บทที่ 61 เอ่อร์ฮา

ป.ล. ตอนนี้ชื่อตอน 二哈 (เอ่อร์ฮา) แปลว่า ‘หมาบ้า’ นะครับ เหมือนจะตั้งเป็นชื่อของแรดเกราะเงิน

หยางป๋อยังคงพกพาระเบิดติดตัวเต็มไปหมดเหมือนเคย เครดิตที่ได้รับมาเป็นการชดเชยตอนก่อนก็ยังเหลืออยู่ เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยิบอาวุธหุ่นยนต์ที่เคยเก็บเอาไว้ได้ติดไม้ติดมือมาด้วย ขณะเดียวกันก็จะได้แวะเช็กความเป็นอยู่ของเจ้าแรดเกราะเงินจอมทึ่มนั่นไปในตัว”

"มันเจ๋งมาก!!" คราวนี้หยางป๋อซื้ออุปกรณ์บินสำหรับหุ่นยนต์มาด้วย ตั้งค่าจุดหมาย แล้วไปที่แท่นปล่อยแม่เหล็กไฟฟ้าในฐานที่ตั้ง พอหุ่นยนต์อยู่บนนั้น ก็ถูกยิงออกไปในทันที เปิดใช้งานอุปกรณ์บิน แล้วหุ่นยนต์ก็หายวับไปในพริบตา

"ไอ้บ้า!"

"ไอ้โรคจิต!"

"อ๊าาา!!!" ผู้เล่นหุ่นยนต์ระดับสูงแปดคนมองอย่างงงงวยเมื่อเห็นหุ่นยนต์ลิเบอเรเตอร์บินหายไปอย่างรวดเร็ว พากันตะโกนหงุดหงิดขึ้นมา

"หัวหน้า"

"หัวหน้าครับ?"

คนอื่นๆ ตกใจเมื่อพบว่าหัวหน้าไม่ตอบสนอง...

หยางป๋อมาถึงดินแดนของแรดเกราะเงินโดยตรง มันคือหุบเขาที่มีทะเลสาบขนาดหลายร้อยไร่ นี่คือดินแดนของแรดเกราะเงิน

หยางป๋อลงจอดบนยอดเขา หุ่นยนต์ก็ส่งเสียงเตือนขึ้นมา มองตามเรดาร์ก็เห็นแรดเกราะเงินโผล่หัวออกมาครึ่งหนึ่งจากปากถ้ำ

"เอ่อร์ฮา (ถ้าไม่ชอบก็เสนอชื่อใหม่ได้นะ)" หยางป๋อรู้สึกว่าแรดเกราะเงินตัวนี้มีลักษณะคล้ายหมาบ้าๆ บอกว่าฉลาดก็ฉลาด ไม่ฉลาดก็ไม่ฉลาด

หลังจากตะโกนไปทีหนึ่ง เขาก็ถอดอุปกรณ์บินของหุ่นยนต์ออก ของแบบนี้ใช้ครั้งเดียวก็ทิ้ง

จากนั้นก็กระโดดลงไปห่างจากแรดเกราะเงินหลายร้อยเมตร แล้วโยนอุปกรณ์บินให้มันไป

แรดเกราะเงินมองหุ่นยนต์ของหยางป๋ออย่างระแวดระวัง เมื่อเห็นอุปกรณ์บินหุ่นยนต์ตกอยู่ตรงหน้า มันก็งับเข้าไปทันที แล้วกลืนกินอย่างตะกละตะกราม

"อื้ม อื้ม" หยางป๋อมองด้วยความอัศจรรย์ วัสดุของอุปกรณ์บินค่อนข้างพิเศษ

"มาแล้ว" หยางป๋อตะโกนอีกครั้ง แล้วโยนอาวุธหุ่นยนต์ไปให้อีกอันหนึ่ง

วัสดุของอาวุธหุ่นยนต์ดีกว่า มีโลหะหายากผสมอยู่มากกว่า หยางป๋อคาดเดาว่าแรดเกราะเงินบนดาวเคราะห์นี้ ถ้าไม่ใช่กินเศษซากหุ่นยนต์ก็คงหาโลหะบริสุทธิ์กินยาก ยิ่งโลหะบางชนิดที่ไม่มีบนดาวเคราะห์นี้ด้วยแล้ว

"ไปล่ะ" หยางป๋อไม่รู้ว่าทำไม แต่รู้สึกชอบพอกับแรดเกราะเงินตัวนี้เข้าแล้ว ไม่ใช่ว่ามันดูงี่เง่าแล้วจะหลอกง่ายนะ ไม่ใช่ ไม่ใช่สักนิด

วันนี้หยางป๋อใช้อุปกรณ์บินเล่นงานคนไปสองกลุ่มแบบไม่ทันตั้งตัว หนึ่งคือหุ่นยนต์ระดับสูงแปดตัว อีกกลุ่มคือราชาหน้าเสือ

ราชาหน้าเสือไปเยี่ยมเพื่อนบ้าน เห็นเพื่อนบ้านไม่อยู่ ก็ทำเหมือนเป็นบ้านของตัวเองไปเลย ต่อมารู้ว่าเพื่อนบ้านถูกหยางป๋อฆ่าตาย เฮ้ย ดีเลย เขาเก็บของในบ้านเพื่อนบ้านมาหมด ชดเชยความเสียหายก่อนหน้านี้ได้ในทันที

"พวกแกกินอะไรเข้าไป ทำไมไม่รู้จักจับตาดูดาวหายนะนี่เลย?"

