถใช้ยาพันธุกรรมได้ เพราะพวกเขากำลังใช้ยาปลอมตัวอยู่ หากฉีดยาพันธุกรรมเพื่อรักษาตอนนี้ ยาปลอมตัวก็จะหมดฤทธิ์ไป

หลังจากนั้นพวกเขาก็เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดจากต้นจนจบ เมื่ออยู่ในที่คับขัน คนเราก็จำต้องก้มหัวให้กับโชคชะตา ทั้งสี่คนให้การเป็นลายลักษณ์อักษรแยกกัน จากนั้นผู้บัญชาการกองเรือก็ตรวจสอบคำให้การ ก่อนจะส่งให้ผู้บังคับบัญชาหญิง

เมื่อผู้บังคับบัญชาหญิงเห็นชื่อที่ถูกกล่าวถึงในคำให้การทั้งสี่ฉบับ เขาก็รู้สึกสั่นไหวในใจ แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ในการเป็นผู้บัญชาการกองเรือนั้น ล้วนแต่เป็นผู้ที่มีพลังพิเศษทางด้านปัญญาประดิษฐ์ทั้งสิ้น หากถามมากเกินไป อาจทำให้คนอื่นสังเกตเห็นได้

"ปล่อยพวกเขาไปเถอะ ถ้าไม่ใช่พวกเขา ก็ไม่รู้ว่าฉันจะเจออะไร" หลังจากที่ผู้บังคับบัญชาหญิงอ่านคำให้การเสร็จ เขาก็วางแท็บเล็ตลงและพูดกับผู้บัญชาการกองเรือ

ผู้บัญชาการกองเรือพยักหน้า "ได้ครับ"

หัวหน้าทีมทหารรับจ้างและอีกสามคนจึงถูกปล่อยตัวไป ที่ท่าอวกาศของดาวซันเหยว่พอดีมีเรือบรรทุกสินค้าและผู้โดยสารออกไปภายนอก

ทหารรับจ้างทั้งสี่คนมาถึงเรือบรรทุกผู้โดยสารและถอนหายใจอย่างยาวนาน

"หัวหน้า เลข 9 ไปไหนแล้วครับ" สมาชิกในทีมที่เหลืออีกสามคนหันไปถามหัวหน้าทีมทหารรับจ้าง

"พวกเขามีวิธีการของตัวเอง คนแข็งแกร่งขนาดนั้น ไม่แน่อาจจะอยู่รอดในอวกาศได้เลยก็ได้" หัวหน้าทีมทหารรับจ้างกล่าว

เลข 8 ถามอย่างสงสัยว่า "เลข 9 เป็นทหารรับจ้างโบราณในตำนานหรือเปล่า"

"มีโอกาสสูงมากที่จะเป็น มีทหารรับจ้างกลุ่มหนึ่ง พวกเขาไม่สนใจเงินมากน้อยแค่ไหน หรือจะอันตรายขนาดไหน พวกเขาชอบการผจญภัยและภารกิจที่หลากหลาย หลายภารกิจมีทหารรับจ้างโบราณปรากฏตัวด้วย"

"พวกเขาคือทหารรับจ้างตัวจริง พวกเขามีตัวตนหลายแบบมาก การได้พบกับพวกเขาถือเป็นเกียรติของพวกเรา การได้เจอทหารรับจ้างโบราณแบบนี้ก็นับว่าเป็นโชคดีของพวกเราเช่นกัน" หัวหน้าทีมทหารรับจ้างพยักหน้า

"ใช่แล้ว ครั้งนี้พวกเราได้เงินหลายพันล้านเลยนะ"

"ผมยังไม่เคยคิดเลยว่าจะมีเงินเยอะขนาดนี้จริงๆ!"

