บทที่ 144 สิ่งของที่ไม่ใช่โลหะ

"พอกลับมาถึงดาวซันเหยว่ ก็ต้องลองคิดดูว่าจะอัพเกรดหุ่นยนต์ในมิตินี้ยังไงดี จะล่องหนได้มั้ยนะ?" หยางป๋อยังคิดถึงการปรับปรุงหุ่นยนต์ของตัวเองอยู่เลย เขามีทักษะควบคุมโลหะ และซ่อมแซมหุ่นยนต์ด้วย

"หรือจะสร้างใหม่อีกตัวดีมั้ย เพราะถ้าแค่ปรับปรุง เดี๋ยวจะพังซะก่อนก็ได้" หยางป๋อคิดแผนที่กล้าหาญยิ่งกว่าเดิม

ส่วนเรื่องผิดกฎหมายน่ะเหรอ เห็นจะไม่มีกฎห้ามสร้างหุ่นยนต์เองหรอกมั้ง?

ก็ไม่มีใครสามารถสร้างหุ่นยนต์ได้เองอยู่แล้ว เหมือนบนโลกมีกฎหมายห้ามสร้างจรวดเองรึเปล่า? ไม่มีหรอก มีแค่ข้อห้ามสร้างปืนเถื่อนเอง

แล้วก็มีคดีหนึ่ง มีศาสตราจารย์คนหนึ่งบอกว่าถ้าเขาใช้ปืนใหญ่ปล้นล่ะ? ลุงชาวนาสร้างเครื่องบินเองไม่ผิดกฎหมาย แต่ขับเองนี่สิถึงจะผิด

"อีกอย่าง ถ้าจะผิดกฎหมายจริงๆ เขาก็ต้องมีหลักฐานสิ ไม่งั้นพี่แกก็หนีไปเลย บนโลกน่ะมีคนที่ทำผิดกฎหมายในประเทศตัวเองแล้วหนีไปอยู่ประเทศอื่นเป็นว่าเล่น แบบนั้นก็ไม่ผิดแล้ว" หยางป๋อไม่ค่อยเกรงกลัวสหภาพเท่าไหร่ กลัวก็แต่ปืนใหญ่วงโคจรกับยานรบของพวกเขาเท่านั้นแหละ

มาถึงด้านเทียหนิว พบว่าเทียหนิวกองของจากในยานเอาไว้เยอะแยะ หยางป๋อดูดีๆ ก็พบว่าเป็นของจากบนยาน

"นี่คอมพิวเตอร์ควอนตัมของยานเหรอ?"

"นี่คอมพิวเตอร์ควอนตัมของหุ่นยนต์ซ่อมบำรุงเหรอ?"

"แล้วนี่อะไรนะ?" หยางป๋อมองกองชิ้นส่วนที่ไม่ใช่โลหะกองโต ค่อยๆ จำแนกได้ว่ามีอะไรบ้าง

หยางป๋อเปลี่ยนผิวกายทั้งตัวให้เป็นโลหะ แล้วเอามือแตะทีละชิ้นๆ สถานะของผู้เชี่ยวชาญด้านเครื่องจักรกลนี้แปลกมาก สามารถเข้าถึงสิทธิ์ในการควบคุมเครื่องจักร ยาน หุ่นยนต์ และอื่นๆ ได้

หยางป๋อพบว่ามือของตัวเองมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านเล็กน้อย แล้วก็เชื่อมต่อกับคอมพิวเตอร์ควอนตัมที่แยกส่วนได้ทันที จากนั้นเขาก็เข้าถึงสิทธิ์ของคอมพิวเตอร์ควอนตัมได้อย่างง่ายดาย

"หือ?" หยางป๋อรู้สึกราวกับเพิ่งเข้าใจอะไรบางอย่าง เครื่องจักรกลทุกชนิดต้องอาศัยพลังงานในการทำงาน วิธีที่เขาเข้าถึงสิทธิ์นี้ก็แค่เชื่อมต่อกับกระแสไฟฟ้า เขาก็จะได้สิทธิ์ในทันที

ซึ่งก็หมายความว่า ไม่ว่าจะเป็นระบบอะไร อุปกรณ์อะไร ตราบใดที่มีไฟฟ้า เขาก็สามารถเข้าถึงสิทธิ์ได้โดยตรงผ่านกระแสไฟ

นอกจากว่ามันจะไม่มีไฟฟ้าไหลผ่าน...

