บทที่ 388 ฝึกหุ่นรบ

จางป๋อเจิ้นได้ยินหยางป๋อเรียกตนว่าพี่สี่ก็หัวเราะ "ความต้องการของนาย หลิวจื๋อเจี๋ยได้บอกฉันแล้ว เรื่องหุ่นรบนี่ขับเป็นหรือไม่เป็นไม่สำคัญ ทุกตัวมีระบบควบคุมอัจฉริยะ ใช้งานเหมือนขับยานบิน แค่สั่งการเท่านั้น"

"แน่นอนว่าหุ่นรบมีความสามารถในการป้องกันและความคล่องตัวสูงกว่ายานบิน"

"ขอบคุณพี่สี่มากครับที่ใจกว้าง!" หยางป๋อยิ้มน้อยๆ พลางกล่าวขอบคุณ

คุณชายตระกูลใหญ่อย่างจางป๋อเจิ้นมองคนอืนเหมือนๆ กันหมด ไม่สนใจว่าใครมีเงินหรือไม่ เพราะคนอื่นล้วนไม่รวยเท่าเขา

แต่กลับให้ความสำคัญกับนิสัยใจคอหรือความถูกชะตาของอีกฝ่าย แน่นอนว่าพูดให้ถูกคือความถูกชะตานั่นแหละ เพราะจางป๋อเจิ้นก็ไม่แน่ใจว่านิสัยที่อีกฝ่ายแสดงออกต่อหน้าตนนั้นเป็นการแสดงหรือไม่

ผู้จัดการได้ตรวจสอบประวัติของหยางป๋อแล้วพบว่าสะอาดมาก และจางป๋อเจิ้นคิดว่าหยางป๋อโชคร้ายเหลือเกิน เจอเรื่องซวยซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แน่นอนว่าสาเหตุที่จางป๋อเจิ้นดีกับหยางป๋อขนาดนี้ ส่วนหนึ่งเพราะหยางป๋อทำให้เขามีโอกาสพลิกชีวิต ส่วนที่สองคือหุ่นรบที่จางป๋อเจิ้นให้หยางป๋อและหลิวจื๋อเจี๋ยล้วนเป็นของที่เขาใช้แล้วและเก็บไว้เฉยๆ

ในฐานะคุณชายตระกูลจางผู้ถือหุ้นบริษัทพีอันเทคโนโลยี เขาไม่เคยขาดแคลนของพวกนี้ แค่เอ่ยปากก็มีให้ และยังเป็นของดีๆ ด้วย

"นั่งพักที่นี่สักหน่อย ที่นี่ฉันแทบไม่มีแขกมาเยือน พูดให้ถูกคือฉันมาอยู่ที่นี่แปดปีแล้ว พวกคุณเป็นแขกกลุ่มที่สอง กลุ่มแรกคือพี่ชายหลายคนในตระกูลของเรา พวกเขามาดูสภาพน่าสมเพชของน้องชายที่ถูกเนรเทศมาชายขอบจักรวาล" จางป๋อเจิ้นยิ้มพูด

"ไม่รบกวนพี่สี่กว่าครับ" หยางป๋อยิ้มตอบ

ในใจคิดว่าพอดีเลย จะได้เดินสำรวจข้างในกับคนตรงหน้าสักรอบ จะได้สะดวกเวลาเปลี่ยนตัวตนมาติดต่อในอนาคต

"ฉันจะพานายไปดูหุ่นรบก่อน ที่นี่มีหุ่นรบใหญ่บ้างเล็กบ้างรวมกันสามสิบกว่าตัว สมัยก่อนฉันก็เคยฝันอยากเป็นนักขับหุ่นรบ แต่น่าเสียดายที่ตื่นจากฝันแล้ว อีกอย่างตอนนี้ฉันมีสถานะแบบนี้ก็ไม่จำเป็นต้องขับหุ่นรบเอง" จางป๋อเจิ้นพูดต่อ

