บทที่ 95 ไม่มองโลกในแง่ดี

"ช่างเป็นเคราะห์กรรมจริงๆ!" หยางป๋อกลับมายังห้องพักของตัวเอง นั่งเหม่ออยู่ตรงนั้น ในใจรู้สึกเหมือนมีม้านับหมื่นตัววิ่งอยู่

คนของหงเป่ยจวี่มีบุคลิกเฉพาะตัว เหมือนอย่างที่เห็นพ่อบ้านของขุนนางเก่าแก่ในโลกตะวันตก ไม่ว่าพ่อบ้านคนนั้นจะแต่งตัวแบบไหน เพียงแค่เขายืนอยู่ตรงนั้น คุณก็จะรู้ได้ทันทีว่าเขาเป็นพ่อบ้านของขุนนางคนใดคนหนึ่ง!

ถึงแม้ว่าหยางป๋อจะไม่อยากจะเชื่อก็ตามว่ามีคนของหงเป่ยจวี่อยู่บนเรือรบของสหภาพ แต่เมื่อครั้งที่แล้วที่หยางป๋อฆ่าคนของหงเป่ยจวี่นั้น ก็ได้ทักษะที่เกี่ยวกับการซ่อมแซมเรือรบเป็นต้น!

"มีโอกาสประมาณ 99% ที่จะเป็นคนของหงเป่ยจวี่ ช่างโชคร้ายจริงๆ ขอแค่พวกนี้แค่แอบซ่อนตัวอยู่เฉยๆ โดยไม่ก่อเรื่องก็พอแล้ว!" ตอนนี้หยางป๋อไม่มีวิธีการใดๆเลย ระบบป้องกันภายในเรือรบแบบนี้เข้มงวดขนาดไหนกัน?

ดูจากปืนเลเซอร์เหล่านั้นก็น่าจะพอรู้ได้แล้ว แถมที่นี่ยังมีคนแปลกหน้าอาศัยอยู่อีก!

"ถ้ารู้อย่างนี้ก็ไม่น่าจากดาวพาโดมาเลย ระหว่างทางเจออะไรมาบ้าง? บนดาวพาโดหากมีเรื่องอะไรก็ยังหนีไปนอกเมืองได้ เรือรบลำนี้ใหญ่แค่นี้ ถึงเวลามีอะไรเกิดขึ้นจะทำอย่างไรดี?"

"บางทีคนของหงเป่ยจวี่อาจจะแค่ซ่อนตัวอยู่ ตอนนี้คงยังไม่ก่อเรื่อง!"

"หรือว่าความสามารถในการปลอมตัวของตัวเองแข็งแกร่งเกินไป? แค่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าคนของหงเป่ยจวี่พวกนี้มีบุคลิกแบบนี้!"

"โชคร้ายสุดๆไปเลย!" ตอนนี้ใช่เวลาจะมานั่งเล่นเกมที่ไหี แค่นั่งอยู่ตรงนี้ก็รู้สึกว่าเหมือนจะมีเรื่องเกิดขึ้นตลอดเวลา แต่ก็ไม่มีวิธีไปไหนมาไหนได้ ในห้องต้องมีอุปกรณ์ตรวจจับแน่ๆ

หลังจากที่รู้สึกกระสับกระส่ายอยู่หนึ่งชั่วโมง หยางป๋อก็ตัดสินใจอย่างกล้าหาญ "ออกไปดูด้วยการล่องหน หากไม่ไปยังพื้นที่หลักของเรือรบ ระบบป้องกันและตรวจจับก็ไม่น่าจะรุนแรงเกินไป พร้อมกันนั้นนี่ก็เป็นโอกาสทดสอบความสามารถในการล่องหนของตัวเองด้วย!"

มองประตูห้องที่ปิดอยู่ หยางป๋อเปิดประตูก่อน แล้วออกไปหยิบหนังสือเล่มหนึ่งมา แล้วกลับมาที่ห้อง เปิดประตูอ่านหนังสือ

ต้องแสดงให้เหมือนจริงๆสักหน่อย เมื่อมองดูหนังสือในมือ กลับเป็นหนังสือที่เกี่ยวกับพืชเสียอีก แนะนำเกี่ยวกับพืชต่างๆมากมาย

บังคับให้ตัวเองใจเย็นลง ขณะที่อ่านหนังสืออยู่ก็คิดในใจว่า หากคนของหงเป่ยจวี่มีมากเกินไปจริงๆ ตัวเองต้องทำยังไงดี?