"อย่าพูดถึงความฝันเลย แค่ตอนเมาผมก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีเงินมากขนาดนี้ ครั้งนี้กลับไปซื้อบ้านพักตากอากาศ แล้วก็ไปซื้อทาสมาสักหน่อย เพลิดเพลินกันให้สุดเหวี่ยงไปเลย"

"พวกนายอย่ารีบเอาเงินออกมาใช้นะ องค์กรฮุยจิ่นอาจจะเล่นงานพวกเรา"

"ครั้งนี้กลับไปเราต้องไปยื่นเรื่องร้องเรียนที่สมาคมทหารรับจ้าง พวกเราทหารรับจ้างมาหาเงินทำงาน ไม่ใช่มารับจ้างตาย ครั้งนี้เรามีหลักฐานมากพอ"

"แถมระบบข่าวกรองขององค์กรฮุยจิ่นก็แข่งขันกับระบบภารกิจของสมาคมทหารรับจ้างเราโดยตลอด ครั้งนี้พอดีเป็นข้ออ้างให้สมาคมของเรา..."

"ถ้าไม่ทำให้เรื่องใหญ่โต คนขององค์กรฮุยจิ่นต้องมาหาเรื่องพวกเราแน่" หัวหน้าทีมทหารรับจ้างค่อนข้างคุ้นเคยกับสมาคมเพราะมีคอนเน็กชั่นอยู่ในนั้น จึงพูดออกมา

"หัวหน้า พวกเราฟังคุณหมด"

"ใช่แล้ว นี่มันชัดเจนว่ากำลังหลอกล่อพวกเราทหารรับจ้าง ส่งพวกเราไปตาย" สมาชิกทีมที่เหลืออีกสามคนต่างพยักหน้า จนตอนนี้เพิ่งได้เงินมาก้อนโต

"ผมจะส่งหลักฐานทันที พวกคุณช่วยกันนะ พอดีตอนนี้เราอยู่ในสหภาพ ให้ทางบ้านเริ่มเปิดศึกก่อน พอพวกเรากลับไปก็น่าจะจบแล้ว"

"พอดีถือโอกาสนี้เที่ยวในสหภาพไปเลย องค์กรฮุยจิ่นถูกตีแตกกระเจิงในสหภาพแล้ว" หัวหน้าทหารรับจ้างคิดไปไกลมาก ครั้งนี้ต้องจัดการเรื่องนี้ให้ดี

"หัวหน้า คุณลองจัดตั้งกลุ่มทหารรับจ้างสิ พวกเราจะเข้าร่วมหมด" เลข 8 เสนอ

"ยังไม่ต้องรีบ กลุ่มทหารรับจ้างต้องมีมือดีสักคน ถ้ารุ่นพี่เลข 9 ติดต่อผมได้ ผมจะพยายามชักชวนเขาตั้งกลุ่มทหารรับจ้าง" หัวหน้าทหารรับจ้างส่ายหน้า

บนเรือรบของดาวซันเหยว่ ตัวการหลักที่โจมตีครั้งนี้คือไอ้อ้วนไป๋ฉีดยาพันธุกรรมรักษาตัวเข้าไป จากนั้นก็กลายเป็นผู้ชายวัยกลางคน ปีนี้อายุ 60 กว่าแล้ว มาอยู่ที่ดาวซันเหยว่มา 30 ปีแล้ว เพราะเกือบตายเพราะระเบิด จึงสารภาพออกมาทั้งหมด

หลังจากนั้นทหารก็เริ่มจับกุมคนตามคำให้การ...

ผู้บังคับบัญชาหญิงกลับมาบนดาวเรียบร้อยแล้ว แต่ครั้งนี้ผู้บัญชาการกองเรือส่งทหารหญิงสี่นายมาคุ้มกันที่บ้านผู้บังคับบัญชา

พวกเขายังใช้ดาวเทียมมองระวังบ้านพักของผู้บังคับบัญชาหญิงตลอด 24 ชั่วโมง ไม่เว้นแม้แต่วินาทีเดียว

ส่วนคนขององค์กรฮุยจิ่นนั่นสิน่าสงสาร เมื่ออยู่ในกองทัพไม่มีกฎหมายคุ้มครอง จับตัวได้ก็ลงมือสารพัด ฉีดยาทุกชนิดเข้าไป ทำอะไรมาบ้างก็สารภาพออกมาหมด