หยางป๋อพยักหน้า จากนั้นเขาก็ตามหลังจางป๋อเจิ้นและหนิวป๋อไปพร้อมกับเจ้านายอ้วน ไม่มียานพาหนะอะไร เดินตรงไปขึ้นลิฟต์ข้างๆ

ลิฟต์นี้เป็นแบบโบราณที่ใช้ปุ่มกด ดูเหมือนว่าป้อมปราการของคุณชายจางคนนี้แทบไม่ใช้ระบบอัจฉริยะเลย

บนลิฟต์ไม่ได้ระบุจำนวนชั้น หนิวป๋อกดปุ่มสุ่มๆ ลิฟต์ทำงานครึ่งนาที เมื่อประตูเปิดออกอีกครั้งก็เห็นพื้นที่กว้างขวาง

ทั้งห้องตกแต่งเรียบง่าย สูง 15 เมตร ผนัง เพดาน และพื้นทั้งหมดเป็นโลหะ เบื้องหลังนี้ต้องเป็นเกราะยานรบแน่ๆ

ห้องกว้าง 50 เมตร ยาว 100 เมตร สูง 15 เมตร เห็นหุ่นรบหลายตัวถูกค้ำยันไว้ด้านข้าง

"หุ่นรบที่ไม่ได้ใช้เป็นเวลานานต้องรองรับน้ำหนักไว้ เพื่อป้องกันความเสียหายต่อบางส่วน ฉันเพิ่งมาที่นี่เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ก่อนหน้านั้นมาเมื่อห้าปีก่อน" จางป๋อเจิ้นอธิบาย

"คุณชายจางไม่จำเป็นต้องควบคุมหุ่นรบเองนี่ครับ" เจ้านายอ้วนพยักหน้า

"พรสวรรค์ของผมสุดแล้ว ฝึกต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ อีกอย่างถ้าถึงขั้นที่ผมต้องควบคุมหุ่นรบสู้กับศัตรูเอง นั่นหมายความว่าอีกฝ่ายต้องแข็งแกร่งมาก ผมคงเลือกที่จะนั่งลงคุยกับพวกเขาดีกว่า เพราะสู้ยังไงก็ไม่ชนะแน่" จางป๋อเจิ้นพยักหน้า

หยางป๋อมองหุ่นรบมากมายในห้อง สังเกตเห็นว่าบางตัวมีระดับค่อนข้างสูง

"ด้านขวามือคือเป้าหมายที่พวกคุณเลือกได้ ด้านซ้ายมือระดับสูงเกินไป พวกคุณเอาไปก็ใช้งานเปิดเผยไม่ได้ อีกสองเดือนจะมีการประกาศข่าว ตอนนั้นอาจมีคนขับหุ่นรบไปมาบนถนน แน่นอนว่าต้นทุนคงสูงมาก"

"ค่าซ่อมบำรุงหุ่นรบ คนทั่วไปแทบรับไม่ไหว แม้แต่หุ่นรบพวกนี้ที่จอดอยู่นี่ ตัวที่ถูกที่สุดก็ต้องใช้ค่าซ่อมบำรุงปีละกว่าหนึ่งแสนเครดิต" จางป๋อเจิ้นพูดต่อ

หยางป๋อพยักหน้า ส่วนเจ้านายอ้วนแทบจะน้ำลายไหล

หยางป๋อมองหุ่นรบพลางคิดว่าควรเลือกหุ่นรบแบบไหนให้ซีย่าและแอนนี่

"หุ่นรบตัวนี้ล่ะครับ?" หยางป๋อมองไปที่หุ่นรบตัวเดียวที่ดูแปลกประหลาด ดูเหมือนจะผิดปกติ

หุ่นรบตัวนี้เกราะทั้งตัวถูกปรับปรุงอย่างเห็นได้ชัด ทั้งตัวเป็นโลหะสีเงิน แขนตรงกลางหนาขึ้นและทำเป็นรูปโค้ง

"นี่เป็นหุ่นรบสำหรับฝึก มีแค่ฟังก์ชันพื้นฐาน ไม่ค่อยมีประโยชน์" จางป๋อเจิ้นอธิบาย

