บทที่ 309 แผนเปลี่ยน

"เดี๋ยวนายคอยจับตาไป๋โถวไว้ อย่าให้มันคึกคะนองจนทำให้งานของเราเสียหาย" หลังจากไป๋โถวไปอาบน้ำ หัวหน้าก็เรียกชายหนุ่มอีกคนมาที่ห้องอื่น แล้วพูดเป็นการส่วนตัว

"ผมจะคอยดูแลเขาครับ แต่ไอ้นี่ทุกครั้งที่ลงมือมันจะเละเทะเหมือนโรงฆ่าสัตว์เลย" อีกคนหนึ่งพูด

หยางป๋อที่กำลังล่องหนอยู่ข้างๆ รู้สึกประหลาดใจมาก "ไอ้นักฆ่าบ้านี่มีพลังพิเศษอะไรที่ซ่อนอยู่อีกล่ะ?"

"แต่อย่าเผยความสามารถของนายออกมา ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราก็อย่าให้ใครรู้" หัวหน้าพูดต่อ

"อีกอย่าง ระวังการใช้พลังงานด้วย"

"ครับหัวหน้า ผมเข้าใจ"

หยางป๋อล่องหนอยู่ข้างๆ ได้ยินบทสนทนาของทั้งสอง ในใจก็รู้สึกคันยิบๆ ไอ้นี่มีพลังพิเศษอะไรกันแน่?

ฟังจากที่มันพูด เหมือนจะมองเห็นสิ่งที่ไป๋โถวทำได้ ต้องรู้ว่าไป๋โถวเตรียมจะทำเรื่องไม่ดีในห้องของตัวเอง ไอ้นี่มีความสามารถอะไรถึงมองเห็นสิ่งที่เกิดในห้องของตัวเองได้ หรือว่าไป๋โถวมีอะไรติดตัวที่ทำให้ไอ้นี่ใช้ประโยชน์ได้

"แบบนี้เราก็ลำบากแล้วสิ"

"ดูท่าต้องหลบไปก่อน" หยางป๋อไม่กล้าเสี่ยง เพราะพลังพิเศษที่คนมีนั้นแปลกประหลาดนัก

ถ้าเรื่องนี้ทำให้ความสามารถของตัวเองถูกเปิดเผย ผลที่ตามมาคงไม่ดีแน่

"ถ้าไม่ติดว่าอยากได้ของในศูนย์เก็บหลักฐาน ก็จัดการพวกนี้ไปนานแล้ว"

"ถึงอย่างไรการไปศูนย์เก็บหลักฐานก็ต้องมีคนรับผิดชอบ" หยางป๋อมีแผนใหม่

หลังจากคิดแผนนี้แล้ว รอให้มีคนออกไป หยางป๋อก็หาทางกลับไปที่ห้องข้างๆ ของตัวเองก่อน

จากนั้นส่งข้อความหาซีย่าและแอนนี่ หยางป๋อไม่อยากให้คนธรรมดาได้รับผลกระทบ ในเมื่อตัวเองก็เคยเป็นคนธรรมดามาก่อน ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับซีย่าและแอนนี่เพราะตัวเอง หยางป๋อคิดว่าตัวเองคงรู้สึกผิด

พอถึงเวลา หยางป๋อก็แต่งตัวดูดี ออกจากบ้านพร้อมกระเป๋าสะพายใส่สัตว์เลี้ยง

พอดีเจอซีย่าและแอนนี่ที่นัดไว้ในลิฟต์ ทั้งสามคนคุยกันอย่างสุภาพ

ซีย่าและแอนนี่เป็นสมาชิกสมาคม จึงไม่สามารถให้กล้องจับภาพการสนิทสนมกับเพศตรงข้ามได้มากเกินไป

วันนี้หญิงสาวทั้งสองแต่งตัวค่อนข้างมิดชิด แต่เสื้อยืดสั้นกับกางเกงขาสั้น รวมถึงรองเท้าส้นสูงสีใส ทำให้คนหนึ่งใส่เสื้อยืดสีขาว อีกคนใส่เสื้อยืดสีดำ ความแตกต่างอย่างมากและรูปร่างที่เซ็กซี่ก็ดึงดูดสายตาคนอื่นในลิฟต์

ทั้งสามออกจากลิฟต์ ตาแก่เจ้าเล่ห์พอดีกลับมาจากข้างนอก เห็นทั้งสามคนกำลังจะออกไป หน้าก็เขียวเลย

"คุณลุง ไปดื่มที่บาร์ด้วยกันไหม" หยางป๋อเห็นสีหน้าตาแก่เจ้าเล่ห์ก็ยิ้มทักทาย

ตาแก่เจ้าเล่ห์มองเงาหลังของทั้งสามคนที่จากไป กัดฟันกรอด ตัวเองยังซื้อเหล้าชั้นดีมาขวดหนึ่ง เดี๋ยวจะได้ฉลองดีๆ

