บทที่ 137 วิธีการอันโหดเหี้ยม

"ทางเข้าช่องซ่อมบำรุงมันเสริมความแข็งแรงมาซะด้วย เกราะที่ใช้ก็เป็นอันดับหนึ่งเลย"

"ใช่แล้ว ไอ้มนุษย์กลายพันธุ์นี่จะทำอะไรกัน?"

"ช่างหัวมัน ไอ้พวกหมาพวกนี้ ทำอะไรบางอย่างที่น่าอับอายลับหลังพวกเรา"

เมื่อครู่ตอนที่หยางป๋อกระโดดลงมา เขาไม่ได้เรียกหุ่นยนต์ เพื่อให้ผิวหนังกลายเป็นโลหะหาตำแหน่งช่องซ่อมบำรุงได้ง่ายขึ้น

พอช่องซ่อมบำรุงของยานเปิดออก หัวหน้าองค์กรฮุยจิ่นก็สั่งการในทันที ให้หุ่นยนต์ 4 ตัวที่ได้รับคำสั่งออกไปกำจัดผู้บุกรุก

ตอนนี้หุ่นยนต์ของหยางป๋อมีรูปลักษณ์เป็นหุ่นยนต์ชีวภาพ แต่ภายในยังเป็นหุ่นยนต์ที่ติดตั้งเรดาร์เป็นต้น

เมื่อเห็นหุ่นยนต์ของศัตรู 2 ตัวปรากฏกายในอุโมงค์ หุ่นของหยางป๋อก็พุ่งเข้าชนทันที

สองนักขับหุ่นยนต์ที่เพิ่งมาถึงอุโมงค์ ไม่คิดว่าศัตรูจะเป็นหุ่นยนต์ชีวภาพ นี่ไม่ใช่มนุษย์กลายพันธุ์เหรอ?

แล้วพวกเขาก็ถูกกดฝังเข้ากับผนังอุโมงค์อย่างแรง วินาทีต่อมาดาบสั้นสองเล่มก็แทงเข้าที่ห้องนักบินของพวกเขา

ดาบสั้นถูกเปลี่ยนมาจากอาวุธพลังงาน ต่างจากค้อนกระดูกที่เปลี่ยนไม่ได้

การขับหุ่นยนต์ +8!

การขับหุ่นยนต์ +8!

จากนั้นหยางป๋อก็เริ่มทำลายยานอย่างดุเดือดทันที ยานที่สามารถร่อนลงจอดบนดาวได้แบบนี้ มีโครงสร้างเป็นชิ้นเดียวทั้งลำ เพราะถ้าโครงสร้างไม่เชื่อมติดกัน ก็จะทนแรงเหวี่ยงจากแรงโน้มถ่วงของดาวไม่ไหว

แน่นอนว่ายานขนส่งของโลกที่มีความเร็วช้ากว่า ยังพอเล่นงานได้เล็กน้อยโดยไม่มีปัญหาอะไร แต่ยานแบบนี้ไม่มีทางช้าขนาดนั้นแน่

หยางป๋อพังผนังออกมาเลย เห็นสายไฟ ฟัน!

เห็นท่อต่างๆ ฟัน!

สิ่งเหล่านี้ที่อยู่ในยาน เมื่อเทียบกับอาวุธพลังงานแล้ว ก็เหมือนเต้าหู้

หัวหน้าองค์กรฮุยจิ่นรู้ว่าไม่ดีแน่ตั้งแต่ตอนที่หุ่น 2 ตัวเสียการติดต่อไป

"ขึ้นบินเดี๋ยวนี้!" เขาสั่งการทันที

แต่สายเกินไป ทั้งลำของยานส่งเสียงเตือนภัยไปหมด ระบบต่างๆกรีดร้อง

จากนั้นไฟในห้องควบคุมก็ดับวูบ แม้ว่าอีกวินาทีจะสว่างขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก็เป็นแสงจากระบบฉุกเฉินเท่านั้น

ตูม!

พอดีตอนนั้น เสียงดังสนั่นหวั่นไหว พื้นห้องควบคุมหลักแตกออกทันใด มนุษย์กลายพันธุ์ในชุดหุ่นยนต์ชีวภาพตัวหนึ่งก็กระโดดขึ้นมา

ผู้คนในห้องควบคุมต่างอ้าปากค้าง หลายคนถึงกับกลืนน้ำลาย

"แกมาจากเผ่าไหน...?" หัวหน้าองค์กรฮุยจิ่นมองหุ่นยนต์ชีวภาพตรงหน้าแล้วถามด้วยรอยยิ้มบางๆ

อีกวินาที หุ่นยนต์ชีวภาพก็พุ่งชนเข้าใส่ กดร่างหัวหน้าฮุยจิ่นจมลึกเข้าไปกับผนังโลหะของห้องควบคุม เล่มดาบสั้นปักเข้าที่หน้าผากของเขาอย่างจัง ดาบเล่มนี้ใหญ่จนสมองของเขาดูแคบกว่าด้ามดาบซะอีก

การควบคุมจิตใจ +32!