ครั้งนี้กองทัพโกรธมาก ส่งทีมแพทย์พิเศษมาเช็กผู้บังคับบัญชาหญิงว่ามีอาการอะไรหลงเหลืออยู่หรือไม่

เพราะระเบิดที่ทำให้ผู้วิวัฒนาการทางปัญญาระดับ A สลบไปได้ เป็นระเบิดชนิดพิเศษ

ผู้บังคับบัญชาหญิงกลับมาบนดาว ไม่มีทางปฏิเสธบอดี้การ์ดที่เพิ่มเข้ามาได้

ผู้บังคับบัญชาหญิงรินน้ำผลไม้ให้ตัวเอง แช่ตัวในอ่างอาบน้ำไปด้วย คิดถึงคำให้การที่เธอเห็นในวันนี้ไปด้วย

"ทำไมชื่อหยางป๋อถึงโผล่ขึ้นมาได้ทุกที่แบบนี้"

"ครั้งนี้ไม่รู้ว่าเขาทำให้ฉันเดือดร้อน หรือฉันทำให้เขาเดือดร้อนกันแน่" ชาวดาวซันเหยว่ที่รอดชีวิตจากดาวปีศาจเขียวมีแค่หยางป๋อที่อาศัยอยู่ในเมืองนี้ ดังนั้นครั้งนี้องค์กรฮุยจิ่นตั้งใจจะจับหยางป๋อ แต่กลับมาเจอเธอโดยบังเอิญ จึงวางแผนจ้างทหารรับจ้าง

"หมายเลข 9 จะเป็นหยางป๋อหรือเปล่านะ"

"ถึงแม้จากหลักฐานและข้อมูลทุกอย่าง ทั้งสองจะไม่เกี่ยวข้องกันเลย แต่สัญชาตญาณบอกว่าต้องมีอะไรเกี่ยวพันกันแน่ๆ"

"เจ้าหนุ่มคนนี้มีความลึกลับอยู่แล้ว แถมยังมีข่าวลือว่าเหตุการณ์ของบริษัทซานอี้ครั้งนี้ก็เกี่ยวข้องกับบริษัทอันจื๋อเจี๋ยด้วย" ผู้บังคับบัญชาหญิงมีไอคิวสูง เธอประมวลข้อมูลทั้งหมดแล้ว ถึงแม้ภายนอกดูเหมือนว่าข้อมูลและหลักฐานต่างๆ จะบอกว่าหยางป๋อไม่เกี่ยวข้องกับหมายเลข 9 ของทหารรับจ้าง

แต่ความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดระหว่างสมองมนุษย์กับระบบอัจฉริยะคือสัญชาตญาณของมนุษย์ ซึ่งบางครั้งก็แม่นยำมากๆ

ถึงแม้ภายนอกจะดูเหมือนว่าหลักฐานและข้อมูลทั้งหมดจะไม่เกี่ยวข้องกัน แต่บางคนเพียงแค่ดูข้อมูลและหลักฐานเหล่านี้ก็สามารถหาจุดสำคัญได้ทันที

นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมตอนนี้เทคโนโลยีก้าวหน้ามาก ปัญญาประดิษฐ์ล้ำสมัยมากแล้ว แต่ยานรบยังต้องให้คนควบคุมอยู่

เพราะระบบอัจฉริยะจะตัดสินใจจากเงื่อนไขที่รู้อยู่แล้ว

เงื่อนไขที่ยังไม่เกิดขึ้น ระบบอัจฉริยะไม่สามารถคาดเดาได้ แต่หากให้คนควบคุม คนจะเตรียมพร้อมรับมือกับสิ่งที่อาจเกิดขึ้นในอนาคต

อีกทั้งความเร็วของอาวุธเลเซอร์บนยานรบนั้นรวดเร็วมาก พอระบบอัจฉริยะตรวจพบว่าเงื่อนไขที่รู้อยู่แล้วถูกกระตุ้น แล้วค่อยตอบสนอง หลายครั้งก็พลาดจังหวะไปแล้ว