มองเงาหลังของแอนนี่และซีย่าตาแก่เจ้าเล่ห์นึกในใจ "แบบนี้ก็ดี ทำภารกิจเสร็จ มีเวลาเล่นอีกเยอะ หวังว่าผู้หญิงสองคนนี้จะให้เล่นได้นานหน่อย"

พอเข้าบาร์ ซีย่าก็โอบแขนหยางป๋อ ยังเอาตัวถูไถกับแขนหยางป๋อ หยางป๋อถึงกับรู้สึกได้ว่ามีบางอย่าง...

หยางป๋อสั่งของดีๆ มาเยอะ ทั้งจานผลไม้ ของว่างต่างๆ

แล้วก็มาที่ด้านหลัง โจวรุ่ยเห็นหยางป๋อมาก็รีบต้อนรับ

"ช่วยดูแลสัตว์เลี้ยงให้หน่อย เดี๋ยวช่วยต้อนรับผู้หญิงสองคนนั้นด้วย รอฉันจัดการธุระเสร็จแล้วจะกลับมา" หยางป๋อพูด

โจวรุ่ยรีบพยักหน้า คืนนี้เป็นช่วงเวลาสำคัญ ไม่อาจให้ซานเย่เสียสมาธิได้

"คืนนี้เป็นเวลาลงมือแล้ว ต้องรวดเร็ว" หยางป๋อพูดอีก

"ซานเย่วางใจได้ สิ่งที่ต้องเตรียมพวกเราเตรียมพร้อมหมดแล้ว" โจวรุ่ยพยักหน้า

จากนั้นหยางป๋อก็ออกมาดื่มกับผู้หญิงสองคน คืนนี้เป็นเหล้าชั้นดีทั้งนั้น ของกินอย่างจานผลไม้ก็เป็นของดีที่สุด

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ผู้หญิงสองคนก็เมา เพราะหยางป๋อใช้ความสามารถล่อลวง ความสามารถนี้ดูเหมือนจะทำให้คนเชื่อฟังมากขึ้น

หยางป๋อนึกในใจ "ความสามารถล่อลวงนี้ใช้กับผู้มีพลังพิเศษได้ไหมนะ? หาผู้หญิงที่มีพลังพิเศษมาทดลองดูดีไหม?"

มอบผู้หญิงสองคนและสัตว์เลี้ยงให้โจวรุ่ยดูแล หยางป๋อก็ออกไปเอง ใช้การล่องหนมาที่ห้องของปู้เลอ

รอจนหยางป๋อแอบเข้ามาได้ ก็พบว่าไอ้นี่กำลังเต้นรำ ตามจังหวะเพลง เต้นได้สวยงามด้วย

"ต้องยอมรับว่าไอ้นี่หล่อพอตัว และบุคลิกก็ดีด้วย" หยางป๋อในฐานะผู้ชาย ยังรู้สึกว่าไอ้นี่หล่อมาก

"น่าเสียดาย" แต่พอนึกถึงภาพของมันกับอัศวินผู้ติดตามชายสองคน ถึงตายหยางป๋อก็ไม่มีทางปลอมตัวเป็นคนแบบนี้

"นายท่านครับ รถเตรียมพร้อมแล้ว ออกเดินทางได้ ไพร่นั่นไม่อยู่บ้าน ออกไปบาร์แล้ว" พอถึงเวลา พ่อบ้านก็เตือน

ปู้เลอได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้า "รอทำภารกิจเสร็จค่อยไปจัดการไพร่นั่น"

หยางป๋อได้ยินแบบนั้น อยากหาโอกาสออกไป แต่ตอนนี้ออกไปไม่ได้ ได้แต่ตามอีกฝ่ายไปห้องข้างๆ

ปู้เลอมาถึงห้องข้างๆ หยิบยาเสริมพันธุกรรมออกมาหนึ่งหลอด ยานี้ผลิตที่นี่

"ขอแสดงความยินดีกับนายท่านที่ทำภารกิจสำเร็จลุล่วง!" ทาสคนอื่นๆ ของปู้เลอพากันคุกเข่าลง

หยางป๋อไม่รู้สึกแปลกใจที่คนพวกนี้รู้เรื่องของปู้เลอ เพราะในจักรวรรดิ คำให้การของทาสไม่มีผลทางกฎหมาย และทาสที่ทรยศนายจะได้รับการลงโทษอย่างโหดร้าย