"เข้าถึงสิทธิ์จากขั้นต่ำสุดเลยเหรอ" หยางป๋อพึมพำในใจ สถานะผู้เชี่ยวชาญด้านเครื่องกลนี่เจ๋งเกินไปแล้ว

หยางป๋อไม่แน่ใจว่าสถานะนี้เกี่ยวข้องกับพลังพิเศษทั้งสามคือควบคุมโลหะ ควบคุมไฟฟ้า และควบคุมแสงหรือเปล่า

"อ้าว นี่รหัสสื่อสารขององค์กรฮุยจิ่นนี่นา ดีเลย ดีจริงๆ" หยางป๋อค้นหาในคอมพิวเตอร์ควอนตัม แล้วพบของดีอย่างหนึ่ง

ถ้ามีสิ่งนี้แล้ว ต่อให้องค์กรฮุยจิ่นเปลี่ยนรหัสทั้งหมด เขาก็สามารถเข้าถึงช่องสื่อสารของพวกมันได้ทุกเมื่อที่ต้องการ

"ข้อมูลการทดลองยาพันธุกรรมหายาก?"

"ข้อมูลละเอียดของสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์บนดาวปีศาจเขียว?"

หยางป๋อพบของดีอีกหลายอย่าง ซึ่งล้วนเป็นข้อมูลสำคัญทั้งนั้น

"ข้อมูลสมาชิกหลักของกลุ่มโจรสลัดอวกาศ กับช่องทางการขาย"

"ข้อมูลสมาชิกตระกูลสำคัญของสหภาพ กับแผนที่การเมืองและธุรกิจ?"

หยางป๋อเบิกตากว้างด้วยความตกใจ องค์กรฮุยจิ่นไม่ธรรมดาจริงๆ ที่เป็นองค์กรสืบราชการลับ แต่ละข้อมูลมีมูลค่ามหาศาล

แม้กระทั่งงานวิจัยขององค์กรใหญ่ๆ บางแห่งก็ยังมีด้วย แต่หยางป๋อดูไม่ค่อยเข้าใจ

ส่วนใหญ่จะเกี่ยวข้องกับเรื่องพันธุกรรมชีวภาพ หยางป๋อยิ่งสนใจเป็นพิเศษใน...

ข้อมูลโครงสร้างโดยรวมของยานที่เก็บไว้ในคอมพิวเตอร์ควอนตัมของยาน และข้อมูลอย่างละเอียดจากหุ่นยนต์ซ่อมบำรุง

ยานทั้งหมดใช้หุ่นยนต์ซ่อมบำรุงอัตโนมัติ แต่ก็ยังมีช่างบำรุงด้วย เพราะถ้าอยู่ในพื้นที่ที่มีการรบกวนรุนแรง ก็จำเป็นต้องมีช่างซ่อมคอยสั่งการเองตามความเหมาะสมในตอนนั้น

ยานพาณิชย์ทั่วไปมักมีช่างซ่อมไม่กี่คน แต่ยานรบจะมีช่างซ่อมเยอะ เพราะยานรบมักโดนสัญญาณรบกวนอิเล็กทรอนิกส์จากฝ่ายตรงข้ามอยู่บ่อยๆ

เพราะฉะนั้นช่างซ่อมบนยานส่วนใหญ่ก็แค่สั่งการ ส่วนรายละเอียดก็ให้หุ่นยนต์ซ่อมบำรุงจัดการ

"ถ้ามีวัสดุมากพอ ฉันก็น่าจะต่อยานลำหนึ่งได้" หยางป๋อรู้สึกว่าความคิดนี้กล้าหาญไปหน่อย

ของพวกนี้หยางป๋อหาถ้ำเก็บไว้หมด เอากลับไปเองก็คงไม่ได้

ต่อมา หยางป๋อก็ไปถึงดินแดนของวัวสามง่ามกับเทียหนิว ที่นี่มีวัวสามง่ามอยู่พอสมควร ราวสองสามพันตัว

หยางป๋อดูทักษะตัวเอง ตอนนี้มีแค่ 1,600 กว่าแต้ม ถ้าจะเก็บให้ถึงระดับผู้เชี่ยวชาญ ยังต้องฆ่าวัวอีกหลายพันตัว

สุดท้ายหยางป๋อเลือกฆ่าวัว 300 กว่าตัว เก็บทักษะชนกระแทกได้ 2,000 แต้ม ห่างจากผู้เชี่ยวชาญอีก 8,000 แต้ม

แล้วหยางป๋อก็คุยอะไรกับเทียหนิวอีกพัก คุยกันนานเลยกว่าเทียหนิวจะเข้าใจ หยางป๋อบอกให้มันเลี้ยงวัว เทียหนิวเลยพยักหน้า

ไม่ใช่ไม่อยากฆ่าเยอะกว่านี้ แต่นี่เดี๋ยวจะกลายเป็นดินแดนของตัวเองนะ ฆ่าจนหมดแล้วจะทำยังไงต่อ