"ถึงเวลาที่จะไปพบกับหยางป๋อ และหลิวจื๋อเจี๋ยคนนี้แล้ว" ผู้บังคับบัญชาหญิงซึ่งรู้เรื่องราวมากมายรู้สึกว่าหยางป๋อและบริษัทที่เขาอยู่สามารถพูดได้ว่าโชคร้ายสุดๆ และก็โชคดีที่สุดเช่นกัน

ที่ดาวพาโด ทั้งสองก็ได้รับเงินชดเชยก้อนโต ถึงแม้จะเจออันตราย

ตอนอพยพก็เจอโจรสลัดอีก ถึงแม้จะผ่านเรื่องอันตรายมากมาย แต่สุดท้ายก็หันวิกฤตให้เป็นโอกาส ได้เงินชดเชยก้อนโตอีกครั้ง

ครั้งนี้มีหลักฐานบางส่วนชี้ว่าทั้งสองได้ผลประโยชน์มหาศาลจากเหตุการณ์ของบริษัทซานอี้ แล้วก็ยังเกี่ยวพันกับสมาคมนักล่าเงินรางวัลอีก

หยางป๋อเดินเล่นอยู่ใต้ทะเล มองสิ่งมีชีวิตประหลาดหลากหลายก็ถือว่าเป็นการท่องเที่ยวใต้ทะเล แต่ไม่มีทางเลือกอื่น เพราะใต้ทะเลยังมียานสำรวจไร้คนขับมากมายลาดตระเวนไปทั่ว

"อันนี้กินได้ไหมนะ" หยางป๋อมองสาหร่ายทะเลที่ดูเหมือนเชือก มีลูกกลมๆ เรียงรายอยู่บนเชือกนั้น ลูกกลมๆ พวกนี้ก็คือสาหร่ายเหมือนกัน แต่ข้างในกลวง สาหร่ายเหล่านี้อาศัยแรงลอยตัวจากลูกกลมกลวงๆ เหล่านี้ ทำให้สามารถเติบโตในทะเลได้นับพันเมตร ดูดซับสารอาหารได้มากขึ้น

หยางป๋อแทรกตัวอยู่ในป่าสาหร่ายเหล่านี้ พบปลาแปลกๆ หลายชนิด บางชนิดเป็นแค่ลูกบอลกลมๆ บางชนิดแบนราบ บางชนิดรูปไข่ มีสิ่งมีชีวิตเหมือนมดตัวใหญ่อยู่บนพื้นทะเล เหมือนการผสมผสานระหว่างมดกับปู ตัวใหญ่มีขนาดเกือบยี่สิบเซนติเมตร ตัวเล็กมีขนาดสองสามเซนติเมตร

ยังมีกุ้งหลากสีสันวิ่งไปมา และก็มีสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังคล้ายดอกไม้ทะเลอีกทั้งแถบ

มีพืชและสัตว์เรืองแสงหลากหลายอีกด้วย

หลังจากผ่านไปชั่วโมงกว่า หยางป๋ออยู่ห่างจากที่เกิดเหตุไปแล้วห้าหกสิบกิโลเมตร ระบบรับรู้แบบพาสซีฟสัมผัสได้ว่าในกระแสน้ำไม่มียานไร้คนขับแล้ว

หยางป๋อจึงเริ่มว่ายน้ำ ด้วยทักษะว่ายน้ำระดับปรมาจารย์ ร่างกายของเขาก็เหมือนเซ็นเซอร์ขนาดใหญ่ รับรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไกลออกไปได้จากการสั่นสะเทือนในน้ำ

สองชั่วโมงต่อมา หยางป๋อโผล่ขึ้นมาในท่อระบายน้ำแห่งหนึ่ง ท่อระบายน้ำนี้เป็นท่อระบายน้ำฝน ส่วนท่อระบายน้ำเสียจะถูกผนึกแยกออกไปต่างหาก น้ำเสียทั้งหมดต้องบำบัดก่อนจึงจะระบายทิ้งได้

ในท่อระบายน้ำฝนยังมีท่ออื่นๆ อีกมากมาย ทั้งท่อน้ำ ท่อพลังงาน ท่อสื่อสาร และอื่นๆ

หยางป๋อพบว่ามีคนมาค้นหาในท่อระบายน้ำฝนนี้ เขาล่องหนฟังบทสนทนาของคนเหล่านี้ จากนั้นก็เลือกทิศทางหนึ่งรีบออกไป

