บทที่ 94 ดีใจเร็วไปหน่อย

จริงๆ แล้วเงินเดือนของชนชั้นล่างในโลกนี้ถือว่าค่อนข้างสูง เหมือนกับเงินเดือนของผู้อยู่อาศัยกับพลเมือง ทั่วไปที่ถึงแม้จะไม่ต่างกันมากแต่ผู้อยู่อาศัยมีเงื่อนไขที่ดีกว่าภาษีต่ำกว่ามากภาษีอสังหาริมทรัพย์ก็ต่ำกว่ามาก นอกจากนี้ผู้อยู่อาศัยยังได้รับเงินอุดหนุนหลายอย่าง เช่น กองทุนเกิด ซึ่งสามารถจ่ายเองได้ รัฐบาลอุดหนุนเพียงเล็กน้อย ส่วนใหญ่ต้องจ่ายเองในขณะที่พลเมืองต้องจ่ายเองทั้งหมด!

ดังนั้นโดยรวมแล้วรายได้ของผู้อยู่อาศัยจึงมากกว่า

ตัวเจ้านายอ้วนเองก็เป็นผู้กลายพันธุ์คนหนึ่งแต่เขาเป็นแค่พลเมืองระดับต่ำสุด นั่นคือผู้อยู่อาศัยเมื่อเปิดบริษัทจะเสียภาษีน้อยที่สุดและยังได้รับเงินอุดหนุนและสิทธิพิเศษต่างๆจากรัฐบาลอีกด้วย!

รัฐบาลไม่ได้บังคับให้ตรวจสอบการเป็นผู้กลายพันธุ์แน่นอนว่าไม่รวมผู้ที่ฉีดยาเสริมพันธุกรรมหรือทำผิดกฎหมายยาที่เกิดจากการตื่นรู้เอง หรือการฉีด ยาเสริมพันธุกรรม ในที่ลับไม่มีใครจัดการ

ส่วนเรื่องว่ายาเสริมพันธุกรรมที่ฉีดกันในที่ลับมาจากไหนก็ไม่ควรถามมากหยางป๋อพอเดาออกอยู่แล้ว!

หยางป๋อเคยฉีดยาเสริมพันธุกรรมที่ได้รับจากรัฐบาลดังนั้นรัฐบาลจะต้องตรวจสุขภาพในภายหลัง

"ที่นี่ก็เล่นเกมได้ด้วยเหรอ?" หยางป๋อไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาจากนั้นใส่ชุดนอนก็เห็นหมวกเสมือนจริง

หยางป๋อไม่ได้ตั้งใจจะเล่นเกมหุ่นยนต์แต่เล่นเกมอื่นๆ อยู่ดีตอนนี้ไม่มีอะไรทำ ถ้าอยากกินข้าวก็ออกไปนอกห้องได้เหมือนกินได้ไม่อั้น ไม่จำกัด ขอแค่อย่าวิ่งไปไหนก็พอ

สิ่งที่หยางป๋อไม่รู้ก็คือ หลังจากที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยถอนกำลังออกไป เรือรบก็ยื่นกระบอกปืนใหญ่ออกมาลำหนึ่ง จากนั้นกลุ่มพลังงานสีแดงก็รวมตัวกันอยู่บนกระบอกปืน พอกลุ่มพลังงานสีแดงนั้นเข้มข้นจนเป็นสีแดงเข้มก็ถูกยิงออกไป พลังงานสีแดงเข้มนั้นตรงเข้าใส่ ยานขนส่ง ยานขนส่งทั้งลำเหมือนถูกแรงมหาศาลอะไรบางอย่างดูดเข้าไปจนย่อยยับไปหมด

ยานขนส่งที่ยาวกว่าสิบกว่ากิโลเมตร ย่อยยับจนเหลือแค่ครึ่งกิโลเมตร แล้วก็ส่องแสงสีแดงจ้าทั้งลำ ลุกไหม้อย่างรุนแรง เหมือนดวงอาทิตย์น้อยๆ ดวงหนึ่งเลย!

"หึ หัวหน้าโจรสลัดคิดจะหลบอยู่ในยานขนส่ง ถ้าถูกยิงด้วยปืนใหญ่แรงโน้มถ่วงล่าสุดของจักรวรรดิทำลายก็สมควรแล้ว!" ที่ยานรบของโจรสลัด ฝั่งนี้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพึมพำกับตัวเองเมื่อเห็นภาพนี้!