หยางป๋อมองหุ่นรบตัวนี้ สูงประมาณ 12 เมตร ทั้งตัวดูเตี้ยและอ้วน ดูเหมือนคนแคระ ในขณะที่หุ่นรบตัวอื่นที่สูง 12 เมตรเหมือนกันกลับดูเท่กว่า

หยางป๋อเดินเข้าไปหาหุ่นรบตัวนี้แล้วตบเบาๆ

รู้สึกเหมือนนักเพาะกายที่ฝึกกล้ามเนื้อจนร่างกายผิดรูป ทั้งตัวเป็นโลหะสีเงิน

หยางป๋อใช้เสียงจากการตบเป็นคลื่นเสียงตรวจสอบหุ่นรบตัวนี้อย่างไม่มีพิรุธ

"ยอดเยี่ยมมาก!" หยางป๋อรู้จักหุ่นรบดี เพราะเขามีหนึ่งตัว และยังใช้หุ่นรบหลายตัวบนดาวปีศาจเขียว

โลหะสีเงินที่หุ่มหุ่นรบตัวนี้เป็นโลหะพิเศษ ปกติใช้ป้องกันสิ่งอำนวยความสะดวกด้านพลังงานที่สำคัญมาก เหมือนประตูสีเงินของศูนย์ควบคุมพลังงานที่หยางป๋อเห็นในฐานทัพของดาวปีศาจเขียว

โครงกระดูกภายในของหุ่นรบก็ถูกเสริมความแข็งแกร่ง ห้องควบคุมก็ได้รับการปรับปรุงครั้งใหญ่ สามารถลดแรงกระแทกจากการโจมตีได้

นอกจากนี้หุ่นรบยังมีระบบป้องกันพลังงาน และใช้ระบบเตาหลอมปฏิสสาร

แต่ดูเหมือนจะไม่มีเรดาร์ ไม่มีอุปกรณ์โจมตีระยะไกล และมีระบบอัจฉริยะน้อยมาก

พูดให้ถูกคือ หุ่นรบตัวนี้ใช้เป็นเป้าซ้อมยิง มีแค่ความสามารถในการทำงานพื้นฐาน ด้านหลังมีเจ็ตแพก และเจ็ตแพกยังใหญ่กว่าปกติ ชัดเจนว่าเป็นเพราะหุ่นรบตัวนี้มีน้ำหนักมาก

หยางป๋อมองหุ่นรบที่ใช้เป็นเป้าซ้อมยิงแล้วคิด นี่มันเหมาะสำหรับใช้ความสามารถพุ่งชนเลยนี่

"ถ้าเจอสถานการณ์อันตรายในอนาคต เราก็ควบคุมตัวนี้พุ่งชนไปเลย คนอื่นเห็นหุ่นรบตัวนี้ก็คงคิดว่าเราควบคุมไม่เป็น" หยางป๋อคิดในใจ

แต่ตอนนี้เขาไม่แสดงออก เมื่อจางป๋อเจิ้นคิดว่าตัวนี้ไม่มีค่า เขาก็จะขอเอาไว้ทีหลัง

ส่วนเรื่องขอของจากคนอื่นแล้วเสียหน้า ไม่มีทาง ถ้าอีกฝ่ายเต็มใจให้ ตัวเองก็พูดดีๆ ขอไม่มีปัญหา

"อันนี้ไม่มีประโยชน์หรอก" เจ้านายอ้วนเห็นหยางป๋อมาดูหุ่นรบตัวนี้ก็รู้สึกอึดอัด หุ่นรบที่ใช้เป็นเป้าซ้อมยิงนี้ดูแข็งแกร่งก็จริง แต่ไม่มีประโยชน์อะไรมาก

หยางป๋อพยักหน้าแล้วพูด "เจ้านายเลือกก่อนเลยครับ"

"ผมเอาตัวนั้น" เจ้านายอ้วนชี้ไปที่หุ่นรบรุ่นที่ 9 ตัวหนึ่งที่อยู่ไกลออกไป หุ่นรบตัวนี้ดูภายนอกไม่มีการพรางตัว แต่หยางป๋อเห็นว่าเรดาร์ของมันใหญ่กว่าปกติ

