บทที่ 145 พลเมืองชั้นสูง

"ที่นี่เต็มไปด้วยภูเขา ฝั่งนายไม่มีทุ่งหญ้าดีๆ เลย ต่อไปทำปศุสัตว์คงยากแน่ๆ แถมใต้ดินแถวนี้ยังมีสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์อยู่ด้วย ทำมาหากินยิ่งยากไปใหญ่ พูดก็พูดเถอะ พวกเราคนอื่นๆ ก็ไม่มีใครอยากได้ที่แถวนี้หรอก" หวงเหลาซานรีบบอก หัวหน้ามนุษย์กลายพันธุ์คนอื่นๆ ก็พากันพยักหน้าเห็นด้วย

"น้องชาย พวกเราไม่สนใจหรอกว่านายเป็นใคร แต่ตอนนี้พวกเราต้องยึดที่ดินด้านบนให้หมด ถ้าไม่ยึดไว้ล่ะก็ สหภาพอาจจะเอาที่บางส่วนไปขายก็ได้"

"ตอนนี้แม้แต่ที่ลุ่มน้ำขังมีพิษอะไรพวกนั้น เราก็จองเป็นของเราไว้ก่อน ส่วนข้างหน้ามันจะมีประโยชน์มั้ย ไม่สำคัญหรอก"

"พวกธุรกิจใหญ่ๆ พวกตระกูลใหญ่ๆ ของสหภาพต้องหาทางมายึดอาณาเขตของพวกเราในภายหลังแน่ๆ เพราะงั้นตอนนี้เราเอายกหมดเลย ส่วนพวกพื้นที่อันตราย ตอนที่เราเข้าสหภาพ เราก็แค่เขียนสนธิสัญญาไว้ให้ดีๆ ว่าด้านนั้นเป็นเขตอนุรักษ์ธรรมชาติ"

"ในสหภาพน่ะ ถ้าใครอยากจะแตะต้องที่ดินในเขตอนุรักษ์ธรรมชาติ ยากมากๆ เลย" มนุษย์กลายพันธุ์พวกนั้นต่างพากันชี้แจงถึงประโยชน์ในการทำแบบนี้ให้หยางป๋อฟัง

"งั้นก็ได้ ผมจะเอาพื้นที่ตรงนี้แหละ" หยางป๋อพยักหน้า ในเมื่อทุกคนพูดแบบนี้ ต้องมีเหตุผลของมันแน่นอน อาณาเขตใหญ่ก็ใหญ่ไป อาณาเขตของเขานี่ก็เต็มไปด้วยเนินเขากับที่ราบสูง ยังมีทะเลสาบขนาดกลางอยู่สองแห่ง

หยางป๋อรู้สึกว่าพวกมนุษย์กลายพันธุ์พวกนี้เข้าใจสังคมแห่งนี้ดีกว่าเขาอีก

แน่นอนว่าทะเลสาบนี่มีขนาดอย่างน้อยหลายแสนตารางกิโลเมตร

"ดี งั้นนายตั้งชื่อที่ดินนายซะ แล้วพวกเราจะได้เอาแผนที่นี้ไปรายงานสหภาพ สหภาพจะได้มอบเอกสารรับรองให้ นอกจากนี้ฝ่ายเรา ยังต้องโหวตอีกนิดว่าจะเข้าร่วมสหภาพด้วย!" หวงเหลาซานเอ่ยปาก

"แล้วก็เราต้องตั้งสภาขึ้นมาอีก สมาชิกสภาแต่ละคนก็จะเป็นหัวหน้าของแต่ละอาณาเขต ไม่มีการเลือกตั้งอะไรทั้งนั้น สืบทอดกันโดยอัตโนมัติ ไหนๆ น้องชายมาเป็นประธานสภาสมัยแรกเลยมั้ยล่ะ?" หวงเหลาซานพูดต่อ

"ฉันไม่เอาหรอก จุดเน้นขององค์กรเราไม่ได้อยู่ตรงนี้ อาณาเขตก็คงไม่มีพัฒนาอะไรมาก ฉันขอเป็นสมาชิกสภาแค่หน้าที่นึงก็พอ อีกอย่างก็ไม่มีเรื่องอะไรต้องทำด้วย ตราบใดไม่มีกำลังจากภายนอกมายุ่ง เราแต่ละคนก็ดูแลที่ของตัวเองไป" หยางป๋อส่ายหัว

หวงเหลาซานพวกนั้นพยักหน้า หยางป๋อนั่งคิดอยู่ในใจ แล้วอาณาเขตของเราจะตั้งชื่อว่าอะไรดีนะ?