หยางป๋อหยิบแผนที่ของตัวเองกับแผนที่ที่องค์กรฮุยจิ่นรวบรวมมาออกมาดู พบว่ายังมีที่ที่วัวสามง่ามอาศัยอยู่อีก วัวสามง่ามพวกนี้มีกระจายอยู่ทั่วดาวดวงนี้พอสมควร

หยางป๋อจึงลาเทียหนิว พาแบตเตอรี่หุ่นยนต์หนึ่งก้อนออกไปเก็บทักษะชนกระแทก

เพราะการเก็บทักษะชนกระแทกจะเพิ่มกำลังพื้นฐานของร่างกาย แต่ก็จะใช้พลังงานมหาศาล

เวลาผ่านไปครึ่งเดือน ในที่สุดหยางป๋อก็เก็บทักษะชนกระแทกจนถึงระดับผู้เชี่ยวชาญแล้ว

ภายในครึ่งเดือน เขาฆ่าวัวสามง่ามไปนับพันตัว แต่หยางป๋อก็พยายามรักษาประชากรวัวสามง่ามไว้ เพราะจากนี้ไป การจะเพิ่มทักษะถึงระดับปรมาจารย์ยังต้องใช้แต้มอีกแปดหมื่นกว่า ที่สำคัญคือเขาไม่สามารถใช้วิธีการหลายอย่างได้ เช่นใช้แสง ใช้ไฟฟ้า ถ้าใช้พลังพิเศษสองอย่างนี้ล่ะก็ กลัวว่ายานไร้คนขับของสหภาพจะมาถึงอย่างรวดเร็ว

รับรู้ถึงพลังที่เต็มเปี่ยมในตัว หยางป๋อรู้สึกพอใจมาก พลังพื้นฐานที่เพิ่มขึ้นทำให้ความจุพลังงานในตัวเพิ่มขึ้นพอสมควร พูดได้ว่าเพิ่มขึ้นถึงเจ็ดแปดเท่าเลยทีเดียว

แค่นับพลังงานสะสมในร่างกายเป็นกำลังไฟฟ้า ก็เพิ่มขึ้นเป็นสิบกว่าเท่าแล้ว

หยางป๋อลาเทียหนิว แล้วรีบกลับไปหามนุษย์กลายพันธุ์ทันที ยังไม่รู้เลยว่าฝั่งสหภาพจะมีการตัดสินใจอะไรบ้าง ตามหลักแล้วน่าจะใกล้ได้ข้อสรุปแล้ว

"น้องชาย นายกลับมาแล้วเหรอ? สหภาพให้แผนที่พวกเรามาแผ่นนึง ให้พวกเราเลือกพื้นที่เอง" พอหยางป๋อโผล่หน้ามา หวงเหลาซานกับพวกก็รีบบอกเขาทันที

ฝ่ายสภาทำงานรวดเร็วมาก ส่งมอบพื้นที่ที่มนุษย์กลายพันธุ์บนดาวปีศาจเขียวสามารถเลือกเป็นอาณาเขตของตัวเองได้ทันที ให้หัวหน้ามนุษย์กลายพันธุ์คัดเลือกพื้นที่กันเอง

"ดีเลย" หยางป๋อเข้าไปดูด้วย เรื่องอาณาเขตเขาต้องการแน่นอน ก่อนหน้านี้เขาบอกไปแล้วว่าต้องการพื้นที่ 250,000 ตารางกิโลเมตร ส่วนใหญ่ก็เพื่อการดำรงชีวิตของเผ่าเทียหนิว

"น้องชาย ตำแหน่งที่นายพูดไว้ครั้งก่อนอยู่ตรงไหนนะ" ทุกคนกางแผนที่ออก ให้หยางป๋อเลือกก่อน

หยางป๋อมองแผ่นนึงแล้วก็จิ้มลงไปตำแหน่งหนึ่ง จากนั้นก็มองมนุษย์กลายพันธุ์คนอื่นๆ ซึ่งพวกนั้นก็ถอนใจโล่งอก

"น้องชาย ดูตำแหน่งที่พวกเราเลือกไว้สิ ไม่มีใครชนกับนายเลย งั้นนายเอาพื้นที่ที่เหลือตรงนี้ไปทั้งหมดเลยมั้ย?" หวงเหลาซานหยิบแผนที่อีกแผ่นออกมา แผ่นนี้แสดงพื้นที่ที่ทุกคนแบ่งไว้แล้ว เขาชี้ให้ดูตรงพื้นที่ที่หยางป๋อเพิ่งพูดถึงไป แล้วเอ่ยถาม

"พื้นที่ใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอ?" หยางป๋อดูแล้วน่าจะมีพื้นที่ประมาณหนึ่งพันกว่าล้านตารางกิโลเมตร เขาประหลาดใจไม่น้อย

(จบบท)