บทที่ 158 ขอเพิ่มเงิน

ป.ล.: ตอนนี้เขียนรายละเอียดการทำงานภาคสนามครั้งแรกไว้เยอะหน่อย ต่อไปคงไม่ละเอียดขนาดนี้แล้ว

"ผมจะรีบถอยห่างอย่างปลอดภัยทันที เคารพการเลือกของธรรมชาติ" หยางป๋อรู้สึกว่าเรื่องนี้แปลกประหลาด แต่ไม่ผิดหรอก ที่นี่กำหนดว่าเมื่อเจอสัตว์ป่าบาดเจ็บ ต้องถอยห่างทันที ไม่แทรกแซงกฎธรรมชาติ

หลังการสอบถามเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง คำตอบของหยางป๋อคือวางตัวเองอยู่ในจุดที่ต่ำ ไม่ใช่ป้องกันตัวโดยการตบให้ตายหรืออะไรทำนองนั้น

"คุณหยาง พวกเราจะแจ้งผลให้ทราบภายในหนึ่งสัปดาห์ ขอบคุณครับ" กลุ่มคนเหล่านั้นไม่ได้บอกผลทันที แต่ทิ้งคำพูดนั้นไว้แล้วก็จากไป

หยางป๋อรู้สึกหงุดหงิด เจ้านายอ้วนหัวเราะฮ่าๆ "หยางป๋อ โลกนี้เต็มไปด้วยความขัดแย้งและซับซ้อน วันนี้ถือเป็นเรื่องเล็กน้อย นายรู้ไหม เคยมีเมืองหนึ่งวางแผนจะสร้างสะพาน หลายหน่วยงานศึกษาวิจัยนานห้าปี แล้วบอกว่าสร้างได้ แต่ต้องย้ายขึ้นไปต้นน้ำอีกร้อยกว่ากิโลเมตร"

"เพราะตามผลการศึกษา ต้นน้ำหนึ่งร้อยกว่ากิโลเมตรนั้นตรงกับข้อกำหนดทุกประการ ฮ่าๆ ฮ่าๆ" เจ้านายอ้วนพูดถึงตรงนี้แล้วก็หัวเราะเสียงดัง

หยางป๋อยิ้มกว้าง "ช่างขัดแย้งกันจริงๆ"

"ขัดแย้งเหมือนกันทั้งสามประเทศ ใน "จักรวรรดิสุ่ยหลาน" มีแต่คนชั้นสูงเท่านั้นที่มีสิทธิมนุษยชน คนธรรมดา ทาส ไม่มีสิทธิ์ ถ้าคนชั้นสูงฆ่าคน ก็สามารถใช้เงินไถ่โทษได้"

"ในสหพันธ์เฟยหง แต่ละรัฐมีกฎหมายของตนเอง ในดาวบริหารนี้ถือว่าผิดกฎหมาย แต่วิ่งหนีไปอีกดวงก็ไม่ผิด ศาลในแต่ละดาวบริหารมักจะต่อสู้คดีความกับศาลสูงสุดของสหพันธ์ตลอด...เพราะหลายกฎหมายขัดแย้งกันเอง หนึ่งในสามของสภานิติบัญญัติสหพันธรัฐจะจัดการกับข้อพิพาทคดีความต่างๆ เพื่อลงมติ"

"ฝั่งเราดูจะดีกว่าอีกสองฝ่ายมาก แต่ก็ยังมีปัญหาแบบนั้นแบบนี้อยู่ อารยธรรมมนุษย์พัฒนาก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว แต่ปัญหาจริยธรรมมูลฐานยังอยู่ระดับต่ำอยู่ดี"

"แต่ก็พอเข้าใจได้ ถ้าทุกคนมีคุณธรรม ก็คงไม่ต้องมีกฎหมายหรอก ยิ่งมีกฎหมายมากเท่าไหร่ ยิ่งแสดงว่าระดับจริยธรรมยิ่งต่ำ" เจ้านายอ้วนพูดจบก็หัวเราะเบาๆ มองหยางป๋อ

หยางป๋อพยักหน้า "ไม่ว่ายังไง รู้สึกแตกต่างไปจากที่เห็นเมื่อก่อน จากที่เข้าใจ ผมก็พูดไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไม"