จากนั้นมาถึงที่ที่คนเหล่านี้ยังไม่มาถึง นอนแช่อยู่ในน้ำเลย ทำให้อัตราการเต้นของหัวใจ การไหลเวียนของเลือด และกิจกรรมคลื่นสมองเป็นเหมือนอาการหมดสติ

หลังจากสิบนาทีต่อมา โดรนลาดตระเวนนำหน้า ตามด้วยตำรวจสองนาย พวกเขาพบหยางป๋อที่นอนแช่อยู่ในน้ำและถูกพัดไปตามน้ำอย่างรวดเร็ว ตอนนี้หยางป๋อเปลือยกายอยู่

จำเป็นต้องทำอย่างนี้ เพราะก่อนหน้านี้ตอนฆ่าคนนั้น เสื้อผ้าและชุดเกราะที่ใช้ปลอมตัวเป็นของคนอื่น พอกระโดดลงทะเลก็ต้องถอดเสื้อผ้าออกเพื่อล่องหน ตอนนี้จะใส่เสื้อผ้าอะไรก็ดูไม่ปกติไปหมด เลยตัดสินใจแบบนี้ดีกว่า

หยางป๋อถูกทีมกู้ภัยนำตัวส่งโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว เจ้านายอ้วนได้รับข่าวจึงรีบไปที่โรงพยาบาลทันที กลัวโรงพยาบาลจะเจาะเลือดหยางป๋อ เพราะตอนนี้เขาเป็นผู้วิวัฒนาการแล้ว

"ความปลอดภัยในเมืองนี้ย่ำแย่มาก!"

"พวกเรามาเป็นผู้อพยพใหม่ยังไม่ถึงปี ดันมาเจออะไรแบบนี้"

"อาคารบริษัทของฉันก็พังยับ กระทบต่อการดำเนินงานของบริษัทอย่างหนัก"

"แถมพนักงานของฉันยังต้องมาประสบกับการทารุณแบบนี้อีก ฉันจะร้องเรียนฟ้องร้องพวกคุณ" หยางป๋อลุกขึ้นนั่งทันที ทำเหมือนเพิ่งฟื้นจากการหมดสติ แต่จริงๆ แล้วเจ้านายอ้วนมาถึงโรงพยาบาลก็มองหยางป๋อก่อน จากนั้นก็เริ่มโวยวายกับพวกตำรวจ

"คุณโจวรุ่ย?" หยางป๋อทำตาประหลาดใจมองโจวรุ่ย แต่จริงๆ แล้วเขาได้ยินเสียงเธอตั้งแต่มาแล้ว ตราบใดที่หยางป๋อเคยได้ยินเสียงฝีเท้าของคนๆ นั้น พอได้ยินอีกครั้งก็จะรู้ว่าเป็นใคร

จากนั้นก็เป็นการสอบปากคำของตำรวจ หยางป๋อบอกว่าตัวเองถูกตีหัวจนสลบตอนขึ้นบันได ส่วนเรื่องอื่นไม่รู้อะไรเลย

ส่วนเจ้านายอ้วนก็ยืนอยู่ข้างๆ ตะโกนดังๆ ให้ผู้เสียหายได้พักผ่อนให้เต็มที่

ครึ่งชั่วโมงต่อมา หยางป๋อก็กลับไปที่บริษัทพร้อมกับเจ้านายอ้วน

"หยางป๋อ รู้สึกว่าไม่เป็นอะไรใช่ไหม ที่พาเธอออกจากโรงพยาบาลเพราะกลัวว่าพวกเขาจะเจาะเลือดเธอ พอเจาะเลือดตรวจแล้ว เธอเป็นผู้วิวัฒนาการ ก็จะถูกลงทะเบียนกับทางการ" เจ้านายอ้วนอธิบาย

"เจ้านาย ผมไม่เป็นไร คนที่โจมตีพวกเราเป็นใครกันนะ ทำไมคุณโจวรุ่ยถึงมากับคุณล่ะ" หยางป๋อพอจะเดาได้ว่าเรื่องราวเป็นยังไง แต่คำถามที่ควรถามก็ต้องถาม