คนที่เห็นภาพนี้ไม่ได้มีมากเพราะเหมือนกับหยางป๋อถึงแม้ว่าในห้องจะมีหน้าต่าง แต่จริงๆ แล้วนั่นเป็นจอฉายภาพเท่านั้น เหมือนอยู่บนดาวเคราะห์

กองเรือกับยานรบของโจรสลัดแยกย้ายกันไปที่นี่เรือรบมุ่งหน้าไปยังอวกาศลึกอย่างรวดเร็ว ยานรบของโจรสลัดก็ซ่อมแซมเสร็จแล้วมุ่งหน้าไปตามเส้นทางข้างหน้า!

"ท่านเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยลูกน้องคนอื่นๆของผมอีกสิบกว่าคนล่ะ?" เจ้านายอ้วนรีบไปหาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ห้องบัญชาการของยานรบของโจรสลัดแล้วถาม!

"เพราะความจุของเรือรบเราจำกัด ดังนั้นผู้อยู่อาศัยบางส่วนจึงถูกย้ายไปบนเรือรบแต่เรือรบกำลังทำภารกิจประจำอย่างหนึ่งพอถึงเวลาก็ไม่แน่ว่าพวกเขาอาจจะถึงจุดหมายก่อนพวกเราเพราะเรือรบเร็วกว่า!" เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอธิบายนี่เป็นคำอธิบายที่ฝั่งเรือรบให้กับผู้บัญชาการระดับสูงสุด

"งั้นก็ดี งั้นก็ดี!" เจ้านายอ้วนไม่สงสัยเลยสักนิด รู้ว่าคนที่มีชิปจะขึ้นเรือรบไม่ได้ก็มีแต่ผู้อยู่อาศัยเท่านั้นที่ขึ้น เรือรบได้พลเมืองที่มีชิปจะจำได้แม่นยำมาก ชิปบางอันยังมีฟังก์ชันพิเศษอีกบางทีอาจจะเก็บข้อมูลบางอย่างของเรือรบได้

หยางป๋อเล่นเกมที่เจ้าของร่างเดิมเคยเล่นอยู่สักพัก รู้สึกเบื่อหน่อย

เป็นเกมผจญภัย เหมือนตีมอนสเตอร์เพื่อเลเวลอัพไปสู้บอสงี้

รู้สึกเหมือนกับเล่น World of Warcraft บนโลกสมัยก่อนเลยภารกิจก็เป็นแบบเดิมๆ ไม่เหมือนเกมหุ่นยนต์ที่สมจริงกว่า!

"ทรมานจัง ทรมานจัง จะทำอะไรดีล่ะ?" บนเรือรบไม่สามารถทำอะไรได้มาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่เกี่ยวข้องกับพลังพิเศษล่ะนะ? หยางป๋อเดาว่าในห้องนี้น่าจะมีอุปกรณ์ตรวจจับแน่ๆ ก็อยู่ในเรือรบนี่นา!

หยางป๋อ ตัดสินใจออกไปดูว่ามีสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับความบันเทิงไหม ถ้าไม่มีก็จะกลับมาเล่นเกมพวกนี้ที่ไม่รู้สึกอะไรเลยต่อ

เรือรบดูไม่กว้างขวางสบายเหมือนยานขนส่งเท่าไหร่ มองไปทางไหนก็ขาว เงิน ความสูงของโถงเพียงสิบกว่าเมตร ดูเหมือนคุกขนาดใหญ่หน่อย รอบๆ เป็นห้องต่างๆ ตรงกลางมีสิ่งอำนวยความสะดวกเพื่อความบันเทิงบางอย่าง

"โอ้โห" หยางป๋อนั่งลง หยิบแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาดื่ม ระบบต้านแรงโน้มถ่วงก็ดีอยู่เมื่อก่อนชุดป้องกันแรงโน้มถ่วงให้ความรู้สึกเหมือนเสื้อผ้าหย่อนยานไปหน่อย พอเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นปืนเลเซอร์กระบอกหนึ่งมองจากเส้นผ่าศูนย์กลางของท่อลำกล้องใหญ่กว่าที่หุ่นยนต์ใช้อยู่หลายเท่า แบบว่าคนหรือหุ่นยนต์ก็แล้วแต่ ถ้าโดนยิงนัดเดียวก็ตายแน่ๆ