แขนก็หนากว่าปกติ ด้านหลังยังมีอาวุธเย็นของหุ่นรบที่มีสีเงินเล็กน้อย บนไหล่ยังมีที่ติดตั้งปืนเลเซอร์

หยางป๋อมองดูแล้วสุดท้ายก็เลือกหุ่นรบรุ่นที่ 8 สองตัว หุ่นรบสองตัวนี้รูปร่างบอบบางกว่า เพราะเป็นหุ่นรบที่บินได้

ตัวหนึ่งสีแดง อีกตัวสีส้ม เจ้านายอ้วนกับจางป๋อเจิ้นมองหน้ากัน ยิ่งมั่นใจว่าหยางป๋อเป็นมือใหม่หัดขับหุ่นรบ

การต่อสู้ของหุ่นรบส่วนใหญ่เป็นการต่อสู้ระยะประชิด หุ่นรบที่บินได้มักเป็นเป้าโจมตีแรกของเครื่องบินรบหรือหุ่นรบโจมตีระยะไกล

เพราะการบินในอากาศถูกล็อคเป้าได้ง่าย ส่วนบนพื้นดินมักเป็นการปะทะกันยุ่งเหยิง แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะบนดาวซันเหยว่ไม่มีอะไรที่จะโจมตีเป้าหมายที่บินอยู่ในอากาศ

"พี่สี่ครับ ผมขอเลือกหุ่นรบสองตัวนี้ ดูสวยมากและยังบินได้ด้วย ผมคิดว่าบินน่าจะเร็วกว่าวิ่ง" หยางป๋อแสร้งทำเป็นมือใหม่

"ได้แน่นอน"

"พี่สี่ครับ แล้วหุ่นรบฝึกนั่นให้ผมได้ไหมครับ หุ่นรบสองตัวนี้สวยมาก ผมกลัวว่าตอนฝึกจะทำให้เสียหาย ค่าซ่อมคงแพงมาก" หยางป๋อหน้าทนขอเลย

"ไม่มีปัญหา ความคิดของนายดีมาก ถ้านายมีพรสวรรค์ด้านหุ่นรบ ฉันยังมีวิดีโอฝึกการต่อสู้ให้นายด้วย เป็นวิดีโอระดับปรมาจารย์" จางป๋อเจิ้นเห็นด้วยกับเหตุผลของหยางป๋อ

"งั้นพี่สี่ให้พี่หลิวกับพี่รุ่ยด้วยสิครับ" หยางป๋อเห็นเจ้านายอ้วนได้ยินจางป๋อเจิ้นพูดแบบนี้ ตาเบิกโพลงก็รีบพูด

"ได้แน่นอน เสี่ยวหลิว อย่าเอาวิดีโอไปเผยแพร่นะ" จางป๋อเจิ้นหันไปพูดกับเจ้านายอ้วน

"คุณชายวางใจได้ครับ" เจ้านายอ้วนรีบตบอกรับปาก ตอนนี้เขาไม่เรียกคุณจางแล้ว เรียกคุณชายเลย

หยางป๋อไม่รู้สึกรังเกียจเรื่องนี้เลย เจ้านายอ้วนที่เติบโตมาถึงจุดนี้ได้ ต้องมีไหวพริบแน่นอน

การได้พึ่งพาคนใหญ่คนโตแบบนี้ในสังคม คนอื่นคิดยังไม่กล้าคิดเลย

"ขึ้นไปดื่มชากันก่อน หุ่นรบที่พวกคุณต้องการ หลังจากสหภาพประกาศกฎหมายแล้ว ฉันจะโอนให้พวกคุณทันที" คุณชายจางชวน

"ขอบคุณพี่สี่ครับ!"