หยางป๋อเดา ส่วนใหญ่คนของหงเป่ยจวี่ก็คงไม่ก่อเรื่อง ถึงอย่างไรก็แทรกซึมเข้ามาในกองทัพได้แล้ว แต่ในขณะเดียวกันหยางป๋อก็กังวลถึงสถานการณ์ของสหภาพ ในเมื่อกองทัพก็ถูกหงเป่ยจวี่แทรกซึมแล้ว แล้วรัฐบาลล่ะ?

"ทางดาวพาโดต้องมีปัญหาแน่ๆ!" คราวนี้หยางป๋อยิ่งมั่นใจว่าในกองทัพมีคนของหงเป่ยจวี่แน่นอน ดังนั้นในรัฐบาลก็ยิ่งง่ายกว่า

ตลอดสองวันที่ผ่านมา หยางป๋อจะเปิดประตูห้องเอาไว้ นั่งอ่านหนังสือเป็นชั่วโมงๆ แล้ววันที่สาม หยางป๋อก็เปิดประตูให้กว้างขึ้นอีกเล็กน้อย ทำให้รู้สึกเหมือนนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้อง จากนั้นหยางป๋อก็เข้าห้องน้ำ ชุดเกราะพลังงานอยู่ในพื้นที่หุ่นยนต์ หยางป๋อยังไม่ได้หยิบ เลยออกไปด้วยร่างเปลือยใช้การล่องหน

หยางป๋อล่องหนออกไปทีละนิดๆ ไม่มีอะไรผิดปกติ จากนั้นก็เดินไปที่ทางเดินที่มีทหารคอยเฝ้าอยู่

ประตูทางเดินปิดอยู่ แต่จากที่หยางป๋อสังเกต คาดว่าทหารเหล่านั้นน่าจะเปลี่ยนกะแล้ว เลยยืนรออยู่ตรงนั้นสักพัก ก็เห็นทหารเหล่านั้นเปลี่ยนกะจริงๆ จึงแอบตามทหารที่เปลี่ยนกะไปดู

โดยมากทหารเหล่านี้น่าจะไปทานข้าว ทุกครั้งที่เปลี่ยนกะจะใช้เวลาราวครึ่งชั่วโมง หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมงทหารเหล่านี้ก็จะกลับมา

หลังจากเข้าไปในทางเดิน รอบๆเป็นกำแพงโลหะทั้งหมด ภายใต้แสงไฟก็เปล่งประกายสีเงินขาว

ตามทหารสองนายไปผลที่ได้ก็คือไปถึงโรงอาหาร ด้านในโรงอาหารมีคนกำลังทานข้าวอยู่หลายร้อยคน

ตอนนี้ก็เห็นทหารเหล่านั้นถอดหมวกเกราะออกมา ก็มีหลากหลายกัน มีทั้งหล่อและสวย แม้แต่ผู้กลายพันธุ์ก็ยังมีจุดที่ควบคุมไม่ได้ ก็เหมือนเจ้านายตัวเองที่อ้วนและล้านเลย เพราะยีนที่เสริมความแข็งแรงนั้น ใครจะไปรู้ว่าบางทียีนล้านเดิมอาจจะแข็งแกร่งกว่าก็ได้ ความอ้วนก็เช่นกัน

ส่วนใหญ่จะเป็นหนุ่มหล่อสาวสวย สาวผมทองเหล่านี้ ผิวสีเหลือง ขาว มองแล้วน่ามองมาก หยางป๋อสังเกตภายในโรงอาหารอย่างละเอียด ที่นี่สูงประมาณสิบกว่าเมตร มีปืนเลเซอร์หลายกระบอกด้วย เขาเริ่มเดินเข้าไปในร้านอาหาร

"มีสมาชิกหงเป่ยจวี่ 5%!" หยางป๋อเพียงแค่มองผ่านๆก็เห็นแล้วว่าในคนที่กำลังทานข้าวนั้น แล้วก็ดูสัดส่วนของสมาชิกหงเป่ยจวี่อย่างละเอียดอีกครั้ง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร คนผมแดง ผมทองมีเยอะมาก ราวครึ่งหนึ่งของทั้งหมด แต่หยางป๋อแค่เห็นปราดเดียวก็รู้แล้ว

หยางป๋อคิดว่าแม้คนเหล่านี้จะมีผมแดง ผมทอง แต่ว่าบุคลิกนี้ยังไงก็ซ่อนไม่ได้ เพียงแค่ไปนั่งตรงนั้น ท่าทางดูเหมือนกันกับคนข้างๆ แต่หยางป๋อรู้สึกว่าคนๆนี้เป็นคนของหงเป่ยจวี่แน่ๆ

หยางป๋อเข้าไปหาทหารสองนายที่มียศสูงกว่าเล็กน้อย ตรงนี้สองคนกำลังพูดคุยกันไปด้วยทานข้าวไปด้วย!