"แคว้นหยก" สุดท้ายหยางป๋อก็นึกชื่อดีๆ ขึ้นมาได้ แล้วบอกออกมา

"งั้นก็ได้" หวงเหลาซานพวกนั้นทำแผนที่เจ้าแคว้นบนดาวปีศาจเขียวเสร็จแล้ว ก็ส่งให้สภาสหภาพไป

ทางสภาสหภาพก็ดำเนินการตามขั้นตอนอยู่แล้ว ฝั่งสหภาพมีกฎหมายครบครัน มีเมืองที่ปกครองตัวเองอยู่บ้าง แต่ดาวเคราะห์ที่ปกครองตัวเองยังไม่เคยมีมาก่อน

เรื่องการแบ่งผลประโยชน์บนดาวปีศาจเขียวถูกยกมาพูดกันที่โต๊ะ ทุกคนก็แบ่งปันผลประโยชน์กันได้บ้าง ส่วนฝ่ายที่เคยยึดผลประโยชน์บนดาวปีศาจเขียวไว้แต่ก่อน ก็ต้องกัดฟันอย่างเจ็บปวด

ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องกำจัดลูกน้องคนสนิทไปกลุ่มใหญ่ เพื่อหลีกเลี่ยงการพัวพันถึงตัวเอง เพราะบางเรื่อง ต่อให้ทุกคนรู้ว่าเป็นฝีมือเจ้า แต่ถ้าไม่มีหลักฐานทุกอย่างก็ละเลยไปได้

แต่ตอนนี้ แค่รอให้คนบนดาวปีศาจเขียวกลับมา หลักฐานก็จะปรากฏแล้ว

หลังรายงานขึ้นไป ทางสภาก็ทำการลงมติอย่างรวดเร็ว มติเป็นเอกฉันท์ผ่านญัตติให้ดาวปีศาจเขียวปกครองตัวเอง

เวลาผ่านไปครึ่งเดือน หยางป๋อเดินสำรวจอาณาเขตตัวเองรอบนึง ใหญ่จริงๆ ส่วนสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์ในพื้นที่อันตรายพวกนั้น หยางป๋อก็ไม่ใช่คนหาที่ตายหรอก เขาไม่ไปดูหรอกว่าพวกมันเป็นอะไร

ส่วนสิ่งมีชีวิตเหนือจินตนาการใต้พื้นดิน หยางป๋อยิ่งไม่ไปใหญ่ ปลอดภัยต้องมาก่อน พวกนั้นสามารถอยู่บนดาวดวงนี้ได้นานขนาดนั้น ต้องยุ่งยากแน่ๆ

แถมต่อไปยังมีวันเวลาอีกยาวไกล ตัวเขาเองนี่ก็ใช้ทักษะทั้งหลายไม่ได้ โดยเฉพาะเมื่อระบบเตือนภัยของดาวดวงนี้กำลังสมบูรณ์ขึ้นเรื่อยๆ

"14,600,000 ตารางกิโลเมตร" หยางป๋อมองเอกสารเกี่ยวกับแคว้นหยก นี่แหละคืออาณาเขตของเขา เอกสารพวกนี้เป็นเอกสารดิจิตัลทั้งหมด ส่วนเอกสารกระดาษฉบับจริงจะส่งมาถึงมือเจ้าแคว้นทั้งหลายภายในครึ่งเดือน

จากนั้นสภาดาวปีศาจเขียวก็จัดตั้งขึ้นอย่างเป็นทางการ ภายใต้การเป็นสักขีพยานของผู้พิพากษาศาลสูงและสภาสหภาพ หยางป๋อได้ฐานะเพิ่มอีกอย่างนึง นั่นคือตำแหน่งสมาชิกสภาของสหภาพ ซึ่งได้รับข้อยกเว้นมากมายภายในสหภาพ เช่น ถ้าหยางป๋อก่ออาชญากรรมบนดาวอื่น เขาก็จะถูกส่งตัวกลับมาพิจารณาคดีบนดาวปีศาจเขียว

ฐานะสมาชิกสภายังมีอีกชื่อเรียกหนึ่งคือ พลเมืองชั้นสูง

พอกลับมายังดาวตัวเอง สมาชิกสภาพวกนี้ก็ยังต้องถูกพิจารณาคดีอยู่ดี แต่ก็มักจะตัดสินโทษตามขั้นต่ำหรือเบาที่สุด ตามที่กฎหมายกำหนดไว้

"เหอะๆ" หยางป๋อรู้สึกว่าถ้าเขาถูกส่งตัวกลับดาวปีศาจเขียว คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง จะพิจารณาคดีอะไรกัน

เพราะสภาดาวปีศาจเขียว ถึงจะดูเหมือนเป็นสภา แต่จริงๆ แล้วไม่มีอำนาจอะไรมากนัก ต่างคนต่างอยู่กันไป

แน่นอนว่าสภาสหภาพก็หวังเห็นแบบนั้น สหภาพไม่ต้องการให้ดาวปีศาจเขียวมีสภาที่เป็นเอกภาพหรอก เพราะมันขัดต่อผลประโยชน์ของสหภาพ