โจวรุ่ยที่อยู่ในออฟฟิศของเจ้านายอ้วนได้ยินหยางป๋อถามแบบนี้ จึงรีบอธิบาย "ครั้งนี้เธอโดนหมางใจโดยไม่มีสาเหตุ เป็นองค์กรก่อการร้ายอีกกลุ่มหนึ่งที่ลักพาตัวคนอื่นไป การโจมตีที่นี่ก็แค่เพื่อดึงความสนใจของตำรวจเฉยๆ"

หยางป๋อได้ยินแบบนี้ ยังไม่ทันพูดอะไร เจ้านายอ้วนก็รีบพยักหน้า "ใช่ ครั้งนี้รัฐบาลต้องชดเชยให้พวกเรา ไม่งั้นพวกเราจะอพยพ"

หยางป๋อไม่คิดเลยว่าทั้งคู่จะมาโกหกตัวเอง ตอนแรกตั้งใจว่าจะถามองค์กรฮุยจิ่นอย่างละเอียดเวลาทั้งคู่อธิบาย สมาคมนักล่าเงินรางวัลต้องมีข้อมูลที่เกี่ยวข้องแน่ๆ

แต่ทั้งคู่เลือกที่จะมาหลอกตัวเอง ซึ่งก็ไม่มีทางเลือกอื่น จึงได้แต่พูดอย่างเคืองๆ "พวกองค์กรสุดโต่งนี่สมควรตายจริงๆ"

เจ้านายอ้วนในใจก็แอบสงสัยอยู่ เพราะพวกนั้นไล่ตามหยางป๋อก่อน หากโจมตีบริษัท ทำไมต้องไล่ตามหยางป๋อก่อนด้วย

ดีที่หยางป๋อดูเหมือนจะไม่ได้คิดอะไร ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะเรื่องนี้สำคัญมาก โจวรุ่ยเลยมาปรึกษากับเจ้านายอ้วนว่าอย่าบอกความจริงกับหยางป๋อ ไม่อย่างนั้นอาจจะทำให้เขาตกใจ

"หรือว่าไปพักที่เซฟเฮ้าส์ของพวกเราดีไหม มันอยู่ใกล้สถานีตำรวจพอดี ปลอดภัยมากๆ" โจวรุ่ยเสนอแนะในตอนนี้

เจ้านายอ้วนได้ยินแบบนี้ก็คัดค้านทันที "สถานีตำรวจจะมีประโยชน์อะไร ไม่เห็นเหรอว่าโดรนตำรวจถูกยิงทะลุหมด แม้แต่ยานรบยังถูกยิงตก"

เจ้านายอ้วนไม่กล้าส่งหยางป๋อให้ผู้หญิงคนนี้หรอก เขารู้ความคิดของเธอดี หยางป๋อไม่เคยคบหากับใครมาก่อน ไม่แน่ว่าอาจจะถูกผู้หญิงคนนี้ล่อลวงได้ง่ายๆ

"บ้านของหยางป๋ออยู่ชานเมืองติดทะเล ใครจะรู้ว่าพวกนักเลงนั่นยังมีคนอื่นอีกไหม พวกองค์กรสุดโต่งนี่ก็บ้าๆ บอๆ น่ะ" โจวรุ่ยได้ยินแบบนี้ก็พูดอย่างไม่พอใจ

"งั้นผมก็ไปพักด้วย!" เจ้านายอ้วนคิดว่ามีเหตุผล หยางป๋อคนเก่งขนาดนี้ห้ามเจออะไรอีกเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นตัวเองคงเป็นโรคหัวใจแน่ๆ แต่ตอนนี้ไม่มีที่พักเพราะหอพักของบริษัทพังยับเยิน จนกว่าจะตกลงเรื่องค่าชดเชยไม่เสร็จก็คงไม่ซ่อม