"นี่มันอะไรกัน พวกเราเก็บผู้อยู่อาศัยมาได้ตั้งเยอะแยะระหว่างทาง ถึงเวลาต้องพาพวกเขากลับไปอีก เป็นเรื่องเพิ่มให้พวกเราไม่น้อยเลย!" คนหนึ่งในสองคนเปิดปากพูด

"ใช่ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าครั้งนี้จะไปทำภารกิจอะไร แม้แต่ผู้บังคับบัญชาก็ไม่บอก ทำเอาพวกเราไม่มีความมั่นใจเลย"

"กำลังพลขนาดใหญ่ขนาดนี้ รักษาการสื่อสารเป็นความลับตลอด คงเป็นระดับภารกิจที่ไม่ต่ำ"

"ไม่รู้เหมือนกัน ก็ไม่เคยมีการประชุมบอกพวกเราเลยว่าเป็นอะไร ฉันได้รับแจ้งก็ขึ้นเรือมาเลย ครั้งนี้เร่งรีบมาก คงมีเหตุการณ์ฉุกเฉินอะไรสักอย่าง แม้แต่เส้นทางก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน!"

"อย่างไรก็ช่าง กองเรือของพวกเราแค่กำลังนี้ก็เพียงพอที่จะสู้กับประเทศอื่นได้แล้ว!"

"พวกผู้อยู่อาศัยนี่ก็ซวยจริงๆ ดันมาเจอกลุ่มโจรสลัดอวกาศหยินเยว่ แต่ว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจากดาวซันเหยว่คนนี้ก็เก่งมากๆ อยู่คนเดียวก็จัดการกลุ่มโจรสลัดได้เลย!"

"พวกโจรสลัดนี่ก็เหมือนหนูน่ะแหละ ถ้าหาพวกมันเจอละก็ พวกเราแค่ส่งเรือรบไปลำเดียวก็ทำให้พวกมันกลายเป็นขยะอวกาศได้หมดแล้ว!"

"ใช่แล้ว ข้อได้เปรียบของโจรสลัดอยู่ที่พวกมันหลบซ่อนที่ไหนก็ได้ แต่ฉันได้ยินมาว่าครั้งนี้เกี่ยวข้องกับนโยบายการอพยพของสองดาวเคราะห์ปกครอง!"

"ส่วนใหญ่คงเป็นเรื่องของกลุ่มทุนเบื้องหลังรัฐสภา ถ้าไม่ใช่เพราะพวกโจรสลัดนี่มีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับกลุ่มทุนพวกนี้ กลัวว่าคงโดนกวาดล้างจนหมดไปนานแล้ว!"

"เรื่องนี้ฉันก็ได้ยินมาเหมือนกันว่าโจรสลัดบางพวกดูเหมือนจะเป็นขององค์กรบางแห่ง โจมตีขโมยวัตถุดิบเชิงกลยุทธ์โดยเฉพาะ!"

"เรื่องแบบนี้อย่าพูดเล่นๆนะ ระวังหน่อย!"

หยางป๋อได้ยินบทสนทนาของสองคนนั้น ในใจยิ่งสงสัยมากขึ้น นี่มันไปทำภารกิจลับอะไรกันแน่?

จากนั้นก็ใช้โอกาสนี้สำรวจโรงอาหาร ที่นี่ดูเรียบง่ายมาก ไม่มีความหรูหรา เป็นสีโลหะล้วนๆ

แต่อุปกรณ์ที่ควรมีก็ยังมีอยู่ มีทั้งเพลงและสิ่งอำนวยความสะดวกเพื่อความบันเทิงด้วย สิ่งที่ทหารพวกนี้กินก็เป็นอาหารสำเร็จรูป

หยางป๋อตามทหารสองคนที่เป็นเวรออกมาจากทางเดินอีก แล้วก็กลับมาที่ห้องของตัวเอง คิดทบทวนสิ่งที่ตัวเองได้เห็นมาทั้งหมดอย่างละเอียด ตอนนี้ยังไม่มีวิธีอื่นมากนัก มีแต่ต้องตามสองคนนั้นไปเดินเล่นรอบๆตอนไปกินข้าวทุกวัน ดูลักษณะภูมิประเทศโดยรอบไปพลางๆ

(จบบท)