หยางป๋อคิดออกในภายหลัง ที่จักรวรรดิทำแบบนี้ก็เพื่อรักษาระบบทาส ถ้าทาสสามารถทรยศนายได้โดยไม่ถูกลงโทษ ทาสที่ทรยศก็จะมีมากมาย     เพื่อเสริมสร้างความมั่นคงของระบบทาส จึงพอจะเดาได้ว่าทาสที่ทรยศนายจะเป็นอย่างไร และไม่อนุญาตให้ใครรับทาสที่ทรยศ ไม่งั้นก็จะได้รับโทษหนักเช่นกัน

ด้วยเหตุนี้ แม้ทาสจะรู้ความลับของเจ้านายมากมาย ก็ไม่กล้าพูดออกไป

และในชิปทาสก็มีข้อกำหนดเกี่ยวกับเรื่องนี้ หากทาสจะเปิดเผยความลับของนาย ชิปทาสจะฆ่าทาสทันที

จักรวรรดิสุ่ยหลานใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อรักษาระบบทาสของตน และก็ได้ผลดีทีเดียว อย่างน้อยก็สามารถรักษาระบบทาสไว้ได้ในยุคอวกาศ

"งานสะกดรอยนี่ไม่ใช่งานที่เหมาะกับมนุษย์จริงๆ" หยางป๋อรอจนปู้เลอออกไปถึงมีโอกาสออกมา มองดูอีกฝ่ายขึ้นรถบินจากไป

จุดหมายของอีกฝ่ายคือลานจอดรถแห่งหนึ่งรอบๆ ที่พักของหวังมู่เสวีย หยางป๋อรีบตามมาถึงลานจอดรถ ก็เห็นรถที่อีกฝ่ายนั่งมาอยู่ในลานจอดรถ

แล้วหยางป๋อก็เห็นภาพที่ทำให้ตาแสบ พ่อบ้านของปู้เลอเปิดประตูรถ

มีชายคนหนึ่งที่ไม่ได้สวมเสื้อผ้าก็ออกมาจากรถ ชายคนนี้เดินด้วยความเร็วเท่าคนทั่วไป ในสายตาของหยางป๋อ ดูเหมือนแสงรอบๆ ร่างกายของเขาจะบิดเบี้ยว

ตอนนี้บนท้องฟ้าเกิดการเปลี่ยนแปลงของเมฆและลม ท้องฟ้าทั้งหมดมืดสนิท มีเพียงไฟถนนที่ยังส่องแสงจ้า

"ลมเริ่มพัดแล้ว!" หยางป๋อมองท้องฟ้า บทนำของพายุฝน มีหยดฝนเริ่มตกลงมาเล็กน้อย ภายใต้แสงไฟถนนดูเหมือนดาวตกทีละดวง

ปู้เลอยังคงอยู่ในสภาพนี้ เดินไปตามที่ที่มีแสงสว่างน้อย

"มันแตกต่างเมื่ออีกฝ่ายมีทีม ขึ้นรถบินมาถึงจุดหมายของภารกิจเลย หลังจากแฝงตัวก็ออกมาทำภารกิจทันที"

"แต่โอกาสที่จะถูกสงสัยก็สูงมาก เพราะปรากฏตัวในที่เกิดเหตุ รอบๆ ต้องถูกตรวจสอบแน่" หยางป๋อคิดถึงข้อดีข้อเสียของวิธีปฏิบัติการแบบนี้ แม้ว่าการล่องหนของตัวเองจะเหนื่อยหน่อย และต้องเดินทางไกล แต่วิธีนี้ก็ปลอดภัยกว่า

ทันใดนั้น คนเดินถนนคนหนึ่งก็ร้องอุทานขึ้นมา หยางป๋อรีบมอง พบว่าอีกฝ่ายกำลังมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง

ตามด้วยคนเดินถนนคนอื่นๆ ที่ร้องอุทานขึ้นมาเช่นกัน หยางป๋อรีบเข้าไปใกล้คนหนึ่งแล้วดูนาฬิกาข้อมือของเขา

ที่แท้เป็นข้อความเตือนภัยที่รัฐบาลส่งให้ประชาชน บางพื้นที่ของดาวซันเหยว่ถูกโจมตี ให้ประชาชนรีบกลับบ้าน และรายงานข้อมูลที่น่าสงสัยทั้งหมด

"หงเป๋ยจวี่ลงมือซะที"

"แต่ไม่รู้ว่าคนของหงเป๋ยจวี่จะโจมตีหวังมู่เสวียยังไง" ในขณะที่หยางป๋อกำลังสงสัย

ที่พักของหวังมู่เสวียเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว พร้อมกับเปลวไฟที่พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

คนเดินถนนรอบๆ เห็นภาพนี้ต่างวิ่งหนีกระจัดกระจาย

ในเปลวไฟที่พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าในระยะไกล มีจุดสีเขียวสว่างจ้าลอยวนอยู่ในกองไฟ