"บางครั้งยิ่งรู้มาก แท้จริงแล้วยิ่งรู้สึกสิ้นหวัง" เจ้านายอ้วนถอนหายใจ ไม่รู้เรื่องมืดของสังคมก็แล้วไป พอรู้แล้วก็จะเข้าใจว่าจิตใจมนุษย์ชั่วร้ายแค่ไหน

โชคดีที่ตอนบ่าย ใบอนุญาตทำงานภาคสนามของหยางป๋อผ่านการอนุมัติแล้ว มีเวลาห้าวันนับจากพรุ่งนี้ มีข้อกำหนดละเอียด

"ตั้งใจทำงานล่ะ พยายามเคลียร์ให้จบภายในห้าวัน ฉันจะไปเตรียมอุปกรณ์ล่อให้" เจ้านายอ้วนเห็นใบอนุญาตออกมาก็พูด ในใจโล่งขึ้นมาก

หยางป๋อปวดกบาลสุดๆ ใบอนุญาตทำงานภาคสนามออกมาแล้ว แต่ในนั้นมีรายละเอียดเยอะแยะมากมาย แม้แต่เหยื่อล่อมดยังกำหนดว่าใช้ได้ไม่เกินเท่าไหร่ บอกว่าถ้าเกินไปจะทำให้มดคิดว่าแหล่งอาหารอุดมสมบูรณ์ แล้วจะทำให้ราชินีมดออกไข่เพิ่ม แต่หลังจากนั้นไม่มีอาหารเยอะขนาดนั้น มดพวกนี้จะกินไข่มดเอง

"เฮ้ย ห่าเอ๊ย" หยางป๋อเห็นแบบนั้น ในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่าทำไมอีกสองบริษัทถึงไม่รับงาน การกำจัดแมลงในเขตที่อยู่อาศัยง่ายกว่าเยอะ

วันรุ่งขึ้นมาทำงาน หยางป๋อถือเป้ที่เจ้านายอ้วนเตรียมไว้ให้ ข้างในเป็นเสบียงอาหารสำหรับห้าวัน พักอาศัยชั่วคราวในเหมืองได้

ทางรัฐบาลส่งยานบินพิเศษมาให้ บอกว่าจะไม่ไปรบกวนสัตว์ป่า แน่นอนค่าใช้จ่ายส่วนนี้บริษัทเหมืองแร่เป็นคนออก

"ขุดเหมืองแร่แล้ว ยังต้องทำแบบนี้อีก" หยางป๋อยื่นเป้ของตัวเองให้อีกฝ่ายตรวจ

อีกฝ่ายจดบันทึกสิ่งของที่หยางป๋อพกพาไป กำชับว่าต้องนำบรรจุภัณฑ์อาหารกลับมาให้ครบ ไม่งั้นปรับหรือติดคุก...

บินไปครึ่งชั่วโมง หยางป๋อก็เห็นเหมืองแร่ เหมืองแร่ทั้งหมดอยู่ใต้โครงสร้างปิดคล้ายอาคารเก็บเครื่องบินบนโลก ด้านบนมีพืชขึ้นเยอะมาก ภายนอกไม่ได้ยินเสียงใดๆ เลย

ยานลำนี้มาถึง มีแท่นโลหะยื่นออกมาด้านข้าง จอดลง

"อย่าลืม ต้องเปิดอุปกรณ์บันทึกตลอดเวลา แม้กระทั่งตอนนอน" เจ้าหน้าที่กำชับครั้งสุดท้าย

หยางป๋อพยักหน้า มองยานบินออกไป หยางป๋อเดินเข้าไปในเหมือง

ภายในเหมืองกว้างใหญ่มาก ค่อยๆ ลาดเอียงลงไป ข้างในไม่มีฝุ่นฟุ้งกระจาย เข้ามาก็เจอที่พักของตัวเอง วางของกินดื่มเอาไว้ก่อน ห้องเล็กๆ ห้องนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องนั่งเล่น ทำจากวัสดุโลหะทั้งหมด

ออกจากห้องไป ด้านล่างมีหลุมใหญ่ มีโรงซ่อมบำรุง โรงชาร์จหุ่นยนต์ บริเวณที่พบมดอยู่หลังโรงชาร์จ

มีกล้องวงจรปิดเยอะมาก หยางป๋อเดินไปพลางสังเกตหุ่นยนต์ขุดเหมืองอย่างละเอียด

"ไม่รู้ว่าที่นี่ขุดแร่อะไร หินพลังงานหรือ โลหะพลังงาน?"