อีกหนึ่งระดับ A!

"ทุกคนอย่าขยับดีกว่า ฉันเป็นคนอารมณ์ร้อน เปิดลำโพงของยานซะ" ร่างของหยางป๋อดูเหมือนมนุษย์กลายพันธุ์ในชุดหุ่นยนต์สูง 7-8 เมตร มือของหุ่นถือดาบสองเล่ม...ยาวเกินไปหน่อยก็จริง

คนอื่นๆไม่กล้าขยับเลย เพราะหัวหน้าเป็นระดับ A แต่มนุษย์กลายพันธุ์ผู้นี้พูดจบก็ลงมือเลย

"ปิดอาวุธเลเซอร์" หยางป๋อตวาดใส่คนอีกคน

"ควบคุมมันไม่ได้แล้ว" ชายคนนั้นพูดเสียงสั่นเครือ ก่อนหน้านี้เขาคิดว่ามนุษย์กลายพันธุ์พวกนี้เป็นแค่ตัวตลก แต่พอตัวตลกสวมหุ่นยนต์ชีวภาพ ถืออาวุธในมือ ความน่าเกรงขามของพวกมันก็ยิ่งมากขึ้นไปอีก

"ขอให้นายพูดจริงล่ะนะ"

"หวงเหลาซาน หลิวขาพิการ จัดการเลย" หยางป๋อตะโกนในลำโพงของยาน พอเห็นระบบพวกนี้บนยาน เขาก็รู้ว่าใช้ทำอะไร

ตอนนี้หวงเหลาซานกับพวกที่อยู่ใต้ดินกำลังร้อนรนใจยิ่งนัก ก็ยานกำลังจะออกไปแล้วนี่นา

แล้วจู่ๆก็ได้ยินเสียงเรียกตัวเองมาจากยาน?

"เจ้า ออกไปดูซิ" หวงเหลาซานสั่งลูกน้องของตัวเอง

"ขอรับ ท่านราชา" ลูกน้องกลืนน้ำลายดังเอื๊อก แล้วค่อยๆปีนออกไป

หวงเหลาซานกับหัวหน้ามนุษย์กลายพันธุ์คนอื่นๆมองตามลูกน้องของเขา เดินไปถึงจุดยิงเลเซอร์ของยานแล้ว แต่ปืนกลับไม่ทำงาน

"จับคนพวกนั้นมา จับมาทั้งเป็นๆ!" หวงเหลาซานกับหลิวขาพิการตื่นเต้นจนออกคำสั่ง แล้วก็บุกเข้าไปทันที

ผู้นำมนุษย์กลายพันธุ์กว่าสิบคน นำลูกน้องที่สวมชุดหุ่นยนต์ชีวภาพกว่าร้อยคน บวกกับนักรบชั้นยอดในชุดเกราะอีกหลายร้อย พุ่งออกไปภายในพริบตา

คนที่ไม่ได้ขึ้นยานต่างงุนงงกันใหญ่ บางส่วนยังคิดจะขัดขืน เช่นมีหุ่นยนต์หลายตัวที่เปิดปืนเลเซอร์ใส่ แต่หวงเหลาซานและพรรคพวกก็ไม่สนใจความเสียหายที่ตัวเองได้รับ พุ่งชนเข้าใส่พวกนั้นแบบไม่ยั้ง

ปะทะกันแค่ครั้งเดียว หุ่นยนต์พวกนั้นก็ถูกจัดการจนหมดสิ้น แต่แน่นอนว่าฝ่ายของหวงเหลาซานก็มีการสูญเสียเช่นกัน

"น้องชาย?"

"น้องชาย?" หวงเหลาซานกับพวกบุกเข้ามา ก็ต้องอึ้งไปเหมือนกัน คนมีแค่ไม่กี่คนเอง ไม่ถึงร้อยคนด้วยซ้ำ คนร้อยกว่าคนนี้มองมนุษย์กลายพันธุ์ในหุ่นยนต์ชีวภาพ กับพวกที่สวมชุดเกราะ ต่างพากันตัวสั่นเทิ้ม โดยเฉพาะเมื่อเห็นหุ่นยนต์หลายตัวถูกมนุษย์กลายพันธุ์ล้มลงกองเลือดอาบ

"มาที่ห้องควบคุมหลักของยาน หาทางไม่เจอก็จับคนมาบอกทาง" หยางป๋อมองไม่เห็นภาพด้านนอกแล้ว แต่พอเห็นข้อมูลบนยาน ก็แทบอดยิ้มไม่ได้ เพราะบนยานมีคนกว่าพันแล้ว แถมยังถูกใส่อุปกรณ์ที่ห้ามใช้พลังพิเศษซะด้วย