"ขอบคุณคุณชายครับ!" แล้วทั้งสองคนก็ตามคุณชายจางไปดื่มชา

"ทิวทัศน์ที่นี่เป็นยังไงบ้าง?" มาถึงที่ดื่มชา พบว่าที่นี่อยู่บนหน้าผา สามารถมองเห็นทะเลเมฆกว้างใหญ่ผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่

"คงสวยที่สุดตอนฟ้าโปร่งสินะครับ" หยางป๋อยืนหน้าหน้าต่างมองทะเลเมฆเบื้องล่าง นึกภาพตอนฟ้าโปร่งที่จะได้มองลงมาเห็นทุกอย่างเล็กจิ๋ว

"หยางป๋อเข้าใจฉันจริงๆ ตอนนี้แม้จะเห็นดวงอาทิตย์ แต่ก็ไม่ใช่วันที่ฟ้าโปร่ง พอถึงวันที่ท้องฟ้าปลอดโปร่ง มองลงไปเห็นทิวทัศน์ข้างล่างถึงจะสวยจริงๆ" คุณชายจางพูดพลางมองหนิวป๋อที่อยู่ข้างๆ

จากนั้นหนิวป๋อก็จัดการอะไรบางอย่างข้างๆ ภาพบนกระจกก็เปลี่ยนเป็นวันที่ฟ้าโปร่ง มองเห็นทุกอย่างเล็กจิ๋ว ไกลออกไปยังเห็นมหาสมุทร

หยางป๋อมองหน้าต่างกระจกบานใหญ่ เห็นด้านนอกมีเกราะยานรบหนาๆ ถ้าเจอเหตุการณ์อันตราย เกราะยานรบก็จะปิดลง

"ตอนนั้นก็ทิ้งวิธีติดต่อไว้บนกระจกให้คุณชายจางแล้วกัน" หยางป๋อคิดในใจ

"นี่เป็นชาจากดาวบ้านเกิด แต่ก่อนฉันดื่มชาก็ไม่รู้สึกว่าอร่อยอะไร แต่วันนี้ดื่มที่นี่กลับรู้สึกว่ารสชาติดีมาก" คุณชายจางพูด

หยางป๋อลองจิบดู รู้สึกว่าใช้ได้ "พี่สี่คงเป็นเพราะมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้น จิตใจเบิกบานน่ะครับ"

"ใช่ การดื่มชาก็คือการดื่มด่ำกับอารมณ์ ถ้าพวกคุณพบสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์อีก ต้องรีบแจ้งฉันทันทีนะ"

"แต่ช่วงนี้อย่าออกไปนอกเมืองเลย ได้ยินว่าพวกสมาคมนักปรุงยาบ้าๆ นั่นส่งคนจากหน่วยบังคับใช้กฎหมายมากว่ายี่สิบคน" คุณชายจางพูดต่อ

หยางป๋อไม่รู้จะแทรกแซงเรื่องนี้อย่างไร เจ้านายอ้วนถามข้างๆ "คุณชายครับ มีอะไรที่พวกเราต้องทำไหมครับ?"

"ไม่จำเป็น เราไม่ต้องปะทะกับสมาคมนักปรุงยาโดยตรง สมาคมนักปรุงยาเป็นองค์กรใหญ่โต เราไม่จำเป็นต้องสร้างศัตรู ตามข่าวที่ฉันได้รับ ศัตรูที่สมาคมนักปรุงยาเผชิญหน้าครั้งนี้ไม่ใช่ย่อย คนที่ฆ่าสมาชิกหน่วยบังคับใช้กฎหมายสามคนไม่ทิ้งร่องรอยอะไรเลย" คุณชายจางส่ายหน้า

ตอนนี้หยางป๋อรู้สึกสะดุดใจ เขาเปิดใช้ความสามารถการแบ่งปันการมองเห็น พบว่าชายร่างเปลือยคนนั้นขึ้นยานอวกาศไปแล้ว ดูเหมือนจะหนีสำเร็จ

"โอ้โห" หยางป๋อไม่คิดว่าความสามารถการแบ่งปันการมองเห็นของตนจะร้ายกาจขนาดนี้

สามารถเชื่อมต่อกับคนที่อยู่บนยานอวกาศได้ ทั้งที่อยู่ในป้อมปราการของคุณชายจาง

ต้องรู้ว่านี่เป็นการป้องกันสองชั้น

"อาจเป็นทักษะระดับจิตวิญญาณ?"