"ดูไปให้มากๆ แล้วกลับไปทำเองในทะเลบ้าง" หยางป๋อครุ่นคิดในใจ

หุ่นยนต์ขุดเหมืองดูเหมือนแมลงปีกแข็ง ข้างนอกปกคลุมด้วยบอดี้ ด้านหัวหน้าเหมือนมีแขนกลหรืออะไรสักอย่าง ตอนนี้ซ่อนอยู่ขณะกำลังชาร์จไฟ

หยางป๋อมาถึงจุดที่พบมด มดพวกนี้สีดำ ขนาดเท่ามดดำใหญ่บนโลก เห็นรั้วโลหะด้านนอกโรงชาร์จหายไปเป็นท่อนๆ แล้ว

เห็นมดหลายตัวกำลังดูดกินน้ำสีดำบนรั้วเหล็ก นั่นคือน้ำพิษจากมดที่กัดกร่อนโลหะ ของเหลวสีดำนี้มีส่วนประกอบของโลหะอยู่

หยางป๋อยังต้องระวังที่เท้า หลีกเลี่ยงการเหยียบมด เพราะเหยียบตายต้องเสียค่าปรับ...ห่าเอ๊ย...

เดินสำรวจหนึ่งรอบ พบว่าร้ายแรงมาก หยางป๋อจึงถ่ายรูปบริเวณที่เห็น ส่งให้บริษัทเหมืองแร่ที่เป็นลูกค้า พร้อมทั้งเขียนอีเมลฉบับหนึ่ง

สองประเด็น หนึ่งคือขอเพิ่มค่าจ้าง สองคือขออนุญาตขยายพื้นที่สำรวจ

เจ้านายอ้วนที่บริษัทก็เห็นการทำงานของหยางป๋อได้ พอใจกับวิธีการของหยางป๋อมาก เห็นได้ชัดว่าจำนวนมดเยอะกว่าที่ระบุในงานมาก ต้องแก้ไขรายละเอียดงานแน่นอน และถ้ามีเรื่องอื่นอีก ก็ต้องขอเพิ่มค่าจ้างด้วย

จากนั้นหยางป๋อก็ชะลอไว้ก่อน ถ้าลูกค้ายังไม่ตกลงเพิ่มเงิน ก็ยังไม่ลงมือ นี่เรียกว่าอะไร? ก็คือขั้นตอนไง เด็ดขาดห้ามผิดพลาด

หยางป๋อใช้เสียงฝีเท้า คาดเดาลักษณะภายในของหุ่นยนต์ขุดเหมืองคร่าวๆ ได้ พบว่าด้านหน้าของหุ่นยนต์ขุดเหมืองเหล่านี้เป็นหัวสว่านแบบหมุน

แต่ไม่ได้มีหุ่นยนต์ขุดเหมืองแค่รุ่นเดียว บางรุ่นด้านหน้ามีเครื่องมือรูปทรงประหลาด

"ถ้าจับได้ก็ดีสิ" หยางป๋อกลับมาที่ห้องพักชั่วคราว ครุ่นคิดถึงเรื่องต่างๆ ไปด้วย แล้วก็รู้สึกเบื่อหน่าย

"นี่แหละคือการทำงานจริงๆ" มองเห็นใกล้ถึงเวลาพักเที่ยงแล้ว เวลานี้คงไม่มีอีเมลมาแล้ว เพราะพนักงานบริษัทลูกค้าก็กำลังจะพักเที่ยงพอดี ถึงแม้หยางป๋อจะออกไปทำงาน แต่เวลาพักเที่ยงก็ไม่เปลี่ยนแปลง

หยางป๋อหยิบของในเป้ออกมา ในนั้นเป็นอาหารแห้งเสริมพลังงานหลากหลาย ไม่ก่อให้เกิดขยะมากนัก เพราะแม้แต่ขยะก็ต้องขนกลับมาด้วย

"หยางป๋อ นายทำได้ดีมาก" ตอนนี้เจ้านายอ้วนโทรมา

"เจ้านาย ผมสงสัยว่ารั้วรอบเหมืองมีช่องโหว่ ไม่งั้นพวกมดคงเข้ามาไม่ได้"

"อืม ไว้ค่อยคุยกับลูกค้าทีหลัง ฉันจะคอยจับตาดูให้ที่นี่ ระวังบริเวณห้ามเข้าอย่าไปนะ แร่ธาตุบางชนิดมีรังสีนิรนามอยู่"

(จบบท)