รอบๆ มีโดรนตำรวจและตำรวจทหารประเภทต่างๆ ปรากฏตัวขึ้นมากมาย

"ผ่าท้องฟ้า!" หยางป๋อเห็นจุดสีเขียวสว่างจ้านั้น น้ำลายแทบไหล

"ผู้หญิงคนนี้มีของดีไม่น้อยเลย แต่ก็เป็นนายพล คนที่แห่กันมาให้ของคงไม่น้อย" หยางป๋อนึกในใจ

"รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องตามอีกฝ่ายแล้ว" หยางป๋อนึกถึงศูนย์เก็บหลักฐาน แต่จะจัดการอีกฝ่ายยังไงต้องวางแผนอย่างรอบคอบ

หยางป๋อตามปู้เลอไม่ใช่เพื่อดูว่าอีกฝ่ายทำภารกิจยังไง แต่เพื่อดูว่าเขาใช้พลังพิเศษของเขายังไง

ปู้เลอกำลังอยู่ในสภาพแฝงตัว มองเห็นจุดหมายของตัวเองถูกโจมตี และยังทำเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ ในใจก็โกรธมาก ตอนนี้เป้าหมายอาจจะไม่ได้อยู่ในตำแหน่งเดิม และถึงอยู่ก็เข้าใกล้ได้ยาก

เป้าหมายต้องถูกรัฐบาลย้ายไปแน่ แม้จะรู้ว่าเป้าหมายมีเพื่อนร่วมงานคนอื่นจับตาอยู่ ไม่คิดว่าเพื่อนร่วมงานคนอื่นจะทำเรื่องใหญ่ขนาดนี้

รู้สึกเสียใจนิดหน่อยที่ไม่ได้ลงมือเร็วกว่านี้ แต่ตอนนี้ชัดเจนว่าไม่ใช่เวลาลงมือ

ดังนั้นปู้เลอจึงหันหลังเดินกลับ ในฐานะนักฆ่า ก่อนที่สถานการณ์จะชัดเจน ไม่ควรลงมือสุ่มสี่สุ่มห้าอีก

นักฆ่าล้วนมาเพื่อหาเงิน ไม่ใช่มาตาย พวกที่รู้ว่ามีปัญหาแต่ยังบุกเข้าไปคือพวกโง่ นักฆ่าแบบนี้ไม่นานก็จะถูกคนอื่นฆ่า

หยางป๋อเดิมทีคิดจะจัดการคนตรงหน้านี้เลย แต่คิดว่าถ้าคนตรงหน้านี้ตายหรือหายตัวไป สัตว์เลี้ยงอาจจะทำให้คนที่มีเจตนาร้ายนึกถึง

แล้วก็นึกถึงตัวตนที่ปลอมแปลงของตัวเอง

"ดูเหมือนต้องหาโอกาสคืนสัตว์เลี้ยงให้เขา แล้วค่อยฆ่าพร้อมกัน" มองดูปู้เลอขึ้นรถ หยางป๋อคิดในใจสักครู่ ก็มีแผนใหม่

แล้วหยางป๋อก็รีบมุ่งหน้าไปยังศูนย์เก็บหลักฐาน

ที่ศูนย์เก็บหลักฐาน ในลานจอดรถใต้ดิน ตาแก่เจ้าเล่ห์ กับคนอื่นๆ กำลังสวมชุดเกราะ เตรียมพร้อม ชุดเกราะที่พวกเขาสวมเป็นชุดเกราะของตำรวจ

"ออกเดินทาง!" หัวหน้าทีมมองข้อมูลบนนาฬิกาข้อมือแล้วตะโกนดัง

นักฆ่าห้าคนที่สวมชุดเกราะตำรวจวิ่งออกจากลานจอดรถ ตอนนี้ข้างนอกฝนตกหนักมาก พร้อมกับลมแรง

หัวหน้าทีมยิงระเบิดควันสองลูกไปที่ศูนย์เก็บหลักฐานข้างๆ ระเบิดควันนี้ระเบิดทันที สารสีดำผสมกับน้ำฝนถูกคลื่นกระแทกพัดไปทั่ว กล้องวงจรปิดถูกคราบสกปรกสีดำเปื้อนทันที

โหมดทำความสะอาดอัตโนมัติของกล้องฉีดน้ำยาทำความสะอาดออกมา แต่น่าเสียดายที่ไม่ได้ผล

"เจ๋งว่ะ!" หยางป๋อรีบเร่งมาถึงที่นี่ ก็เห็นคนห้าคนที่สวมชุดเกราะตำรวจ ระเบิดประตูใหญ่ด้านนอกของศูนย์ทันที

(จบบท)