"แต่คิดไม่ออกก็ไม่ต้องคิด!" หยางป๋อคิดไม่ออกว่าทักษะทำงานอย่างไร และก็ไม่จำเป็นต้องคิดให้ออก ขอแค่ใช้ได้ก็พอ

ตอนจะกลับ หยางป๋อกับเจ้านายอ้วนยังได้รับชาสองถุง เป็นของขวัญจากคุณชายจาง

"คุณชายตระกูลใหญ่นี่ร่ำรวยจริงๆ" เจ้านายอ้วนมองยานบินของตัวเองแล้วรู้สึกว่ามันช่างดูต่ำต้อย

"แต่ละคนก็มีวิถีชีวิตของตัวเอง" หยางป๋อไม่ได้อิจฉาอีกฝ่ายเลย

วันนี้หยางป๋อไม่เห็นคนอื่นเลยตลอดทั้งวัน แต่เขากล้าพนันได้ว่าคุณชายจางไม่ได้มีแค่สองคน

เจ้านายอ้วนอยากบอกหยางป๋อว่าให้เลือกหุ่นรบรุ่นที่ 9 ไม่จำเป็นต้องเลือกหุ่นรบรุ่นที่ 8 เพราะสวย

แต่พอคิดว่าหยางป๋ออาจจะไม่มีความสามารถในการควบคุมหุ่นรบ และการใช้หุ่นรบที่บินได้ภายในดาวเคราะห์ก็เร็วที่สุดจริงๆ หนีภัยได้สะดวกที่สุด

เขาจึงไม่พูดอะไรมาก ส่วนหุ่นรบฝึกที่หยางป๋อขอ เจ้านายอ้วนไม่ได้สนใจเลย

มันไม่มีพลังโจมตี และระบบปฏิบัติการก็ง่ายมาก ไม่มีระบบปฏิบัติการที่ซับซ้อน

หยางป๋อรู้สึกตื่นเต้น อยากรู้ว่าตัวเองจะปรับแต่งหุ่นรบฝึกได้หรือไม่

ต้องรู้ว่าเขามีความสามารถในการซ่อมแซมหุ่นรบด้วย แต่ทั้งหมดนี้ต้องรออีกสองเดือนค่อยว่ากัน

"หวังว่าในเวลาสองเดือน ซีย่าและแอนนี่จะมีความสามารถในการควบคุมหุ่นรบ แม้แต่คนเดียวก็ยังดี" หยางป๋อนั่งอยู่บนยานบินของเจ้านายอ้วน คิดในใจ

ส่วนที่บ้านของคุณชายจาง ชายวัยกลางคนหน้าตาธรรมดาคนหนึ่งกำลังวิเคราะห์ให้คุณชายจางฟัง "คุณชายครับ จากการสังเกตสีหน้าเล็กๆ น้อยๆ ของทั้งสองคน หลิวจื๋อเจี๋ยยอมสวามิภักดิ์อย่างสมบูรณ์แล้ว และหุ่นรบพิเศษที่เขาใช้ ระบบภายในเราสามารถควบคุมได้ตลอดเวลา"

"หยางป๋อคนนี้ก็ตรงกับนิสัยของเขา ที่เขาเลือกหุ่นรบฝึกเป็นเพราะคิดว่าหุ่นรบตัวนี้แข็งแกร่ง ใช้หนีได้ดี การเลือกหุ่นรบรุ่นที่ 8 สองตัวก็เพราะเหตุผลเดียวกัน หุ่นรบสองตัวนี้ไม่เพียงแต่สวย แต่ยังบินได้"

คุณชายจางฟังการวิเคราะห์ของชายวัยกลางคนแล้วพยักหน้า "ขอบใจพวกนายมาก ที่ตามมาไกลจากตระกูล"

(จบบท)