แต่ภายในยานยังมีกองกำลังต่อต้านอยู่ อย่างไรก็ตาม เมื่อผู้นำมนุษย์กลายพันธุ์กว่าสิบคน นำหุ่นยนต์ชีวภาพอีกหลายสิบตัวบุกเข้าไป ก็เอาอยู่แล้ว

"น้องชาย?" หวงเหลาซานฆ่าฟันมาจนถึงห้องควบคุมหลัก ด้วยความตื่นเต้นดีใจ นี่มันยานอวกาศเลยนะเนี่ย แต่พอมาถึงก็เห็นศีรษะของหัวหน้าองค์กรฮุยจิ่นผ่าครึ่ง

"หวงเหลาซาน ให้คนของนายรวบรวมทุกคนมา หาที่กว้างๆ พวกเราจะคุยกับสภาพันธมิตร" หยางป๋อออกคำสั่งทันที

"ได้เลย ไอ้พวกหมา ลุกขึ้น ปกติชอบมากดราคาของพวกเรา" หวงเหลาซานกับพวกตะคอกใส่

หยางป๋อหยิบดาบสั้นขึ้นมาฟาดใส่ห้องควบคุมเป็นชุด ยานสูญเสียการควบคุมและร่วงหล่นลงมาอย่างหนัก

"นี่คือดาวของพวกเรามนุษย์กลายพันธุ์ เราจะเป็นผู้กำหนดชะตาตัวเอง"

"ไอ้พวกขยะจากสหภาพนี่ก็แค่ตัวประกัน พวกเราเรียกร้องให้สภาพันธมิตรมอบสิทธิปกครองตนเองให้กับเรา ถ้าสภาไม่ยอม พวกเราจะฆ่าตัวประกันทุกคน"

พวกที่เพิ่งถูกไล่ต้อนให้ลงจากยานต่างได้ยินมนุษย์กลายพันธุ์ในชุดหุ่นยนต์ชีวภาพประกาศเสียงดัง

พนักงานขององค์กรต่างๆเหล่านี้ต่างรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก น่าจะไม่มาที่นี่ตั้งแต่แรก

เมื่อหยางป๋อพูดจบ มนุษย์กลายพันธุ์หลายคนก็ออกมาจากใต้ดิน บางส่วนงุนงง บางส่วนตื่นเต้น

"หวงเหลาซาน ให้คนของนายไปยึดฐานวิจัยและโรงงานขององค์กรพวกนั้นบนดาวนี้ซะ แล้วจับคนกลับมาที่นี่ให้หมด" หยางป๋อบอกเสียงเบา

"ได้เลย" หวงเหลาซานรีบไปหาข้อมูลในทันที

ต้องยอมรับจริงๆว่าพวกองค์กรฮุยจิ่นนี่ช่วยได้มากจริงๆ ปลอกคอที่คนพวกนั้นใส่มีหมายเลขกำกับ หมายเลขไหนเป็นคนขององค์กรบริษัทอะไร ในเอกสารระบุไว้ชัดเจน...

นับว่าเป็นเพื่อนร่วมทีมที่ห่วยแตกที่สุดในประวัติศาสตร์เลยก็ว่าได้ แต่ที่จริงองค์กรฮุยจิ่นก็ไม่ผิดหรอก ก็ไม่รู้ว่าใครเป็นสายให้ใคร แถมยังทิ้งคนมากมายหนีหัวซุกหัวซุน ถ้าไม่ทำแบบนั้น องค์กรฮุยจิ่นคงถูกทุกองค์กรไล่ฆ่าแน่ๆ

บนอวกาศ ผู้คนบนยานรบต่างอ้าปากค้าง มนุษย์กลายพันธุ์ยึดยานไปได้ยังไง แล้วยังไล่ต้อนคนให้ลงไปใต้ดินอีก นี่มันจะทำอะไรกัน?

"ท่านกัปตัน?" หลายคนหันไปมองกัปตัน ทำไมไม่ลงมือเสียที

"พวกนั้นเป็นยานที่มีใบอนุญาตผ่านพิเศษ พวกเขาไม่ได้แสดงตัวตน ตามกฎการทหาร เราไม่สามารถเข้าช่วยเหลือได้" กัปตันส่ายหน้า แต่จริงๆแล้วก็แค่ปล่อยให้ไอ้พวกนั้นทำเรื่องชั่วๆไปเรื่อย

"ท่านกัปตัน ดูสิ พวกนั้นจะทำอะไรน่ะ?" ตอนนั้น ในพื้นที่โล่งแห่งหนึ่ง ฝูงตัวประกันค่อยๆเดินออกมาแล้วคุกเข่าลง มีมนุษย์กลายพันธุ์จำนวนมากยืนอยู่ด้วย

(จบบท)