"ไม่ต้องๆ ผมพักที่บ้านตัวเองก็ได้" หยางป๋อจะไม่รู้ได้ยังไงว่าทั้งคู่มีเล่ห์เหลี่ยมอะไรบ้าง ถึงแม้โจวรุ่ยจะหน้าคล้ายหลินชิงเสียอยู่บ้าง แต่ตอนผู้หญิงคนนี้ปลอมตัวเป็นคนหัวล้านกลับทิ่มแทงใจตัวเองมากกว่า

"หยางป๋อ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ พวกนักเลงน่ะมีปืนเลเซอร์เลย" เจ้านายอ้วนพูดต่อ

หยางป๋อก็ยังส่ายหน้า บ้านตัวเองยังเลี้ยงสัตว์เลี้ยงไว้ในฐานใต้ดินอีกต่างหาก อีกอย่างตอนนี้ช่วงหยุด ตัวเองจะต้องทำอะไรบางอย่างในเกม

"คนที่ถูกลักพาตัวไปด้วยกันมีคนดังและนักการเมืองอีกนะ เธอดูคลิปที่เราถ่ายมาสิ ถึงขั้นกองเรือของดาวต้องออกมาแล้ว" เจ้านายอ้วนคิดว่าทำสุดๆไปเลยจะดีที่สุด จากนั้นจึงให้หยางป๋อดูคลิป

ในคลิปจะเห็นชัดเจนว่ามียานรบบินผ่านเมืองหลายสิบลำ ท้องฟ้าเหนือเมืองมียานรบเฝ้าระวังอยู่

"งั้นก็ได้ครับ!" หยางป๋อได้แต่พยักหน้า ความกังวลของเจ้านายอ้วน ตัวเองเข้าใจดีว่าเพราะอะไร

แต่ไม่มีทางบอกได้ว่าเรื่องจบลงแล้ว ส่วนสัตว์ที่เลี้ยงไว้ที่บ้านนั่นก็แค่กลับไปให้อาหารสองสามวันก็พอ เรื่องเล่นเกมคงไม่มีอะไร

"พวกเรารับรองว่าเซฟเฮ้าส์ของเราจะปลอดภัยจริงๆ จริงๆแล้วก่อนเหตุการณ์นี้เราก็รู้แล้วว่ามีคนจะก่อเรื่อง แต่ไม่รู้ว่าจะเกี่ยวกับเธอด้วย"

"ต่อไปจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว เธอถือเป็นคนพิเศษในสมาคมของเรา จะได้รับการดูแลเป็นพิเศษ ครั้งต่อไปเจอเรื่องแบบนี้ไม่ใช่แค่แจ้งเตือน ยังจะหาทางช่วยเธอจัดการด้วย"

"แน่นอนว่าเธอก็ต้องทำประโยชน์ให้กับสมาคมบ้าง ถ้าได้คะแนนความดีด้วยก็ยิ่งดี สมาคมของเราเน้นการซื้อขายอย่างเป็นธรรม"

"แน่นอนที่เธอต้องสร้างคุณูปการให้สมาคมบ้าง สมาคมของเราเชิดชูการค้าขายที่เป็นธรรม" โจวรุ่ยที่ยืนอยู่ด้านข้างอธิบาย

หยางป๋อพยักหน้าอย่างจริงใจ ไม่ได้พูดอะไร ยังไงเธอพูดเธอ ฉันทำฉัน

ไม่มีทางที่จะให้เวทีสั่งให้ฉันตายหรอก ตั้งแต่แรกแล้วที่หยางป๋อคิดจะหาประโยชน์จากเวทีนี้

ดังนั้นหยางป๋อจึงเตรียมที่จะกลับไปเก็บข้าวของ แล้วไปจัดการเรื่องเกม อีกอย่างคือครั้งนี้ต้องไปเรียกร้องค่าเสียหายจากรัฐบาล แต่นี่เป็นหน้าที่ของเจ้านายอ้วน

หยางป๋อเปิดรถบินกลับ เจ้านายอ้วนก็จะติดตามไปให้ได้ หยางป๋อมองท่าทางของเจ้านายอ้วนแล้วอยากบอกว่า นายตามไปก็แค่เป็นตัวถ่วงนะ