หยางป๋อสังเกตดูอย่างละเอียดพบว่ามีถึงหกกระบอกมองไปทางไหนก็ไม่มีมุมอับยังมีจุดที่สงสัยว่าเป็นกล้องวงจรปิดอยู่บ้าง

เครื่องดื่มนี้เสิร์ฟโดยหุ่นยนต์ถ้าต้องการอะไรก็แค่บอกไปนิดเดียวก็ได้

อาหารก็เป็นพวกอาหารแช่แข็งคล้ายๆกับที่หยางป๋อเคยกินตอนอยู่บ้านพักสวัสดิการ

"เฮ้อ ดูเหมือนบริษัทที่จัดอาหารที่บ้านพักสวัสดิการมีอำนาจทางการเงินไม่ธรรมดา" หยางป๋อทานเสร็จแล้วรู้สึกไม่มีอะไรน่าสนใจเท่าไหร่

แต่ที่นี่ให้ความรู้สึกปลอดภัยมีเกมต่างๆให้เล่นเหมือนที่หยางป๋อเห็นบนยานขนส่ง

นอกจากทางไกลออกไปมีทหารสองสามนายเข้าเวร ส่วนที่เหลือหยางป๋อรู้สึกก็โอเคอยู่เลยไปหาที่ดูหนังเป็นห้องคล้ายกับโต๊ะในร้านเกมแต่ใหญ่กว่าภาพ 360องศา หนังแอคชั่นสงครามบางเรื่องตื่นเต้นเร้าใจมากทำเอา หยางป๋อหัวใจเต้นแรง

ที่สำคัญคือหนังที่นี่ไม่แบ่งระดับสายรัดข้อมือถูกบล็อกไว้หมดใช้บัตรชั่วคราวแทน

"ว้าว!" หยางป๋อดูหนังแอ็คชั่นไปหนึ่งเรื่อง ฉากง่ายๆ การแสดงเวอร์ไปหน่อยแต่ประสบการณ์ภาพเสมือนจริง 360 องศานี้ยังคงยอดเยี่ยมอยู่ดี

หยางป๋อทำตัวเป็นผู้อยู่อาศัยธรรมดาคนหนึ่งทานข้าวตรงเวลาดูหนังตรงเวลายังดูสารคดีได้อีกมากมายหยางป๋อได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่าง

หยางป๋อใช้ชีวิตสบายๆ อยู่ตัดสินใจว่าถึงดาวซันเหยว่จะซื้อบ้านสักหลังแล้วซื้อหุ่นยนต์คู่ชีวิตสักตัวหุ่นยนต์คู่ชีวิตไม่ต่างอะไรจากคนจริงๆ เลยการหาผู้หญิงจริงๆ นั้นยุ่งยากมากถ้าอยากมีลูกก็ค่อยทำทีหลังตอนมีเงินแล้วอยากได้กี่คนก็ได้

หุ่นยนต์คู่ชีวิตถ้าไม่ชอบก็เปลี่ยนอันใหม่ได้ยังสามารถสั่งทำพิเศษได้อีก...เอ่อ

วันนี้ตอนหยางป๋อกำลังจะไปทานข้าวเขามองผ่านๆไปยังทหารยศร้อยเอกที่กำลังเข้าเวรอยู่ที่ทางเดิน ถึงแม้ร่างของร้อยเอกจะถูกห่อหุ้มด้วยชุดเกราะพลังงานเต็มตัว แต่บุคลิกและการเคลื่อนไหวของเจ้าหมอนี่ทำให้หยางป๋อ จำได้ในทันที

หยางป๋อเกือบจะหันหลังกลับเข้าห้องตัวเองไปแล้ว แต่ก็อดทนกลั้นความตกใจในใจไว้นั่งลงสั่งอาหารกลางวันมาจานหนึ่งจิตใจไม่อาจสงบลงได้นานนี่มันอยู่บนเรือรบนะ ถึงกับเป็นยานรบหลักของสหภาพเชียวนะ

ทานเสร็จตอนเดินกลับไปก็ชำเลืองมองไปอีกครั้งหยางป๋อยิ่งแน่ใจมากขึ้น!

"ไอ้บ้า นี่มันคนของ หงเป่ยจวี่ จริงๆ ด้วย!"

(จบบท)