"ถ้าครั้งหน้าทำพลาดอีก ข้าจะเอาพวกแกมาทำเป็นเนื้อแผ่น"

"พวกไร้ประโยชน์ พวกหัวงู ข้าเพิ่มเงินรางวัลเป็นเหมืองพลังงานสองแห่งแล้วนะ"

ราชาหน้าเสือด่าทอลูกน้องของตัวเองอย่างดุเดือด อยากจะต้มพวกมันเดี๋ยวนี้เลย...

"ยังไม่รีบไปดูให้ดีว่าดาวหายนะนี่ชอบอะไร เพื่อนบ้านเรายังมีอีกหลายคนนะ"

คราวนี้หยางป๋อพบถ้ำค้างคาว เห็นฝูงค้างคาวเกาะอยู่เต็มเพดานถ้ำก็ยิ้มกริ่ม

เขาวางระเบิดมินิไฮโดรเจนบอมบ์ไว้ในส่วนลึกของถ้ำ แล้วมาวางอีกลูกที่ปากถ้ำ

พื้นดินสั่นสะเทือนเล็กน้อย นี่คือระเบิดมินิไฮโดรเจนบอมบ์ในส่วนลึกของถ้ำ จากนั้นอีกไม่กี่วินาทีระเบิดที่ปากถ้ำก็ระเบิด ปากถ้ำถล่มลงมาเลย

ควบคุมคลื่นเสียง +1!

ควบคุมคลื่นเสียง +1!

... เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ยังมีการมองเห็นแบบไดนามิกแทรกอยู่ไม่น้อยด้วย

"ลงไปดูใต้ดินดีไหมนะ แล้วเอาระเบิดแรงๆ ไปทำให้ชั้นล่างทั้งหมดทรุดตัวลง แบบนี้จะได้ของมากกว่า" หยางป๋อครุ่นคิดในใจ

จังหวะนั้นเอง สัญญาณเตือนภัยจากเรดาร์ก็ดังขึ้น หยางป๋อรีบเปิดเครื่องยนต์จรวดบนหลังบินขึ้นสู่ท้องฟ้า

หลังจากนั้นหยางป๋อก็ตาค้าง แรดเกราะเงินปรากฏตัวทางทิศที่เรดาร์เตือนอันตราย มันโผล่หัวมาจากถ้ำครึ่งหนึ่งพร้อมกับประกายเงินวาววับทั่วตัว ฝุ่นควันยังคงพวยพุ่งออกมาจากถ้ำเลย

แต่สิ่งนั้นไม่สำคัญเท่าไหร่ สิ่งที่สำคัญกว่าคือมีมนุษย์กลายพันธุ์อีกคนนอนสั่นเทาๆ อยู่ใต้เท้าของมัน ส่วนดวงตาเล็กๆ ของแรดเกราะเงินจ้องมองมาทางหยางป๋อ

"เอ่อร์ฮา?" หยางป๋อลองเรียกมันดูอย่างทดสอบ เสียงส่งผ่านหุ่นยนต์ออกไป

แรดเกราะเงินเหวี่ยงมนุษย์กลายพันธุ์ตัวนั้นออกนอกถ้ำไปด้วยเท้าข้างหนึ่ง ส่ายหัวไปมาแล้วก็หายวับไป หลังจากที่มันหายไปปากถ้ำก็ถล่มทลายลงมา

ไม่ใช่แค่หยางป๋อที่ตาค้าง แม้แต่คนที่อยู่ในฐานก็ตาค้างเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น นี่มัน...

วินาทีถัดมา หยางป๋อก็หน้าดำคร่ำเครียด ในใจพอใจกับปฏิกิริยาของเอ่อร์ฮามากๆ

"ฉันไม่ได้จะตัดช่องทางหารายได้ของตัวเองสักหน่อย" หยางป๋อรู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง มนุษย์กลายพันธุ์นั้นถ้าไม่รู้ว่ามีพลังพิเศษอะไร ก็ไม่อยากยุ่งด้วย ถ้าพลังพิเศษของอีกฝ่ายไม่เข้ากับคุณสมบัติของตัวเอง แล้วให้พลังขยะบางอย่างมา ยังไม่เท่ากับเอาไปแลกเป็นเหรียญเกมเสียอีก มั่นคงกว่าเยอะ

"คนขับหุ่นยนต์ตัวนี้ทำได้ยังไง?"