ระหว่างทางที่รถบินกลับ เจอโดรนตำรวจมาตรวจเป็นระยะๆ ขอให้คนขับเปิดหน้าต่างรถทั้งหมด และเปิดท้ายรถด้วย

"พวกนี้มันเอาแต่มาทีหลังน่ะ" เจ้านายอ้วนบ่นอุบอิบ

หยางป๋อได้ยินแน่ๆ แต่ไม่ได้ถามว่าทำไม คิดว่าเจ้านายอ้วนคงรู้ว่าเรื่องจบแล้ว

หยางป๋อคาดว่าที่มีโดรนตำรวจเยอะขนาดนี้น่าจะเป็นเพราะกำลังไล่ล่าคนขององค์กรฮุยจิ่น

"พวกองค์กรฮุยจิ่นโหดเหี้ยมทารุณจริงๆ ระเบิดแรงขนาดนั้น ไม่รู้ฆ่าคนของตัวเองไปเท่าไหร่ แต่หน่วยสืบราชการลับแบบนี้คนส่วนใหญ่เป็นนักรบพลีชีพใช่ไหม" หยางป๋อมองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง คิดในใจไปด้วย

หยางป๋อจัดบ้านให้เรียบร้อย แล้วก็เอารหัสย้ายเซิร์ฟเวอร์เกมออกมา

จากนั้นก็ไปพักที่บ้านพักข้างๆ สถานีตำรวจกับเจ้านายอ้วน บ้านหลังนี้ไม่ค่อยใหญ่นัก พื้นที่ทั้งหมดราวๆ 700-800 ตารางเมตร พื้นที่อาคารราว 300 กว่าตารางเมตร ที่เหลือเป็นสวน แต่เพราะพายุหมุนเมื่อไม่นานมานี้ พืชในสวนจึงแช่น้ำทะเลตายหมด

ภายในบ้านไม่ค่อยมีเทคโนโลยีอัจฉริยะ แต่กลับมีสิ่งอำนวยความสะดวกแบบกลไกเยอะ ประตูเกราะจากยานรบหนาถึง 10 เซนติเมตรแบบมีไฮดรอลิกส์ ยิ่งกว่าที่หยางป๋อติดที่บ้านเสียอีก

"หยางป๋อ ฉันตรวจดูแล้ว ไม่มีอุปกรณ์ดักฟังหรืออุปกรณ์อัจฉริยะใดๆ เลย มีแต่ห้องที่เชื่อมเน็ตได้เท่านั้นที่มีสัญญาณ" เจ้านายอ้วนตรวจอย่างละเอียด แล้วพูดกับหยางป๋อ

หยางป๋อพยักหน้า ภายนอกสถานการณ์ดูยังคงตึงเครียดอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าองค์กรฮุยจิ่นจะหมดหนทางจนเล่นงานที่นี่หรือเปล่า งั้นก็อยู่ที่นี่แหละ ยังไงตอนนี้ก็ไม่เหมาะจะออกไปข้างนอก ดาวทั้งดวงตรงไหนมีอะไรผิดปกตินิดหน่อยเดี๋ยวก็เรียกยานรบกับโดรนมาเป็นฝูงแน่

"ดูเหมือนตัวตนของซานเย่ต้องรอสักระยะหนึ่งค่อยออนไลน์" หยางป๋อเข้าที่พักเรียบร้อยแล้วก็มาห้องของตัวเองที่สามารถเชื่อมเน็ตได้ ถึงแม้ห้องจะไม่ใหญ่ แต่เชื่อมเน็ตได้ก็โอเคแล้ว

"หยางป๋อ นายต้องระวังโจวรุ่ยให้ดีนะ ฉันว่าเธอคิดไม่ซื่อ" เจ้านายอ้วนตามมาด้วย เขามองทะลุหน้าต่างเห็นรังโดรนหลังสถานีตำรวจ เป็นอาคารทรงกลม ด้านบนมีช่องทางเข้าออกทรงกลมเรียงกัน ข้างในเก็บโดรนตำรวจหลายแบบ บนอาคารมีปืนเลเซอร์กำลังสูงอีกสองกระบอก

(จบบท)