นอกจากนี้ที่น่าสนใจยิ่งกว่า คือหัวหน้ามนุษย์กลายพันธุ์บนดาวปีศาจเขียว ด้วยเหตุที่ไม่ได้มีการเก็บตัวอย่างเลือด ก็เลยไม่สามารถทำการผูกมัดเอกสารได้

นั่นหมายความว่า ไม่ว่าใครก็ตามหากได้เอกสารไป ก็อ้างได้ว่าตัวเองเป็นเจ้าแคว้นหรือสมาชิกสภาของดาวปีศาจเขียว เอกสารนี่ก็เลยเป็นแบบไม่ระบุชื่อ แค่คุณมีเอกสาร อาณาเขตนั่นก็เป็นของคุณ

หยางป๋อก็ไม่มีทางไปเก็บเลือดผูกมัดกับอาณาเขตตัวเองได้หรอก...

ในการประชุมสภาดาวปีศาจเขียวครั้งแรก หยางป๋อมองดูหัวหน้ามนุษย์กลายพันธุ์แต่ละคนที่ใส่ชุดเกราะมายืนอยู่ ก็อดขำไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าการประชุมสภาแบบนี้เป็นครั้งแรกของทุกคน พูดง่ายๆ ก็คือไม่ไว้ใจกันนั่นแหละ

ก็ใช่อยู่หรอก อย่างหวงเหลาซานที่พอไม่มีอะไรทำก็ไปบ้านคนอื่นเนี่ย คนอื่นไม่ระวังตัวก็แปลกแล้ว

หยางป๋อเองก็ปวดหัวไม่น้อย เพราะต้องมาประชุม ต้องคอยสื่อสารกับทางสภา เขาก็เลยไปไหนไม่ได้สักที

ในที่สุด หลังจากผ่านไปอีกเดือน หยางป๋อพวกนั้นก็ได้รับเอกสารรับรอง พร้อมทั้งตราประจำตำแหน่งเจ้าแคว้นอะไรพวกนั้น ตราเจ้าแคว้นนี่เหมือนกับตราประทับ ต่อไปเอกสารทางการใดๆ ระหว่างแคว้นกับสภา จะต้องประทับตรานี้ลงไปด้วย

พร้อมกันนั้น ยังมีกองเรือมาถึงอีกกองนึง กองเรือนี้มาเปลี่ยนเวรยาม กองเรือประจำดาวปีศาจเขียวต้องกลับไปซ่อมบำรุงที่สหภาพ

พอได้เอกสารรับรองมา หยางป๋อก็หายตัวไปทันที ไม่ใช่แค่หยางป๋อคนเดียวหรอก หัวหน้ามนุษย์กลายพันธุ์คนอื่นๆ อีกหลายคนก็รีบไปสร้างเมืองและอาณาเขตของตัวเองกันเหมือนกัน ในเมื่อเป็นเผ่า กำลังของตัวเองต่างหากสำคัญที่สุด

หยางป๋อพาเทียหนิวลาดตระเวนอาณาเขตของตัวเองรอบนึง ให้มันจำไว้ว่านี่แหละคือดินแดนของเรา

ช่วงนี้เทียหนิวเติบโตรวดเร็วมาก ผิวหนังจากสีเงิน เปลี่ยนเป็นสีทอง ตอนนี้มีสีดำๆ ด้วย ส่วนน้องชายของมันนี่ยังเป็นสีทองอร่ามอยู่เลย

"หวังว่าจะเจอฉันเร็วๆ นี้นะ" หยางป๋อมองหญ้ารกรอบๆ ตัว ตอนนี้เขาไปหาหนูล่องหนที่หลุมใต้ดินที่เขาขุดเอาไว้ใกล้ๆ แคปซูลหนีภัยของตัวเอง

เขาลูบผมยุ่งเหยิงของตัวเอง แขนก็ดูเหมือนขาดสารอาหาร ใบหน้าตอบเข้าไปด้วย นี่คือการปลอมแปลงตัวเอง

หยางป๋อยังจัดการคนของบริษัทซื่อไห่ไปแล้วด้วย เพราะบริษัทนี้ไม่เพียงแต่ซื้อคนจากสหภาพมาทดลองยาพันธุกรรม ยังซื้อจากประเทศอื่นและโจรสลัดมาทดลองด้วย ตลอดจนเอาผู้อยู่อาศัยบางส่วนมาทดลองเสียอีก

"ไอ้พวกเวรพวกนี้ทำให้ทักษะทำยาพันธุกรรมของฉันขึ้นระดับผู้เชี่ยวชาญอีกตะหาก พอดีฉันก็เอาหนูล่องหนกับน้ำลายเทียหนิวมาด้วย พอกลับไปดาวซันเหยว่ก็จะได้ลองทำยาพันธุกรรมดูบ้าง" หยางป๋อมองดูข้อมูลทักษะของตัวเอง

การผลิตยาพันธุกรรม: ผู้เชี่ยวชาญ (1048/10000)

(จบบท)