"เราลองทำตามดูไหม?"

"หุ่นยนต์ลิเบอเรเตอร์ใช้ซากหุ่นยนต์ระดับสูงแปดตัว พวกนายแน่ใจนะว่าจะลอง แปดตัวนั่นมูลค่าเท่าไหร่แล้ว เงินรางวัลนี่มีแค่เท่านี้เอง?"

ผู้เล่นที่ฐาน 16 ในห้องควบคุมต่างคุยกันหลังจากงงไปครู่หนึ่ง แต่ด้วยคำพูดของผู้บังคับบัญชา พวกเขาก็รู้ว่าการคิดเป็นแค่การคิด ทำจริงไม่ได้หรอก

หยางป๋อวิ่งไปหลายที่ติดต่อกัน ในที่สุดก็อัปเกรดทักษะควบคุมคลื่นเสียงเป็นระดับปรมาจารย์ได้สำเร็จ

ควบคุมคลื่นเสียง: ปรมาจารย์ (โจมตีด้วยคลื่นเสียง +200%, ตรวจจับด้วยคลื่นเสียง +200%, บดบังคลื่นเสียงรบกวน +200%)

เมื่อเห็นค่าพลัง หยางป๋อก็ตาสว่างวาบ เขารู้วิธีโจมตีและตรวจจับด้วยคลื่นเสียงแล้ว แต่ความสามารถในการบดบังคลื่นเสียงรบกวนนี่ยังไม่เคยใช้เลย

"กำไรเล็กน้อย 8 แสนเหรียญเกม" หยางป๋อออกจากเกมอย่างร่าเริง ใช่แล้ว มนุษย์กลายพันธุ์มีชีวิตมูลค่า 8 แสนเหรียญ แต่ถ้าคิดตามราคาขายอาวุธหุ่นยนต์ที่โยนให้แรดเกราะเงินสิบอัน 8 แสนเหรียญก็ยังไม่พอ แต่นั่นเป็นเศษซากที่เขาเก็บมาเอง

หยางป๋อสั่งซื้อลำโพงทางออนไลน์มาหนึ่งตัว แล้วก็อุปกรณ์บันทึกเสียงอีกหนึ่งตัว วางทั้งสองชิ้นไว้ในระยะห่างที่กำหนด เพื่อศึกษาทำความเข้าใจความสามารถในการบดบังคลื่นเสียงรบกวน

เขารับรู้อย่างใส่ใจถึงคลื่นเสียงที่ส่งออกมาจากลำโพง ทีละน้อย คลื่นเสียงที่มองไม่เห็นพวกนี้ในการรับรู้ของหยางป๋อ เหมือนเป็นน้ำไหลเอ่อท่วมทั่วห้องภายใต้การปกคลุมของคลื่นเสียงจากลำโพง

เขาผิวปากอย่างไม่ตั้งใจ แต่กลับไม่มีเสียงหวีดหวิวใดๆ ดังออกมา อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกได้ถึงคลื่นความถี่บางอย่างที่มองไม่เห็นไปรบกวนการทำงานของเครื่องบันทึกเสียงและลำโพง

รีบปิดลำโพงทันที แล้วเปิดเครื่องบันทึกเสียง

ซ่าๆๆ!

ส่วนหนึ่งถูกรบกวนจริงๆ เสียงเพลงไพเราะก็หายไป หยางป๋อตื่นเต้นจนเกือบกระโดดขึ้นมา

"ในเมื่อสามารถรบกวนได้ งั้นจะจำลองหรือเปลี่ยนแปลงก็น่าจะได้ใช่ไหม?" จากนั้นดวงตาของหยางป๋อก็สว่างวาบ แน่นอนว่าการจำลองเลียนแบบและเปลี่ยนแปลงคลื่นเสียงของคนอื่น อันดับแรกก็ต้องรู้ความถี่ของคนนั้นก่อน

"จริงๆ แล้วสามารถใช้คลื่นเสียงเหมือนกับเรดาร์เลยนะ การเดิน การพูดของแต่ละคน ล้วนมีภาพคลื่นเสียงเป็นของตัวเอง เสียงการเต้นของหัวใจแต่ละคนก็ไม่เหมือนกันด้วย ถ้าเราเข้าใจสิ่งนี้อย่างถ่องแท้ ไม่ว่าคนอื่นจะปลอมตัวยังไง เราก็พิสูจน์ทราบได้ในทันที แถมไม่ต้องใช้การตรวจจับเชิงรุกด้วย" ตอนนี้เขาพบว่าตัวเองไม่ต้องใช้การตรวจจับคลื่นเสียง ก็สามารถได้ยินเสียงบางอย่างจากชั้นบนได้ ระยะการรับฟังแบบแพสซีฟขยายใหญ่ขึ้นมากทีเดียว

(จบบทนี้)